Twintig mei ! Dat is dinsdag. Dus heb ik de avond gepasseerd met invullen, copies maken, nog één en ander opzoeken....en klaarmaken om maandag of dinsdag in Cahors bij de belanstingsdienst op de post te doen.
Maar goed, het was me gelukt.
Toen ik maandagmorgen de vaatwasser wou uitladen merkte ik op dat er een bruinachtige plas water was achtergebleven in de kuip...maar we hadden de bui zien hangen en dus vertrokken we prompt naar Montauban waar ze bij Darty toch wel een grote keuze hebben van huishoudtoestellen.
Een gat in ons huishoudbudget weeral, maar bon , onze Miele had 20 jaar stand gehouden en mij hoor je dus in feite niet klagen.
De keuze was rap gemaakt en bon, ze konden donderdagmiddag al leveren.
Maar goed, het was ons gelukt.
Dinsdag hadden we sinds een paar weken al Denis en Yvonne uitgenodigd bij Lou Bordié, want hij had ons zo goed geholpen bij het snoeien van de pruimelaars.
Maar Lou Bordié was een paar dagen dicht geweest, ik was onverhoeds naar Belgïe gegaan, kortom, het had heel wat moeite en zweet gekost om een datum te vinden die voor elke partij goed was.
Want Denis wil niet uitgaan op een vrijdag, een zaterdag of een zondag, ah neen, Denis gaat vissen, "joue aux boules", à la pétanque, volgt de Top 14 van de rugby ,helpt zijn vrienden her en der...Maar een dinsdag , bah ja, dat was goed.
Rond 11.45 u stonden we aan hun deur ,maar die was dicht en Dolly , hun épargneul Breton blafte niet. Dat voorspelde niets goeds.
We klopten op de deur en Yvonne kwam redelijk over haar toeren naar buiten : "vous n'avez pas confirmé ! ET Denis n'est pas là!".
Ik zou een paar weken tevoren gezegd hebben dat we de 20e zouden gaan eten, maar dat ik nog zou bevestigen, aangezien ik niet wist of er plaats was bij Monique Valette, de eigenares van Lou Bordié...
Ik geloofde haar , maar goed, daar waren we vet mee.
Denis, - stel je de Zuid Fransman voor die kwaad is of "froissé" omdat ik niet had teruggebeld om te bevestigen en té fier was om zelf eens te bellen of dat etentje nu doorging of niet- was uiteraard buitenshuis ,een vriend gaan helpen en die kon niet terugkomen, ah neen! En Yvonne mocht die leuke boodschap overbrengen. Sterke vrouwen hé!
Allez, na heel wat heen en weer gepraat, gebel, terug gebeld kwamen we overeen- en het restaurant met ons méé- dat we dinsdag 27 mei zouden gaan eten.
Goed, het was ons gelukt een consensus te bereiken.
We zijn lekker met ons twee bij Lou Bordié gaan eten, "voor moederkesdag" zei Jan. Bah ja, het was lekker meegenomen en "we hebben ervan genoten", zoals tegenwoordig van ons verwacht wordt.
Het was ons gelukt die dag bij Lou Bordié te gaan eten met ons tweetjes weliswaar, maar even plezant.
Woensdag was ik druk in de weer in de keuken , Gilbert kwam onverwachts hout brengen, kwam aperitieven, sprak af met Jan dat hij met een andere Hollandse Jan naar hem toe zou komen die avond, nadat Jan eerst rosé wijn zou gaan halen bij Chai St Etienne en Rode wijn bij Chai St Julien , samen met Rick. En ik ging mee. Speelde kaart met Zwany en Elly, in afwachting dat "de mannen" zouden thuiskomen. Plots brak er een geweldig onweer los, maar ik was niet bang voor de gevolgen bij ons thuis, ons dak was ondertussen immers lekvrij...
Later die avond gingen we naar huis en ik ging toch kijken naar de logeerkamer...waar er serieus water door het dak was gekomen en AL mijn archieven van mijn vereniging en van mijn tekenklas, al mijn boeken, mijn tekenblokken, mijn albums, mijn postkaarten NAT waren.
"J'avais le moral dans les talons" , echt hé, ik zag het even niet meer zitten in La Douce France.
Alles hebben we al gedaan om dat dak lekvrij te krijgen en het lukt ons maar niet...
de dakpannen zijn niet kapot, er zit mos tussen de dakpannen.
Alles uitgestald onder de auvent en vandaag hebben we het ganse zootje buiten gezet in de zon.
Maar goed, het was ons gelukt.
Rond 1 uur belde de leverancier van Darty dat hij in Castelnau voor de mairie stond "et si je pouvais venir le chercher?". Dat vond ik er nu wat over. Ik heb hem dus naar hier "geloodst " en hij bleef boven op het plateau staan, want hij had een té grote camion mee om naar ons huis te komen gereden....
Arroganter ben je nog niet tegen gekomen: "Vous avez vu ce camion madame? On ne peut pas arriver chez vous"
Ik probeerde hem duidelijk te maken dat we reeds drie leveringen van bij Darty hadden gehad en dat iedereen altijd bij ons kwam aangereden...dat er betonmolens achterwaarts bij ons aankomen, het ruimerke, wat ook niet evident is, kleine keitjes met grote camions...het mocht niet baten. Tenslotte kwam hij toch, neen onze auto's moesten we niet verzetten, want hij zou toch nooit meer naar boven geraken....
De andere compagnon, een jongen van Marokkaanse afkomst , verontschuldigde zich 10 maal voor zijn onbeschofte collega...sloot de machine aan, legde me uit wat ik moest doen, waarop ik moest letten, de andere deed niets, kwam plots de keuken binnen met de mededeling "dat hij door onze schuld niet meer naar boven kon en een depanneuse nodig had."
Niet meer dan dat.
We bellen naar Philippe Compan die hem met zijn tractor naar omhoog getrokken heeft.
De andere jongen riep ons toe ' J'en ai marre, c'est un imbécile première classe".
Je zal het maar tegenkomen om daarmee te moeten samenwerken.
Maar het is ons gelukt hem naar boven te krijgen en we hebben een nieuwe afwasmachine!
"Je hebt nat opgeslorpt" zegt Jan.
"Maar neen" opper ik....
Allez, de Dyson waarschijnlijk ook naar de klos.
Ware het niet dat Jan het kunnen fixen heeft en hij weer werkt.
Maar goed, we hebben het voor elkaar gekregen !
"Zullen we dan maar een aperitiefje nemen ???" zei Jan.
Bekaf zijn we, bekaf.
Maar het is allemaal geregeld en het is bijlange zo erg niet als geopereerd worden aan de darmen zoals vandaag gebeurd is met een goede vriendin van mij...
Allez, morgen gaat de zon weer op.
Dat hoop ik tenminste.
