Gilbert belde rond een uur of 8 deze morgen.
Hij zat al op zijn tractor en zou een afgeladen volle platte wagen hout komen leveren.
Of dat goed was?
Bah ja, dat zou zelfs heel goed zijn.
En dus, rond half negen waren Jan en hij volop bezig het hout af te laden en op een grote stapel te leggen.
Daarna een koffietje en meer moet dat niet zijn.
Vanmiddag hebben Jan en ik er de bâche opgelegd.
Een reetje lag heel stil te genieten van de novemberzon.
-Kom stilletjes kijken, zei Jan
Hij nam de verrekijker en zo stonden we minuten lang quasi onbeweeglijk naar dat reetje te kijken.
Zo maar. Kijken.
En glimlachen om haar geluk.
Het is hier onwaarschijnlijk warm voor de tijd van het jaar en het blijft nog enige tijd duren zegt Paul-Frédérique Casset. Overdag is het zo'n 23 graden, uit de zon wel te verstaan....
Als ik 's morgens ga wandelen met de honden - dan spreek ik zo van rond half negen ten laatste- zie ik 15 graden en meer op de barometer staan.
Té warm voor een fleece, maar je bent er zo op ingesteld dat het ondertussen al 5 november is dat je de winterkleren al een maand hangen hebt....
Half in de bocht mag ik die warme lichte jas al uittrekken en verder puffen terwijl ik tegen de zon inkijk.
Als ik terugkom werpen lange schaduwen zich op de pas vernieuwde tarmac.
De elfjes zijn aan het werk geweest gisteren en vandaag om de baan naar ons huis enigszins berijdbaarder te maken, het scheelt.
Spot begint te blaffen met een octaaf hoger dan normaal.
Dat betekent dat hij iets gevangen heeft of op het punt staat iets 'geweldigs' te doen.
Of baasje komt kijken?
Natuurlijk!
Een muisje, zo'n heel klein muisje.
En ik mag het hebben, omdat ik het ben, kwispelt hij ferm ....
Cartouche ligt op iets te knagen op de hoger gelegen berm.
Ik ga kijken.
Een hoorntje van een ree.
Vers afgevallen.
Dat is vroeg voor de tijd van het jaar.
En ik mag het hebben, omdat ik het ben, kwispelt hij met zijn kort staartje van een épargneul breton.
Ik heb er ondertussen een serieuze verzameling van.
Mooi vind ik dat.
Het is een prachtig najaar.
En dat is weeral mooi meegenomen.
In België regent het, zegt Aude die een paar dagen aan zee was.
Niet zo leuk, maar toch deugddoend.
Ze mag ook naar hier komen heb ik gezegd....
-Dat weet ik antwoordt ze.
-En mama, ik zou willen dat je nooit meer zegt dat jij nu de eerste op de lijst staat, of ik bel je niet meer, begrepen?
Oh, ze meent het.
-Natuurlijk meent ze het, zegt Jan, jij kan nogal crue dingen zeggen hoor, waar haal je het in je hoofd!.
Ik krijg onder mijn voeten omdat ik over mijn sterfelijkheid praat.
Ik zal die macabere gedachten in de toekomst voor mij houden, beloofd.
Het zal de zon en mijn eigen schaduw zijn die me die nuchterheid ingeven.
