Het was 7.30 u en ik was opgestaan om koffie te maken.
Meestal is het omgekeerd en staat Jan vroeger op dan ik.
Maar niet die dag.
Gezwind sla ik de gordijnen open en ik ga naar de eetplaats.
Net voor het opstapje ernaar toe zie ik iets bewegen.
Licht bewegen.
Niet schichtig waardoor ik me een aap zou verschoten hebben.
Neen, lichtjes.
Ik had mijn bril niet op, want Manou heeft me gevraagd een inspanning te doen en overdag brilloos rond te lopen, wegens voor niets nodig...
Dus buig ik langzaam voorover en ik zie een muis met stofplukjes om haar achterpoten. Haar kopje is naar mij gedraaid en ik vind dat ze grote bolle oogjes heeft.
Ik denk, dat kan nu niet, een muis die niet bang is van mij en die gewoon wacht tot ik haar doodleuk oversla onder aan het trapje.
Ze beweegt weer, langzaam en dan merk ik op dat ze zich probeert te verplaatsen met haar voorpootjes en dat haar achterpoten niet mee willen. Verlamd.
Ohlala, dacht ik, want een muis is één ding, een dode muis in een muizenval is een ander ding, maar een gehandicapte muis , dat is nog iets anders.
Onmiddellijk heb je een soort compassiegevoel. Ocharme dat beestje!
Maar anderzijds wil je ze nu ook niet bijhouden, neen.
Euthanasie , maar op niet zo'n zachte wijze, vrees ik.
Het enigste moordwapen dat ik voor zo'n diertje kon bedenken was mijn slof.
Dus, ze keek me nog eens aan, smachtend om verlost te worden uit deze vreselijke noodsituatie -neen, de honden erop loslaten was geen optie, misschien waren zij zelfs de oorzaak van al die miserie, wie weet- ik nam mijn slof en met één goedgerichte slag sloeg ik ze dood.
Dat maakte van mij een moordenaar op een doodgewone vrijdagmorgen rond 7.32 u.
Ik pleit schuldig.
Toen ik dit monsterachtige voorval aan vrienden vertelde prezen ze me om mijn moed.
Alhoewel ik dat heldengevoel helemaal niet terugvond.
Wat zou jij dan gedaan hebben, vroeg ik een vriendin?
Nou, ik zou ze verdronken hebben!
Verdronken?
Maar allez gij, dat zou ik nu niet gedurfd hebben zie.
Ik hou toch meer van computermuizen,vrees ik.
