We hebben drie vergaderingen achter de rug. Vergaderingen tijdens dewelke we vruchtbaar werk hebben verricht omtrent de inhoud van een gala-viering ter ere van het dertig jarig bestaan van een vereniging.
De tekst is geschreven door één vrouw, op een paar schoonheidsfoutjes na- verbeteringen zijn altijd welkom - , maar er komen geen verbeteringen.
Het scenario is geschreven door een andere vrouw, op een paar schoonheidsfoutjes na - creatief inzicht is altijd welkom-, maar er komt geen ander idee.
De uitnodigingen door diezelfde vrouw geschilderd, op een paar schoonheidsfoutjes na - les goûts et les couleurs n'est-ce pas ?-, maar niemand had een ander voorstel.
Het budget is gemaakt door dezelfde vrouw, op een paar onverwachte uitgaven na- soms weet je niet de prijs van 50 maar wel van 100 stuks, maar er is niemand die haar daarbij geholpen heeft.
De vergadering is al weken gepland door weer een andere vrouw en eindelijk wordt alles concreet.
En zie.
Van het ene op het andere moment ontvang je wel mails van her en der. Dat je toch nog een cadeau zou moeten voorzien voor X die zoveel gedaan heeft voor de vereniging.
Dat je toch misschien beter een bloemetje zou voorzien voor iedereen.
Dat je toch misschien iets ' blijvends' zou moeten aanbieden en niet bijvoorbeeld het eten zou betalen voor de genodigden die van ver komen.
Bref, om het in het Frans te zeggen, dat de vergadering veeeeeeeeeeeel te vroeg gepland is en dat we er beter nog eens over spreken.
Met andere woorden "uitstel".
Zie dat maakt me kregel.
Ik kan daar niet tegen.
Niets inbrengen en vooral veel kritiek hebben.
Alles verzetten naar "demain" . Spreek dat uit als "demaing" met nadruk op de "g" achteraan en je spreekt de taal du Sud Ouest.
Vooral niets doen is de boodschap.
Alles laten betijen.
Vooral het feit ook dat een kleine groep alles aan het voorbereiden is en dat de grote ledengroep niet weet wat hen te wachten staat, baart ongerustheid bij de Françaises die ik ontmoet.
Ze kunnen heel moeilijk delegeren.
Ze kunnen ook helemaal niet tegen het feit dat enkelen maar zullen gaan lopen met de pluimen. Ze willen allemaal een pluim op hun hoed steken en allemaal hun zegje doen over wat er vooral niet in thuishoort, wat er vooral niet mag gebeuren, wat er vooral niet mag vergeten worden en wie er vooral in de bloemen moet gezet worden. Maar meewerken, of zeg zelfs gewoon "werken", ho maar, dat is een ander paar mouwen.
Dat is echt anders in Belgenland.
Daar is de grote groep maar al te blij als een kleine groep met een verrassing wil uitpakken.
Daar heerst vertrouwen dat het zo goedkoop mogelijk zal zijn, zo mooi mogelijk en dat we ons met zijn allen in drieën gaan plooien om alles op tijd rond te krijgen.
Ontgoocheling maakt zich van mij meester .
Pff.
Echternach : drie stappen vooruit en twee achteruit.
Ik zal maar vertrouwen op mijn gedrevenheid en inzet , alles komt goed, uitstel betekent immers geen afstel!
