Ik durfde haast niet naar mijn blogweb surfen, zo bang was ik om te moeten vaststellen dat het al x tijd geleden was dat ik een postje schreef.
23 dagen geleden dus.
Hoe lang is dat?
Lang.
Te lang.
Veel te lang.
Maar gedane zaken nemen geen keer.
Vandaar.
Jan heeft een goeie maand gesnoeid aan de 305 pruimenbomen.
Een paar dagen werd hij daarbij geholpen door Denis, zijn trouwe snoeimeester.
Jean-Claude is komen sproeien, maar vroeg of zijn hulp nodig was. Hij is namelijk gans het huis van zijn moeder aan het herschilderen en het zou hem goed uitkomen als hij dit jaar niet zou moeten helpen. En dus kwam hij niet.
Maar zie, Jan deed het zo goed als alleen en het resultaat mag er wezen. Je kan er geen takje snoeisel in terugvinden. Geen speld in een hooiberg moet je er zoeken, er is er geen. Hoera !
Soms kan ik me echter niet van de gedachte ontdoen dat het het bedwelmende parfum van de bloesems is dat de mannen die snoeien naar de boomgaard lokt. Ik betrap me erop dat ik af en toe de nood voel om buiten te gaan staan, even maar, om de buitengewoon zoete geur op te snuiven.
Tijdens die periode kwam Gilbert ook "even" langs om de vijgenbomen te toppen.
Wij zouden juist vertrekken naar de markt.
Pas de problèmes,zei Gilbert -zoals de meeste Fransen uit deze contrijen plegen te zeggen en waar je je dan meestal wel vragen kan bij stellen, zo blijkt achteraf- je n'en ai que pour 20 minutes.
Anderhalf uur nadien kwamen we terug en zagen we Gilbert rustig op het kofferdeksel van zijn auto zitten .
Je n'avais plus d'essence....( pas de problèmes, wat zei ik nu ook alweer? )
In elk geval AL de vijgenbomen voor ons huis zijn verleden tijd.
Ca te va ?
Tja, wat kon ik zeggen? Het was gebeurd hé.
Ah mais ça repoussera va ! , stelde hij me gerust.
En hij deed ons een ganse uitleg over de groeistijl van de vijgelaars. Van zodra zo'n tak de grond raakt maakt die een slingertje ( zoals bij een blauwe regen) en haakt die zich vast in de bodem en maakt hij wortels....straf.
Zaterdag vergezelde ik vrienden naar een Occitaanse avond. Ik dacht dat het niets zou worden. Occitaans, de oude voertaal van het zuiden.
Pas de problèmes, zeiden de vrienden , de verteller zal de verhalen ook vertalen.
En zo gebeurde.
De verteller was een jonge, mooie dertiger.
Hij was "boer" - paysan - zei hij, geen landbouwer, geen landbouwuitbater, gewoon boer. En hij vertelt verhalen die zijn grootouders hem vertelden ,en die hadden ze van hun grootouders die ze op hun beurt gehoord hadden van huh grootouders, en zo zou ik nog een tijdje in de geschiedenis kunnen teruggaan.
Heel oude verhalen dus.
Wat een opoffering van mijnentwege zou geweest zijn, werd plots een uitzonderlijke invulling van een warme lenteavond.
We hoorden verhalen over de koekoek . Die komt steeds uit Afrika terug de week voor Pasen.
En de koekoek heeft slechts één ei. Dat ei legt de koekoek in een nest van een andere vogel. Die is dan weer niet slim genoeg om te beseffen dat dat ei niet van haar is....uiteraard kan ik de geluiden van de koekoek hier niet nabootsen. Maar goed, het zal zonder moeten. En een koekoeksei is ook het allereerste uitgebroed. De broedtijd duurt minder lang dan die van de andere eieren in dat nest. Eens het jong tevoorschijn komt duwt het onmiddellijk de andere eieren uit het nest. Zo dat hij alleen overblijft. En dat koekoeksjong beschikt over een gans gamma van fluittonen en zoekt in feite die toon die de moederkloek zal verleiden om hem te blijven voeden. En die toon houdt hij gedurende gans de groeiperiode aan. Koekoeksjongen eten heel veel en soms valt zo'n broedvogel gewoon dood van uitputting, erg hé !
Of het verhaal van de krekel en de koekoek. Die sloten vriendschap en zoals dat toendertijd gebeurde hielpen de dieren elkaar nog. De krekel vroeg aan de koekoek of hij wou helpen om het graan te stapelen in een graantoren.
Zeker,zei de koekoek.
TZZ, TZZ, TZZ , zong de krekel bij elke slag die de graanschoof maakte.
Hou daar toch mee op, je maakt me gek met je geluid !, zei de koekoek.
En ze bleven maar ruzie maken en de koekoek liet ze in de kou staan.
En sindsdien zal je nooit een koekoek horen roepen terwijl krekels tjirpen , en omgekeerd.
Of het verhaal van de wolf en de vos, die elkaar vertrouwden.
En hoe belangrijk het is je vertrouwen in de juiste persoon te stellen.
Hoe actueel is dat? In de politiek?
In Frankrijk net voor de verkiezingen?
De dag nadien belden onze vrienden om al die verhalen nog eens door te nemen aan de telefoon.
We hadden genoten van onze wonderbaarlijke avond en straks kan ik aan Gustje en aan Maurice mooie verhalen vertellen uit het zuiden.
