Het had gerijmd deze morgen en dat mag ook wel op een 22 december, vind ik.
De boeren noemen het 'le gel blanc'.Alles ziet wit.
Dus ging ik met de jongens wandelen, mét muts en sjaal en handschoenen aan en een dikke fleece, kwestie van geen kou te lijden aan het meer beneden. Ik had immers beweging gezien bij de Franse buren en dacht dat ze misschien afgezakt waren naar de midi voor de kerstvakantie. En dan draai ik mijn ochtenwandeling om, ik ga niet naar boven, ik ga naar beneden en kom daarna terug naar boven, 't is maar hoe je het bekijkt. Die Franse seizoens-buren hebben immers een heel klein hondje , genre terriertje, stofvodachtig beestje en Catherine ,zijn bazin, is als de dood dat de jongens het diertje voor een eetbaar iets zouden aanzien. Ze neemt het hondje steevast in haar armen terwijl Spot en Cartouche heel geïnteresseerd het pipootje besnuffelen.
Ik wou het haar besparen en keerde om.
Naar beneden dus.
Was het de inspanning of het weer, ik had het halfweg al veel te warm.
Muts uit.
Een weinig verder handschoenen uit.
Dan fleece los.
Dan sjaal uit.
22 december, dacht ik ,dat kan toch niet.
Maar het is wel zo en ondanks de rijm werd het buitengewoon warm vandaag.
De opwarming van de aarde, nooit zo'n hoge temperaturen opgetekend , lazen we in de pers.
't Is waar, ik geef het toe, ik beken.
Gisteren op de kerstmarkt van Castelnau hadden Martine en Manoëlle een standje met prachtige ceramiek. We hadden deze week samen gegeten en ze waren een beetje bang van het weer, en ook of hun kunstwerkjes wel zouden aanslaan bij het zuiderse publiek.
Alles viel mee : het was terrasjesweer en ze verkochten heel goed. Dat zal zeker te maken hebben met de democratische prijzen , maar ook met hun talent en hun lieve uitnodigende glimlach...
Houden zo !
