't Is gebeurd !

                                                                 

't Is gebeurd, zoals Erik Van Looy zou zeggen.
Er staat nu een dikke zes 6 vòòr mijn leeftijd.
En ja ik voel me oud.
En neen ik moet dat niet erg vinden, want er zijn er miljoenen anderen aan mij vooraf gegaan en die hebben ook nog lang geleefd....

Maar toch.
60 is geen 59.

De derde leeftijd.
Vermindering in de zoo.

Korting op evenementen.

't Heeft ook voordelen, kennelijk.

Een paar weken geleden was ik vrienden beginnen uitnodigen om dit samen met mij te vieren.
- Ja Jan, dus voor mijn verjaardag hé, die valt op een zaterdag. Ik ben van plan zus en zo te vragen om 's avonds het glas te komen heffen....
Jan werd rood met groene bobbels.
- De 30e ?
- Ja, ah ja ik verjaar hé !
- Ja awel dat gaat niet.
- Hoe dat gaat niet, zeg ik word wel 60 hé, dat mag gevierd worden !
- Jazeker, maar die dag kan je niemand uitnodigen.
- Ah bon.
Ik voelde de verrassing . Ze was bijna grijpbaar. En ik was helemaal in mijn nopjes en zelfs ontroerd dat Jan aan deze dag gedacht had, er zelfs weken op voorhand al iets voor gepland had.
- En de dag nadien dan? opperde ik, want op dat gebied ben ik een jack russel, ik laat niet los!
- De dag nadien ook niet .

En daar bleef het bij.
Hij heeft niets verklapt.

Tot ik hem eergisteren vroeg of ik dan soms een valiesje moest klaarmaken tegen zaterdag ( een mens kan maar proberen gissen hé en Andorra was misschien een optie ???)...
- Neen, maar we moeten wel de twee logeerkamers een poetsbeurt geven...

Aha ! Een tipje van de sluier, er komt bezoek.Andorra zal voor een andere keer zijn, dacht ik.
En sindsdien ben ik aan het poetsen als een waanzinnige ...je weet maar nooit wie er komt ( de koningin, president Hollande ?wie zal het zeggen ?).
Ik bel x en y  om te zien of ze nog thuis zijn en niet "plots afwezig", want Castelnau-Montratier ligt nu precies niet naast Brussel....Niks, iedereen thuis.

Zucht, ik zal geduld moeten hebben tot straks , maar ik sta te popelen van ongeduld, zoveel is zeker.

Twintig jaar gelden planden mijn zussen en wijlen mijn man en mama mijn 40e verjaardag. Een complete verrassing. Ongezien. Als je de oudste bent is het niet moeilijk zoiets te verzinnen voor de jarige.
Anneke Nelissen had me uitgenodigd om samen met haar man en de mijne te gaan eten in Lier, "want dat meen je nu toch niet hé Gene dat je niets gepland hebt voor je 40e verjaardag!!!".
En zo was het, dat Anneke en Peter ons kwamen ophalen. Maar eerst zouden we naar café 't Goed Voorbeeld gaan in Lier om samen met Jeanine het glas te heffen op haar verjaardag...die had daar zo op aangedrongen.
Ik liet het allemaal over mij komen. Waarom niet tenslotte. En Anneke is nu eenmaal een goede actrice !
Eenmaal in 't café moest ik achteraan in het zaaltje gaan.
Ik weet nog dat ik twijfelde omdat ik die Jeanine niet goed kende.
Maar ze duwden me vooruit.
De eerste die ik zag was mijn schoonbroer, Jan Leyers , die vlug nog een stekker in een stopcontact aan het steken was.
Maar zijn aanwezigheid op dat feestje van Jeanine verbaasde me niet. Tenslotte kende hij Jeanine van de toneelvereniging waar ons Anne speelde...maar naargelang mijn ogen aan de duisternis wenden en ik "lang zal ze leven" hoorde zingen en één voor één de aanwezigen herkende als zijnde ALLEMAAL kennissen van mij...begon het me te dagen.
Het feest was voor mij.
En dat , dat was een complete verrassing.

De volgende dag sprak mijn moeder de gevleugelde woorden "j'espère que ton bonheur persistera longtemps" terwijl ik uit volle borst "de meeste dromen zijn bedrog" van Marco Borsato stond te zingen de dag nà de heugelijke gebeurtenis....en zie , acht maanden nadien was al dat geluk één grote herinnering en waren noch zij, noch Philippe er nog .
En daarom is het belangrijk te genieten van elk gelukkig moment.
Want geluk kan soms van korte duur zijn, maar de herinnering is voor eeuwig.

Wordt vervolgd !                                          

Water ?

Toen Jan een aantal jaren geleden mee op reis ging naar Yemen om er alles wat er gebeurde op film en foto vast te leggen, trof het mij dat de vrouwen ginder uren onderweg en dus dagelijks "bezig" waren met het halen en naar huis brengen van water.
Een man bewaakte de bron, waarin je op het filmpje goed kon zien dat je een gevaarlijke aarden trap af moest om dan te ontdekken dat er zo goed als geen water voorradig was...
Kan je nagaan dat je de 10e in de rij zou staan en je dus helemaal voor niets gekomen was.
Het zijn vrouwen die water halen en zoals gezegd zijn ze daar de ganse dag mee bezig.
Daarom kunnen ze niet naar school.
Ze zorgen voor water en zonder water....overleef je niet.

Rita belde.
- C'est dans ma qualité de conseillère ...dat ik bel hé Gene, ons drinkwater is vervuild, je mag er niet meer van drinken. Tot nader order. En je kan om flessen plat water gaan bij Gardes in Castelnau...
- Ah bon. Wat is er gebeurd?
- Er zou een bacterie in zitten, ergens in de bron La Chartreuse in Cahors. DUs niet drinken hé Geneke ! Ik ga verder rondbellen in het dorp en bel jij ook naar een paar mensen?

Uiteraard.
De buurman.
Maar hij gaf geen teken van leven en ik bedacht dat ik zijn GSM nummer niet had.

Bref.
Jan gaat naar Gardes om plat water.
Terwijl hij weg is, krijg ik telefoon van de SAUR.
Dat is de watermaatschappij.
Dat we dus niet van het water mogen drinken en dat we tot twee maal per dag plat water mogen gaan halen in het dorp.

Jan komt terug met twee flessen water.
Eén fles heeft hij bij de buur afgezet, die ondanks zijn getoeter ,geen gehoor geeft aan het toch ongebruikelijke geluid in deze stille vallei.
Het is pikdonker en dan kan je niet tot aan zijn voordeur, aangezien het er zo glad is door de modder...

Niets aan te doen.

Jeanette hoeven we niet te verwittigen. Ze neemt water uit eigen bron.
Dat scheelt.

De waterbak van "de jongens" wordt uitgekieperd en ik vul de bak met flessenwater.
Cartouche rept zich naar de bak en drinkt hem-ongelofelijk maar waar- volledig leeg.
Dat is nog nooit gebeurd.
Jan en ik bekijken elkaar met grote ogen.- Zou hij dat zo'n lekker water vinden, Jan?

Geen idee.
- Of het water van de kraan is verschrikkelijk slecht...
Ook dat is mogelijk.
Maar we besluiten alvast de volgende dag een aantal flessen te gaan kopen in de supermarkt. En daar deden we goed aan, want de rekken stonden er maar leeg bij en we hoorden niets van de SAUR...

Ondertussen is de buurman op de hoogte.
Hij rijdt op zijn beurt ook eens naar Gardes en komt gezellig aperitieven met een fles water in zijn hand...
-Un petit Ricard, ça tue les bactéries !.
Ook waar.
Het wordt meer dan één Ricaardje.

En zie, vanavond kwam het verlossend telefoontje van de SAUR.
Alles is weer in orde.
Morgenvroeg kunnen we weer op de onze gebruikelijke manier onze tanden poetsen.

Maar echt, zonder water is het geen leven.
Stel je voor dat je ook geen flessenwater zou hebben.
En ik denk terug aan die lieve en zo intelligente Dokter Horaz.
Het enige vrouwelijke parlementslid in Yemen.
Hoe zou het met haar zijn, nu de toestand in dat land zo verschrikkelijk verwarrend is.
Zucht.
Miserie alom.
En dan zit ik te klagen over twee dagen zonder lopend water.

Gedichtendag

                                                           

Vandaag is het gedichten-dag.
Ik kan geen gedichten schrijven.
Ik lees ook heel moeilijk gedichten.
Een beetje een analfabeet als het op diepzinnige mijmeringen aankomt.
Ooit kregen we in de klas, op het Lyceum ,een gedicht te lezen, waarvan ik me jaren later nog steeds afvroeg waarover die man het in feite had....
"De zon en de zee springen bliksemend open
Waaiers van hij en zij..."
Nooit ben ik die twee eerste regels vergeten en eerlijk waar het duurde een even lange eeuwigheid vooraleer ik "mee" was met de poëet.

En toch kan het dichten me bekoren.
Zo is er bijvoorbeeld één gedicht dat -en hoe kan het ook ander- me geweldig ontroert.
Ik heb er zelfs ooit een schilderij van gemaakt en ik voeg het hierbij, voor het nageslacht.
Van Rutger Kopland ( 1934-2012) uit "geluk is gevaarlijk"....en dat is het ook, soms.

                                                        Weggaan

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven.Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

Bottelen

                                                             

Gilbert belt op Jan's GSM.

Als Jan al eens een telefoontje krijgt op zijn GSM is dat uitzonderlijk.
Eerst bekijkt hij mij.
Precies of het ligt wel degelijk aan mij dat zijn GSM rinkelt.

Maar neen, hij heeft ook vrienden!

En die bellen, maar inderdaad, weinig.

Vervolgens bekijkt hij het scherm van zijn GSM , alsof het een prehistorisch voorwerp is dat hij net ontdekt heeft.

Dan realiseert hij zich dat hij onmogelijk het nummer kan aflezen zonder brilletje, laat staan, dat hij kan ontdekken wie hem wel nodig zou kunnen hebben op dit uur van de dag.  

Het is immers 10 uur 's ochtends.
Niet dat dat vroeg is ten huize Hellemans.
Meestal hebben we er dan al een gans leven opzitten,zoals ik meestal zeg.

We zijn proper op ons eigen, hebben al ontbeten, de honden hebben hun wandeling achter de rug, Jan heeft hout binnengehaald en kolen, de stofzuiger over de vloer laten walsen, de krant is gelezen en we zitten dan meestal aan ons x-tal tasje koffie.

Gilbert komt, zegt Jan.
Nu? ,vraag ik hem.

Ja, nu, hij wil onze perenalcohol op flessen trekken.
Ah.

Ik weet niet goed wat ik me daarbij moet voorstellen.

Jan gaat naar het kot om de alcohol te halen. die zit in bidons van 10 liter.

Hij gaat de weegschaal halen om de inhoud te wegen.

Dju hé, hoor ik hem zeggen, ze werkt niet meer.
Inderdaad, we zien aan onze buiken dat we weer niet vermagerd zijn deze week, daarvoor hebben we echt geen weegschaal nodig, maar vandaag dus wel.

Ik ga naar boven om de weegschaal te bekijken, realiseer me dat de batterij leeg is, ik wrijf eens over het pilletje en zie, oh wonder , de weegschaal doet het weer.
Een vrouwenhand, weet je wel.

Jan is blij.

16 liter, zegt hij.
Maar of dat nu echt belangrijk nieuws is wat mij betreft, dat laat ik in het midden.

Gilbert heeft een speciaal toestel mee om de flessen te voorzien van kurken.

Hij demonstreert me wat de bedoeling is .

Interessant.

Ze maken een vuur  en beginnen  zegellak te smelten. Gele lak. Voor peren, zegt Gilbert. Rode voor pruimen. Groene voor reine-claudes.....etc....

                                                                                                       

En klaar is kees.
Weeral iets bijgeleerd.

Blijft Gilbert eten Jan?

Ja dat denk ik wel, zegt hij.
Oeps, rap eten maken dan.
Een geluk dat we cèpes op bokalen hebben opgelegd deze zomer, dat komt van pas.
Een omelet. Wat sla. Wet lekkere kaas.
Een godenmaaltijd.
Het goede leven!

Een jaarlijkse uitstap

                                                           

Midden januari brengen we - en die "we" dat zijn Cartouche, Spot en ik, want Jan is geen held als het dokters of veeartsen betreft- een bezoek aan de veearts.

Séverine Thomas heeft haar praktijk sinds 9 jaar, even lang als wij hier wonen.

Ze kent Cartouche dan ook van bij zijn aankomst , in 2007 . Ze vond hem een heel mooie Epargneul Breton, geen stamboom, neen, gewoon uit een boerennest, maar wel raszuiver.

Hij is groot .

Sommige jagers zeggen dat hij groot is voor een Epargneul.
Maar Séverine zegt dat er nu eenmaal grote en minder grote Epargneuls zijn.

En hij is groot.

Voilà.

Hij neemt ook veel plaats, heel veel plaats.

In de zetel, op de stoel.

We moeten hem dan met aandrang vragen op te schuiven, want we willen ook wel gebruik maken van de leren bank.

                                                                

Spotje is een Jack Russel.

Hij is 11.

Dit jaar wordt hij 12.

Hij is van Nederlandse afkomst want we kochten hem tegen een spotprijs- maar daar heeft zijn naam niets mee te maken- van een Nederlandse collega Onno Tettelaar en neen, ook daar valt niet mee te spotten!

Ook geen stamboom, maar neen, en toch raszuiver en een echt jack russel karakter, het weze gezegd en geweten.

Of ze overeen komen?

Wat denken jullie?

Het zijn boezemvrienden.

De een kan niet zonder de ander.

Jaarlijks laat ik ze uiteraard inenten door de veearts.

Eerst worden ze gewogen en dat valt mee dit jaar.
Cartouche is 150 gr zwaarder dan verleden jaar en Spot 100 gr lichter.

- Ah oui, mais on prend tout ! zegt Séverine al lachend.

Neen ze zijn niet te zwaar, maar ik beken, ze zijn ook niet mager.

Van 't goede leven, veronderstel ik.

Ze krijgen buiten hun brokken ook nog een hapje 's middags met enkel lekkers.

Variërend van everzwijn, ree, haas tot gebraad ,worst of koek.
Neen dat mag niet.
Maar ze bekijken me dan met zo'n verongelijkte blik dat ik onmiddellijk capituleer.

Eerst de auto in.

Ze zijn niet veel auto gewoon.
Ze wenen van bij vertrek tot bij aankomst.
Heel vervelend.

Geregeld probeer ik ze te kalmeren door aan te kondigen dat "we er bijna zijn".

Het mag niet helpen.

Ze janken voort.

Ze bijten of krabben wel niets kapot.

't Is al iets hé.

Eerst komt Cartouche aan de beurt.

Zo kalm als wat, volledig ZEN laat hij zich onderzoeken.

Oren, ogen ,tanden, thermometer in de poep, spuit van 75 verschillende vaccins- OK ik overdrijf weer, maar toch, we laten ze ook inenten tegen rabiës, zelfs al is er geen hondsdolheid in de Lot, maar een mens weet nooit en tegen dat het zover is heeft de apotheker geen vaccins meer en zijn we gezien, niks van, ook tegen rabiës zeg ik!- en dan zijn klieren uitnijpen. Stinkend goedje, maar heel belangrijk.

Hij krijgt een minuscuul koekje en zijn blik spreekt boekdelen: "wat moet dat voorstellen ?".

Ik moet het bijna in zijn muil duwen, zo'n ondankbaar kind !

     

                                         

En dan Spot.

Dat is een ander paar hondenpoten!

Gejank, gekerm, geween.

Ze moet nog maar met de stethoscoop wijzen en hij bibbert zich een ongeluk.
Doodsbang.
Alles is bangelijk voor Spot.

Het koekje wil hij zelfs niet bekijken.

Hij wil maar één ding : hier zo vlug mogelijk vandaag en in zijn mand liggen.

-Voilà, à l'année prochaine, du moins je l'espère.

Dat is ook zo, liever zo weinig mogelijk bij de veearts, al mag ze er best wezen Séverine

Volledig ontspoord ...en dus de weg kwijt

Ik heb een Duitse vriendin , getrouwd met een Fransman en dat al jaren.
Ze is lerares Duits op een college en doet dat met volle overgave.
Ze is een overtuigd socialist.
Volledig begaan met de mensheid in het algemeen en al degenen die haar nauw aan het hart liggen in het bijzonder.
Soms geeft ze de indruk de ganse wereld op haar schouders te torsen, zo bezorgd kijkt ze naar de wereld.
Ik vind dat vreemd , als je de ellende van de aardbol overal met je mee naartoe neemt, maar dergelijke mensen bestaan wel degelijk.
Ik probeer haar steeds te doen lachen- ik weet het, het is een afwijking.
Maar haar doen lachen maakt me voorwaar blij, omdat haar lach van een zeldzame soort is....

Ze belde vanmorgen, in paniek, maar dat ben ik ondertussen wel gewoon van haar.
- Geneviève ,mon compte est piraté....
Een hacker heeft zich over haar gmail account ontfermd, zonder dat ze hem dat ook maar gevraagd had.
Non mais !
-En of ik de leden van de vereniging wou verwittigen nu de secretaris in IJsland op huwelijksreis  is ?
Geen haar op mijn hoofd dat het zich zou gewagen midden januari naar Ijsland te reizen, allez!
Hoe koud moet dat daar niet zijn?

Alhoewel de eerste foto's stellen me eerder gerust : -4 °C, dat is bijna België in de winter, niet meer niet minder !












Maar ik wijk af.
-Ne t'en fait pas, j'envoie un mail à tous !
Ik hoorde echter dat dat niet haar enige probleem was.
-A part ça, ça va?
-Pas vraiment non....

Ik liet haar praten.
Ze zuchtte.
Voor nieuwjaar had ze jongeren van 13 gevraagd om een cultureel dossier over Duitsland te maken, op basis van wat ze het eerste trimester geleerd hadden.
Nu had ze de dossiers teruggekregen.
Eén had niets gedaan en kreeg 0, uiteraard.
Maar een Marokkaanse jongen had iets anders gedaan : hij had een dossier gemaakt over Marokko en wat daar allemaal te bezichtigen viel, Casablanca,  de moskeeën ,in het Duits weliswaar.
Ze gaf hem 0 , want  dat was het onderwerp niet...
Nu moet ze de ouders ontmoeten die een heel kwade brief geschreven hebben naar de directeur en naar haar,dat ze het probleem niet zien,  dat ze een raciste is, dat de jongen zo hard gewerkt heeft tijdens de vakantie om het dossier af te werken enz enz...

En wat ze nog het ergste vond was, dat ze het gevoel heeft niet meer te kunnen zeggen wat ze denkt...
Het is ver gekomen, volledig ontspoord en we zijn volledig de weg kwijt.

Hier in Frankrijk heeft bijna niemand gehoord van de problemen tijdens oudejaar in Keulen.
Vrienden in Hamburg vertellen me dat hetzelfde gebeurde in Hamburg en Berlijn.
En de pers?
Hoe kan dat nu, dat dat in de doofpot gestoken wordt?
In feite weten we enkel wat men ons wil doen geloven.
Waar zijn wij mee bezig?


Arggggggg!

Uitgefeest

Voilà, de kerstboom zit weer in zijn doos, de slingers in de koffer, de kerstballen voorzichtig in de oorspronkelijke dozen teruggestoken , alles nog eens in mijn handen gehad onder voortdurend gemompel mijnentwege : "deze blauwe en gouden bal heb ik ooit van Sally gekregen, hoe zou't met Sally zijn in New York?, die heb ik van Gerda gekregen , dat was toch koud toen in Denemarken, dat is van mama, die zal dit jaar 20 jaar overleden zijn, dat was van Jan en dit is van mij, de lichtjes van Jan of van Marie-Josée, en de mooie antieke ballen van Aude ooit gekregen met kerst of de witte van Monique, ook geen gemakkelijke opdracht om die dan mee te nemen zonder te breken in een koffer op het vliegtuig.

En nu is de boom weg en schijnen de lichtjes niet meer op mijn bureautje dat ik voor de gelegenheid verplaatst had. Ik ga het zelfs zo houden. Ik heb minder 'trok' vanuit het diepe venster . Het scheelt.
Ik mis die lichtjes wel. Het is zo gezellig, zo knus, zo warm. Het is net of er wordt op iemand gewacht. En al die spulletjes die je dan jaren bijhoudt en ten gepaste tijde uit-en weer inpakt.
Al die herinneringen aan vervlogen tijden, mensen, dingen.

Maar niet getreurd, alles staat maar twee verdiepen hoger op mij te wachten om binnen 11 maanden weer naar beneden gebracht te worden onder diep zuchten van Jan. Die achteraf wel vindt dat zo'n boom 'toch wel iets heeft'...

Jeanette belde dat ze de kip had klaargemaakt, gepluimd dus, en ik ben ze uiteraard bij haar gaan halen.
Ik had mijn verstand op 0 gezet , koekjes meegenomen en daar waarachtig een koffie gedronken.
Ze was zwaar verkouden, hoestte zoals een zeehond, en bijgevolg moest ik haar niet omhelzen "parce que j'ai la crève" ...
Oef.
Desalniettemin heeft ze de geplukte kip toch een keer of 5 gestreeld , als wou ze er geen afscheid van nemen.
-wat doe je met de kop?, vroeg ze.
-niks, zei ik, ik doe daar niks mee. Van een konijn wel, daar ben ik verlekkerd op, op de kop. Maar van de kip, neen. Zou ze echt die kop opeten, dacht ik?
-alors je la garde, zei ze, c'est bon dans le bouillon  en ze voegde de daad bij het woord , nam een keukenmes en begon aan de kop te wringen, wat natuurlijk niet simpel was met zo'n onnozel aardappelmesje. Ik was in elk geval opgelucht, de kop wordt niet opgegeten door de inlandse bevolking van het zuid westen...

Paf, de kop werd op het aanrecht gezwierd.
En het beest keek me niet meer uitdagend aan, zover was zeker.

Thuisgekomen heb ik me vlug een whisky uitgegoten, kwestie van me te desinfecteren...het helpt ook.
De kip wat ontsmet met warm water en Jan heeft ze in stukken gekapt.
-wil je dat ik coq au vin maak Jan ?
-heerlijk , zei de man.

We hebben er drie dagen van gegeten.
Zo'n groot beest dat het was !

Maar lekker, ongehoord !
En dat met kroketten, gevonden in de Carrefour. Dat was wel een verrassing, want je vindt het niet gauw in de supermarkt.
Jan wist niet meer waar hij het had. Het was waarschijnlijk 9 jaar geleden dat hij nog aardappelkroketten had gegeten- behoudens mijn eigenhandige bereiding met kerst, wat reeds op applaus was onthaald.

En nu zijn de feestjes achter de rug, de drinks ook en zullen we het wat sober houden.
Een mens geraakt eraan gewoon aan al die drank en de hemelse gerechten.

Nieuwjaarke zoete....

't Is weer zover, een nieuwe start, een nieuw begin, een herbeginnen om weer te trachten het beter te doen, of het tenminste te evenaren. Of om het niet slechter te doen. Of om het gans anders te doen, wie weet?
Er zijn jaren die -wat mij betreft- niet meer moeten terugkomen.
Er zijn gewoonweg mensen die niet meer moeten terugkomen, zo'n zwaar karma, of hoe zou jij dat noemen?
Mensen die de ene tegenslag na de andere te verwerken hebben, de ene ziekte na de andere, wiens ganse familie "weg" is, dood, aan wie je op de langen duur niet meer weet wat je nog zou kunnen zeggen om een ietwat troostend woord te bieden.
Erg.

Daarom koester ik waardevolle momenten en dingen , herinneringen aan wat eens zo goed was.
En de voortschrijdende klok doet me stilstaan , als het ware om de tijd te bevriezen , bij wat was, wat is en wat misschien nog zal worden.

Het eerste telefoontje dat ik altijd om middernacht  pleegde was voor mijn vader.
En zie, dat hoeft nu ook niet meer.
Ik kan het dan ook niet meer vergeten.
Wat niet wil zeggen dat ik er niet aan zal denken.

En het eerste belletje dat ik krijg is van Aude.
Alles komt terug.
Of niet soms?

Gustje kwam op facetime met een bezorgd snoetje vragen hoe het dan juist zat met die muis die papie's kabel van de mazout had opgeknabbeld....
Ik leg het hem nog een keer uit.
Hij knikt begripvol.
Erg, zegt hij.
En gaat de muis nu die nieuwe maïspeer ook opeten?
Tja, dat denk ik wel, zeg ik.
Ecologie of wat? Puur commerce denk ik.

Mauriceke zegt "eureu" en ik doe onnozel "heureux petit bébé" terug.
Hij beweegt al hevig met zijn kopje.
Hij is gelukkig, dat zie je zo.

In welke wereld komen ze terecht, vraag ik me af?
Zullen ze nog onbezorgd naar school kunnen, op reis gaan, studeren wat en waar ze willen, liefde beleven?
Zal er nog vrede zijn op deze kant van het halfrond, morgen ,overmorgen?
 Zal dat allemaal nog kunnen in de wereld van morgen, nu de woorden "wapens", "IS","Daesch", terrorisme, extremisme, djihad, onderwerping, oorlog dagelijks over onze lippen gaan of rond onze oren worden geslingerd?

Nieuwjaarke zoete...mogen ze het onbezorgd blijven zingen tot ik er niet meer ben en lang nadien ook nog, natuurlijk !

Nieuwjaarke zoete

Mijn varken heeft vier voeten
Vier voeten en ene staart
Is dat dan geen wafel waard
Is die wafel nog niet gebakken
Geef me dan een schotel pap
Is die schotel pap nog niet gereed
Geef me dan een beste kleed
Is dat beste kleed nog niet genaaid
Geef me dan een haantje dat kraait
Is dat haantje dat kraait nog niet geboren
Geef me dan een pot vol kolen
Is die potvol kolen nog niet gebrand
Geef me dan een dikke, dikke, vette vleeskant.

Cartouche heeft z'n kerstpak   aan ...

Mauriceke ook !