die van 56

Ik zeg al jaren dat die van 56 de beste zijn en meestal voeg ik daar nog aan toe ( alsof het nog niet genoeg is...) , dat de watermannen van 56 nog beter zijn. Kortom de allerbesten zijn.
Een mens moet zich met iets troosten.
En wie doet dat beter dan betrokkene zelf ?.
Want iemand anders zal het niet in je plaats zeggen !.
Vandaar.

En dus was het vandaag weer zover.

Zoals Tessa zei , de "agapes" moesten onvergetelijk zijn.
En dat was weer het geval.

We gingen naar Lou Bourdié voor de gelegenheid en ik had net zoals vorig jaar een "coulommier aux truffes" besteld.
Ik heb er een foto van genomen , in zijn geheel en doormidden gesneden opdat de overweldigende massa truffels zichtbaar zouden zijn voor het blote oog , bij deze :

Was dat lekker ?
Was dat onvergetelijk?
Zoals een vriend van ons gezelschap zei : " ik ben eraan verslaafd geraakt".

Is dat hier goed wonen of is dat hier goed wonen?

Een foto van het weeral een jaar ouder zijnde feestvarken:

cottage therapy

Onlangs las ik in een Frans tijdschrift dat heel wat actrices en zangers er hun eigen ranch op nahouden,Angelina Jolie, Kate Moss, Madonna... dat modeontwerpers koeien houden , hun eigen groenten kweken, dat zo'n farm echt "in " is .
Dat Karl Lagerfeld zijn laatste modeshow plaatsvond in een reusachtige schuur midden van een Parijs boulevard, als ware het een zuurstofbom waarin de modellen zich voortbewogen.

Want we worden moe van al dat ge-sms, ge-gsm, ge-internet, ge-mail, ge-facebook en ge-tablet.
Vandaar dat we teruggaan naar de natuur.
Dat we natuurlijke en zachte producten prefereren boven kunstmatige hamburgers à la Mc Donald.
Dat we eenvoudiger worden ook.
Omdat de wereld zo al gecompliceerd genoeg is .
Dat we er dus nog niet een schepje bovenop moeten doen.

En hoe komt dat, vraagt een psychanaliste zich af?
Omdat de natuur rust brengt, dat ze ook onvoorspelbaar is en dat dat tegenwoordig bijna volledig onaanvaardbaar wordt : we willen vat hebben op alles.
Op het weer, op het water, op de lucht, we willen God zijn...

En dan denk ik : " maar ik pas die "nieuwe trend" al 7 jaar toe binnenkort!".
Want binnen 14 dagen wonen we hier 7 jaar, en meer dus ( uiteraard !)

En dat we vinden dat dat inderdaad deugd doet, dat vereenvoudigde leven.

Maar toch ben ik ook dankbaar voor de techniek die het me mogelijk maakt in contact te blijven met alles en iedereen.
Jan heeft die techniek niet nodig,zegt hij.
Een kettingzaag en zijn hout, that's life !

www.farmersonly.com
webelfamilyfarm.blogspot.com

Bonjour et merci

Wat me hier ook altijd en overal opvalt is dat iedereen hier tegen elkaar goeiedag zegt.
In het dorp, bij de bakker, in de Spar, in de Carrefour aan de kassa, bij de groentenwinkel, in de wachtzaal van de dokter, aan de toog van de apotheker, in de rij bij de bank...kortom bij iedereen en overal: alle mensen begroeten elkaar . En als ze dat niet doen, dan zijn het geen ingezetenen.

Als volwassenen vergezeld zijn van kleine kinderen, en dan heb ik het over heel kleine kinderen, van zo'n jaar of twee, dan gaan die de winkel niet in of uit zonder dat de begeleidster zegt " qu'est-ce qu'on dit?"
"Bonjour madame"
of
"Bonjour monsieur" natuurlijk.

En als ze iets krijgen zullen ze altijd en overal aangemoedigd worden om "merci" te zeggen.
Altijd.

Dat valt me op hier.
Omdat dat in Belgïe nog zelden het geval is.

Als ik met Gustje ga wandelen in de dreef en ik kom er een man tegen die zijn hondje uitlaat, dan zeg ik "Goeiedag".
Meestal staart de voorbijganger me aan met een grimas van "ken ik je van ergens?".
Echt, bijna op het vijandige af.

Bij de keurslager krijgen kinderen meestal een "vleesje" in Belgïe, ook geen merci.
Geen tijd ook, want de volgende klant wordt al bediend vooraleer je de kans gehad hebt om aan je kind te leren om "merci" te zeggen.

Geen tijd.
Dat zal het zijn.
En hier is meer tijd.

Aude is het ook opgevallen en zij zegt ook altijd en overal ( dus ook in de dreef ) "Goeiedag" en ze trekt er zich helemaal niks van aan als ze wordt nagestaard ...
Want ze vindt het echt leuker om goedgezind "hallo" te zeggen tegen de wereld.

Toch leuk die Fransen.
En beleefd.
Zeker.
Een aanrader.
Gewoon doen in Belgïe zou ik zeggen. Of opnieuw doen, want vroeger waren we dat toch ook gewoon?

Oh la la , la France de Hollande !

Er is hier al veel over te doen geweest.
Over François Hollande, de Franse president.
Onwaarschijnlijke Nederlandse naam wel voor een Franse president, maar goed, daar kan de man ook niets aan doen.

Er wordt dus veel gepraat over zijn affaire met een veel jongere nogal onbekende actrice en over zijn "union libre" met Valérie , de "première dame de France"...
Want samenwonen is hier "union libre" , en dat wordt dan niet zo goed gezien als getrouwd zijn. Raar maar waar;
De Fransen staan nog heel ver van onze noorderse samenleving.
De getrouwde vrouw neemt hier ook onmiddellijk de naam van haar man aan. Geen pardon. Op alle documenten moet je de naam van je man vermelden.
Vreselijk bij echtscheidingen waarbij je dus de naam van je ex blijft behouden...
Bij de belastingsdienst bijvoorbeeld ben ik gekend onder de naam van mijn overleden echtgenoot. Als ik dan uitleg dat dat heel ingewikkeld en verwarrend is voor de Belgische administratie bekijkt men me met een bizarre onbegrijpelijke uitdrukking op het gezicht?

Ja, er wordt ditkeer overal over gepraat : we praten erover met een sneer in mijn vereniging, met een kwink op tekenklas, met luid gelach bij Aurélia van de Bardouquet, in de krantenwinkel, bij de bakker, op de markt .

Maar als Belg of andere niet als Fransman geborene doe je er wel goed aan daar zelf geen eigen mening op na te houden.
Neen, dat kunnen ze hier niet goed verdragen.
Als je al enige commentaar zou hebben, krijg je zeker als antwoord " tu n'es quand même pas venue habiter en France pour nous donner des leçons de morale hein?"
Neen, je leert het wel af .

Alhoewel het deze keer echt erover is ,vinden ze zelf.

Mijn vraag is, heel fijntjes hoor, gewoon om iets te zeggen "waar vindt die man de tijd om er ook nog een affaire op na te houden? "

Hoe doet die man dat?
's Nachts , 't zal wel zijn, zou Mia zeggen!

in de val...

't Is gebeurd .
Jan had me al dikwijls verwittigd dat het ooit zou gebeuren.
Dat het wel moest gebeuren.
Want hij gaat nooit op facebook.
Hij speelt ook geen onschuldige ballensspelletjes op facebook.
Hij is ernstig.
Als hij geen hout aan het zagen is, dan leest hij ernstige boeken over de oorlog, of over het higgs deeltje, of over God. Soms een detective of een thriller.
En oorloggames, waarin het van belang is zoveel mogelijk vijanden dood te schieten.
Met vreselijke achtergrondsounds ,in de zin van " Nein Heinrich ! Nicht da !!!!..." " Kill him Joe , right behind you !...taktaktaktak, rattekatak, krakkekreak..." Kanonschoten, mitraillettes, kalasjnicovs,geweren, tweelopen,eenlopen,pistolen , ik weet met moeite het verschil tussen het één en het ander.
Maar ik...
Tja, als ik niet aan het koken ben, of aan het opruimen, of met mijn vereniging bezig ben, of vooral aan de telefoon plak met vriend en vijand, tja dan...dan lees ik vooral romans , stomme romans die me een beter inzicht geven in andermans leven, die me de wereld van een andere kant laten zien, vanuit een invalshoek die me tot dan toe onbekend was.
Heel soms lees ik een non fictie boek.
Zoals " Parket Magistraal ", maar dat boeit me dan vooral omdat ik die wereld wel goed ken. En dan valt het me trouwens op dat er in die 7 jaar dat ik weg ben uit Belgïe al héél veel evranderd is op het parket. Het wordt moderner, al een geluk trouwens.Waar is de tijd dat Philippe enkel over een telefoon beschikte op zijn kabinet??? Fax, computer, GSM, maar neen dat bestond niet op het Parket van Antwerpen.

Maar goed, de spelletjes dus.
Het is iets raar maar die spelletjes maken mijn hoofd leeg.
Ik creëer dan precies ruimte in mijn hoofd. Ruimte om andere dingen te overpeinzen. En na zo'n uurtje of twee voel ik me kiplekker, dan zie ik de dingen weer van een gans andere kant. Dan heb ik een werkje bedacht en ga ik aan de slag, kortom , ik voel er mij heel goed bij.

Jan begrijpt dat niet.

Maar goed.

We kregen onze internetfactuur en die was nu 59,80 EURO. Raar want meestal is dat een constante, zo'n 31 of 32 EURO, ik wil er vanaf zijn.
Jan downloadde de factuur en we zien " vos achats de services en ligne Contact +" :2 appels de 28 min 48 min = 26,54 EURO"

Hallo ?
"En ik heb het je al gezegd, jij met je domme spelletjes, je hebt waarschijnlijk wéér" ( alleen het woordje "wéér" doet me volledig door het lint gaan, want ik heb nog NOOIT een spelletje gekocht, noch NOOIT op een aanbod van zo'n spelletje ingegaan, noch NOOIT een leven of meer ballen gekocht in een spelletje, maar goed, dat even terzijde....)" zo'n spelletje gekocht en nu zie je maar wat daarvan komt"

"Maar neen Jan"...niets hielp, hij was razend.

Ik bel naar 3900 .
Een heel vriendelijke man helpt me na 8 minuten (dat is heel lang) verder : " Madame, j'ai un lien pour voir ce qui s'est passé. C'est terriblement compliqué pour y arriver, plus compliqué on meurt, mais on va y arriver".
Ondertussen staat Jan naast mij te wieken met zijn armen in de zin van " en ? Wat is het nu ?"
Maar het duurt inderdaad een tijdje vooraleer die vriendelijke man er wijs uit raakt.
"Voilà Madame : in de maand december hebt u twee maal een test gedaan. Eénmaal een spellingstest en een andere keer een test om te weten hoe oud uw brein was. Die tests zij NIET gratis. U moet daarvoor betalen"
Ik : "...." verstomming alom, ik kon gewoon niks zeggen, want wie denkt nu zoiets...
"Mais madame, je peux verrouiller votre compte.Ik kan uw rekening sluiten, zodanig dat u dat nooit meer overkomt".
"Doen" zeg ik. Want wat kan je anders zeggen.
Redelijk schandalig dat dit via je telefoonrekening zichtbaar wordt, dan speelt Orange een vies spelletje hé?

En dus had Jan gelijk.
Ik weet niet wat ik het ergste vind, dat ik niet gezien heb dat ik moest betalen voor zo'n domme kwis of omdat Jan gelijk had?

Opgelet dus.
Want op één of andere dag lopen jullie ook in de val.

Opletten met al die kwissen dus, trouwens wie weet hoe wordt die wel gemanipuleerd, want die mannen deinzen voor niets terug!

Maar toen scheen de zon , dag Leon !

Eergisteren droomde ik dat ik water in een krant had gewikkeld ( tja, het was een droom) en dat ik dat water over een paar mensen hun hoofd ging gieten, zoals bij een doopsel. Alhoewel,een doopsel kan je zoiets moeilijk noemen.
En gisteren droomde ik dat er baby's uit mijn mouw rolden en telkens dacht ik "zou Dorien vandaag bevallen?".
Maar er kwam geen SMS-je van haar noch van mijn zus of van Aude.

Het rare is ook dat ik ALTIJD mijn GSM meeneem naar boven als ik 's avonds ga slapen, maar gisterennacht was dat anders, ik was hem aan het opladen.
En wil dat nu toch lukken dat ik dan vannacht toch een telefoontje gekregen had van Aude...maar tja, ik had het niet gezien.
Dus vanmorgen belt Audelief me op om te zeggen "goed hé mama, schoon kindje hé?".
En ik viel uit de lucht, want ik wist nog van niets.
Maar zie, daar was Leon die de wereld tegemoet kwam.
En wat een mooi kind !
En vanavond had ik Dorien eindelijk aan de telefoon en ze klonk zo gelukkig.

Dus ja, nu ben ik groottante.
Groottante.
Ik heb toch nog eens goed nagedacht of dat wel zo was.
Was het niet achternicht, of achterkozijn ( ik hoor de Nederlanders al bulderen met de kozijn historie) ?
Neen, neen, groottante en mijn broer grootoom.

Wat worden we oud, maar oud !

En ik voelde bij Aude de emotie die hoog oplaaide. Ze beleefde het allemaal weer.
En bij de zussen van Dorien.
En bij mijn zus die met zichzelf geen blijf wist.

Het doet iets met een mens, een kind dat geboren wordt.
Het brengt de zon terug, nu die even was verdwenen.
Lang leve Leon!

een droef begin van het nieuwe jaar

Vandaag kreeg ik Romy's prachtig afscheidskaartje in de bus. Ze heeft het zelf geschreven en dat maakt het des te meer aangrijpend.

Elfi beleefde een ware nachtmerrie toen op oudejaarsnacht haar kleindochtertje van 8 weken in haar armen niet meer wakker werd.
Je mag daar niet aan denken, het is gewoon erger dan erg.

Wendy uit Nieuw Zeeland schreef juist dat Ronald vannacht gestorven is en niet meer afziet.

Wendy studeerde rechten met mij aan de VUB en we studeerden af in 1979.
We vormden een hechte vriendengroep en moemden onszelf " de harde kern".
Vier vrouwen en 4 mannen.
Om maar te zeggen.

Ludo en Philippe zijn er al jaren niet meer.
En dan nu Wendy's man .

Bijna de helft is weg. Nog 4 vrouwen en één man.
Gewoon weg.

En ondanks alle droefte ben ik toch altijd dankbaar voor wat ik wel gekregen heb.
Voor het geluk dat mijn deel was , mijn leven op zich .
Voor alles wat ik heb of had .

Ja, ondanks alles ben ik gelukkig.

Maar drie zulken "ondraaglijke berichten" zijn even van het goede te veel.

Lupin wilde bloemen aan de oever van lake Tekapo in Nieuw-Zeeland, voor Ronald.

hoe vriendelijk is da ????

Soms duurt het lang voor een vriend je terugschrijft en bij mij zit dat zo dat als het wat te lang duurt ik me daar van alles bij ga voorstellen.
Neen dat is niet goed.
En ik moet daar dringend iets aan veranderen.
Want die 'voorstelling' die ik me dan maak wordt nog eens uitvergroot door het feit dat ik ver weg ben van mijn vrienden en kenissen. Echt.
Aude zucht dan en zegt "maar mama toch, bel die dan toch eens!", maar dat durf ik dan niet, want dan begin ik me er nog meer van voor te stellen, en dan wordt het erger en erger.

En zo dus was dat weer hetzelfde met een vriendin die weliswaar in Belgïe woont maar hier dichtbij toch ook een vakantiewoning heeft.
En ik maar wachten.
Denken dat haar email adres veranderd is.
Denken dat ik misschien wel iets verkeerds gezegd heb.
Denken dat ze me niet meer wil zien.
Denken dat...
Denken dat...
opnieuw ademen en toch niet meer denken dat....
En opnieuw denken dat...

En dat allemaal dag na dag , tijdens de ochtenwandeling, de middagwandeling, de boodschappen, in de auto...

En dan komt de bevrijdende mail :


"Ja het is precies 100 jaar geleden, neen het is 100 jaar geleden. En toch ben jij de persoon met wie ik het meeste praat. Echt waar! Elke dag voer ik een gesprek met jou, over vanalles, de dinges des levens, dingen die gebeuren, elke dag of maar af en toe. Meestal zit ik dan in de auto, diep i gedachten. Maar je hebt me dus niet gehoord ... Het geeft niet, ik had misschien wat harder moeten roepen, x-castelnau het is niet bij de deur he."

Hoe vriendelijk is da?

Ik denk dat ik nog noooit in mijn leven zo'n vriendelijke mail van iemand kreeg.
Waarvoor dank!
Ik ga duidelijk mijn stellingen moeten herzien!!!!

Gustjes'schaterlach

Vanmorgen facetimeden we ( of hoe zeg je dat ?) , Aude, Gustje en ik.
Hij had net een lekkere croissant gegeten, een koffiekoek met chocolade en pudding en nu was hij klaar om op de tablet naar zijn mamie te facetimen.
Van zodra het scherm oplicht en hij mijn gezicht ziet, klaart gans zijn snoetje op. Het is onbeschrijfelijk wonderlijk wat dat met me doet.
Het feit dat ik zo ver weg ben en dat hij me toch zo goed herkent.
Ik krijg onmiddellijk een stukje van een restje croissant en ik doe dan net of ik vind het kei-lekker.
Daarna krijg ik ook zijn tutje, zij het niet voor altijd, ha neen ! Voor heel even maar.Maar toch, hij wil iets met me delen.

Aude vertelde dat Gustje nu al heel goed weet wie Gustje is.
Dus vraag ik " waar is Gust?" en dan wijst hij met zijn handje naar zijn borst, fiere borst vooruit, ah ja, daar is Gust immers !
"Waar is mama?" en hij wijst onmiddellijk naar Aude.
"Waar is papa?", die achter hen door langsloopt en ervan proficteert om me ook te verwelkomen aan zijn ontbijttafel en zie hij wijst naar Stienus.
"Waar is mamie?" en hij wijst naar het scherm.
"Waar is de Gruffalo?" vraag ik hem en hij kruipt van de bank en zoekt het boek met het verhaal van de Gruffalo.
Netjes hoor, heel slim het baasje.
"Waar zijn je oogjes?" "Waar zijn je oortjes?" "Waar zijn je tandjes?" "Waar is je mondje?""Waar zijn je handjes?".
Hij weet het allemaal.
Terwijl Aude zo fier als een gieter me nog één en ander vertelt over haar Gustje, begint het baasje met zijn vinger in zijn neus te koteren.
"Neen Gust, mag niet!" zegt Aude en ze trekt zijn vingertje uit zijn neusje.
Als om haar te plagen steek ik mijn vinger in mijn neus.
Gust glimlacht breed.
Hij steekt ook zijn vingertje in zijn neus.
"Neen Gust, niet doen! Stop ermee mama!"
En ik steek nogmaals mijn vinger in mijn neus en op dat ogenblik begint Gust echt te schaterlachen en Aude doet gezwind mee door telkens te roepen " stop ermee alletwee" en wij maar verder doen.
Oh ik had het 100 uur aan één stuk kunnen volhouden om zijn schaterlach te zien en te horen.
En ik dacht terug aan mijn allereerste herinnering van mijn leven: ik stond in mijn grootmoeders'keuken in Leuven en ik mocht geschilde aardappelen in een met water gevulde kom gooien, zodat het spatte en mijn moeder die riep " arrête, ça suffit" en mijn grootmoeder, haar mama dus, die maar verder deed met mij om ze erin te gooien.
Oh, het doet echt deugd zo'n eerste herinnering, hoe je zo blij kan zijn met zoiets kleins !!!

Zo'n mooi gedicht,voor Romy

Nu vond ik zo'n mooi gedicht van Ingrid Vander Veken.
Ze schreef het bij het overlijden van een vriendin, dus bij deze :



en plots is er geen zomer meer
geen weide vol late papavers
geen veld van vers gemaaid hooi
geen votieffeest of Sint Jansvuur

plots klappen rozen dicht
krommen balen zich voor de winter
is er enkel nog die langste dag
waarop zij er niet meer is

een grijze dag

Mijn zus belde vanmorgen. Ze was bijzonder stilletjes en fluisterde zo na " doe een kaars branden Gene, want het is zover".
Een vriendin van ons kon de pijn niet langer aan en verkoos vandaag naar de overkant te varen.
Alleen.
Aan deze kant van de oever stonden haar geliefden en zij die veel om haar gaven.

En alhoewel je nuchter denkt " natuurlijk is het normaal dat ze dat doet", wel evengoed ben je er helemaal ondersteboven van als het dan zover is.

Het is niet de eerste keer dat ik met steeds hetzelfde gevoelen geconfronteerd word .
Ik ben daar niet goed van.

Weten wanneer iemand gaat sterven is echt beangstigend.
Voor mij althans.
Zo onvoorstelbaar onwezenlijk.
Zo onecht.
Of misschien té echt en daarom zo onaanvaardbaar.

En zeker als het iemand betreft die je van zo nabij hebt gekend.

En ik denk aan haar.

En aan de kaartjes die ik haar zond, steeds met zonnenbloemen om haar warmte en kracht te geven.

Gisteren stak ik een lieveheersbeestje op de bus...die zal ze niet meer kunnen meenemen naar de overkant, té laat.

En ik vertelde haar hoe ik haar herdenk.
Steeds en steeds opnieuw: we kijken naar een witte en een zwarte vloer en ik vraag haar " wat is nu het belangrijkste dat je ziet?"
Stilte.
Tot ik opmerk : " de voegen, de grijze voegen ?".
En zij die me als een verrukt klein kind bekijkt en roept " daarvoor doen we het toch!!!".
Nooit, nooit vergeet ik dat en ik koester sinds jaren dat moment als ik de mozaieken vloer bekijk
Want wat zij toen zei raakte me diep .
Ik deed het immers ook daarvoor,
en voor niets minder !
Niets is alleen maar zwart .Niets is alleen maar wit.
De grijze voegen binden ons aan elkaar.
Voor eeuwig en altijd.

Vaarwel lieve Romy.
Goeie vaart naar de overkant.
http://nieuws.vtm.be/binnenland/76655-belgen-kiezen-vaker-voor-euthanasie

vive le multiculturalisme !

Dit moet ik gewoon "delen"...want ik zie dat zo voor mijn ogen.
Dit kan echt realiteit zijn en geen fictie en wat doe je dan?
Waarom willen we altijd voor iedereen goed doen?
En waarom wordt het ons zo kwalijk genomen als we het niet doen?
Zucht...


Objet: Repas de Noel dans notre entreprise
A LIRE JUSQU'AU BOUT, C'EST DU PUR BONHEUR ! (ceux qui ont participé à l'organisation des fêtes entre collègues vont s'y retrouver !)
- NOTE DE SERVICE -
De : Sophie CARRIERISTE - Direction des Ressources Humaines A : Tous les salariés Date : 01 / 12 Sujet : Fête de Noël
Chers Tous,
Je suis heureuse de vous informer que la Fête de Noël de notre entreprise aura lieu le 23 Décembre, à partir de midi, dans les salons privés de notre Espace. Il y aura un bar payant avec tout un choix de boissons ! Nous aurons aussi un petit groupe musical amateur qui chantera des cantiques, alors n'hésitez pas à chanter avec lui. Et ne soyez pas surpris de voir arriver notre PDG déguisé en Père Noël !! Le sapin sera illuminé à partir de 13H00. Les échanges de cadeaux entre les membres du personnel pourront se faire à partir de ce moment-là. Cependant, pour ne gêner personne financièrement, aucun présent ne devra dépasser une valeur de 10 Euros.
Joyeux Noël à vous tous et à vos familles.
Cordialement,
Sophie


- NOTE DE SERVICE -
De : Sophie CARRIERISTE- Direction des Ressources Humaines A : Tous les salariés Date : 02 / 12 Sujet : Fête de Fin d'Année
Chers Tous,
La note d'hier n'avait bien sûr pas pour but d'exclure nos employés de confession juive. Nous savons que Hannoukah est une fête importante qui coïncide souvent avec Noël, même si cela n'est pas le cas cette année. La même optique s'applique à tous ceux de nos employés qui ne sont ni chrétiens ni juifs. Pour calmer les esprits et ne vexer personne, toutes nos Fêtes de Noël s'appelleront désormais Fêtes de Fin d'Année. Nous n'aurons par conséquent ni sapin ni cantiques, mais d'autres musiques pour votre plus grand plaisir.
Tous contents, maintenant ?
Cordialement,
Sophie

- NOTE DE SERVICE -
De : Sophie CARRIERISTE - Direction des Ressources Humaines A : Tous les salariés Date : 03 / 12 Sujet : Fête de Fin d'Année
Je m'adresse à la personne membre des Alcooliques Anonymes qui souhaitait qu'il y ait une table pour les non-buveurs et qui n'a pas donné son nom. Je suis heureuse de pouvoir répondre favorablement à sa demande, mais si je mets sur la table une pancarte « Réservé aux Alcooliques Anonymes », vous n'aurez plus du tout d'anonymat !! Comment puis-je résoudre le problème ? Une idée, quelqu'un ? De plus, sachez qu'on laisse tomber les échanges de cadeaux : Aucune remise de présents ne sera autorisée, suite aux préavis de grève déposé par la CGT et FO qui estiment que 10 Euros pour un cadeau c'est trop cher, et suite à la pétition signée par tous les cadres qui estiment que 10 Euros pour un cadeau c'est minable et mesquin.
On va y arriver,
Sophie.


- NOTE DE SERVICE -
De : Sophie CARRIERISTE - Direction des Ressources Humaines A : Tous les salariés Date : 04 / 12 Sujet : Fin d'Année
Quelle diversité de cultures dans notre entreprise !! Je ne savais pas qu'exceptionnellement cette année le Saint Mois du Ramadan commençait le 20 Décembre, avec son interdiction formelle de consommer toute boisson ou nourriture de toute la journée. Nous pouvons bien sûr comprendre qu'une réception festive à cette époque de l'année ne cadre pas avec les croyances et les pratiques de nos amis salariés musulmans. Devant la Fatwah prononcée à son encontre par l'Imam de notre ville à leur demande, notre PDG propose que les repas destinés à nos salariés musulmans soient congelés jusqu'à la fin du Ramadan ou gardés au chaud pour qu'ils puissent les emporter chez eux le soir. Notre PDG certifie en outre qu'ils ne contiendront pas de porc, même si l'entreprise dirigée par son frère s'appelle « Tout est bon dans le cochon ». Par ailleurs, je me suis arrangée pour que les femmes enceintes aient une table au plus proche des WC et les abonnés aux Weight Watchers le plus loin du buffet des desserts. Je confirme aussi que les gays et les lesbiennes pourront se regrouper et que chaque groupe aura sa table pour ne pas avoir à se mélanger. En revanche, non, aucun travestissement en Drag Queen ne sera toléré, avec ou sans play back de Dalida. Oui, les diabétiques auront des sièges surélevés et des fruits frais en dessert, sachant que les restaurant ne pourra confectionner de dessert sans sucre.
Ai-je encore oublié quelque chose ?
Sophie

- NOTE DE SERVICE -
De : Sophie CARRIERISTE - Martyr des Ressources Humaines A : A vous tous, salariés de MERDE !!!!! Date : 10 / 12 Sujet : SALOPERIE de Fin d'Année
Les végétariens, maintenant !! Il ne manquait plus que ça !!!! J'en ai plus que marre, nous maintenons cette réception dans notre entreprise, que cela vous plaise ou non. Vous n'aurez qu'à vous asseoir le plus loin possible du grill à viande pour brouter vos salades à la con et têter vos putains de tomates Bio. Vous avez pensé à la douleur des salades et des tomates quand on les coupe ? hein ?? Elles ont des sentiments et sont vivantes, elles aussi. Elles sont comme moi, elles HUUURLENT !! Maintenant le premier qui me demande du pinard sans alcool je le transforme en pompe à merde et je vous souhaite une fête archi pourrie, bande d'abrutis congénitaux !!!!
Allez vous faire foutre,
Sophie

- NOTE DE SERVICE -
De : Catherine TAVENIER - Directrice intérimaire des Ressources Humaines A : A tous les employés Date : 14 / 12 Sujet : Sophie CARRIERISTE et les Fêtes de Fin d'Année
Je pense pouvoir parler au nom de tout le monde pour souhaiter un prompt rétablissement à Sophie CARRIERISTE, à qui je continuerai de transmettre vos cartes. En attendant son retour, je la remplace et vous annonce que notre PDG a décidé d'annuler notre Fête de Fin d'Année et d'offrir à tous la journée du 23 Décembre sans perte de salaire.

oprukkend moralisme

Rik Torfs schreef een stukje in De Standaard vandaag omtrent het oprukkend moralisme.
Ik lees graag wat Rik Torfs schrijft.
Ik vind dat een wijs man die me dikwijls op een heel persoonlijke manier de dingen even anders laat zien, zoals een diamant die je van duizend verschilllende kanten kan bekijken.
Hij stelt dat we in een samenleving leven waarin veel meer kan, maar veel minder mag dan 20 jaar geleden.

En hoe waar dat is !

We zijn constant bereikbaar.
Constant.
Dat geeft een veilig gevoel.

Soms toch.

Het verstikt soms ook, want je hebt het gevoel nooit nog eens 5 minuten op je gemak te zijn.
En als je de GSM niet hebt horen rinkelen, en er wordt later op de dag weergebeld ,is de eerste zin meestal : " waar zat jij zeg? Ik heb gebeld en je nam niet op..."

Hier valt dat nogal mee, want we hebben dikwijls geen bereik binnen in onze oude stenen huizen.

Maar ik kan me voorstellen wat dat moet zijn als je bediende bent en je (eerst heel blij dat je zo'n duur ding als een IPHONE krijgt) CONSTANT bereikbaar bent.

Binnenkort wordt dat "dag en nacht". Wacht, niet lachen, die tijd komt nog.

Of we zullen een chip in ons hoofd ingeplant krijgen . Wacht, niet lachen, die tijd komt nog.

Torfs vervolgt met te zeggen dat we evolueren naar een emotioneel moralisme.
Daarin worden hoogst persoonlijke hartenkreten als ethische normen gepresenteerd.

Ikke, ikke en nog eens ikke.

Ikke Johnny Thys, Ikke Didier Bellens, Ikke de premier, Ikke de Koning , ikke de PS -er, de CD&V-er, de VLD-er, ikke de Groene, jaja.

Ik verdien te weinig, ik wil meer verdienen, ik mag niet meer verdienen, ik zou nog meer willen verdienen...

Ik wil nu nog geen kinderen, want ik wil eerst "centjes" ( alleen het woord al maakt me razend ) verdienen....waarom? Als je zin hebt in kinderen wat heeft dat geld daar dan mee te maken?
Ik wil wel kinderen maar ik wil eerst een huis...Waarom? Wat heeft dat 'eigen huis' daar mee te maken?

Soit, ik denk daar anders over.

Ik koos bewust om al die "centjes" te laten liggen waar ze liggen en weet je wat?
Onthecht ben ik, echt waar.
Ik denk zelfs op een andere manier nu.
Ik erger me over gans andere dingen.
En ik ben er blij om.

de allereerste dag van het jaar

Het was me de feestweek wel. En let op, ze is nog niet gedaan, want op 3 januari is er weer een groot feest hier te lande !




Lallalalala, sound the trumpet !!!

Waren we op kerstavond onverwachts bij Franse vrienden uitgenodigd, dan was het niet anders op oudejaarsavond : bij Franstalige Belgen in de Aubrac, meer bepaald in Marchastel, een klein dorpje naast Nasbinals.
En koud dat het daar was ! 0 graden, sneeuw overal, maar ook 1350 m hoog.
Skiërs en mensen op raketten , wat een schouwspel.
Maar de wegen waren goed berijdbaar en dus hebben we toegezegd !

Wat een weerzien, na zo lange tijd .
En zoals het bij echte vrienden betaamt was het net of we hadden elkaar pas gezien.

En eens te meer overheerlijk eten, lam volgens een recept van Michel Bras ,de driesterrenchef van de streek.

H E E R L I J K !

En vanmorgen weer vertrokken uit de sneeuw naar onze dalen en heuvels waar het zo'n 15 graden was.

Wel, 15 graden verschil dat is een geweldig verschil !

Ons huis was nog redelijk warm, de kachel brandde zelfs nog een klein beetje. Dus ook daarvan niet geklaagd.

En nu zijn we er weer helemaal klaar voor, voor dat nieuwe jaar , 2014 !
Moge het even mild zijn voor ons als het vorige jaar.
Dat is wat ik mijn gezin toewens.
Meer moet dat niet zijn.