I love Paris in the springtime

Ik moest onverwachts naar een Congres in Parijs, om er iemand te vervangen die tijdens dat weekend onvervangbaar zou zijn ergens anders, en van het één kwam het ander, ik boekte mijn ticket en mijn hotel.
De buurt kende ik niet en in feite kan ik ze niemand aanraden. Niet dat het er onguur was of zo, er is gewoonweg niets te zien.
En zelfs al had er iets te zien geweest, dan had ik het toch niet kunnen zien, want de uren van dat Congres vielen zo hard tegen dat we pas rond half negen 's avonds buitenkwamen vrijdag met een hoofd zoals een pompoen en zaterdag was het wat beter, maar toch, je kon nergens meer naartoe.
Bekaf waren we, doodmoe van een ganse dag geconcentreerd te zitten luisteren naar wat andere vrouwen zeiden.
Dat is indrukwekkend, al bij al, zo'n 450 vrouwen bij elkaar.
Het Congres zou doorgaan Porte de Montreuil.
Allez vooruit, 't is eens iets anders.

Jan's ogen fonkelden. Er waren allerhande prachtige tentoonstellingen, Paul Klee, Rousseau , een Belgische fotograaf Marc Lagrange...en dat hij misschien wel - wat dacht ik ervan- zou meegaan naar Parijs.
Bah ja, waarom niet?
En dat hij me zou trakteren zie , in een goed restaurant, want hij had zijn vakantiegeld getrokken en dat was nogal wat.
Allez, ticket bijgeboekt.
Aan de wonderbaarlijke prijs van 30 EURO heen en terug. Het heeft zoal  zijn voordelen als je  60+ er bent....

En dan, twee dagen voor ons vertrek kregen we zo'n akelige mail én een SMS van de SNCF ( jaja, de NMBS bij ons, voelen jullie het al dagen in het oosten ? ) : "votre train a été annulé", vanwege de stakingen. Nog straffer , de staking was  NATIONAAL.
Waaw, dat betekende dat ik ook niet kon vertrekken.
Ik belde stante pede naar een andere reisgenote, maar die stelde me gerust: het is niet omdat er nationale staking is dat er geen treinen rijden...
Aha, dat was nieuw voor mij.
Anderzijds was er ook staking van de luchtverkeersleiders, dus geen vliegtuigen en de automobilisten schuiven hier aan aan de pomp, want er is ook nationale onvrede  bij de raffinaderijen...dus,geen benzine.

Ik ga niet mee hoor !, riep Jan.
Stel je voor dat je toch geen trein hebt, dan sta je daar in Cahors! Of geen zitplaats, want geen reservatie! En de musea zullen ook wel staken! Of de metro en dan moet ik zo ver te voet! Laat maar vallen, ik ga niet mee.

Ik was er toch ook niet gerust in. Zes uur rechtstaan is niet niks.
Maar goed ik zou het proberen. Ik nam Jan zijn plooibaar jachtstoeltje mee , het zou toch iets helpen...Misschien.

Het was dus met een klein hartje dat ik donderdag vertrok. Mijn reisgenote was al aanwezig op het station. EN ja hoor, stipt om 11.55 u stond de trein er. En plaats dat er was !
We hebben zeven bijkomende wagons aangesloten....zei de conducteur.
Nog nooit zo aangenaam op een trein gezeten gedurende 6 uur.
De metro reed ook .
Ik heb geen museum gezien.

Ik had een  room with a view ,of zoals de baliebediende in het hotel zei vous avez une chambre avec vue sur la mer madame!en hij knipoogde, een Parijzenaar waardig.
Ja ik heb een foto :

 Is dat geen verrassing?
Een kamer met zicht op een rond punt waar de ring van Parijs onderdoor loopt.....
Schoon hé Paris in the springtime ?
Ik heb Jan beloofd dat we binnenkort met zijn tweetjes een naar Parijs zullen gaan, niks te congressen, gewoon Parijs in the summertime.

Uit het nest gevallen

Kom eens kijken,zei Jan ,stilletjes hé...het is precies of dat kleintje van die zwarte roodstaart zijn eerste vlucht heeft gemaakt...hij zit daar maar te zitten...
Ik neem vlug mijn GSM en loop rond de tafel aan de achterdeur.
Inderdaad, dat kleine, dikke vogeltje heeft een rode staart.
Staartje.
Enfin, daar zat het dan, en het bewoog inderdaad niet.

Ik neem nog vlug een fotootje van de andere kant.
Zo schattig, zo rond en dik .
Ja dat kan ook niet anders ,zegt Jan, terwijl ik kirrend van plezier rond de tafel loop,zijn ouders deden niks anders dan wormen aanvoeren van 's morgens tot 's avonds...

En hij heeft haartjes op zijn kopje,voeg ik er overlopend van gelukzaligheid aan toe.

Neem liever een doos of zo om hem te helpen,zegt Jan.

Maar ik ga recht naar de auvent om te gaan kijken of er zussen en broers van het wonderkind dezelfde grote stap hebben genomen, of ze ook weggevlogen zijn uit het nest.


Eens daar aangekomen was de verbijstering compleet : NEST WEG !

Ik kijk op de grond en inderdaad, daar ligt dat eens zo gezellige nest tegen de vlakte.

Ik draai het om , maar ben gerustgesteld, geen eitjes of zo, gewoon leeg...

Ik neem het op, roep op Jan, die komt kijken , doet dezelfde vaststelling en zoekt een doos.

Als we wat er overblijft van het nest in de schoendoos hebben gestopt en naar de kleine vogel gaan om hem duidelijk te maken dat zijn huisje nog bestaat, fladdert hij vrolijk weg. Moeder zwarte roodstaart vliegt hem onmiddellijk achterna.


Tja, ik heb het hem van in het begin gezegd he Jan...

Wat ?, vraagt Jan .

Wel dat zijn nest chaotisch in elkaar zat en veel te klein was voor al die jongen !!!!

Toen moest Jan toch ook lachen.

Wie weet komen ze volgend jaar terug?

Denk je dat? 

Dat zeggen ze toch hé?

Het is in elk geval een opluchting dat het nest er niet meer is.
De vogels scheten de tafel en de vloer vol.
Ik had reeds kranten op de vloer gelegd en zo.
Jan had me immers gezegd dat het niet de moment was om dat nest uit het dakgebint te halen nu er kleintjes waren.
Zo'n gevoelige man, wie had dat gedacht????

500

Ik weet het, het is een ietwat raadselachtige titel.
Maar het is een momentopname.
Een tussenpauze.
Een vaststelling.
Jawel, ik ben aan mijn 500e blogpost vandaag.
500 keer heb ik de blog geopend en er een stuk van mijn ervaringen hier in Frankrijk in opgetekend.
500 keer heb ik op mijn ochtendwandeling met de honden nagedacht over wat ik de moeite waard vond om te delen met anderen, maar toch ook met mezelf.
500 keer heb ik wellicht geaarzeld of het wel relevant genoeg zou zijn.
Of ik er iemand gelukkig mee zou maken, of er lezers zouden zijn die mijn avonturen zouden volgen, of ik een glimlach op iemand zijn gezicht zou kunnen toveren, of ik mijn emoties kan delen, of ze begrepen worden, of ze onthaald zouden worden zoals ik ze ervaar, of ze integendeel verontwaardiging en kritiek zouden oproepen, of er commentaar zou komen, of er anderstalige lezers de "vertaalknop" zouden indrukken en wat dat dan wel zou kunnen geven, of Aude zou vinden dat ik te veel over Gustje en Maurice of haarzelf en Stienus schrijf- want dat heeft ze niet graag, ze zit niet of facebook of soortgelijke sociale media- alhoewel ze een heel sociaal mens is, daar niet van, of Jan het erg vindt als ik op mijn manier zijn doen en laten becommentarieer, of vrienden zich herkennen, of vreemden dezelfde dingen ervaren, of een 60 plusser anders tegen de dingen aankijkt dan een 50 plusser die ik was toen ik in de Lot aankwam, zo'n 9,5 jaar geleden, want zo lang wonen we hier al, of Vlamingen die in het buitenland wonen dezelfde verhalen te vertellen hebben over hun nieuwe homeland, of we een andere kijk hebben op mensen en dingen al naargelang de plek die we hebben uitgekozen om een groot deel van ons leven in door te brengen, of de thuisblijvers ons missen, of degenen die het ons kwalijk namen dat we vertrokken zijn ons nu beter begrijpen, of integendeel dat ze nog altijd niet hebben kunnen verkroppen dat we hen -zogezegd- in de steek lieten, of degenen die in België bleven het gevoel hebben dat we door deze 500 posts toch nog altijd aan hen denken en dicht bijeen zijn, want wat is nu 950 km , een peulschil op aard, of ze vinden dat we het getroffen hebben, of dat ze integendeel blij zijn van nog steeds "thuis" te zijn en te blijven, dat degenen die nooit hadden gedacht dat we het hier zo lang zouden uithouden nu lik op stuk krijgen en hoofdschuddend moeten toegeven dat ze dat toch niet gedacht hadden van Jan of van mij....

Dat zijn de 500 vragen en meer die ik me stel , na al die jaren.
Ja ik word gelezen en dat doet me plezier.
Nu nog de "volg" knop indrukken en ik zou nog blij-er zijn....
Ja ik krijg regelmatig aanmoedigingen om "doe zo verder" te doen.
Ja anderstaligen lezen mijn blogberichten.
Vooral de buren die hier slechts een paar maanden verblijven en die zodoende de indruk hebben toch een beetje in de hameau te zijn, Lynn en Paul uit Wales en Catherine uit Parijs.

En dan al degenen die afgehaakt hebben omdat ze wel iets belangrijkers te doen hebben dan deze indrukken te lezen.
Al degenen die - o zo spijtig- deze blog niet meer kunnen lezen omdat ze er  gewoonweg niet meer zijn....

Het is dus met een groot gevoel van dankbaarheid dat ik begin aan de volgende reeks van 500 blogposts op cigalouvers@blogspot.com.

Rapsody in blue

Overal waar ik kijk, overal waar ik langskom tijdens mijn wandelingen met de twee honden, overal zie ik blauwe tinten bloemen.
Alsof het dé periode van het jaar is waarin blauw de hoofdrol speelt.
Lila, purper, licht violet, lichtblauw tot diep ,warm blauw.

Ook geel af en toe, maar bovenal blauw.

Blauw, in alle toonaarden.
We reden langs een piepklein dorpje terwijl we naar de markt van Caussade gingen en elk jaar staan we versteld van de prachtige lilablauwe bloempjes die zowaar rond boomstammen geplakt zijn , elk jaar opnieuw, jaar in jaar uit, een prachtig tapijt van " ik heb dat bloempje al gezien maar ik weet niet wat het is"...
Dit jaar zijn we gestopt.
Bij dat huis.
Bij die blauwe bloemenpracht.
En ik ben gaan kloppen aan de deur, want er was geen bel.
Maar er was niemand thuis.
Waarschijnlijk ook naar de markt in Caussade.
Jakkes.
Dan maar fotootjes getrokken.
Misschien kent er wel iemand het bloemje.

In de pruimengaard wisselen wilde orchideeën zich af met andere diepblauwe bloemen die ik nooit eerder zag...en de buren ook niet. Spijtig. Ook van die bloem kennen we de naam niet. Er zou zoiets als Shazam moeten bestaan voor bloemen. En voor vogels. De vogel die zijn nest bouwde onder onze auvent is een queue rouge noire, een zwarte roodstaart.
Als we 's middags onder de auvent eten komt hij met zijn wijfjesvogel , made in de bek, naar het nest gefladderd....om stante pede rechtsomkeer te maken en op de rand van de stenen bloembak van de olijfboom te blijven zitten, in de hoop dat we er binnen de kortste keren niet meer zullen zijn....

jan en ik bedenken de meest hilarische gesprekken tussen die twee, in de zin van " Dju hé, zijn die daar nu weer aan het eten, die gaan daar toch geen gewoonte van maken zeker?"...." Oei, volk, en mijn kinderen hebben honger, ik heb net hun lievelingsworm mee...."

Jan heeft de borduur van het bloementuintje klaar gezet.

Nog een uurtje werk en de versnipperde takken van de lindenboom worden herbruikt om het onkruid tegen te gaan.
Geen eenvoudig werkje, als je het mij vraagt. Uren is hij eraan bezig geweest.

Rond een uur of 4 kom ik Jan regelmatig zeggen " je moet nog meer doen,Jan, dan ben je binnen zes maand dood en dan ben ik niks met dat borduurtje..."

Stop met zagen,antwoordt de man des huizes,ik heb nog maar een beetje werk.

Maar hij luistert, ik geef het toe.
Wat nut heeft al dat werk, als je er alleen maar doodmoe van wordt ...

Maar zie, alle plantjes zijn gekocht, alle moestuingroenten zijn klaar om geplant te worden...
Het wordt een vruchtbare zomer, ik voel het.

En mijn jongste tante - we schelen maar 15 jaar- ( ze zal blij zijn dat ik haar "jong" noem, ze wou altijd jong zijn en blijven) zal heel tevreden zijn dat ik over bloemen, planten en vogels sprak en geen eens over een recept om één van die dingen op te eten....

Ieder zijn zin.

Klaar.

Ik ken er niets van, maar geniet wel van deze prachtige natuur.

Mercurius en al de rest retrograde ( behalve de zon natuurlijk) !

Het begon nochtans mooi.
Gisteren is de schrijnwerker daadwerkelijk komen opdagen.
Kleine handicap : zijn gast had de toppen van zijn vingers gezaagd verleden week en was minstens een week buiten strijd.
Maar niet getreurd nie, hij zou het zelf doen, de ramen steken, zoals in de goede oude tijd.

En inderdaad, helemaal alleen  begon hij met de grote klus.
Hij laadde alle ramen uit en plaatste ze in alle kamers. Zo'n 15 stuks.
Dan rookte hij een sigaret, dronk een tas koffie die ik hem aanbood en werkte dapper verder.
Tegen de middag had hij reeds drie ramen geplaatst beneden en ons zicht op de wereld was er al volledig door veranderd.
Vroeger hadden we vensters met tussenstijlen. Zo'n venster die uit zes of acht kleine venstertjes bestaat.

Daar komt nu dus grote verandering in.
De kleine venstertjes ruimen plaats voor een grote venster.
En zo winnen we maar liefst 20 cm licht!

We kozen voor zandkleurige kozijnen , om het woord nu eens op zijn Hollands te gebruiken ...
Ons Anne vroeg op whatsapp of het gele raamkozijnen waren.
Neen , Anne, ze zijn zandkleurig en ik ben heel blij ook eens over een kleurnuance te kunnen spreken....
Hilariteit alom uiteraard.
En gisteren zat zijn dag erop van de brave en ijverige schrijnwerker.
Gans het gelijkvloers was klaar. Enkel nog siliconen inspuiten en de muggenramen plaatsen donderdag en klaar is Kees.
Daarna zal de metser de ramen komen opvoegen.
Wanneer ? Dat blijft voorlopig gissen.

Vandaag kwam de schrijnwerker-zoals beloofd- mét zijn vrouw terug. Ze kwam helpen.
En alles ging vlot.
Ik reed ondertussen naar Cahors om houten afboordingspaaltjes of hoe noem je zoiets af te halen.
Na 20 minuten ( het kan meer zijn...) kwam er uiteindelijk een vrouwelijke bediende vragen wat ik precies nodig had. Ze had slechts 4 paaltjes en tja, ik had er 9 nodig....
Ik nam de 4 paaltjes mee.
Ik belde een keer of 4 naar Jan om te vragen om het eten op te warmen, "votre correspondant n'est pas joignable". Jakkes hé.
Op de vaste lijn gebeld: niks geen antwoord.

Thuisgekomen met slechts 4 paaltjes.
En Jan komt me tegemoet.
Er is een probleem. Ik ben kwaad!
Oei, dat is minder.
Het venster in de logeerkamer is verkeerd afgemeten. De lengte werd de breedte of omgekeerd. In elk geval , de man is naar huis en zal na de middag voor een noodoplossing  zorgen...

Na de middag zijn ze terug.
Ik ga kijken...en wat zie ik, ze hebben gewoon een houten plank in de vensteropening gezet.
Maar dat kunnen jullie toch niet menen? We hebben binnenkort gasten op bezoek...

Maar er was geen andere oplossing, want spijtig genoeg had de schrijnwerker het oude raamkozijn en de venster al uitgebroken en hij kon het er dus niet meer inzetten.

Morgen weet ik wanneer het nieuwe correcte raam zal geleverd worden.

En dat bleek onze enige troost.
We mopperden nog wat, maar een kwartiertje nadien waren we erover heen.
Spijtig maar helaas dus.

Ondertussen zijn alle ramen, behalve de grootste in de logeerkamer geplaatst.
Donderdag komt hij verder afwerken en dan is het wachten op de metser.
En op het raam natuurlijk.

Ik reed 's middags naar Caussade om de andere 5 boordpalen te halen.
Daar stond ik meer dan een kwartier voor de neergehaalde slagbomen van de overweg.
De machinist op de trein zat te roepen naar een spoorwegwerker...
Ik draaide rechtsomkeer.

Ik nam een andere weg naar het centrum van het stadje, dat in de week morsdood is, behalve op maandag, wanneer er markt is en je er "op de koppen kan lopen".

Wel het was de verkeerde beslissing.
Ook daar stonden de slagbomen omlaag....
Na lang wachten draaide een spoorwegarbeider ze open, een "handleiding" in zijn rechterhand, een oog op de rails...ik vond dat macaber, echt.

Maar de 5 boordpalen lagen wat later netjes in mijn koffer en op de terugweg zette ik de CD speler loeihard " Son of a preacherman" van Dusty Springfield en schreeuwde ik uit volle borst mee...
Alle liedjes kende ik nog uit mijn hoofd.
Wat een zangeres.

En toen ik bijna aan ons baantje "Vers" kwam , dacht ik aan mijn vader : Mercurius staat waarschijnlijk retrograde, zou hij gezegd hebben.

Ik belde naar mijn zus Bernadette.
Staat Mercurius retrograde, Dette?
Mercurius? En al de rest, bedoel je. Maar niet de zon hé Gene, die staat nooit retrograde.

Awel dat wist ik niet zie, zo leer je elke dag iets bij !
Zelfs als de planeten niet goed staan .


 Mercurius 

Blogstress !

        Willy, een oude vriend- ik bedoel een vriend van oudsher- schreef me het volgende mailtje :

" zozo, naar Cahors met vriendinnen (met de nodige alcohol, denk ik zo), wat boodschapjes doen, wat vergaderen met de clubleden....maar geen tijd voor je blog!  de laatste is al van 24 april over snijbonen!

hup, hup, de plicht roept  (call of duty) !"

 

Kan je dat nu geloven?

Precies of ik heb hier niets te doen!

Vanmorgen ben ik eerst met de honden gaan wandelen.

Dan naar de visboer die elke vrijdag op het marktplein van Castelnau staat.

Binnengewipt bij de dokter, om een afspraak te maken en ik kon daar hoogst uitzonderlijk al om 10.15 u terug staan.
Neen ik ben niet ziek, maar hier mag een dokter niet meer dan 3 maanden pillenvoorraad voorschrijven en als je allergie hebt en ALTIJD atihistaminica voorradig wil hebben is dat niet simpel...

Naar de SPAR, de lokale kleine supermarkt om ijskreem.
Je kan moeilijk ijskreem in Cahors kopen ,die is gesmolten voor je thuis bent, zelfs met een koelzak en ijskoelers.

Dan naar huis.
Uitladen.
Vis gereed zetten.

Aardappelen schillen.

Naar de dokter.
Naar de apotheker.
Naar de bakker.
Praatje met al die verschillende mensen, want hier ben je niet "zomaar" onmiddellijk buiten.
Comment va votre mari ? ,vroeg de dokter.

Vous souffrez tellement de votre allergie ces temps -ci? , vroeg de apotheker.

Et Jan, ça va ? , vroeg Christian de bakker.
En toen ik op al die vragen geantwoord had ging ik naar de kleurloze juffrouw van de krantenwinkel.Die vraagt niks.

Ik had weeral helemaal niets gewonnen met EUROMILLIONS.
Dju toch.
Het appartement in Parijs is niet voor morgen.

Dan naar huis.
Aperitiefhapjes klaarmaken voor de buren die rond 11.30 u zouden langskomen.

Daarna, in de wind door de apéro , eten maken.
Dan siësta.
Dan wat gestreken.

Dan weer eten klaargezet.

Dit alles onderbroken door telefoontjes uit binnen- en buitenland.

En nu bloggen.

Bah neen, ik heb hier niks anders te doen feitelijk.

leren schieten

Gilbert kwam op een avond , zomaar, om met Jan samen in de vallei te leren schieten met een karabijn waarop een telescoop gemonteerd staat.
Kan het zotter ?
Ze kwamen er me het fijne niet over vertellen.
Ik was aan het strijken en wat kan mij het schelen als ze zich willen amuseren met een nieuw speeltje?
Ik zie Jan vlug voorbijlopen met een plastic stoel in zijn handen.
Bizar.
Dan zie ik Gilbert met een stuk karton voorbijkomen.
Raar.

En dan niets meer.
Ik zet de radio wat luider, want Jan kan niet zo goed tegen muziek die luid staat.
Ik wel, vandaar.
En dan, out of the blue

PANG !

Cartouche die nooit bang is van bliksem, donder of een schot, sprong zowaar recht in mijn armen.
Spot kroop onder tafel en bibberde als een rietje.
Ikzelf was er niet goed van.
Zo een luide knal. Kinderen lief !
En hoe dat komt? Door de echo die je hoort in de vallei waar we wonen.
Als Jeanette , de overbuurvrouw die op zo'n 500 m van mij vandaan woont, wel als die buurvrouw tegen haar kippen roept dat ze moeten binnenkomen, recht hun hok in, dan begrijp ik wat ze zegt of roept natuurlijk.
Laat staan als ze ruzie maakt met één van haar kinderen. Ik kan dat bijna woordelijk verstaan.
Zo'n echo !

Een paar seconden later : PANG ! 
PANG!PANG!

Niet meer normaal. Ik loop woest naar buiten , de mannen keren zich om : Y'a un problème ? roept Gilbert.
't Zal wel niet zijn zeker? De honden zijn vreselijk geschrokken. Stop daarmee!
Ik hoor ze grinniken. Net twee betrapte kinderen die kattenkwaad uitgestoken hebben.

Ik ga dichterbij kijken wat ze nu juist aan het doen zijn.

En dan zie ik - ik kan het niet geloven- een schietschijf met een heus reekalf erop.....tegen een stuk karton en dat allemaal op een plastic stoel gemonteerd...
En dat vinden die mannen grappig.
Echt !

Vogels in nesten

Leve de lente, leve de zon!
Eindelijk.
Ook in België schijnt ze, naar 't schijnt.
't Is net of we hebben de lente overgeslagen en we zijn rechtstreeks in de zomer getuimeld.
Uitersten, tegenwoordig wordt alles vertaald in uitersten.
Zelfs in het weer.

En als de zon schijnt betekent dat buiten zitten.
En buiten zitten betekent buiten eten.
En buiten eten betekent dat de auvent moet schoongemaakt worden.

Wat blijkt?
Een vogel heeft zijn nest gemaakt tussen de balken van de auvent.
Mooi, zal je zeggen, ware het niet dat de helft van mijn buiten-eetkamer onder het gras en onder de takjes zit.
Jan en ik denken dat we te maken hebben met een jonge vogel die zijn stiel nog niet kent, want hij heeft er nogal een zootje van gemaakt.
Overal mos en gras.

Maar ik heb er korte metten mee gemaakt.

Je kan er weer van de grond eten.
Alhoewel....dat zal zo zijn wanneer volgende week de nieuwe ramen geplaatst worden en ik mijn huis nadien aan een lenteschoonmaak ga onderwerpen!

Non mais !

Mijnheer proper zal zijn best mogen doen.

Tot dan onderhoud ik het hier nogal oppervlakkig.
Ik ben bang voor al het stof dat ons te beurt zal vallen.
Hopelijk is het geen jonge schrijnwerker die net zoals de jonge vogel nogal chaotisch te werk is gegaan.

De tuin is mooi.
De blauwe regen, de tulpen van Magda, de seringen, de groene bloemen van Alain, de agapantes in de pot, de lavendel staat bol groen, de oleanders staan op springen, we hebben gele irissen, wilde orchideeën en ons eigen stukje Hallerbos.....en meer moet dat niet zijn om me -vandaag-jawel, gelukkig te maken.

En de boer? Hij ploegde voort...

Jan heeft té veel gewerkt in de boomgaard en dat heeft hij moeten bekopen.
Hij trilde op zijn benen, klappertandde en vroeg om hem met rust te laten. Hij kroop in zijn bed, zei hij en neen, hij had geen dokter nodig!
Een half uur later stond de dokter aan zijn bed.
En zie , nu gaat het beter.
Je hebt te veel gewerkt Jan, en dan is je suikerspiegel te laag.....
En nu, nu is alles weer verleden tijd en de boer? Hij ploegde voort.

Maar langzaam aan. Met mate.
Ik heb me werkelijk moeten boos maken en preken afsteken zoals een moeder tegen een kind :
En ik verwittig je, hé Jan, één uur mag je op die verdomde tractor zitten hé en dan wil ik dat je ermee ophoudt vandaag!
of
Hoelang ben je van plan te werken vandaag? Kan het wat minder ?


Zo moet ik tegen die man van mij tekeer gaan.
Hij weet van geen ophouden, het werk moet af zijn.

En soms is het je lichaam zelf die er een eind aan maakt: genoeg voor vandaag !

Toen ik het verhaal aan Aude vertelde, reageerde ze als het ware nog categorieker dan ik : waarom laat hij die 300 bomen niet omkappen? Waarvoor hebben jullie die bomen nodig in feite? Hé?

Jan kwam niet bij van het lachen.

Maar Aude en ik, we vonden het allerminst grappig, voor één keer ...