de Europese verkiezingen

De stemming voor het Europees Parlement was anders dan ik me had voorgesteld.
Er waren weer stemhokjes, er waren weer gemeenteraadsleden die de permanentie waarnamen om de stemmen te registreren, we hadden weer onze stemkaart mee...

maar ik had gedacht dat er een lijst zou liggen en dat we dan met een rood potlood een bolletje zouden moeten aankruisen. Ik had zelfs gedacht dat ik Europese kandidaten zou terugvinden op die lijsten, genre Guy Verhofstadt, of Bart Staes om maar iets te zeggen.
Niets van.
Eens onze naam aangekruist was mochten we stemmen.
"Tout se trouve sur la table,madame".
Ik kijk naar die tafel, Jan ook trouwens, met een al even onbegrijpelijke blik in zijn ogen.
Ja daar stond een tafel.
Op die tafel lagen zo'n 20- tal verkiezingsfoldertjes van allerhande gekende en volledig ongekende partijen, in de kleuren navenant, met op zo'n velletje papier alle namen die die partij naar voor wou schuiven.
"En nu?" ,zei ik tegen Jan.
"Tja, ik weet het ook niet"
Terug naar de tafel met de notabelen.
"Madame, il faudra m'aider. Comment est-ce que je procède pour voter? Où sont les feuilles d'élection?"
"Mais madame, il y a les enveloppes , vous en prenez une, et puis vous prenez toutes les feuilles que vous voulez , vous entrez dans le cabinet et vous mettez la feuille de votre choix dans la petite ( 10 cm op 10 cm , kleiner kan je het niet maken) enveloppe. Puis vous revenez ici et vous déposez votre enveloppe dans l'urne..."
Ah, merci.

Allez, zo'n klein envelopje, al die foldertjes, en dan in dat hokje.
Pff, allemaal volledig ongekende personnages.
Maar goed ik maakte een keuze en stak mijn foldertje in het envelopje.
"A voté!"

Voor de goeie gestemd uiteraard.

Tot we 's avonds de uitslag zagen en een Franse vriendin me SMS-te :" La honte !"

Van d'één miserie in d'ander !

Zondagavond kwam ik bekaf terug van de lange rit Boechout-Castelnau-Montratier en ik zat wat beduusd voor me uit te staren aan tafel . Ik bekeek de post : de kiesbrieven en de kiesreclame van Belgïe en Frankrijk , maar mijn oog viel ook op mijn belastingsaangifte die ik nog moest invullen- zo meende ik me te herinneren. Ik had zeker nog tijd. Toch eens kijken: 20 mei uiterste datum.
Twintig mei ! Dat is dinsdag. Dus heb ik de avond gepasseerd met invullen, copies maken, nog één en ander opzoeken....en klaarmaken om maandag of dinsdag in Cahors bij de belanstingsdienst op de post te doen.
Maar goed, het was me gelukt.
Toen ik maandagmorgen de vaatwasser wou uitladen merkte ik op dat er een bruinachtige plas water was achtergebleven in de kuip...maar we hadden de bui zien hangen en dus vertrokken we prompt naar Montauban waar ze bij Darty toch wel een grote keuze hebben van huishoudtoestellen.
Een gat in ons huishoudbudget weeral, maar bon , onze Miele had 20 jaar stand gehouden en mij hoor je dus in feite niet klagen.
De keuze was rap gemaakt en bon, ze konden donderdagmiddag al leveren.
Maar goed, het was ons gelukt.
Dinsdag hadden we sinds een paar weken al Denis en Yvonne uitgenodigd bij Lou Bordié, want hij had ons zo goed geholpen bij het snoeien van de pruimelaars.
Maar Lou Bordié was een paar dagen dicht geweest, ik was onverhoeds naar Belgïe gegaan, kortom, het had heel wat moeite en zweet gekost om een datum te vinden die voor elke partij goed was.
Want Denis wil niet uitgaan op een vrijdag, een zaterdag of een zondag, ah neen, Denis gaat vissen, "joue aux boules", à la pétanque, volgt de Top 14 van de rugby ,helpt zijn vrienden her en der...Maar een dinsdag , bah ja, dat was goed.
Rond 11.45 u stonden we aan hun deur ,maar die was dicht en Dolly , hun épargneul Breton blafte niet. Dat voorspelde niets goeds.
We klopten op de deur en Yvonne kwam redelijk over haar toeren naar buiten : "vous n'avez pas confirmé ! ET Denis n'est pas là!".
Ik zou een paar weken tevoren gezegd hebben dat we de 20e zouden gaan eten, maar dat ik nog zou bevestigen, aangezien ik niet wist of er plaats was bij Monique Valette, de eigenares van Lou Bordié...
Ik geloofde haar , maar goed, daar waren we vet mee.
Denis, - stel je de Zuid Fransman voor die kwaad is of "froissé" omdat ik niet had teruggebeld om te bevestigen en té fier was om zelf eens te bellen of dat etentje nu doorging of niet- was uiteraard buitenshuis ,een vriend gaan helpen en die kon niet terugkomen, ah neen! En Yvonne mocht die leuke boodschap overbrengen. Sterke vrouwen hé!
Allez, na heel wat heen en weer gepraat, gebel, terug gebeld kwamen we overeen- en het restaurant met ons méé- dat we dinsdag 27 mei zouden gaan eten.
Goed, het was ons gelukt een consensus te bereiken.
We zijn lekker met ons twee bij Lou Bordié gaan eten, "voor moederkesdag" zei Jan. Bah ja, het was lekker meegenomen en "we hebben ervan genoten", zoals tegenwoordig van ons verwacht wordt.
Het was ons gelukt die dag bij Lou Bordié te gaan eten met ons tweetjes weliswaar, maar even plezant.
Woensdag was ik druk in de weer in de keuken , Gilbert kwam onverwachts hout brengen, kwam aperitieven, sprak af met Jan dat hij met een andere Hollandse Jan naar hem toe zou komen die avond, nadat Jan eerst rosé wijn zou gaan halen bij Chai St Etienne en Rode wijn bij Chai St Julien , samen met Rick. En ik ging mee. Speelde kaart met Zwany en Elly, in afwachting dat "de mannen" zouden thuiskomen. Plots brak er een geweldig onweer los, maar ik was niet bang voor de gevolgen bij ons thuis, ons dak was ondertussen immers lekvrij...
Later die avond gingen we naar huis en ik ging toch kijken naar de logeerkamer...waar er serieus water door het dak was gekomen en AL mijn archieven van mijn vereniging en van mijn tekenklas, al mijn boeken, mijn tekenblokken, mijn albums, mijn postkaarten NAT waren.
"J'avais le moral dans les talons" , echt hé, ik zag het even niet meer zitten in La Douce France.
Alles hebben we al gedaan om dat dak lekvrij te krijgen en het lukt ons maar niet...
de dakpannen zijn niet kapot, er zit mos tussen de dakpannen.
Alles uitgestald onder de auvent en vandaag hebben we het ganse zootje buiten gezet in de zon.

Vanmorgen kwam Geneviève de beneden opruimen en wij zaten boven, ik hield de ladder vast en Jan haalde het mos van het dak. Meubels verzet en ervan geprofiteerd om de spinnenkoppenwebben weg te vegen, de veluxramen te kuisen , enzovoort enzovoort...
Maar goed, het was ons gelukt.
Rond 1 uur belde de leverancier van Darty dat hij in Castelnau voor de mairie stond "et si je pouvais venir le chercher?". Dat vond ik er nu wat over. Ik heb hem dus naar hier "geloodst " en hij bleef boven op het plateau staan, want hij had een té grote camion mee om naar ons huis te komen gereden....
Arroganter ben je nog niet tegen gekomen: "Vous avez vu ce camion madame? On ne peut pas arriver chez vous"
Ik probeerde hem duidelijk te maken dat we reeds drie leveringen van bij Darty hadden gehad en dat iedereen altijd bij ons kwam aangereden...dat er betonmolens achterwaarts bij ons aankomen, het ruimerke, wat ook niet evident is, kleine keitjes met grote camions...het mocht niet baten. Tenslotte kwam hij toch, neen onze auto's moesten we niet verzetten, want hij zou toch nooit meer naar boven geraken....
De andere compagnon, een jongen van Marokkaanse afkomst , verontschuldigde zich 10 maal voor zijn onbeschofte collega...sloot de machine aan, legde me uit wat ik moest doen, waarop ik moest letten, de andere deed niets, kwam plots de keuken binnen met de mededeling "dat hij door onze schuld niet meer naar boven kon en een depanneuse nodig had."
Niet meer dan dat.
We bellen naar Philippe Compan die hem met zijn tractor naar omhoog getrokken heeft.
De andere jongen riep ons toe ' J'en ai marre, c'est un imbécile première classe".
Je zal het maar tegenkomen om daarmee te moeten samenwerken.
Maar het is ons gelukt hem naar boven te krijgen en we hebben een nieuwe afwasmachine!

Ik had met de stofzuiger het vuil achter de oude machine proberen opstofzuigen maar de stofzuiger deed het niet meer.
"Je hebt nat opgeslorpt" zegt Jan.
"Maar neen" opper ik....
Allez, de Dyson waarschijnlijk ook naar de klos.
Ware het niet dat Jan het kunnen fixen heeft en hij weer werkt.
Maar goed, we hebben het voor elkaar gekregen !

"Zullen we dan maar een aperitiefje nemen ???" zei Jan.

Bekaf zijn we, bekaf.
Maar het is allemaal geregeld en het is bijlange zo erg niet als geopereerd worden aan de darmen zoals vandaag gebeurd is met een goede vriendin van mij...
Allez, morgen gaat de zon weer op.
Dat hoop ik tenminste.

Europese en andere verkiezingen

Verleden week stuurde Jan me een mailtje, met als enige mededeling "de kiesbrieven zijn toegekomen".

En eenmaal thuisgekomen heb ik ze dus opengemaakt.
Een reuzegrote enveloppe, met daarin tekst en uitleg . Een ganse boterham.
Daarbij een andere enveloppe met iets diks in ( dat diks is de gele kiesbrief met alle partijen voor de Federale Verkiezingen. En vermits we onze laatst gekende woonplaats in Belgïe in ANtwerpen hadden, is het een Antwerpse lijst geworden).
Ik trek die enveloppe open en wat blijkt? Ik had die zorgvuldig en héél voorzichtig moeten lostrekken, ik kan het niet anders uitleggen, want hij was toegeplakt, want daarin zou ik mijn "anonieme" stembiljet moeten steken en het daarna terug dichtplakken.
Maar we moeten ook een blad invullen en ondertekenen. Een wit blad met onze naam, voornaam, geboorteplaats en datum , twee keer namelijk, en dan samen met de kleinere enveloppe met het stembulletin in, in een iets grotere enveloppe steken en versturen naar de Voorzitter van het stembureau in Antwerpen.
Op die grote enveloppe staat in de Vlaamse Taal in grote letters KIESWET. Maar wat ben je daarmee in een Franstalig land, vraag ik me af.

Er staat ook niet op het begeleidend schrijven of op de grotere enveloppe dat we ze moeten frankeren. Kieswet betekent portvrij denk ik, maar ik zeg het, de Franstalige postbeamte kan geen Nederlands lezen hé.
Onze "anonieme" stem- ik twijfel daar dus ten zeerste aan, want bij het stembiljet zit toch een door ons ingevuld en getekend papier dat we wel degelijk de brief ontvangen hebben, dus 1 + 1 = 2...-moet tevens uitgebracht worden met een rood potlood...ik vraag me dan af wat je moet doen als je bvb in een land als Timboektu zit en je geen rood potlood kan vinden...Is die stem dan ongeldig?.
En dan naar de post.
Die is op maandagmorgen gesloten in Molière waar we langsreden .
Dus naar het verdeelcentrum in Cahors Sud...
Allez, ze zijn weg.
Ik denk dat ik zeker 20 minuten geaarzeld heb om mijn stembiljet in te vullen.
Het is me nog nooit gebeurd.
Ik weet het feitelijk niet meer voor wie ik het beste stem.
Zit daar nog één of andere idealist tussen die zijn ego on hold kan zetten en voor de mensen iets kan of wil betekenen?
Gustje is in zijn peuterpuber fase en roept op alles en iedereen "van mij".
De bal is van hem, maar ook zijn pluchen hond, de tractor van de vava, zijn mama, zijn papa, zijn manie, kortom de rest van zijn leefwereld.
En in feite is daar heel weinig verschil met onze politici: het gaat ook allemaal "om hen"...
Stem op "mij".
Van een kind kan je nog hopen dat zijn wereldvisie verandert. Maar is dat ook zo voor politici ?.
't Is moeilijk.
En waarom mag ik niet stemmen voor het Vlaamse Gewest? Als ik dan toch nog afhang van het kiesdistrict "Antwerpen"?
En waarom mag mijn nichtje die in Zwitserland woont enkel Federaal stemmen en niet Europees?
Is dat allemaal gemanipuleer vraag ik me af?

Tegelijkertijd met de kiesbrief voor Federaal Belgïe kregen we ook brieven van Guy Verhofstadt alstublieft.
En van Kris Peeters, ook alstublieft.

Let vooral op de familiaire toon van de brief "Beste Geneviève", Guy kent mij !
En in één bruine enveloppe alle verkiezingspromotiemateriaal voor de Franse Europese Kandidaten.
Dat is zondag op het gemeentehuis.
Benieuwd hoe die lijsten er gaan uitzien.

Het Gust-virus !

Een week geleden, rond 23.30 u belde Stienus met de vraag wat Aude en hij moesten doen met Gust die constant misselijk was ...ze gaven me alle details en ik kon horen dat ze zeer ongerust waren en dat de situatie niet normaal was.
Ze zouden trouwens nooit zo laat zomaar voor niets bellen ,alhoewel dat zou mogen, eerlijk gezegd.
Na wikken en wegen, over en weer gepalaver enzovoort enzoverder dacht ik dat de beste raad die ik hen kon geven was om naar de spoed te gaan en het echte specialisten te vragen.
Gustje had aardbeien gegeten en alhoewel dat nu niets speciaals is, heb ik een trauma overgehouden van een klein ventje die aardbeien had gegeten en die twee dagen later dood was, door uitdroging. Ik was toen zo'n jaar of 16 en dat is me steeds bijgebleven. Het woord "aardbeien" werkte dan ook als een rode lap op een stier. Maar ik zweeg in alle talen tegenover Aude en Stienus.
Je kan maar niet vlug genoeg zijn , zei ik, en ook dat kleine jongetjes gemakkelijk uitdrogen en zo ...nietwaar.
Ik bleef wakker want zou toch de slaap niet kunnen vatten voor ik er het fijne van wist.
Rond 1.30 u telefoon : een virus, maar ze weten niet hetwelke. Hoge koorts. Braken. De ganse rimram, zoals Aude zei. Ze bleef in het ziekenhuis bij Gustje. Ocharme.
De volgende dag, dinsdag, belde ik natuurlijk naar het ziekenhuis, nog steeds hoge koorts, ze weten niet wat het is, braken, niet eten, niets kunnen inhouden, baxter, bloedafname, echo, röntgen ,urineafname, kortom Gustje werd volledig van binnen naar buiten gekeerd. Afzien.
Hij moest blijven en mocht niet naar huis.
Aude dus ook niet.
En plots was mijn kot te klein en wou ik maar één ding, bij Aude zijn.
Alles had hier mogen vergaan, Jan mocht redeneren zoveel hij wou- en terecht natuurlijk- ik moest en zou naar Belgïe gaan. Ik herkende mezelf niet. Of kwam mezelf tegen. Ik was zo bezorgd om Aude dat alles moest wijken.
Heel raar, maar ik dacht vooral aan Aude.
Dat ik nuttig zou kunnen zijn, zou kunnen helpen, was doen, strijken, eten maken, haar aflossen, op Gust letten eens hij uit het ziekenhuis mocht en zij beiden weer moesten werken...
Ondertussen had Jan de reiszak al van de zolder gehaald...hij zag en voelde dat er niks aan te doen was, ik was weg.
En zo vertrok ik alleen met de wagen. Naar Boechout. Ik vertrok rond 13.5u en kwam aan in Brussel bij mijn zus die me onderdak verschafte tot de volgende ochtend( het scheelt toch gauw 40 minuten en die zijn er dan net te veel aan) rond 24.15 u...maar ik werd er opgewacht met een glas wijn en een superlekkere "encas".

De volgende ochtend ging ik wat tijdschriften en de krant kopen en parkeerde ik aan het ziekenhuis in Mortsel...om er te horen dat zij geen kinderafdeling hebben. Ik stond aan de verkeerde kliniek.
Bellen naar Aude die de dag ervoor niet kon geloven dat ik alleen onderweg was...Sint AUgustinus. Allez vooruit.


Hij lag zo zielig in Aude's armen en toen hij me zag strekte hij zijn armpjes en zei " Manie, mee ", hij dacht dat ik hem kwam halen...Hij noemt me "Manie" niet mamie en dat is zoo grappig...

Na een paar uurtjes kwam de kinderarts die besloot dat hij nog een nachtje zou moeten blijven...ik was nog blijer dat ik de reis gemaakt had. Maar rond een uur of 8 kwam de verpleegster vertellen dat we toch naar huis mochten.

Donderdag en vrijdag hield ik dus ziek Gustje bij maar die verbeterde met het uur en zaterdag was hij weer helemaal de oude : een grappig ventje met zoveel humor ! Die me op het verkeerde been zet en dan uitbundig begint te lachen. Een kind die meer en meer mijn hart verovert.

En mijn kind? Die mist me nu al ,zegt ze.
Al goed dat we zeven jaar geleden besloten niet verder dan één dag van "huis" verwijderd te zijn. Het loont.

moederdag cadeau

Het was eens te meer een vrij onverwacht cadeau . En ik zou ook niet onmiddellijk aan de gulle gever gedacht hebben ,ware het niet dat ik Jan nu niet precies met zoiets zou zien afkomen op moederdag....

Juist, Cartouche heeft weer achter een haas aangezeten.
Je kan niet geloven hoe rap dat beest kan lopen. En dan komt hij volledig overstuur, oververhit, kwijlend met schuim op zijn lippen naar binnen gerend, drinkt zijn ganse waterbak in één teug leeg en legt zich dan volledig uitgestrekt op de koude stenen vloer ,met zijn rug tegen de witgrijze muur van ons huis.
Na een tijdje drinkt hij nog eens van het verse water dat ik heb bijgevuld en versleept zichzelf-volledig uitgeteld- naar de andere kant van de kamer, om af te koelen op zijn andere zijde.

Als ik na een tijdje buiten wil gaan kijken wat Jan aan het doen is , struikel ik bijna over het (dode) diertje.
Mooi hé en spijtig dat er weeral een haas dood is.

Vanmorgen op onze wandeling zagen we trouwens een hele grote volwassen haas in het midden van het veld.
Gelukkiglijk genoeg had Cartouche die niet gezien...

En Jan die was de moestuin aan het omspitten en aan het beplanten met -vooral- tomaten ( coeur de boeuf, Roma en zwarte tomaten, trostomaten, aubegines,courgettes, pompoenen, poivrons, pepertjes) .
Het gaat vooruit, het gaat verbazendsnel vooruit...

En ik, ik stond er alleen maar bij en ik keek ernaar.

"De duif is dood meneer"

Maar het was geen duif, het was een mol.
En had die mol nu tunnels gegraven in de overige 44,95 ha die de vallei groot is, dan had daar geen haan naar gekraaid.
Maar zie, deze mol vond de keitjes rond het zwembad de uitgelezen plaats om te komen wroeten.
Twee grote molshopen.
Tot grote wanhoop van de heer des huizes.
Het was ook geen zicht en het beloofde het uitzicht van een waar ontploft mijnenveld 14/18 te hebben indien we niet hadden ingegrepen.
Er zijn trouwens genoeg programma's over die grote oorlog op TV geweest de laatste tijd.

Carbuur, dat had hij nodig, zei hij.
Kost niks.
En de mol is zeker dood.
In China kost één kg carbuur 1,5 EURO, in Belgïe in de winkel 19 EURO voor dezelfde kilo.
Enfin, dat is wat ik onthouden heb, of zo ongeveer van wat Jan me daar allemaal wist over te vertellen.

Maar, er is een grote maar, waar vind je hier te lande Carbuur?

Inderdaad, nergens.
Ten ware misschien bij een drogist, maar de mol had zijn twee molshopen gemaakt op een maandag en op maandag is ALLES hier dicht. Alles. Niet alleen de kappers dus, ALLES . Behalve de GAM VERT.
Duur, maar goed, wat doe je eraan?

Wij naar de GAM VERT.
Ja ze hadden raketten .

69 EURO!!!!
Maar, zo zei de verkoper, altijd prijs altijd gewonnen, en als het niet zou werken krijg je je geld terug.
Neen, te duur zei Jan.
Tot we in de auto zaten en ik toch vond dat we het moordwapen moesten kopen.

Jan heeft het projectiel geïnstalleerd en zie , een paar uur later : PRIJS.
Ik vind het zielig voor het beestje en ik sta versteld van het feit dat zo'n klein beestje zo'n bergen kan verzetten.
We kunnen er van leren !

CANZINOSIMA

Neen het is geen typfout.
Mijn grootmoeder zei wel degelijk "Canzinosima" terwijl ze Canzonissima bedoelde.
Maar zo had ze nog andere spraakverwarringen .
Steevast zei ze " de Slinger Zingers " tegen the Swinger Singers .
En heel dikwijls vroeg ik me af of ze dat nu opzettelijk deed om me te doen reageren, dan of ze het echt niet wist.

Dat bedacht ik gisteren nog toen ik per puur toeval op een archiefopname van Canzonissima terecht kwam op Canvas.
Het was een liedjeswedstrijd uit de jaren '60 en uit de liedjes werd dan het nummer gekozen dat zou deelnemen aan het Songfestival.
Dat waren nog eens tijden zie.
Het was een jaarlijks terugkerende traditie waar iedereen over sprak, waar iedereen voor thuisbleef en waar wij kinderen een heus event van maakten.
Maar ook onze ouders en grootouders, ooms en tantes.
We maakten stembiljetten met de namen van de deelnemende landen - in die tijd een stuk of 10/12 , overzichtelijk in elk geval.De namen van de zangers en onze favorieten.
Oh ik ken nog zo veel liedjes die hits werden daags na het songfestival.
Er stond chips op de salontafel, er waren frisdrank en koekjes voorzien, want het zou beslist een spannende en vooral heel lange avond worden.
Lang, want voor 12 uur wist je meestal niet wie het zou halen.
En er werd dan lang over en weer gebeld met de juries van de deelnemende landen.
"Hello London, these are the results of the Belgian Jury"
We vonden er ook iets exotisch aan als Griekenland belde of Spanje.
De vreemde tongval van al die dames en heren juryleden.
En sommige landen wiens tweede taal Frans was en geen Engels of Engelsen die in het Frans spraken , kortom het was boeiend.
Ik denk dat ik zeker tot in de jaren negentig een liefhebber en fan was van dit programma.
Maar daarna is mijn interesse verdwenen als sneeuw voor de zon.
Halve finales, finales de week nadien.
38 of zelfs meer landen waarvan ik soms het bestaan met moeite afwist.
Een ander soort muziek en belachelijke kostuums of danspasjes....

Neen, ik kijk er niet meer naar.
Maar deze keer was ik wel nieuwsgierig , want ik had die Alex Hirsoux toch gezien bij zijn aankomst op de luchthaven van Kopenhagen verleden week?
Door hem , of beter door de mediaheisa rond hem, had onze vlucht een half uur vertraging....

En zie, "het heeft niet mogen zijn" ...we zijn er weeral niet bij dit jaar.
Daarom speciaal voor jullie, exclusieve foto's die jullie nergens anders zullen tegenkomen dan op de blog : recht vanop de luchthaven , van diegene waarvan we dachten dat het een Europese wereldster zou worden..Niet dus !
Pff, ik ga weer niet kijken sè !

Een echte "Afgang" als je het mij vraagt...

kikkertijd

Toen we acht jaar geleden de compromis voor ons huis hadden getekend en we moesten wachten tot november om er de echte en enige eigenaars van te worden, vroegen we aan de Engelse eigenaars of we het huis zo'n 14 dagen konden huren om er al een eerste vakantie in door te brengen. En ja, dat mocht.
Dat liet ons toe alles op te meten , na te denken wat we waar zouden zetten, welke meubelen we best hielden en dewelke we maar beter zouden verkopen, weggeven of gewoon naar het stort brengen.

Jan is daar heel goed in. In plannetjes tekenen met de hand, in opmetingen allerhande, in het daarna omzetten van al die tekeningetjes op plannen op de computer, zelfs in het maken van maketten( echt waar) met kleine meubeltjes die je dan naar hartelust kon verschuiven tot ze goed zaten, tot je het gewenste resultaat had bereikt en ik moet zeggen dat dat enorme voldoening geeft.
Alles staat zoals het hoort te staan , net of het huis is voor de meubelen gemaakt en niet de meubelen voor het huis.
Op de milimeter!

Ik ben beter in het wegdoen van meubelen. In het weggeven van dingen, in het verdelen van serviezen, in het naar het stort brengen van zaken die ik afschuwelijk lelijk vind of passé, in hebbedingetjes waarvan je je afvraagt waarom je ze in godsnaam hebt bijgehouden, in erfstukken die je niet durft weg te doen omdat je denkt dat er anders een ongeluk zal gebeuren.
Wat mij betreft staan er hier in huis zeker zo'n 50 objecten die ooit - als ik Jan zou overleven- onmiddellijk weg zullen zijn om alleen het essentiële over te houden.
Maar dat is nu nog niet het geval.
Gelukkiglijk genoeg, want Jan is heel fit.
Spijtig genoeg want ik blijf er naar kijken, er het stof van afdoen en ze telkens weer verwensend , van "had ik er maar mijn goesting mee gedaan!"...

Toen we dus het huis huurden en we genoten van onze nieuwe horizon en woonst, werden we als het ware overvallen door gekwaak van honderden kikkers.
Jullie kunnen zich dat niet voorstellen, honderd duizend kikkers die tegelijk kwaken.
Ik dacht echt dat we een miskoop hadden gedaan, dat dit onleefbaar zou zijn.
Nu glimlach ik als ik terugdenk aan mijn onwetendheid van destijds.

Het gekwaak begint bij één kikker(tje).
Gevolgd door een paar anderen en plots opgevolgd door honderden soortgenoten.
Een symfonie van kikkergekwaak.

Maar na een paar weken houdt dat op en is de kikkertijd voorbij.

In het Frans spreekt men van "coassements de la grenouille" .
En er zijn veel Franse spreekwoorden of gezegdes die over kikkers handelen.

Il pleut, il mouille,
C'est la fête à la grenouille.
Il pleut, il fait beau temps,
C'est la fête au paysan.

Wanneer er regen op komst is, dan wordt het gekwaak van de kikkers luider.
Kikkers voorspellen dus het weer , zeker wanneer ze overdag kwaken.

En zie, het is hier weer echt kikkertijd.
Ik lok ze uit nu, de kikkers, dan doe ik het gekwaak na en prompt wordt er geantwoord met tegen-gekwaak.
Jaja, ik kan wel degelijk met kikkers spreken.
Dat moet ik later zeker aan Gustje eens vertellen.
Hij zal me nu nog geloven.

zorgeloos

We keken naar oude videopnames bij Anne en dat met gans de familie.
We zagen Aude, Dorien , Ella en Sophie dansen en zingen dat het een lieve lust was.
Dat was een hobby van hen en ook van alle andere nichtjes : zingen en dansen en modeshows geven.

En het viel Stienus op hoe zorgeloos en vrij Aude op al die opnames was.
Hoe ze volledig opging in haar zang en dans en zelfs de leider van de bende was om aan te geven wanneer er nu moest ingevallen worden door Ella, wanneer Dorien moest beginnen bewegen, wanneer Sophie een stapje naar voor moest doen.
Hoe ze over haar toeren in Jan's opnamestudio er volledig voor ging om zogezegd een plaat op te nemen, heel zenuwachtig en dirigerend naar de anderen toe , tevreden knikkend wanneer ze goed en juist zongen of bang kijkend wanneer dat niet het geval was.

En hoe dat plots op een septemberdag in 1996 allemaal eensklaps veranderde.
Weg zorgeloosheid, weg naïviteit, weg zelfzekerheid . Dat maakte plaats voor vroege puberteit , zorgen en zorgen voor, twijfel en angst.

Maar nu ze zelf moeder is zie ik die zelfzekerheid weerkomen, de zorgen zijn grote mensen zorgen waar we ook allemaal zijn doorgegaan en die zeker niet onoverkomelijk zijn.

Dus houden zo, maar goed gezien van Stienus.

Eten en drinken

Ik heb de indruk dat ik sinds 21 april niks anders gedaan heb dat eten en drinken of drinken en eten, of eten terwijl ik ook drink of drinken bij het eten, of alleen drinken en daarna eten of eerst eten en daarna drinken.
Ik voel mezelf gewoon opzwellen zoals een ballon en ik zal daar heel dringend iets aan moeten doen of ik ontplof !

Het begon op paasmaandag en het is geeïndigd vanavond na een ongelofelijk leuk weerzien van onze schoonzus en schoonbroer en hun vrienden die we nog niet kenden, maar ondertussen wel uiteraard.

Tussenin zaten we ook aan tafel in Denemarken , gaven we speeches en dronken we gammel dansk maar ook champagne en veel te dure Franse wijn .

Maar ik zweer het, ik beloof het, er komt een einde aan die braspartijen: morgen , alhoewel dan is het zondag en is het aperotime, maandag, maar dan heb ik 's avonds vergadering, woensdag, neen want dan gaan we naar Lauzerte, donderdag dan, misschien , hopelijk allez ...man, man,man , wat een leven !.