Vannacht heeft het hard gesneeuwd en er is vanalles gebeurd.
Maar dat verviel allemaal in het niets toen Dette belde.
" Philippe is gestorven" , zei ze.
En er viel plots een witte stilte op de grond.
Want Philippe was 40 jaar oud en heeft een korte pijnlijke strijd gestreden en verloren. We wisten allebei niet goed meer wat we elkaar moesten vertellen Dette en ik. Hij was de zoon van één van onze oudste gezamelijke vriendinnen. Ik ging haar opzoeken in Belgïe begin december en toen heb ik heel even Philippe gezien, die zijn hand opstak toen hij terugkwam van een nieuw onderzoek in het UZ. Hij zei enkel " Hallo", hij had de moed niet om nog eens de compassie in iemands ogen te zien die hem zeker domweg zou gevraagd hebben " En, hoe gaat het?". Want het antwoord zou steevast "Heel slecht" geweest zijn.
Mijn vriendin had gekookt , wou thuis zijn voor haar zoon die trouwens bij haar inwoonde. Hij had haar misschien nodig die dag , wat ik heel goed begreep.
En ondanks alles hadden we een leuke namiddag en ik was zo blij om haar heel eventjes maar haar droefheid en wanhoop te hebben laten vergeten.
Want wat doet dat met een mens? Een kind dat sterft ? Wat doet dat in 's hemelsnaam niet met een mens, een kind dat sterft!.
Ik zou haar zo graag wiegen in mijn armen om haar te zeggen wat een goede moeder ze was. Dat er toch nog steeds hoop is in de wereld, dat ze moedig moet zijn, eens te meer, voor diegenen die overblijven. Maar dat zou waarschijnlijk niet helpen.
Dus speciaal voor hem dan, vandaag :
Je kijkt over het land de ontelbaarste keer in je leven naar waar het ophoudt. Je zegt tegen ons, dit is het grensland. Het laatste van de aarde hier om ons heen. Je zou willen weten wat voorbij daar is, voorbij het steeds maar weer zichtbare zelfde.
Rutger Kopland
