En omdat het toch niet altijd Andorra moet zijn gingen we nog maar eens naar Bossost, net over de grens, in Spanje.
Het was er nog altijd even mooi.
In de zomer nu, twee jaar geleden in de lente, toen de bergtoppen nog besneeuwd waren.
Nu was alles groen.
En het kabbelende water van de snelle rivier deed me zo hard denken aan Interlaken, waar ik jaarlijks naar toe ging met mijn groottante en grootooms.
Zelfs het zicht op de bergtoppen en de chalet-achtige huisjes logen er niet om.
Eerst zouden we shoppen, winkeltje in, souvenirboetiekje uit.
Nel had de keramische zwaluwen gevonden in de winkel waarin ik de laatste keer een lepellikker gekocht had.
En ik kocht er nog maar eens drie bij.
Nu hangt er een ganse collectie zwaluwen allerhande onder de auvent.
Ik had wel een mooie handtas gezien, maar ik wou eerst alle winkeltjes aflopen vooraleer een definitieve keuze te maken. Dat is niet mijn gewoonte, meestal koop ik stante pede wat ik mooi vind.
Daarmee troost ik mezelf dat het in feite toch niet een handtas was waar ik verliefd op geworden was, want anders...
Eerst wou ik ook nog wat cash geld afhalen, maar de bankautomaat liet het afweten. Niets ergs, met de bankkaart kan je er immers ook betalen.
En we zouden weer gaan eten in dat leuke tapas-restaurantje, met terras naast de rivier.
Zeker.
"Zullen we dan nu dat restaurant opzoeken?", vroeg Zwany.
Ja, we hadden alle drie honger, dus doen we dat.
"Het is hierlangs, jongens, over die brug", zei Zwaan
Maar over "die brug" was geen restaurant te bespeuren, enkel een winkeltje met een parasol ervoor.
"Nee-éé , het was veel verder weg, Zwaan! Over de tweede brug!", zei Nel.
Wat mij betrof kon het alle twee, ik wist het niet meer, het was over een brug, dat wel ,en het terras was naast het water, dat ook, maar verder kon ik me niet herinneren of het nu meer naar links dan naar rechts was.
Ik liet me meezeulen door mijn twee kompanen.
We gingen terug.
Niks.
"Zie je wel, Nel, het was verder hoor!"
"Nou ja dan!"
Dus gingen we nogmaals de brede weg langs.
Niks.
"Ik denk dat het niet in Bossost was, dat restaurant, maar in Les, waar ik die sigaretten gekocht heb toen", zei Zwany.
Je had mijn gezicht moeten zien.
Ik dacht "Nééééé", echt????"
Dus nogmaals de wandelpromenade afgedweild, auto in en terugrijden naar het dorp net vòòr Bossost, dat dorp heet LES.
Auto geparkeerd en ja hoor, daar was een brug, daar was een tapasrestaurantje, daar was het.
"Héhé", zei Zwany" hoe is het mogelijk dat ik dat niet meer weet!"
Wat zal dat zijn als we 70 of 80 zijn, dacht ik.
"Ik denk niet dat we nog samen op reis gaan Zwany. Andorra werd niks en nu was Bossost bijna in het niets gevallen"
We hebben er zo om gelachen.
En teruggereden voor de handtas.
Maar de internet en telefoonverbindingen werkten nog steeds niet, wat betekent dat we geen geld konden afhalen en geen bankkaart konden gebruiken als betaalmiddel.
Was dat even goedkoop.
Geen handtas, dat zal voor de volgende keer zijn.
Misschien koop ik ze wel in Andorra.
Zicht vanuit het restaurant op de brug van Les.
Pff, stel dat ik het volgende keer niet meer weet....
