Meestal doen ze dat een keer of drie per jaar zonder vrouwen.
Maar zie, de wonderen zijn de wereld niet uit, vandaar.
We waren met 90 in de feestzaal.
Dat is toch redelijk veel vind ik.
En volgend jaar doen ze het opnieuw, mèt accordeonist.
De mannen deden de "service", de vrouwen moesten niets.
De burgemeester nam natuurlijk het woord, de verkiezingen zijn immers hier ook in zicht, en er zijn twee lijsten dit jaar.
En vermits hij ook jager is kon hij niet anders.
We worden zo dikwijls "jachtweduwen" genoemd, omdat we zoveel alleen zitten op zaterdag, zondag en dinsdagmorgen dat ze ons toch iets moesten gunnen.
Zo'n dîner is bijzonder, je kan je dat moeilijk voorstellen als je het niet hebt meegemaakt.
Eerst is er apéro. Met chips en nootjes, niets bijzonders.
We gaan aan tafel zitten en dan gebeurt er iets eigenaardigs: iedereen haalt een plastic zak boven...met borden, bestek, glazen, serviettes...
Dan eten we soep. Meestal een bouillon met stukjes brood en kaas in.
Daarna een "salade quercynoise", dat is sla, gerookte eendenborst, gésiers, vinaigrette,tomaat, brokjes Cantal.
En dat wordt opgediend door 4 man : twee die een deur of een tafelblad voor zich uitdragen met daarop alle borden en twee die het voor de gasten op tafel zetten.
Ondertussen worden de glazen flessen met côteau du quercy ( St Julien voor de kenners) hervuld, een mens kan toch geen tekort hebben hé?
Het hoofdgerecht: ze hadden wel geen zin om te koken, de stoere jagers, en dus lieten ze een traiteur komen met...Cassoulet, alstublieft. 't Is dat het een licht lunchke zou zijn of wat?
Maar het was-het moet gezegd-heerlijk !!!
Dan een stukje kaas en tenslotte een "coque", dat is een soort briochebrood , heel mals en licht met verse fruitsla. En daar krijg je een glaasje ( of twee, of meer) zoete schuimwijn bij. Het zou ook met cider kunnen , dat zou kunnen ja, maar niet vandaag.
Tenslotte koffie.
Marie-Claude van Jacky Robert ( zo vanuit vroeger tijden hé, "Louis van Maria van achter de hoek etc etc") vroeg wat we meestal in België aten op onze dorpsfeesten.
"We hebben zo geen feesten", moest ik haar tot mijn scha en schande toegeven.
Want neen, echt waar, ik heb nooit zoiets gekend in België, neen niks, nooit.
Misschien en wellicht heeft het ooit bestaan, maar dan héél lang geleden.
En dan was er daar een zekere René, de voorzitter van "les anciens combattants de l'Algérie" ( dat wordt hier jaarlijks herdacht eind januari met een soortgelijk feest annex bal) die de micro nam en de ene mop na de andere begon te tappen.
Dat kan leuk zijn, maar dat kan ook té veel zijn. Zeker als dat in Patois gebeurt, volledig onbegrijpelijk voor ons Noorderlingen.
Dus , rond een uur of vier hebben we onze tafelburen vaarwel gezegd, tot de volgende .
