Obamamania

Deze week was Obama dus in Nederland en België en Rome ook en in Brussel gaf hij een toespraak in Bozar voor 2000 Europese jongeren.
Meestal tijdens "het gesproken dagblad" zit ik achter mijn computer terwijl Jan KIJKT naar dat nieuws.
Maar ik luister wel degelijk naar wat er gezegd wordt.
Ik geef zelfs commentaar van achter mijn beeldscherm. Ah ja, dat moet ,vind ik.

Maar woensdag was Jan er niet, stond de TV aan , zat ik achter die stomme computer en hoorde ik Martine Tanghe verslag uitbrengen van Obama's aankomst, zijn vervoer met "the beast" , zijn Air Force one, zijn helicopter , zijn persmedewerkers, zijn gevolg, zijn handjes schudden, de speculoosman, racisme enzovoort, enfin, over van alles en nog wat en ik bedacht hoeveel geld dat allemaal moet kosten en waarvoor dat allemaal goed is en wat je zou kunnen doen met 1,5 miljoen euro in deze wereld vol crisis.
"We schakelen rechtstreeks over naar de Bozar waar Obama zijn speech zal geven".

En toen werd het muisstil.

Ik hoorde de eerste woorden van zijn speech, stond recht van achter mijn computer, stond als aan de grond genageld voor het scherm en hing aan de man zijn lippen.
De machtigste man van de wereld.

En ik zag, ik voelde en ik hoorde waarom.

Wat een charisma, wat een aura, wat een uitsraling, wat een kunnen.

Zo heb ik nog nooit een Europese man of vrouw uit de politiek horen speechen.
Nog nooit.

Waarom kunnen wij dat niet?

Waarom kan niemand dat hier in de lage landen ?

En ik herinner me andere presidenten van Amerika die dat ook konden. Kennedy bijvoorbeeld. ' Ich bin ein Berliner '
Of andere politieke leiders, zoals Martin Luther King. 'I had a dream'
Of een informaticus, jawel, Steven Jobs voor de universiteitsstudenten ...

Die bevlogenheid, dat is wat ik mis in elke politieker in België of Frankrijk.

En ik bedacht dat zoiets ook heel gevaarlijk is.
Hitler die ook een gans volk kon opjutten.

Maar als het ten goede wordt aangewend, dan is het onvergetelijk.

daar waar de tijd blijft stil staan

Vanmorgen was het druk, druk dus voor ons zuiderlingen.
Na de ochtendwandeling met de twee honden terwijl Jan hout binnenhaalde voor de twee kachels, na een tweede tas koffie om te bekomen van die ochtendwandeling en het zwoegen met het hout, gingen we naar Castelnau. Want het is vrijdag, visdag. Op vrijdag staat de visboer met zijn kraam op het marktplein en zijn vis is echt vers. Hij heeft niet zoveel keuze, maar alles is echt kraakvers.
Eerst chat ik met Zwany om te weten of zij ook vis gaat halen, want als dat zo is, dan gaan we rond hetzelfde uur samen en drinken we een kop koffie bij Aurelia. Trouwens, de zon schijnt.
Zwany belt, neen, maar of ik zin heb om bij haar een koffie te komen drinken?
En als er vrij dikke kabeljauw is, graag. Dos de cabillaud, maar zo uitgesproken dat ik haar eens zei "Zwaan, kabeljauw in dit kraam is altijd dood hoor !". En dat is zo gebleven, dus nu vragen we om dodekabeljauw en de man begrijpt ons.
Maar zie, Jan wil ook mee naar het dorp.
Hij wil "patates précoces" gaan halen bij de Gam vert om te planten.
En we moeten ook het glas en papier en plastic wegdoen, en dat is op de weg...naar Zwany.
Dus ga ik naar de visboer, koop mosselen en venusschelpen en crevettes bio, dodekabeljauw voor Zwany. Jan haalt brood.
We rijden naar de gamvert, kopen er ook wat lavendel om langs de berm aan het zwembad te zetten, doen de restafval naar de containers, gaan naar Zwany en Rick en drinken koffie.
Teruggekomen begint Jan natuurlijk de lavendel te planten. "En wat weet ik allemaal", om een ander familielid te quoten, en ik begin aan de mosselen.
Pasta vongole, het zal smaken.
Het is ondertussen kwart voor elf en ik bedenk dat ik nog heel wat tijd heb in feite.
Ik lees de krant en rond 11.15u begin ik aan de saus . Maar rond die tijd heeft Jan gedaan met zijn tuinactiviteiten en komt hij naar binnen met de aardige vraag of ik een aperootje wil?
Dat zal wel zijn.
De telefoon rinkelt en het is mijn zus die mij één en ander wil vragen omtrent een Franse tekst die ze moet voordragen bij een presentatie van één of andere verf. Mijn zus is immers heel actief bij Arlecchino, het Lierse toneellabo waar ikzelf jarenlang lid van was.
We zijn gezellig aan het keuvelen als ik Jan hoor zuchten en kreunen. Hij ergert zich rot aan ons gesprek en ik word heel boos omdat ik hem nooit onderbreek als hij met vrienden en familie heel lang belt...
Het is ondertussen kwart voor twaalf en tja, ik rond af, want ik moet uiteraard aan het eten wat voortmaken.
Ik begeef me daar de keuken en Jan is echt boos : "moest dat nu echt zo lang duren onder de middag? "
Onder de middag, denk ik, het is 11.45u!
"Maar neen",zegt Jan, "het is 12.45u!"
"Maar neen,Jan ,het is 11.45u, KIJK !"en ik toon mijn horloge die inderdaad 11.45u aanwijst.
Maar...de zijne wijst 12.45u aan...
De microgolf brengt gelukkiglijk uitsuitsel : het is wel degelijk 12.45u, Jan heeft gelijk.
En ik begin heel hard te lachen van mijn volledig rare tijdservaring vanmorgen, ik had precies voor alles "tijd" vandaag. Ik had in elk geval "veel meer tijd", nu de tijd niet meer die van de andere was, niet meer de gangbare was.

De middag ging op slag heel vlug voorbij.
We haalden de bâche van het zwembad en waren heel blij dat het water niet groen zag (en bij anderen wel).
Ruimden de dode bladeren op.
Plantten een olijfboom en verplantten een andere in een grotere pot.

En dan, dan hebben we "op tijd" geaperitiefd .

De tijd is hier vadaag even blijven stilstaan.

Nietsche's tranen

Op aanraden van mijn zus ben ik ondertussen mijn derde boek aan het lezen van Irvin Yalom. Fantastisch schrijver, filosoof,psychanalyticus, professor, kortom een man met veel talenten.
Ditmaal gaat het over Nietsche die hij in de rol duwt van psychanalyticus van dokter Breuer, grondlegger van de psychanalyse en leermeester en vriend van Sigmund Freud.
Het is een feite een list van dokter Breuer die ter hulp werd geroepen door de bloedmooie Lou Salomé, op wie Nietsche smoorverliefd was maar die uiteindelijk koos voor Paul Rée, een boezemvriend van Nietsche. Ze vroeg aan Dr Breuer of hij Nietsche van zijn depressie kon genezen en Dokter Breuer vatte het plan op om aan Nietsche te vragen hém te genezen door middel van conversaties , filosofie en vooral de toepassing van Nietsche's principes op de gemoedsgesteldheid van Dokter Breuer, die ook worstelde met zijn eigen demonen....hij was immers smoorverliefd geworden op één van zijn patientes, Bertha.
Het ganse boek gaat over hun (fictieve) gesprekken en natuurlijk komt gans de filosofie van Nieysche aan bod.
Uiteindelijk wil hij aan Dokter Breuer duidelijk maken dat hij enkel gelukkig zal zijn indien hij keuzes maakt in zijn leven.
Maar dokter Breuer zit verstrikt en gevangen in keuzes die anderen ooit voor hem hebben gemaakt, althans dat denkt hij. Hij is gehuwd met een vrouw die heel mooi is en een echte goede moeder, maar op wie hij nooit verliefd was, hij moet zorg dragen voor zijn 5 kinderen die hij een goede toekomst wil geven, hij heeft zijn bloeiende praktijk en zijn patïenten kunnen niet zonder hem en tenslotte is hij professor en hij vindt dat hij zijn studenten niet in de steek kan laten.
Maar neen, hij is niet gelukkig, neen.
Dus heel langzaam aan "daagt het hem in het Oosten " en begint hij te beseffen dat indien hij gelukkig wil zijn, hij afstand moet doen van al die keuzes en dat hij moet doen wat hij wil doen: een leven beginnen met Bertha.
Maar hij twijfelt.

En ik mijmer weg naar mijn eigen leven en alle keuzes die ik ooit bewust of onbewust heb gemaakt. Keuzes waavan ik aan de oorsprong lig en anderen die keuzes maakten die mijn leven hebben beïnvloed.
En of ik gelukkig ben.
Ik besef dat ik op een bepaald ogenblik ook gevangen zat. Gevangen in mijn huis, gevangen in mijn job, en nog zoveel andere dingen waarin je gevangen kan zijn, of tenminste denkt dat je vast zit maar het daarom misschien niet bent, alhoewel.
En dat ik inderdaad zonder om te kijken ooit een andere keuze heb gemaakt die velen met verstomming deed slaan.
Ik vertrok.
Ik zei dat allemaal vaarwel.
Vaarwel carrière, vaarwel vrienden, vaarwel familie,vaarwel huis, zelfs vaarwel kind , alhoewel haar keuze op dat ogenblik reeds gemaakt was: ze ging niet mee.Het was immers mijn droom, en niet de hare, zei ze. En daarin had ze volkomen gelijk.

En toch voel ik nu intuïtief aan dat sommigen dat anders bekijken.
Heel dikwijls is er geen empathie als je zulken drastische maatregelen treft.
En mensen zeggen me dan wat ze eigenlijk tegen zichzelf zouden willen zeggen, ze proberen je heel subtiel een schuldgevoel te geven.
Want het kan toch niet dat je vertrekt , zomaar , zonder schuldgevoel .
Ze projecteren op hun eigen leven de keuze die ik zelf maakte.
"Je dochter mist je", zeggen ze vaak.
En ik ben blij dat ze me me mist. Stel je voor dat ze me niet zou missen!

Maar mis ik Aude ?
Wat had je gedacht?

"A voté!"

En dus was het zover, we zouden voor de eerste keer gaan stemmen in het nieuwe vaderland...
Rond een uur of elf vertrokken we en ja, er was veel volk op de Place Gambetta waar 's zondags steeds de "marché des producteurs" opgesteld staat.
Recht naar "la mairie", alhoewel ik plots besefte dat er "hotel de ville" op de gevel prijkt. Ho maar, een echt stadje hoor Castelnau-Montratier !

We moesten stemmen in "bureau 2" en ja ,er waren inderdaad 2 bureau's, de eerste "Bureau n°1 URBAIN", wat zoveel betekent als "stedelingen" ( in Antwerpen zouden ze rap zeggen "van 't Stad") en een " Bureau n°2 RURAL" , wat zoveel betekent als "landbouw" , boeren alla , mensen die van hun erf moeten komen om te gaan stemmen.
Ik moest glimlachen, en denken aan de paus met zijn "urbis et orbi" , voor degenen van de stad en degenen buiten de stad, want dat was het wel zo'n klein beetje.

Later legde men ons uit dat er vroeger in alle gehuchten van Castelnau werd gestemd : St Aureille, Boisse ...en dat er dus een soort plaatselijke brugemeester was die alles in het oog hield. Waren er 90 stemmers, en kwamen er maar 60 opdagen, dan had die burgemeester dat in zijn geheugen gegrift en kreeg je niks gedaan van de gemeente. De haag langs je huis werd niet afgeschoren, de weg niet hersteld...ah neen, want je had niet op hem gestemd.
En dus is het veranderd in die zin dat iedereen nu naar Castelnau moet om te stemmen. Maar om toch nog een onderscheid te maken tussen de stad en buiten de stad: twee stemlokalen, bij deze !

Het ging er wel veel gemoedelijker aan toe dan in Belgïe waar ik twee maal voorzitter ben geweest in Boechout.
Wat dat allemaal inhield houd je niet voor mogelijk. En moeilijk dat de mensen konden doen die opgeroepen waren als bijzitter, moeilijk ! Zelfs verwijten aan de telefoon gebeurde, "want wat dacht ik wel van haar te kiezen als bijzitter, precies of ze had niks anders te doen!". En valse redenen ! Ziek, in verwachting, vader gestorven, grootmoeder bedlegerig, je wil het niet weten.
Als je bedenkt dat je als secretaris en hulpsecretaris ook maar beter je eigen man en dochter aanstelt, niks te "maarren" , gewoon doén ! , en dat je toch nog in zo'n dorp als Boechout de twee eerste burgers die komen stemmen moet tegenhouden en aanstellen als Chinese vrijwilliger om als bijzitter te fungeren, tja dan is het hier anders.
Het is hier ludiek .
Het wordt hier echt aanzien als een "devoir citoyen", een burgerplicht en de ambtenarenmentaliteit van hier maakt het moeilijk dat je je daar niet tegen verzet. Integendeel, hier zien de burgers het als een eer.

Ja, er waren stemhokjes.

En ja er was een behoorlijke opkomst.

Je kreeg een piepklein blauw envelopje, en je moest zelf twee blaadjes nemen met elk een andere lijst op: de lijst van de burgemeester en de extreem linkse lijst, niet van de PS maar van de Communisten en alternatievelingen.

En je moest je keuze maken door de lijst waarvoor je koos dubbel te plooien en in het envelopje te steken en dan in de urne te schuiven.
"Geneviève Meunier ?" riep de ene.
"A voté!" riep de andere.
En uiteraard werd mijn carte électorale afgestempeld!

Voilà zie, weer een beetje meer geïntegreerd.

Gisteren morgen zijn we dan eerst naar het dorp gereden om "La dépêche du Midi" te gaan kopen bij de verschrikkelijke krantenjuffrouw.
En zo lazen we dat er 1524 mensen waren ingeschreven op de lijst. Dat er 1172 komen stemmen zijn ( (76,90 %) wat veel is, want er is hier geen stemplicht.
En dat de burgemeester het met 75,14 % het in de eerste ronde al gehaald heeft.

En kijk eens wat ik in dezelfde krant vond : ons Rita zie, ook verkozen, op de lijst van Flaugnac, een dorp naast Castelnau : 226 stemmen alstublieft!
Van integratie gesproken, we doen het goed hoor, de Belgen hier !

Températures hivernales pour aller voter

Mark en Vera komen dit weekend naar de Sudouest.
En zoals steeds, dalen de temperaturen dan.
Buiten.
Want in ons hart stijgen ze, we zijn té blij ze weer te zien die twee.
We kenden hier zo'n drie weken aan één stuk een ongelofelijke pré-lente: tussen de 23 en de 25 graden. Om nog maar niet te spreken van het aantal graden in de zon, zo'n 38 graden en méér.
Het is ongebruikelijk voor de tijd van het jaar.
En we dachten dat het al lente was.
Iedereen dacht dat.
De terrasjes in Cahors zaten vol.
Aurélia van de Bardouquet heeft nieuwe tafeltjes buiten gezet en wacht met spanning op het effect bij de dorpelingen.

Ook in Belgïe kende men zachte temperaturen.
Dus, Mark en Vera zoeken nog meer zon op en komen naar hun huisje in het zuiden.
Maar het wordt weer koud.
"Nous attendons des températures hivernales" zei Paul Frédérique Casset vanmorgen op radio 100 %.
Hopelijk alleen zondag...maandag zou het beter worden.
Maar stel dat dat niet zo is, dan kijk ik met angst in het hart naar al die bloesems ...die echt niet mogen bevriezen dit jaar, want mijn confituurreserve begint serieus te slinken.
Als het nu vriest , geen pruimen , dat is zo goed als zeker.

En nog op zondag gaan we stemmen, voor het eerst in Castelnau-Montratier.
Rita staat waarempel op de lijst van de burgemeester in Flaugnac !
Maar we kunnen spijtig genoeg niet op haar stemmen.
En panacheren mag ook al niet meer, klagen de mensen.
Het was hier de gewoonte dat je gewoon mensen kon bijschrijven op de lijst of andere kon doorhalen naar believen.
Stond er je iemand niet aan op de lijst? Geen probleem, doorhalen !
Had je liever iemand anders verkozen gezien? Geen probleem, gewoon bij opschrijven!
En soms werd zo'n sukkelaar verkozen omdat er verschillende zijn of haar naam hadden bijgeschreven op het formulier .

Ik kan er niet bij, maar toch is het zo geweest.
Maar aan alle schone dingen komt een eind en zo ook in de sudouest!
Het mag niet meer.

"Tu vas voter dimanche?" vroeg Denis.
"Oui!" zeiden we allebei heel fier.
"Vous avez votre carte ?"
We bekeken elkaar , want neen we hadden geen kaart.
"Vous vous êtes inscrits sur la liste?"
"Jaja," beaamden we, al anderhalf jaar geleden.
"Alors il n'y aura pas de problèmes, mais normalement vous auriez dû recevoir la carte"

Pas de problème, dacht ik zo niet, bij mezelf, want Frankrijk is één grote adminitratie en als je één papiertje of één stempeltje mist, krijg je altijd ongelijk.

Dus bel ik naar de mairie en ik heb de vriendelijke ,maar niet zo bijdehandse bediende aan de lijn .
Ik vertel haar dat we anderhalf jaar geleden papieren hebben ingevuld met het oog op de verkiezingen, dat ze ons beloofd had dat we een kaart zouden krijgen in de maand mei 2013, maar dat we niets gezien hebben.
"Etrange",zegt ze, want we hebben wel de kaarten opgestuurd hoor.
"Oui,mais je ne les ai pas" zeg ik.
"Je prends votre numéro de téléphone et je vous rappelle".

Jan komt binnen om een tas koffie te drinken en ik vertel hem van mijn avontuur.
Ik zeg hem ook terloops dat ik me toch herinner dat we ooit, verleden jaar, iets gekregen hebben, maar dat ik niet meer weet wat het juist is...
"Ja, we hebben iets gekregen, ik zal het straks zoeken"
Hij ziet aan mijn gezicht dat dat antwoord me niet aanstaat.
Als ik iets in mijn gedacht heb , wil ik het graag onmiddellijk.
Hij zucht en gaat naar boven en komt terug met?
Inderdaad! De "cartes d'élection' waren wel toegekomen, in januari 2013.
Een mens vergeet vlug.
Of misschien vergeten wij alleen vlug, wie weet.
In elk geval ,daar stond ik dan met mijn rode kaken en mijn stomme kaart!
Allez, ik nam de moed in mijn twee handen en belde opnieuw de mairie.
De andere, meer ervaren bediende stond me te woord.
Ik legde alles nog eens uit en zei dan "mais nous avons retrouvé les cartes, madame, et vraiment je suis génée de vous avoir dérangée!"
"De rien madame, je suis bien contente que tout est finalement en ordre pour dimanche!"
Voilà, we kunnen gaan stemmen zondag!
De eerste keer in ons nieuwe vaderland.

"Genieten"

Ik kan het woord niet meer horen.
Tegenwoordig moet iedereen, altijd en overal "genieten".
"We gaan op reis" ---) "Geniet ervan!"
"We gaan een ijsje eten"---) "Geniet ervan!"
"Na deze harde werkweek even chillen"---) "Geniet ervan"
"Wat wil je nog meer : lekker glaasje cava in Barcelona" ---) "puur genot!"
"Ziekjes, maar ik laat me verwennen" ---) "profiteer ervan en laat je in de watten leggen, puur genot"

Iedereen wenst voortdurend aan iedereen "genot" .
En wat als het al eens tegenvalt in het leven?
Het kan toch niet allemaal genot zijn?
Of moet elke inspanning gecompenseerd worden met een genoegdoening?

Is dat het doel van het leven, genieten?
Bestaat er dan niets beters dan dat genot?
En is genot niet iets van korte duur?
"Van je koffie genieten, van het warme weer in Belgïe, van de eerste zonnestralen?"


Is genot gelijk aan geluk?
En zijn er dan ondanks de zware crisis enkel gelukkige mensen ? Want iedereen geniet zoveel als hij of zij kan?

Ça me dépasse, eerlijk gezegd.

En ik geniet graag hoor.
Daar niet van.
Maar moet dat nu altijd en overal aan iedereen gewenst worden?

Het stoort me zie, het ergert me en ik geniet met volle teugen van mijn paradijs hier op aarde. Vreemd toch?

Argghhhhhhhh!

Het snoeiwerk zit erop

Eergisteren rond 19 uur zat het werk erop, kreeg ik een grote bos bloesems van Denis en was het apéro-time tot laat die avond, want het was niks koud.

Alle bomen, de reine-claudes, de présidents, de précoces,allemaal een kopje kleiner, of hoe zeg je dat?.
Het pruimenbomenterrein ligt erbij als een uiteengespatte wolk van kleine bloempjes , het is een streling voor het oog.

De zon schijnt en iedereen is blij.
Het werk zit erop en ik bel naar Jean-Claude om met enige fierheid te melden dat hij niet meer moet (maar zeker "mag") langskomen zaterdagmorgen, want "le travail est terminé".
Hij is aangenaam verrast en zegt dat hij wel eens zal komen kijken, volgende week of zo.

Jan gaat in die week alle takken naar beneden brengen, opstoken langs het meer en dan misschien eens rusten heb ik hem zo langs mijn neus weg voorgesteld.
Maar het ziet er niet naar uit dat hij die wijze raad gaat opvolgen denk ik ...

Men at work, ditmaal mét foto's

Vanmorgen om 8 uur hoorde ik geronk van een tractor.
"Dat zou vroeg zijn", zegt Jan.
We gaan kijken, maar zie, het was wel degelijk Jean-Claude die bouillie brodelaise rond de bomen kwam sproeien.
Dat doe je als er geen wind is en aangezien er gisteren wèl wind was moest het vanmorgen gebeuren.

Rond 9 uur stond Denis er ook.
"Allez, on y va !" zei hij en weg waren ze .

Rond een uur of elf ging ik naar de vooruitgang van de werken kijken en nam ik een paar foto's met Jan's toestel. Die zijn natuurlijk veel mooier dan die die ik neem met mijn onnozele oude blackberry ( hint hint hint ).

En dan die geur !
Onbeschrijfelijk.
Mooi en lekker.
Je verdrinkt bijna in dat bad van bloesems.
Heerlijk gewoon.

Rond 13.30 u stond hij er terug, met zijn hond Dolly.
Cartouche en SPot rennen zich de poten uit hun lijf voor die mooie teef, een épargneul breton ook. Heel levendig en ze weet goed dat ze veel charme heeft.

Af en toe moet Cartouche komen uitrusten, zo moe dat hij is van achter die teef te lopen.

Om 16 uur ga ik de twee professionele snoeiers water brengen. Het is hier gewoon heet in de zon.

"L'élève a dépassé le maître" zegt Denis en hij wijst naar Jan.
Hun hoofden zijn bedekt met bloesems, het is echt grappig om zien.

En rond 18 uur begin ik te roepen "zouden jullie niet uitscheiden ???"
"Ca va, c'est le dernier pour aujourd'hui!" roept Denis.

Apero-time .
Een paar Ricards verder bedenkt Denis dat ze wellicht nog een dag nodig hebben om het werkje te klaren.
"A 4 heures, je prends de l'RTT!" zegt hij.
Zoals elke ambtenaar hier , werken ze maar 35 uur per week.

We lachen ermee, want Denis is altijd bezig. Hij kent geen uren.

Allez, het werk zit er bijna op , volgende week zal Jan de bloesemtakken naar beneden duwen met zijn tractor en er een vuurtje mee stoken en klaar is kees.
Dan het gras afrijden en we zijn heel zeker pasen.

Niet te doen dat leven op "ons erf".

Men at work : vandaag nog zonder foto, morgen mét !

Vanmorgen om 8 uur hoorde ik geronk van een tractor.
"Dat zou vroeg zijn", zegt Jan.
We gaan kijken, maar zie, het was wel degelijk Jean-Claude die bouillie brodelaise rond de bomen kwam sproeien.
Dat doe je als er geen wind is en aangezien er gisteren wèl wind was moest het vanmorgen gebeuren.

Rond 9 uur stond Denis er ook.
"Allez, on y va !" zei hij en weg waren ze .

Rond een uur of elf ging ik naar de vooruitgang van de werken kijken en nam ik een paar foto's met Jan's toestel. Die zijn natuurlijk veel mooier dan die die ik neem met mijn onnozele oude blackberry ( hint hint hint ).

En dan die geur !
Onbeschrijfelijk.
Mooi en lekker.
Je verdrinkt bijna in dat bad van bloesems.
Heerlijk gewoon.

Rond 13.30 u stond hij er terug, met zijn hond Dolly.
Cartouche en SPot rennen zich de poten uit hun lijf voor die mooie teef, een épargneul breton ook. Heel levendig en ze weet goed dat ze veel charme heeft.

Af en toe moet Cartouche komen uitrusten, zo moe dat hij is van achter die teef te lopen.

Om 16 uur ga ik de twee professionele snoeiers water brengen. Het is hier gewoon heet in de zon.

"L'élève a dépassé le maître" zegt Denis en hij wijst naar Jan.
Hun hoofden zijn bedekt met bloesems, het is echt grappig om zien.

En rond 18 uur begin ik te roepen "zouden jullie niet uitscheiden ???"
"Ca va, c'est le dernier pour aujourd'hui!" roept Denis.

Apero-time .
Een paar Ricards verder bedenkt Denis dat ze wellicht nog een dag nodig hebben om het werkje te klaren.
"A 4 heures, je prends de l'RTT!" zegt hij.
Zoals elke ambtenaar hier , werken ze maar 35 uur per week.

We lachen ermee, want Denis is altijd bezig. Hij kent geen uren.

Allez, het werk zit er bijna op , volgende week zal Jan de bloesemtakken naar beneden duwen met zijn tractor en er een vuurtje mee stoken en klaar is kees.
Dan het gras afrijden en we zijn heel zeker pasen.

Niet te doen dat leven op "ons erf".

wat ik zeg en wat ik dacht gezegd te hebben

Mail van mijn zus Bernadette aan mij, mijn andere zus, haar dochters en een paar mensen die ik zelfs niet ken : 9.14u

LA CATASTROPHE
De schilders kwamen vandaag en morgen mijn plafond in de badkamer afkrabben en schilderen, na de waterinfiltraties van 8 maanden geleden bij de bovenbuur.
OK, ze leggen al hun materiaal uit , beginnen de oude verf te krabben… en een enorme bang-plof-scraaatsch…
Het ganse stuk plafond boven het toilet valt in één keer naar beneden.
Had ik op het toilet gezeten dan lag ik nu in het zieken huis….
Dat zal dus op twee dagen niet in orde komen vrees ik. SHIT SHIT SHIT
Getekend ,
Dette

Antwoord van mij :9.30u

Amai da's erg , onmiddellijk aangetekend schrijven naar eigenares, en zeker compensatie vragen voor de huur.
Moed hé Dette !

Gene

Mail van mijn zus Bernadette :9.31u

Ik heb haar al een mail met foto gestuurd en een beetje overdreven. Wat bedoel je met de recommandé?


Antwoord van mij : 9.47u

Bah om je vraag voor huurvermindering kracht bij te zetten. Maar als een mail haar al de dringende stappen heeft laten zetten... Kan je naar 't WC ? Douche ? Als niet, zeggen dat je op hotel zal moeten gaan ...

Mail van mijn zus Bernadette:9.53u

Maar gene toch… zo erg zal t nog niet zijn. Wel dat ze nu al zeggen dat ze met twee dagen niet gaan toekomen, vermits ze nu moeten plaasteren en dat moet drogen hé. Dat heb ik haar al gezegd, dat ik onmogelijk nog verlof kon nemen. en ja, ik zal haar eens te meer een overlast mail sturen met mijn ongenoegen.
Tot later he
Bernadette

Antwoord van mij :9.58u

Awel door het lezen van je mai dacht ik echt dat het veeeeeeeeeel erger was ( onbewoonbaar allez) M

Ok dan, volhouden gewoon.

Gene

Antwoord om 16.06u( meer dan 6 u nadien, je vraagt je af : WAAR ZIT DIE ????)van mijn andere zus, Anne:

Amai Dette, verschrikkelijk!! En kan je dan los door het gat bij die mevrouw binnen zien? Indien niet is het levensgevaarlijk voor die mevrouw! Stel dat ze daar exact gaat staan, zakt ze mss recht naar uw verdiep ( en ineens op de wc) . Of wie weet staat HAAR wc daar nu nog en zakt ze met wc en al naar beneden. Vreselijk gewoon!!!! xxx Anne

Mijn atwoord daarop aan allen , 16.53u

Zooooooooooooo hard moeten lachen met ons Anne haar reactie, en met Dette haar reactie op de mijne ...dat het allemaal zo erg niet was.
Awel, uit haar eerste bericht had ik krak hetzelfde afgeleid als ons Anne.
Zo zie je maar, je bericht was wereldschokkend, de titel was dan ook " LA CATASTROPHE !!!"

Van ons Bernadette om 16.24u

Idd, we hebben blijkbaar andere verhalen. Ik onthoud alleen dat ik evengoed dat ding vorige week of vorige maand op mijn hoofd had kunnen hebben…


Het rare is, waar haalt ons Anne dat van die mevrouw die los door dat gat ( what's in a word?) naar binnen kan zien ??? Welke mevrouw, welk gat ?


Man man man, zo gelachen !!!!!
Ondertussen is het gat gedicht, en morgen komen de werkmannen weer.
Hier in Frankrijk zou ik er nog een paar weken mogen op wachten op de werkmannen zie !!!!

Franse afspraken

Gisterenochtend was Jan in een bar slecht humeur.
Verleden week hadden zowel Jean-Claude als Denis beloofd om langs te komen om de pruimenbomen te snoeien. Zoiets in de zin van " ah oui, la semaine prochaine, on arrive ,oui, on verra bien, s'il fait beau au moins, mais il fera beau, donc oui, on arrive"

Maar maandag had hij niets gehoord.
We durfden ook niet samen naar de markt of naar ergens anders , want je weet nooit of één van de twee "snoeideskundigen" zouden komen aangereden.
Bellen durfden we helemaal niet, want als je begint aan te dringen komen ze niet.
Dat wordt niet gezegd, maar je voelt dat aan gewoon.

Dat zijn Franse afspraken.
Wachten, beloven, wachten, nog langer wachten, weerzien, belofte herhalen, weerzien, beloven en dan , "plots" komen opdagen.
Bizar. Frans.

Gans anders is het gesteld met Belgen en Nederlanders.
Zelfs na 8 of 9 jaar ver weg te zijn van hun "homeland" verleren ze het niet.
Rick belt verleden week, wat Jan ervan denkt om enkele bomen te komen omzagen bij André.
Goed, doen we.
Rick belt terug om te zeggen dat het maandag of dinsdag zou zijn.
Rick belt zaterdag om te zeggen dat het dinsdag wordt.
Rita belt zondag om te zeggen dat het dinsdag om 10 uur wordt en dat ze eten voorzien heeft.
Ik begin te klagen over de Franse beloften en of ze het begrijpt dat indien de snoeiers komen,dat Jan dan niet kan helpen. Natuurlijk begrijpt ze dat.

Dat zijn Belgisch-Nederlandse afspraken.
Het wordt gevraagd, aangekondigd, afgesproken met uur en al en er is eten.

Het was dus dinsdagochtend 9.30u, geen Jean-Claude, geen Denis.
Jan doodzenuwachtig, want wat zou hij nu doen?
Bij André, of wachten?

Mannen durven dan geen initiatief te nemen hé, ik vat de koe bij de horens en ik bel gewoon naar Jean-Claude.
Hij zou 's namiddags komen, zegt Simonne, want ze leveren eterniet voor op het dak van de schuur vanmorgen.
Ik bel naar Yvonne, die belt naar Denis die naar het dorp is ( "et tu t'imagines combien de temps il sera parti!" ,voegt ze eraan toe, haar Pappenheimer kennende, die eerst bij Christian de bakker gaat en daar waarschijnlijk Patrice tegenkomt, om hen allebei te vragen waarom ze zondag niet aanwezig waren op het diner van de jacht, om daarna de petanquespelers te ontmoeten die weer aan hun seizoen beginnen, nu het zo'n mooi weer is....".
Yvonne belt terug : " ce ne sera pas pour aujourd'hui! Il te téléphone ce soir "

Ik bel dus naar Rita ( want ik doe de telefoons , Jan haat telefoons, maar dat is heel gemakkelijk vind ik van dat te haten als je een secretaresse hebt die al je onprettige telefoontjes mag plegen ! ) "ja Rita,Jan komt deze morgen ,maar we komen niet eten, want Jean--Claude komt vanmiddag..."
OK,zo gezegd zo gedaan.
Iedereen blij.

Jan laadt zijn zaag in de wagen en nog één en ander en vertrekt.
Ik begin aan de vaat , als de GSM rinkelt.
Jan : " Ik kom terug, Jean-Claude is me juist gepasseerd, die komt toch vanmorgen, ze leveren het dak pas morgenmiddag!"

En alles begint van vooraf aan : bellen naar Rita met het onprettige nieuws dat Jan niet komt etc etc...

Wat was dat weer van die goeie afspraken die de beste vrienden maken?
Heel verwarrend allemaal.

Vanmorgen waren de twee "accolytes" er beiden om 8.30u !!!!

't Zal mooi zijn hoor, heel mooi.

Vrouwendag bij de jagers

Vanmiddag hadden de jagers van Castelnau-Montratier de dames uitgenodigd op een gezellig samenzijn."Le dîner des chasseurs" maar dan mèt vrouwen.
Meestal doen ze dat een keer of drie per jaar zonder vrouwen.
Maar zie, de wonderen zijn de wereld niet uit, vandaar.
We waren met 90 in de feestzaal.
Dat is toch redelijk veel vind ik.
En volgend jaar doen ze het opnieuw, mèt accordeonist.

De mannen deden de "service", de vrouwen moesten niets.
De burgemeester nam natuurlijk het woord, de verkiezingen zijn immers hier ook in zicht, en er zijn twee lijsten dit jaar.
En vermits hij ook jager is kon hij niet anders.

Hij pikte mooi in op de internationale vrouwendag gisteren en heette ons vrouwen "welkom" op de vrouwendag van de jagers.
We worden zo dikwijls "jachtweduwen" genoemd, omdat we zoveel alleen zitten op zaterdag, zondag en dinsdagmorgen dat ze ons toch iets moesten gunnen.

Zo'n dîner is bijzonder, je kan je dat moeilijk voorstellen als je het niet hebt meegemaakt.

Eerst is er apéro. Met chips en nootjes, niets bijzonders.
We gaan aan tafel zitten en dan gebeurt er iets eigenaardigs: iedereen haalt een plastic zak boven...met borden, bestek, glazen, serviettes...

Dan eten we soep. Meestal een bouillon met stukjes brood en kaas in.

Daarna een "salade quercynoise", dat is sla, gerookte eendenborst, gésiers, vinaigrette,tomaat, brokjes Cantal.
En dat wordt opgediend door 4 man : twee die een deur of een tafelblad voor zich uitdragen met daarop alle borden en twee die het voor de gasten op tafel zetten.

Ondertussen worden de glazen flessen met côteau du quercy ( St Julien voor de kenners) hervuld, een mens kan toch geen tekort hebben hé?

Het hoofdgerecht: ze hadden wel geen zin om te koken, de stoere jagers, en dus lieten ze een traiteur komen met...Cassoulet, alstublieft. 't Is dat het een licht lunchke zou zijn of wat?
Maar het was-het moet gezegd-heerlijk !!!

Dan een stukje kaas en tenslotte een "coque", dat is een soort briochebrood , heel mals en licht met verse fruitsla. En daar krijg je een glaasje ( of twee, of meer) zoete schuimwijn bij. Het zou ook met cider kunnen , dat zou kunnen ja, maar niet vandaag.
Tenslotte koffie.

Marie-Claude van Jacky Robert ( zo vanuit vroeger tijden hé, "Louis van Maria van achter de hoek etc etc") vroeg wat we meestal in België aten op onze dorpsfeesten.
"We hebben zo geen feesten", moest ik haar tot mijn scha en schande toegeven.
Want neen, echt waar, ik heb nooit zoiets gekend in België, neen niks, nooit.
Misschien en wellicht heeft het ooit bestaan, maar dan héél lang geleden.

En dan was er daar een zekere René, de voorzitter van "les anciens combattants de l'Algérie" ( dat wordt hier jaarlijks herdacht eind januari met een soortgelijk feest annex bal) die de micro nam en de ene mop na de andere begon te tappen.
Dat kan leuk zijn, maar dat kan ook té veel zijn. Zeker als dat in Patois gebeurt, volledig onbegrijpelijk voor ons Noorderlingen.
Dus , rond een uur of vier hebben we onze tafelburen vaarwel gezegd, tot de volgende .

Journée internationale des droits de la femme

Verleden week heb ik twee boeiende spreekbeurten gehoord.
De eerste handelde over "het nut van de financïele markten" en de tweede over "vrouwen en geld".
Het was "gelddag", zou je kunnen zeggen.
Ik heb er onthutsende dingen gehoord over de geldmarkten en hoe banken met ons geld omgaan.
De spreekster was een vrouwelijke bankierster.
Ze vertrok van wat er gebeurde in Ijsland enkele jaren geleden nu, om door te gaan naar Amerika en wat daar allemaal mogelijk is.
Er wordt niet gekeken naar je solvabiliteit als je geld ontleent, er wordt enkel gekeken naar de waarde van het pand dat je wil kopen. Of je dat kan betalen of niet, doet er helemaal niet toe. De interestvoet is het belangrijkste en dan de "speculaties" al noem ik het eerder gewoonweg "weddenschappen" die daarmee gepaard gaan. Want je kan er op alles 'wedden', zoals in Engeland.
Je kan wedden dat ik mijn lening niet zal kunnen terugbetalen bijvoorbeeld.
Of je kan er op het hoofd van een wildvreemde een levensverzekering afsluiten.
Of een brandverzekering voor een huis dat je niet bezit of waar je geen enkel belang in hebt.
Stel je voor hoe leuk het dan wordt als de persoon in kwestie vroegtijdig overlijdt, of dat zijn huis afbrandt?
Werkgevers sluiten dergelijke levensverzekeringen af op het hoofd van hun werknemers...ze maken gewoon winst als je sterft.

Tijdens het vragenuurtje deed een Amerikaanse vrouw er nog een schepje bovenop.
Haar broer was een weekje op bezoek gekomen en had haar aangekondigd dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat hij dat zou kunnen doen. Want volgend jaar gaat hij met pensioen en hij heeft gewoonweg geen pensioen ...
Hoe kan dat nu? , had ze hem gevraagd, je hebt je ganse leven gewerkt.
"Inderdaad" zei hij, "maar mijn werkgever heeft gespeculeerd met onze pensioenkas en nu schiet daar niets meer van over"

Ben je mee?
Ben je niet blij dat je hier in Europa leeft?
Dat zoiets VOOR HET OGENBLIK hier te lande verboden is ?
Voor het ogenblik, want wat de banken ons ook op hun communiezieltje beloofden om nooit meer te doen wat ze gedaan hadden...we zijn vrees ik in dezelfde straat terechtgekomen.

Aan tafel, tijdens het gezellig etentje achteraf, gingen de Françaises ervan uit dat onze mentaliteit moest veranderen.
Wij vrouwen moesten zelfstandiger worden en ons niet meer laten betuttelen door de mannen.
Hoe is het mogelijk dat we nog steeds minder verdienen? Dat we er zooooooooo langzaam op vooruitgaan. Dat de vrouwen in de Middeleeuwen veel meer macht hadden omzeggens, omdat hun mannen uiteraard ten oorlog trokken en de vrouwen er het hoofd moesten bijhouden...

En toen stelde ik een vraag die ik al lang wou stellen: " waarom nemen jullie op jullie trouwdag steevast de naam van jullie echtgenoot aan, alsof dat zo'n bijzonder geschenk is? Waarom zijn jullie blij iemand anders te worden op wat de gelukkigste dag van je leven is?"
In Frankrijk gebruiken gehuwde vrouwen of weduwen traditiegetrouw de naam van hun echtgenoot, niet alleen in de privésfeer maar ook in het sociaal-professioneel leven zoals op het werk, bij de bank, bij het aanschaffen van reisbiljetten enz.Nochtans vernaderde de wet in 2005 en mogen vrouwen zeker hun eigen meisjesnaam blijven gebruiken. Maar ze doen het meestal niet.Nog niet, vandaar mijn vraag.
Bij de belastingsdienst sta ik hier in Frankrijk gekend als Geneviève Vercruyce. EN hoe ik ook aan de ambtenaar uitlegde dat dat niet kon omdat er in Belgïe geen enkel document op die naam stond, niets aan te doen hij wou en zou me alleen op die manier registreren. De ellende die daar uit voortvloeit wil je niet weten.

In Belgïe ?

Als Belg moet u er voor zorgen dat de naam die u gebruikt voor het reserveren van bv. reisbiljetten overeenstemt met de naam op uw reisdocument. In België is de naam die op uw geboorteakte vermeld staat volgens de wet de enige erkende naam.

In België is de naam die op uw geboorteakte vermeld staat (dus de "meisjesnaam" voor gehuwde vrouwen of weduwen) volgens de wet de enige erkende naam. Een andere naam op uw officiële documenten is niet geldig. De Wetgever wilt op die manier elke discriminatie vermijden, zowel tussen mannen en vrouwen als tussen gehuwde of ongehuwde personen.

Als Belg moet u er dus voor zorgen dat de naam die u gebruikt overeenstemt met deze op uw identiteitskaart (of paspoort).



Dat is eens iets anders hé voor de simpele Belg?
Staan ze nogal van te kijken hoor de dames van het land van "Les Lumières", de Verlichting ...
Internationale Vrouwendag dus vandaag.
Men zegge het voort.

De "plant een boom" actie !

Een dagje niets doen, dat was het motto vandaag.
Ik had gisteren "pot-au-feu" gemaakt met schenkel en klapstuk en groenten en al en mijn huis rook heerlijk naar bouillon . Dus moest ik enkel nog aardappelen schillen, en zoals Jeroen Meeus gisteren nog zei: "dat kan iedereen".
Maar rond een uur of 11 kwam Jean-Claude , de schoonvader van Philippe, de landbouwer die de landerijen rondom ons huis en boomgaard bewerkt, eens kijken hoe het stond met de pruimenbomen.
Denis had verleden week al toegezegd om volgende week te komen snoeien en dan is het uitgerekend de tijd waarop ook Jean-Claude eens komt kijken hoe het zit.
Jan was beduusd aan het kijken naar zijn jonge perzikboompjes die hij verleden jaar had geplant en Jean-Claude uitte het onvermijdelijke verdict : "Ils sont morts !"
Tja, nieuwe kopen dan?
"Oui, mais c'est le moment", zei de boer.
Waarmee hij in feite zoiets wou zeggen als ' 't is bijna zo goed als te laat'.
"Maar waar koop ik goeie exemplaren? ", vraagt Jan.
"A Vazérac".
"Wil je niet meegaan?", oppert Jan.
"Bien sur" zegt Jean-Claude en weg zijn ze.
Rond half één waren ze terug en neen Jean-Claude bleef niet aperitieven, geen tijd.
"A la semaine prochaine pour la taille" riep hij nog.

Na de heerlijke pot-au-feu, een soort hutsepot in feite, een kleine korte siëste en dan is hij eraan begonnen.

Pêches de Vigne, een heel gegeerde perziksoort, cerises noires, nog een andere soort perziken en kersen, van alles wat.

Spot bewaakte het domein en Cartouche verorberde takken.
Ze waren allemaal gelukkig .

Af en toe was er een karweitje voor mij bij : een boompje vasthouden terwijl Jan aarde over de wortels verspreidde.
Of een boompje aanreiken.
Maar meer dan dat moet je mij niet vragen, want ik bak er niets van.

"Waarom wil je nou feitelijk nog bomen bijplanten" ,vraag ik Jan op de man af.
Want we hebben maar een pruimenboom of 300, denk ik zo bij mezelf.
"Om ook variatie te hebben", zegt Jan.
En daarmee was het onderwerp afgesloten.

Mooi hoor de bloesems, en de geur ! Onwaarschijnlijk die geur.