Wat zo'n droeve gebeurtenis allemaal teweegbrengt, het maakt me stil.
Eerst nam ik bij het stofafnemen de twee dozen in de hand : "voor Philippe" en "na Philippe". En ik bedacht dat mijn vriendin nu ook twee dezelfde dozen zou hebben.
Aan tafel herinnerden we ons de pas overleden Philippe waarbij ik de bedenking maakte dat het hard moet zijn zo jong te sterven, 40 jaar.
Tot het plots tot me doordrong dat mijn Philippe pas 43 was toen hij stierf, dit jaar weer 17 jaar geleden.
Ik was er echt door van slag. Ik had er in feite nooit zo bij nagedacht dat hij toch wel heel jong overleden was.
Op de radio hoorde ik de nieuwe hit van Céline Dion en daarna de oude " and it all comes back to me now", 17 jaar gelden een enorme hit en een houvast voor mij op dat ogenblik.
Op Tv keek ik naar " de rechtbank" en weer zag ik Philippe voor me als Openbaar Ministerie, wat was ik graag in zijn plaats geweest, hoezeer had hij het moeilijk met die job. Die gemengde gevoelens hebben me sonds zijn dood nooit meer losgelaten.
Had ik? Zou hij? Was het beter geweest? Of niet? Zou ik? Had hij? Was het een slecht idee? Was het een goed idee geweest?
Het werd 14.30h en ik werd weer stil, bedenkend hoe zwaar het nu zou zijn voor mijn vriendin en haar familie, nu ze allen verenigd zouden zijn in het crematorium. Mijn zus zal er zijn en zo toch een stukje van mij.
Gisteren belde ik mijn vriendin en stuurde ze me haar tekst, die ze zo graag zou voorlezen, als ze het tenminste op dat ogenblik zou kunnen.
Ik voelde me zo bevoorrecht, ik was zo dankbaar dat ze haar verdriet met mij wou delen. En de tekst was zo mooi, daar heb ik geen woorden voor.
We spraken over de dood en wat het met ons deed.
Welke misverstanden er op dat ogenblik rijzen, omdat je doodop bent en tegelijk klaarwakker, alsof de adrenaline door je aderen stroomt en je later, veel later ineen zal klappen als je eenmaal alleen thuis bent.
Want die eenzaamheid , na de dood van een geliefde, die kan je niet communiceren. Het is zoals een inwijding. Je moet het meemaken om te voelen wat het is. AL wens ik niemand die ervaring toe. Niemand.
Vaar wel Philippe !
Vaarwel allebei !
