Als je al in het zuiden woont, dan komen bezoekers niet enkel even langs om te eten, maar ze blijven ook.
En dan zijn de contacten intenser, de emoties dieper, de gesprekken boeiender, de context ruimer, de herinneringen levendiger, de gezamelijke activiteiten "echter" dan als je maar even langskomt.
Je wrijft langs elkaar zoals keien op het strand.
Soms duwt die ene kei net op een plaats waar er een scherp uitsteeksel nog weggepollijst moet worden, anders nog vallen de stenen juist "gepast" in elkaar als puzzelstukjes.
Zowel in het ene als in het andere geval "werken de stenen op elkaar in".
En dat is juist goed om verder te bouwen aan die tempel van de mensheid.
Dan groeien we.
Dan bekijken we de dingen op een andere manier , vanuit een ander perspectief.
Telkens weer naar "af".
En zelfs al zijn drie weken best lang, de tijd raast voorbij en voor je het weet is alles weer als tevoren, en denk je dat je volgend jaar misschien dit of dat ook nog zou kunnen doen, om het nog leuker te hebben en om de herinneringen nog boeiender te maken.
We ontdekten "les jeudis de Lauzerte" ,dit jaar en dat zullen we zeker volgend jaar herhalen.
Aude en Stienus raden ons "Bouziès" aan langs de Lot.
Bernadette bezocht voor het eerst het musée Ingres in Montauban en het viel haar ook op hoe deze stad zienderogen mooier en properder wordt.
We hebben Zwany en Rick gezien, Rita en André samen met Carine ,ook zonder Carine, Janet en Max, Judy en John, Caroline en Constant, Gio en Emilio, Nel en Kees en Bep, Tim en Charlotte en Jack en Molly, Luc en een andere Carine, Jean-Luc en Françoise, Thierry en Florence,Steven de Australïer kwam langs en Adam en zijn vijf kinderen zwaaiden vanop de oprit,alleen Paul de Engelse buurman ontbreekt want die is voor drie weken - en daar zijn we heel blij om- naar Wales, maar voor de rest zien we hier niemand hoor ..."of we ons niet eenzaam voelen ?"wordt er ons wel eens gevraagd.
Nou Moe!
