Terug van weggeweest

Met pasen ben ik naar België teruggekeerd.
Het was laat toen ik eraan kwam en Aude wachtte me op op de luchthaven.
Een ontroerend weerzien, zeker en vast.
En op paasmaandag heb ik dus Gustje weergezien die natuurlijk al lang in dromenland was verzeild geraakt toen ik in de kamer naast hem ging slapen.

Aude was een paashaas in sandwichvorm gaan halen met een gekookt eitje in z'n buik, net zoals ik er elk jaar een kreeg van mijn meme en Aude van mij. Traditie , "transmission".
Hij was er kennelijk blij mee.
En toen begon de race van een dag die heel bijzonder zou worden.
Eerst ging ik met Aude haar huis in verbouwing bekijken en dat zag er al heel netjes uit. Er moet uiteraard nog veel gebeuren, maar ze ziet nu het einde van de tunnel en daar kan ik alleen meer blij om zijn.

Dan gingen we goedemorgen zeggen tegen de moemoe, de matriarch van Aude's schoonfamilie. Ze betreurde het ten zeerste dat ik niet aanwezig was op het alombekende paasdiner met hopscheuten en asperges, naar jaarlijkse gewoonte bereid door haar zoon waar ze zo trots op is, Wouter Keersmaekers van De Schone van Boskoop.

Dat kon ik alleen beamen.
Stienus vertrok vervolgens met de fiets en de nieuwe kinderfietsstoel én Gustje uiteraard naar "Tantan", mijn zus die voor de paasbrunch zorgde.

"Iedereen" was er al bij "ons" Anne , Bernadette was de sla aan het wassen, Anne deed de mise en place, Dorien en Leon die ik voor de eerste keer zag, zagen er beiden stralend uit en begonnen de aperitief te voorschijn te toveren , de muziek stond hard, maar vooral, de zon was op het appel en we hebben in feite de ganse dag buiten gezeten.

Mijn schoonbroer verraste ons met prachtige nummers voor zijn nieuwe plaat en iedereen genoot van dit bevoorrecht moment.
Daarna was het Gustje zijn gloriemoment : PAASEIEREN RAPEN. De nichtjes hadden hem een een grote boodschappentas gegeven en volgden zijn zoektocht vol overgave.

Voetballen kan hij ook en goed zelfs, maar wat kan de kleine Gust niet, hé, ah bon !!!!

Daarna deden we een soort karaoke, de oudjes tegen de jonge mensen en ik moet eerlijk zeggen dat we heel goed ons best hebben gedaan .
De jonge mensen hadden zoiets van " dat was voor mijn tijd, dat was na mijn tijd, daar was ik niet bij, ik wel enz enz".
De oudjes zongen gewoon de liedjes zonder verdere commentaar....ze deden het gewoon.
Het was zalig.
Ik leerde er de lieven van de nichtjes kennen en ze vielen bij ons allemaal in de smaak.
En 's avonds vielen we moe maar tevreden als een blok in slaap.

De week vloog voorbij. Aude had verlof genomen en we genoten van elkaars aanwezigheid en die van Gustje die zijn mamie echt goed kende, ondanks de afstand die ons scheidt.
En tenslotte, veel te vroeg, maar je kan niet alles hebben, vloog ik op vrijdagmorgen naar Denemarken met Bernadette.
Kopenhagen, trein naar Roskilde en onze vrienden sinds 25 jaar die ons stonden op te wachten. Het weerzien was hartelijk. De tijd had stilgestaan en de uren vlogen voorbij met het ophalen van oude herinneringen , vragen om nieuws omtrent die of die, zieken, huwelijken, baby's,echtscheidingen en overlijdens...we hadden kunnen blijven zitten.
Dorte had nog meubels van bij mij thuis, en ik was stomverbaasd mijn studeertafeltje vanuit mijn meme's keuken te herontdekken...vreemd toch hoe gauw een mens vergeet.

Daags nadien ontdekten we Roskilde waar alle Deense vorsten begraven liggen en 's middags vierden we het 25 jarig jubileum van Freya.
Het was een mooi feest en een ontroerende ceremonie.

De volgende dag vlogen we rond een uur of tien terug naar Brussel waar we de ganse namiddag bleven met Aude en Gustje en Anneke, om daarna rond 22 uur de volgende vlieger naar Toulouse te nemen waar het stortregende en waar ik doodop mijn autootje gaaf en onmiddellijk terugvond op de parking ...
Ik was thuis rond 1.30 u .

Moe maar tevreden en vol herinneringen die ik nu langzaamaan zal analyseren om hopelijk vele blogpagina's te vullen.

De paashaas

Adam, de Engelse buurman postte op facebook een foto van zijn tweeling met een soort paashaasachtig personnage en ik begon echt hard te lachen omdat ik me plots iets herinnerde van jaren terug.
Eén van mijn nichtjes moet toen een jaar of 5 geweest zijn en ze zaagde mijn zus en mij de oren van ons hoofd over de paashaas.
Dat bij haar oma de paashaas kwam en niet de klokken.
Dat dat wel iets was hé, die paashaas...enz enz.
We gingen winkelen naar de Sarma Lux in Waterloo. Ik zou niet weten of die nog bestaat.
Inderdaad,er was ooit een tijd dat ik maandelijks en meer in Waterloo kwam en mijn zus ook dus.
We lopen er wat rond. Er staan verschrikkelijk veel chocolade eieren en mijn nichtje wipt de winkel rond, al zingend over de paashaas.
Toen plots, vanuit het niets, van achter een rek paaseieren een reuzachtige paashaas "Hoi" komt zeggen !!
En mijn nichtje zo verschiet dat ze letterlijk 30 centimeter omhoog en achteruit springt , luid "ahhhhhhhhhhhhhhhhhhh" roepend en de paashaas belachelijk met zijn pootje wuift!!!!
En wenen dat ze daarna deed, niet zozeer omdat ze verschoten was, maar omdat haar tante zo vreselijk hard met haar moest lachen dat ze bijna bezweek.

Maar ja, Jan zegt dat ik altijd met de verkeerde dingen lach.
Dat zal dus wel kloppen, als je het ook aan mijn nichtje zou vragen.

Laat het gras maar groeien

Jan is druk in de weer met het afrijden van het inmiddels lang opgeschoten gras tussen de pruimenbomen.
Van 's ochtends tot 's avonds zit hij op zijn blauw paard en hoor ik het gebrom van de tractor die eerst in lange rijen tussen de bomen het gras maait en daarna in diagonaal hetzelfde doet.

Dat is toch niet niks hé. En heel dikwijls probeer ik hem tot enige gematigdheid te bewegen, maar niets helpt.
Soms denk ik dan wat een geluk dat hij dat allemaal kan en vooral "graag" doet, want ik zou niet weten wat ik zou moeten aanvangen met al die bomen, dat gras, die takken, die struiken en die vruchten...

En plantjes heeft hij ook al gekocht en geplant.
In de "jardinière", in potten en bermen, het ziet er goed uit.

Het enige wat ik wel kan is gans die aanwas water geven 's avonds.
Ik ken het nauwelijks het verschil tussen een begonia en een lobelia, tussen een hanggeranium en een gewone geranium , en vooral ik onthou die namen van die bloemen niet. Geen avance, het dringt niet in mijn aflorische kop door .

Een stadsmens hé.
Niks gewoon...

bij Jacky

Of ik naar het dorp moest vanmiddag?
Niet bepaald neen.
Maar de vraag werd zodanig gesteld dat er geen twijfel over kon bestaan dat ik wel degelijk naar het dorp zou moeten gaan om er iets te gaan doen, halen, wegbrengen,terugbrengen, kortom Jan had iets nodig uit het dorp.
De dop op zijn kleine tronçonneuse lekte. Vervelend.
Of ik dus eens naar Jacky Robert zou willen gaan om een nieuwe dop te vragen en tegelijkertijd eens zou willen vragen of het wel een goed idee zou zijn om met de grasmachine rond de pruimenbomen te rijden?
Dat was mijn idee immers. Ik zag Jan weer sukkelen vanmorgen , telkens weer moest hij zich dubbelplooien op zijn tractor om onder de bladeren door te kunnen rijden en het is best vervelend als je zo in twee geplooid de takken moet vermijden..dus dacht ik, als je nu eens rond de bomen met je grasmachine zou rijden?
Maar inderaad, dat is niet evident. Ons terrein is immers sterk hellend en -zegt Jan- het zou best kunnen dat de grasmachine verbrandt aangezien ze niet geölied wordt als ze scheef hangt.
Hij gaf me het instructieboekje mee om het maar eens best te vragen aan een kenner : Jacky Robert dus.

Jacky is een echte zuidwester met een authentieke tongval. Hij spreekt de "r" niet op zijn Frans uit , maar hij rolt de rr-en helemaal rond .
- Bonjourrrrrrrrrrrrrrrr, klinkt het als ik het terrein kom opgedraaid.
Ik neem de tronçonneuse uit de koffer en het boekje en begeef me naar binnen in de verkoopsruimte/annex werkplaats.
Het staat er vol tractors, grasmachines, tronçonneuses, hakselaars, noem het op, hij heeft het in huis.
Er staat een oud mannetje voor mij een ganse beschrijving te geven aan de dochter des huizes, Laetitia.
Ze luistert met één oor, zover is duidelijk, maar de oude man blijft maar verder zijn uitleg doen.
Marie-Claude, Jacky's vrouw komt ook uit het magazijn en vraagt hoe ze me kan helpen.
Ik toon de tronçonneuse en verklaar het euvel.
- Nous sommes débordés. Jacky est en train de réparer une machine et je ne peux pas le distraire....C'est urgent?
Zeker is het dringend , Jan heeft de tronçonneuse morgenmiddag nodig.
Dat is vervelende zegt Marie-Claude.
Het oude mannetje verdwijnt, zonder iets te kopen en Laetita bekijkt mijn machine en gaat boven op een zoldertje een nieuwe dop halen.
Ja hij past perfect.
9 EURO.
Veel feitelijk, vind ik zo , voor zo'n onnozel dopje.
SOit.
En ik begin aan beide dames mijn idee van het rond de bomen rijden met de grasmachine uit te leggen.
-Tja, zegt Laetita, helt het fel?
Bah ja, redelijk , vind ik.
-Bien sûr,zegt Marie-Claude, et le terrain penche même très fort.
Ah bon, ik ben dat ondertussen zo gewoon dat het me niet meer opvalt.
De dames zijn formeel : neen het is geen goed idee om met de grasmachine op de helling te rijden.
-Mais tu verras bien vite si elle commence à fumer ....alors il faut s'arrêter!

Ik bekijk ze allebei : neen maar, het is toch niet omdat ik uit het noorden kom dat ik zo stom zou zijn om dat dan ook toch nog te proberen tot de machine opgebrand is !!
Dat zou pas een goed idee zijn, hé Marie-Claude, dan kan je me terstond een nieuwe machine verkopen.

Er wordt hartelijk gelachen;
Laetitia zucht : je kan niet geloven, zegt ze, welke verhalen ik hier allemaal moet aanhoren. De ene zijn gras is te kort, de andere te lang, jouw terrein te steil , het andere niet steil genoeg...Iedereen komt me zijn problemen uitleggen en ik moet telkens een oplossing vinden.

-In feite missen we hier nog juist koffie, zegt een landbouwer met een sigarettenpeuk in zijn mondhoek!
-Ja dat zou er nog aan mankeren,zegt Laetitia.
-Maar ja, opper ik, dan zou je het over koffie kunnen hebben in plaats van over machines. Weet je, bij de apotheker heeft ieder het over zijn kwaaltjes, zou je dat leuker vinden ?

Jacky komt lachend binnen : Bonjourrrrrrrrrrrrrrrrr tout le monde !
-et bien Jacky puisque tu ne veux voir personne, je ne t'embrasse pas non plus !
En weg ben ik, onder luid gelach van de dames en van de drie boeren die zich ondertussen ook gemengd hebben in het gesprek.

Leuke gasten, Jacky en Co !

na de bloesems, de vruchtenknoppen

Papa vroeg of we dit jaar veel pruimen zouden kunnen oogsten. Voor confituur, voor pruimentaart, voor "opgelegde pruimen", voor pruimencompote....Ik hoorde hem langs de telefoon watertanden.
Ik dacht van wel, want ik denk nu toch echt dat het niet meer gaat vriezen.
De temperaturen zijn heerlijk, zo'n 25 graden.
Soms te warm om 's middags buiten te eten in volle zon.
En we moeten de "auvent" nog zomerklaar maken, dus schuilen kunnen we niet.

Jan kwam me halen nadat hij zo'n 3 uur op z'n tractor had gezeten, of ik eens een fotootje van hem wilde maken met zijn nieuwe Coca Cola pet op die hij gekregen had om die foto dan door te sturen naar de gulle gever.
Ja hoor, zou ik doen.

En dus wandelde ik met een door het dolle heen zijnde Cartouche naar de vallei, want hij dacht "leuk toch, nog een wandeling met het baasje".
Ik hield plots halt, want de geur die me tegemoetkwam was puur genot. Het was net honing, sterker nog, precies koninginnebrij. Zou dat kunnen dat de bloemen die honinggeur verspreiden? Of zijn het de groene bladeren die langzaamaan de roze en witte bloesems verdringen?
Zijn het de honingkorven van Adams die ik van op afstand kan ruiken?
Ik weet het niet, maar je zou er voorwaar blijven staan in die geur.

Ik nam de foto van de Cocacolaprins op het blauwe paard .

Die is nu het gras tussen de bomen aan het afrijden, nadat hij alle takken die tijdens het snoeien op de grond waren gevallen opgestookt had. Je mag hier in het zuidwesten sinds dit jaar niet meer stoken.
Vandaar dat iedereen het her en der nog gauw doet, vooraleer er controle op zou komen.
Jeanette de buurvrouw van het kasteeltje aan de overkant stookt soms met drie haarden tegelijk.
Jan is wijzer en stookt de takken op aan de rand van het meer.
Het waterpeil van het meer staat zo hoog als de boord en Cartouche gaat dagelijks zwemmen.
Ook Spotje heeft het te warm en wat zeer ongebruikelijk is voor hem, hij gaat dagelijks pootje baden langs de rand van het meer.
Hij loopt ook achter Jan's tractor aan , zoals de wilde dieren die nadat de boer het land omgeploegd heeft het land aflopen op zoek naar muizen en ratten.
Raar iets een instinct, toch?

En toen ik terugkwam van de fotosessie , en ik af en toe weer was blijven "hangen" in de anaesthesierende honinggeur, bekeek ik de pruimenbomen van dichterbij en ontwaarde ik al vruchten van 1 cm diameter....

Ja, echt, ik denk dat we dit jaar veel fruit gaan oogsten.

Bijen van Adams , de buur van Adam

Je kan tegenwoordig geen magazine openslaan of er staat wel een artikel in over het tenietgaan van de bijen.
We moeten er alles aan doen om bijen in leven te houden, want anders gaat gans onze biotoop om zeep.

't Is maar om te zeggen dat dat hier in Castelnau-Montratier niet waar is.
En bij deze : Adams, de zoon van de Parijse buur heeft hier maar liefst 7 "keven" staan, en als je de weg bovenlangs ons huis neemt, dan hoor je het gezoem en gegons van honderdduizenden van die beestjes.
Neen, die komen niet rond je hoofd vliegen, wat een ware nachtmerrie zou betekenen.
Die blijven in de bloesems, in de bomen, in de bloemen hangen en vliegen dan vliegensvlug met hun buit naar de korf.
Korf is nogal een idyllisch woord voor een soort veredeld vogelnest, als je het mij vraagt.
Bovendien is Adams zo een gast die wel keven zet, maar niets doet voor die diertjes, in de winter bvb zal hij daar geen ersatz suiker insteken. Ah neen, hij is echt een boer van hier : het moet opbrengen, niet andersom.

In elk geval zijn 7 keven zijn zichtbaar van op onze oprit, ter verduidelijking :

Ter verduidelijking weerom, hieronder een foto van Adams ( zo geschreven, geen tikfout van ondergetekende) zijn ouderlijk huis, langs de rechterkant van de oprit :

Karina, de Engelse buurvrouw wiens huis nog dichter bij de bijenkorven staat was bezorgd afgelopen jaar of ze daar niet te veel last zou van hebben.
Hier wonen Adam ( volgens mij dan weer correct geschreven ,maar dat is een Engelsman) en Karina , eind van de oprict links:

En ja er zijn wel degelijk regels die de minumum en maximumafstand van dergelijke bijenkorven bepalen ten opzichte van de huizen in de nabijheid ervan.
Maar momenteel hebben we er geen last van en laten we de bijtjes fladderen in de weelderige pruimenbloesemgaard.
Onze ecologische bijdrage dus.

Als een kind zo blij

Mijn blackberry wordt trager en trager, ik moet hem bijna dagelijks opladen.
Als ik een foto genomen heb, een slechte kwaliteitsfoto bovendien, erger ik me rot aan het volume van het batterijtje dat zienderogen daalt.
Dus ging ik maar eens kijken op internet, in de "orange" winkel , hoeveel punten ik ondertussen (drie jaar) al opgespaard had en of het geen goed idee zou zijn me een nieuwe, modernere versie van een blackberry aan te schaffen.
En zowaar...kon ik 5 maanden voor het einde van mijn abonnementstermijn al genieten van een lagere aankoopprijs.
Toch wou ik dat "genot" van de aanschaf nog even uitstellen, ik probeerde als het ware met mijn lot te onderhandelen in de zin van "indien er mensen in de orange boetiek staan in Cahors, koop ik nog geen nieuw toestel".
En ja, er staat altijd wel een klant in die winkel.
Dus er was weinig hoop.
Maar zie, er was geen kat in de winkel en ik had mijn neus nog maar binnengestoken of de dame die me mijn vorige twee GSM's verkocht had kwam naar me toe "est-ce que je peux vous aider?".
Ik vroeg naar de nieuwe blackberry.
Ik was er best tevreden mee geweest en ik had de techniek redelijk onder de knie.
Enkel het fototoestel, dat was benedenmaats.
- Zou je dat wel doen,zei ze, een blackberry aanschaffen? Waarom geen iphone of een smartphone.
Met rode kaken vroeg ik haar naar het verschil . Dat zat hem enkel in het merk ( en vooral in de prijs).
Ze liet me enkele modellen zien die best meevielen en ja ik herinnerde me de demonstratie in Parijs op de Champs Elysées in november waar ik weggeblazen was door de Samsung Galaxy ...
In een wip was ik overtuigd .
Ja, het werd een Samsung Galaxy. 4 Giga. Straf. Op slag MODERN !
- Het zal je zeker een dag of tien oefening en aanpassing kosten, zei de lieve dame.

En dat is ook zo.
Ik voel me een echte nul in techniek.
Ik heb het allemaal al uitgeprobeerd en ben bang iets kapot te maken, af te vegen, over te belasten.
Maar heel stiekem voel ik me als een kind zo blij als ik de nieuws GSM in zijn leren etuitje in mijn hand neem en vertrouwd raak met de nieuwe contouren van het vreemd aanvoelend apparaat.

En ik neem veeeeeeeeeeeel foto's en zeg nu zelf, dat is nogal wat andere koek hé !

Le lundi au soleil

Het is maandag , de eerste dag van een beloftevolle zonnige week en ik word wakker met Claude François die vrolijk en hypernerveus kweelt van "Le lundi au soleil....".
Ik glimlach breed en denk aan mijn zus die gek was op Claude François en dan ook alles, maar alles kon nazingen en nadansen wat die man en zijn Claudettes uitvonden. Gek was dat, zo zonder video in die tijd, éénmaal gezien op televisie in één of andere mooie Franse show en het zat in haar hoofd en ze deed het hem na.
Straf.
Vandaag beloofde Paul-Frédéric Casset 27 graden, het zijn er 32,5 geworden, uit de zon wel te verstaan.
Maar tegelijk hangt er toch precies onweer in de lucht, ik zie wel later op de avond als ik in Cahors ben.
Want daar kan het nu eenmaal geweldig onweren en regenen.
Voor we hier kwamen wonen hebben we drie maal Cahors aangedaan en drie maal kwamen we in een geweldig onweer terecht.
Gieten.
Echt gieten, met bakken uit de lucht viel dat water.
Dus zal ik maar een paraplu meenemen vanavond, als ik hem al niet vergeet.
Want ik vergeet veel.
En dus moet ik vaak terugkeren naar huis om iets te gaan halen dat ik vergeten was.
Of zoals mijn overgrootvader van Brussel, de beenhouwer zei : " SI on n'a pas la tête il faut les jambes", bij deze.

De irissen staan in bloei en er staan al veel knoppen gereed om open te springen.

De blauwe regen staat volop in bloei.

De tulpen komen de ene na de andere mooi recht te staan.

Het rolluik van het zwembad is proper gemaakt.

Jan begint geraniums te planten.
Kortom , le lundi au soleil doen we veel dingen om de zomer te verwelkomen.

Processierupsen

Eens het warmer wordt zien we hier ganse slagordes processierupsen en ontwaken de eerste veldslangen uit hun winterslaap.

Processierupsen zitten hier in naaldbomen,in tegenstelling tot België waar ze eerder in eikenbomen zitten, denk ik tenminste, althans dat herinner ik me zo.
Hier dus in de kruin van naaldbomen. Die vormen zo'n witte bol in te top en eens ze naar beneden komen hangt die bol slap naar beneden. Leeg dus.

En heel langzaam maar gezwind en heel gericht gaan ze op pad.

Naar het schijnt zijn ze gevaarlijk en giftig en verspreiden ze een geur die dieren aantrekt. Maar eens de dieren ze opeten, of opsnuiven laten ze fijne haartjes los en die belemmeren de ademhaling. Of ze geven een soort brandwonden op het lichaam indien je ze met de blote hand zou aanraken.

De landbouwers rijden er overheen als ze zo'n kolonne tegenkomen met de tractor.

En ik word hysterisch als ik SPot of Cartouche er zie naartoe vliegen....
Echt, over mijn toeren ben ik dan. Dan sta ik molenwiekend te slaan met mijn immer vergezellende wandelstok.
"Weg, Cartouche, wegwezen !!!!!" " Af, Spot, af , verdikke hé , af!!!!"

En weg zijn ze, hop naar een andere ontdekking op de ochtendwandeling .

Ik moet er niks van hebben van die chenille processionnaire.

Fredo

Fredo jaagt samen met Jan.
Of beter, hij jaagt af en toe.
Want Fredo heeft een kruidenierswinkeltje in een smal straatje van Castelnau.

Daar waar de meeste winkeliers in Castelnau 's maandags gesloten zijn, is Fredo weer op post op maandagmiddag.
Altijd open, immer welgezind, steeds vriendelijk, of je nu om 0,50 EURO citroen nodig hebt of om 15 EURO kaas.
Voor hem is een klant een klant.

We gingen wekelijks naar Fredo, gewoon om ui, of prei, of selder, of wortelen, of om een brood. Want dat heeft hij ook.

Maar zie, in de zomer hadden we onze moestuin die zodanig veel groenten opbracht dat we geen groenten meer moesten kopen.
En aangezien de zondaagse aperitief volledig in onbruik is geraakt doordat Rita en André te druk bezig zijn op zondag, en anderen ook niet meer komen, tja, daarom en enkel daarom ben ik bijna een jaar niet bij Fredo over de vloer geweest.

Het was Denis die ons over Fredo sprak . Over het feit dat hij nooit getrouwd is maar dat dat ook niet verwonderlijk is ,aangezien hij voor zijn moeder zorgt.
En zijn moeder zit in de keuken achter de winkel.

Op zondag komt zijn broer van dicht tegen Bordeaux ergens , om zijn broer een paar uur plezier te gunnen bij het vissen of het jagen.
Afgelopen jaar was Fredo gaan vissen terwijl zijn moeder sliep .
Ze was wakker geworden en liep in haar nachtjapon het straatje in en riep " Frédo est mort, Frédo est mort!!!"
Ze liep zo de burgemeester tegen het lijf die haar vergezelde naar haar keukentje.
En met z'n tweeën hebben ze rustig gewacht op Frédo, tot hij terug was. Want ze hadden zijn GSM nummer niet.
Waar kom je dat nog tegen, een burgervader die zo goed voor zijn onderdanen zorgt?

Soit.
Het was zo lang geleden dat ik nog bij Frédo geweest was, dat ik te beschaamd was om terug te keren.
"Oui je sais, il m'en a touché un mot" ,zei Denis.
Zou ik dat durven, vroeg ik Denis, terugkeren na zo'n lange tijd?
"Bien sur, il sera même très content de te revoir!"

Ik vatte het goede voornemen op om volgende zondag zeker bij Frédo wat inkopen te doen.
Maar het toeval wilde dat ik hem nog eerder terugzag op het dîner van de jacht voor de dames.

Ik nam de moed in mijn twee handen en ging naar Frédo toe. Ik gaf hem twee zoenen, zoals gebruikelijk is hier als je een kennis tegenkomt.
Hij vloog recht en begroette me hartelijk.
"Ecoutes Frédo, je ne suis pas venue au magasin depuis tout un temps, mais tu vois je n'osais plus venir, tellement j'avais honte de t'avoir laissé tomber...."
"Arrêtes, Geneviève, je serais contente de te revoir!"

En sindsdien ga ik weer bij Frédo af en toe en hij komt van achter zijn toog om te twee zoenen te geven en weet je wat? Dat doet hij bij geen enkele klant ! En gij nu !

Eliette komt juist buiten, maar achter haar, de man met de baard , de alpinopet en het groene geruite hemd : dat is Frédo !!!!