Plume stond vòòr mij. Plume heet eigenlijk Claude, maar had vroeger een verenfabriekje, wat verderop in St. Aureil.
Il y a des problèmes, zei hij, want de geldautomaat had zijn kaart ingeslikt.
We moesten wachten tot de bankbediende, genre "jeune cadre dynamique" - dat zijn hier slanke jonge mannen met een te klein kostuum en heel lange tipschoenen- terugkwam uit de kofferzaal met zijn kaart.
We wachten.
Het werkt.
Er is hoop.
We zeggen elkaar dag en ik steek mijn kaart in de automaat.
Terwijl ik mijn kaart in de machine steek word ik plots overmand door twijfel.
Wat was de code van die kaart nu weer? 7825 ? 2578 ? 7925?
Ik probeer de eerste combinatie.
Numéro eronné ...
Het zweet breekt me uit.
Neen, echt hé Gene, dat is het begin van het einde hoor ! raast het door mijn hoofd.
Ik probeer de tweede combinatie...
Numéro éronné et PLOEPS, de kaart wordt ingeslikt.
Ik maak wanhopige gebaren naar het jonge kaderlid .
Hij zucht, vraagt me om te wachten in de zeteltjes van het kantoor.
Het kantoor is pas vernieuwd, nu staat er zelfs geen balietje meer in het midden van de "espace client" , de computer staat verscholen in een hoekje.
Je ziet drie bankbedienden achter glazen ondoorschijnende wanden zitten. Niemand ziet je staan.
De directrice is druk bezig aan de telefoon.
Loopt zenuwachtig achter de matglazen wand , om ook te verdwijnen, zodat ik moederziel alleen zit te wachten op mijn kaart.
Na een kwartier- en ik overdrijf niet - ga ik kloppen op een glazen ondoorschijnende deur.
De jonge man komt naar buiten :
Ah oui, votre carte !
Hij was me vergeten, zover was duidelijk.
Hij loopt naar beneden met zijn lange glanzende molières en komt terug met mijn kaart.
Ik pieker me suf over mijn code.
Neen, dat is geen gepersonaliseerde code zoals in België. Hier krijg je een code en die moet je houden .....het is de code van de bank.
7825, ik ga ervoor.
PLOEPS, de machine slikt mijn kaart in.
Ik weet niet meer waar ik het heb van schaamte.
De herfst van je leven, weet je nog?
Ik maak grote gebaren naar de glazen wand toe en een jonge bediende, genre stagiaire sinds 3 dagen vraagt me wat er aan de hand is.
Ik leg het uit, redelijk over mijn toeren, maar ze stelt me gerust.
Dat gebeurt vaak hoor mevrouw, ik vraag de code opnieuw op.
Kan u mij uw rekeningnummer geven ?
Stomme vraag , achteraf bekeken, want die staat op de kaart. Ik duik in mijn handtas en geef haar een RIB. Een RIB is een Identité bancaire , moet je altijd bij je hebben, gouden tip !
Ze vraagt me even te wachten en gaat om hulp roepen achter de glazen wand.
De jeune cadre dynamique komt erbij, tokkelt exact dezelfde lijst af als het jonge stagiareke, belt naar de helpdesk en zegt me dan , op een strenge toon :
Ah oui madame, votre carte est éronnée - nog beter mijn kaart is nu plots vervallen !
Maar mijnheer , ze is geldig tot december ....
Ja, maar U hebt geen suppletisuitbreiding meer .
Wat is dat, vraag ik.
Een kredietlijn. U hebt ons nooit de papieren teruggestuurd om die waarborg te behouden.
Dat zou mij verwonderen, ik stuur altijd terug wat moet. Wanneer hebt U dat gestuurd?
Heel lang geleden ,zegt hij.
En dus, mevrouw, kan ik uw code niet opvragen, ik moet uw kaart inhouden en U zal een nieuwe toegestuurd krijgen.Binnen een dag of 10 ...
En ondertussen, hoe doe ik dan boodschappen of hoe ga ik dan tanken?
Dan komt U eerst naar hier, naar deze bank, om geld af te halen en dan kan u uw boodschappen doen, mevrouw....
Zover kon ik nog mee , ja, dank U wel !
"La hònte" , zoals ze hier zeggen, de schaamte ! Je hebt geen idee.
Bij het buitengaan vervloekte ik mezelf.
Ik was drie kwartier binnen om 60 EURO af te halen....en nu ben ik mijn kaart ook nog kwijt.
Omdat ik nooit iets op krediet kocht...
Hoe kon ik die code nu toch vergeten, hoe was dat nu weer mogelijk.
Zou het dan toch zover zijn, in de herfst van mijn leven, ? , dat belooft!
