Toen we acht jaar geleden de compromis voor ons huis hadden getekend en we moesten wachten tot november om er de echte en enige eigenaars van te worden, vroegen we aan de Engelse eigenaars of we het huis zo'n 14 dagen konden huren om er al een eerste vakantie in door te brengen. En ja, dat mocht.
Dat liet ons toe alles op te meten , na te denken wat we waar zouden zetten, welke meubelen we best hielden en dewelke we maar beter zouden verkopen, weggeven of gewoon naar het stort brengen.
Jan is daar heel goed in. In plannetjes tekenen met de hand, in opmetingen allerhande, in het daarna omzetten van al die tekeningetjes op plannen op de computer, zelfs in het maken van maketten( echt waar) met kleine meubeltjes die je dan naar hartelust kon verschuiven tot ze goed zaten, tot je het gewenste resultaat had bereikt en ik moet zeggen dat dat enorme voldoening geeft.
Alles staat zoals het hoort te staan , net of het huis is voor de meubelen gemaakt en niet de meubelen voor het huis.
Op de milimeter!
Ik ben beter in het wegdoen van meubelen. In het weggeven van dingen, in het verdelen van serviezen, in het naar het stort brengen van zaken die ik afschuwelijk lelijk vind of passé, in hebbedingetjes waarvan je je afvraagt waarom je ze in godsnaam hebt bijgehouden, in erfstukken die je niet durft weg te doen omdat je denkt dat er anders een ongeluk zal gebeuren.
Wat mij betreft staan er hier in huis zeker zo'n 50 objecten die ooit - als ik Jan zou overleven- onmiddellijk weg zullen zijn om alleen het essentiële over te houden.
Maar dat is nu nog niet het geval.
Gelukkiglijk genoeg, want Jan is heel fit.
Spijtig genoeg want ik blijf er naar kijken, er het stof van afdoen en ze telkens weer verwensend , van "had ik er maar mijn goesting mee gedaan!"...
Toen we dus het huis huurden en we genoten van onze nieuwe horizon en woonst, werden we als het ware overvallen door gekwaak van honderden kikkers.
Jullie kunnen zich dat niet voorstellen, honderd duizend kikkers die tegelijk kwaken.
Ik dacht echt dat we een miskoop hadden gedaan, dat dit onleefbaar zou zijn.
Nu glimlach ik als ik terugdenk aan mijn onwetendheid van destijds.
Het gekwaak begint bij één kikker(tje).
Gevolgd door een paar anderen en plots opgevolgd door honderden soortgenoten.
Een symfonie van kikkergekwaak.
Maar na een paar weken houdt dat op en is de kikkertijd voorbij.
In het Frans spreekt men van "coassements de la grenouille" .
En er zijn veel Franse spreekwoorden of gezegdes die over kikkers handelen.
Il pleut, il mouille,
C'est la fête à la grenouille.
Il pleut, il fait beau temps,
C'est la fête au paysan.
Wanneer er regen op komst is, dan wordt het gekwaak van de kikkers luider.
Kikkers voorspellen dus het weer , zeker wanneer ze overdag kwaken.
En zie, het is hier weer echt kikkertijd.
Ik lok ze uit nu, de kikkers, dan doe ik het gekwaak na en prompt wordt er geantwoord met tegen-gekwaak.
Jaja, ik kan wel degelijk met kikkers spreken.
Dat moet ik later zeker aan Gustje eens vertellen.
Hij zal me nu nog geloven.
