In feite is het de afgelopen maanden nooit echt koud geweest.
Getuige daarvan is mijn winterjas die ik slechts één maal heb aangedaan.
Reden : té warm, de jas.
Vanmorgen ben ik in mijn nachthemd, of nachtjapon als je dat liever hoort of eerder gewoon bent, of liquette zoals men hier zegt, de luiken gaan openen. En wat lees ik op de buitenthermometer ? Jawel 10,8 graden.
En februari is hier de koudste maand van het jaar.
Zondag konden we buiten eten.
En volgende week zondag zal ik zeker mijn terras schoonvegen zodat we met de gasten buiten kunnen aperitieven.
De précoce-pruimelaars beginnen bloesems te tonen.
De irissen zetten zich rechtop. Als het ware om ons te zeggen : opgelet, we zijn er bijna klaar voor!
De narcissen zullen met Pasen reeds uitgebloeid zijn en dat is natuurlijk wel spijtig.
De krokusjes staan gereed om hun lila en roze bloemen te laten openbarsten en hun heerlijk bedwelmende geuren te verspreiden.
Dat koste toen 20 frank, zo'n klein bloempotje met een drietal krokusjes.
Maar 20 frank was mijn zakgeld voor de week. Dus voor mij betekende dat mijn ganse bezit.
Nonkel Paul, haar broer, keek angstig uit naar mijn komst. ik zou de krokusjes toch niet vergeten zijn? En hoe blij was hij toen hij me zag aandraven met het onnozele potje lila of roze bloempjes.
Of hoe een bloem je aan iemand doet denken?
En dat alles maakt me als een kind zo blij.
Blij om niks.
Blij om de almachtige natuur en de kracht en de hoop dat alles goedkomt na de stille en dit jaar zachte winterslaap.
Zo mooi.
Om stil van te worden.
