de lieveheersbeestjesinvasie

Ik vind het een mooi woord.
De lieveheersbeestjesinvasie.
Want dat is het, een invasie.
Met honderden vliegen ze ons in zwermen tegemoet en plakken ze zich vast op onze achtergevel, de achtedeur, de ramen, tussen de voegen en de raamkozijnen...
Tot er zwarte plakken gevormd worden en je met enige schrik terugdenkt aan de film The birds .

Het is de tweede maal dat we dat hier meemaken.
Jaren terug, toen mijn zus en mijn nichtje Sophie hier verbleven, hadden de -overigens heel lieve- beestjes zich in trossen in de gordijnen gewrongen, tot grote ergernis van mijn nichtje en tot wanhoop van mij, want wat doe je daaraan?.

Ze mogen dan wel lief zijn en we noemen ze geen beesten maar beestjes , toch is het geen plezier om het mee te maken.

En doordat ze juist zo lief zijn, niet steken, geen angels hebben, mooi zijn ook met hun rode lijfjes en zwarte stipjes, zo schattig als ze vliegen met hun kleine zwarte vleugeltjes en zoemend grommen, krijg ik al meteen een schuldgevoel als ik ze dood mep.

Eén lieveheersbeestje sla ik uiteraard niet dood.
Twee ook niet en zelfs bij 5 zou ik het niet in mijn hoofd halen om de beestjes kwaad te doen.

Maar honderden....
Tja.

Vanavond belde Lynn, of ik ook zo veel last had van de ladybugs ? .
Ik moest even nadenken wat dat wel zou kunnen zijn.
Ladybugs.
Lieveheersbeestjes.
Ja, ik was meteen mee, ik had er immers ook last van.

Ook mooi in het engels, ladybugs, als je het mij vraagt.

Of in het frans coccinelle. Toch ook mooi.

Of in het westvlaams : piempampoentje...Hoe lief is dat?

Maar vandaag heeft het lichtjes geregend.
De ladybugs en de lieveheersbeestjes zijn weg.
Hopelijk voor een jaar of 5.

Van het ene museum naar het andere : Soulages in Rodez

We zouden met een paar vriendinnen naar een uiteenzetting gaan luisteren in Rodez.
En vermits ze geen van beiden die met mij mee zouden rijden het Soulages museum gezien hadden, besloten we er  een echt uitstapje van te maken.
Renée is Aveyronaise. Een echte. Rondborstig. Goedgezind. Blozend. Blond.
Ze zou ons haar geboortedorp Rieupeyroux leren kennen .

Rieupeyroux
 

Naarmate we dichter bij onze bestemming kwamen, begon Renée heel levendig te vertellen dat de bomen in de Aveyron toch veel groter waren dan in de Lot, vooral de eikenbomen dan. En de essen ook. Veel groter. En de noyers, de notelaars, geen gewone ,maar noyers de plein vent, en dan moet je dat accent van ginder erbij nemen, het wordt uitgesproken als " des noyers de pleing vang ".
Plat van het lachen lagen we, Frederieke en ik. Dat is dan weer een Duitse dame die hier ondertussen al 30 jaar woont. Haar accent is houterig. Het mijne zangerig.

En die drie accenten samen, ik kan het jullie verzekeren, dat is de moeite.

En zoals Renée zo lovend sprak over haar streek, dacht ik terug aan José en Jacqueline, twee medestudenten Rechten. Ik nam ze mee naar huis op een vrijdagavond, want ik had een wagen, zij niet. Jacqueline zou de eerste keer José's ouders ontmoeten. Hij was zo blij. En we naderden zijn geboortedorp, Opwijk. Nu écht, daar valt niets te beleven. Enkel het station was interessant, om naar "ergens" te geraken....

Naargelang we dichter bij Opwijk kwamen, legde José zijn arm rond Jacqueline , en met zijn rechterhand wees hij naar de horizon " zie ne keer Jacqske, overal waar je kijkt, dat is overal Opwijk".....

Ik denk dat ik er daaaaaaaagen om gelachen heb.

En telkens iemand romantisch of verhalend, of fier, of blijmoedig naar de horizon wijst, denk ik daaraan terug.

Wat een "geboortestreek" met iemand doet hé.

De wegen in de Aveyron zijn ook rechter.

De aarde is zwart, nogal een verschil, merkte ze smalend op, met de witte stenen die de velden bedekken in de Quercy Blanc...



Maar, het is er zeker 6 graden kouder dan in de Lot.

Van Rieupeyroux reden we naar Rodez. 
We bezochten de kathedraal en de stad, heel mooie winkels, in niks te vergelijken met Cahors, waar het modeaanbod gewoonweg onbestaande is.

Rodez

En ja , we bezochten het Soulages museum. 

Ik hou ervan. Van zijn glanzend zwart. Net of het zwart lichtgevend is.

Maar niet iedereen is erdoor gecharmeerd, inderdaad.

Soulages ontwierp en maakte ook de glasramen van de Abbatiale van Conques, een werelderfgoed. Betoverend mooi.

En in het museum van Soulages is ook een bijzonder goed restaurant: Café Bras.
Bras is een drie-sterrenkok, die in Laguiole ( bekend om de mooie messen) zijn restaurant-hotel uitbaat. Maar in Rodez heb je een lichtere versie, brasserie-stijl.

Een aanrader  : 

Het was een mooie dag.
Een heel mooie dag.
Voor mij en voor haar en voor Frederieke.

Alleen wat ver hé, twee uur rijden, 115 km van bij mij....

grenzenverleggend: Hans op de Beek , Musée des Jacobins, Toulouse

Een jaar of drie geleden werden we door een vriend van Jan uitgenodigd om in Gourdon te komen eten. Toen we daar aankwamen werden we ondergedompeld in een museum van hedendaagse kunst. Vooraleer we ook maar aan aperitief dachten, honger kregen of ons afvroegen wat we daar feitelijk kwamen doen, hadden we al bijzonder interessante, boeiende en grensverleggende uitleg gekregen bij unieke kunstwerken. Het waren foto's, schilderijen, collages, beeldhouwwerken en installaties.
Onder andere van Hans Op de Beek, een Belg, waarbij we door een piepklein lensje moesten kijken en dat er zich op dat moment onwaarschijnlijke dingen voor onze ogen afspeelden.
Sindsdien ben ik fan.
Fan van Hans Op de Beek.
Hij maakt schilderijen, installaties, muziek en films....
Polyvalent.

www.hansopdebeeck.com

Een andere vriend van ons heeft dan weer een zoon die bij Hans stage liep in Brussel.

Ik ben "bevriend " met hem op facebook en beloofde dat ik zijn nieuwste installatie zou gaan bekijken, nu hij actief was in Le Couvent des Jacobins in Toulouse.
Ah ja, dat zou er nog aan mankeren, zo dichtbij en dat laten passeren....

Wanneer gaan we nu ?, vroeg Jan enigszins geërgerd dat ik er nog geen werk van gemaakt had....
Donderdag dan maar ?

En vandaar dus dat we gisteren richting Toulouse reden om eerst te gaan eten in ons ondertussen gebruikelijke bistrootje, Le Louchebem in de Hallen van Victor Hugo. Een aanrader.

En dan gingen we richting les Jacobins....Jan had een plan, ik had google maps ingesteld, ik vroeg ook de weg aan een jonge gast die een sandwichkraampje uitbaat....om helemaal verkeerd terecht te komen in le musée des Augustins....Ah neen, dat is niet hetzelfde natuurlijk.

Enfin.
Eens we terecht waren moesten we de ingang zoeken. Ik vond dat er te weinig aandacht was besteed aan promotie voor dit event. Maar bon.

L'Eglise des Jacobins is een attractie op zich. Heel mooi, imposant, prachtig gerestaureerd. Thomas van Aquino ligt er begraven.

En dan, de installatie: THE GARDEN OF WHISPERS.

Je wordt er stil van.
Je waant je in de woestijn.
Of is het de Belgische kust?
Je hoort fluisteren.
Je hoort stemmen.
Iedereen is er stil. Of als er al iemand praat, fluistert hij.
Hier en daar zie je een berbertent met een vuur dat brandt.
Her en der zijn lichtjes, als was je in een nachtelijke braderij beland.

Zo vreemd en toch herkenbaar , zo raar en toch eigen, zo ver en toch zo dichtbij.

We zeiden niks toen we buiten kwamen.

Vanmorgen zei Jan : ik heb nog lang nagedacht over die installatie van gisteren hé , en....

Weet je wat Hans?
Je opzet is geslaagd.

net op tijd !

Na drie maanden hitte is het weer plotseling omgeslagen.
Vanmorgen haalden we maar 8 graden en dat is fris ! Héél fris, vind ik.
Maar hé, geen nood , nu we twee warmtepompen hebben kan het niet meer op.
Onmiddellijk eens aanzetten zie....

We hielden onze adem in , net 2 kinderen met een nieuw speelgoedje.
Niks te verwarming!
Er komt geen beweging in dat ding. Er komt ook nauwelijks geluid uit die bak...

Ik hoorde al de "godvermiljaarde" afkomen. Ik sleur het bedieningsbakje uit Jan zijn handen, ik probeer het ook eens met het andere bakje, niks te noppes.
Jan haalt er de gebruiksaanwijzing bij.
Dat komt er natuurlijk van als je ouder wordt en het drie weken geleden is dat specialisten je getoond hebben hoe je te werk moet gaan. Dat is te lang, drie weken ,om te onthouden hoe je in "zes stappen" de verwarming moet aanzetten...

Ik zucht, Jan vloekt , we buigen ons allebei over het boekje.
We bekijken nogmaals de geplastificeerde handleiding als plots de blazer aanspringt....
Geduld is inderdaad een deugd, maar blijkbaar niet de onze....
En sindsdien leven we op een roze wolk.

Zo blij !

En straks steken we de haard aan , hoe gezellig gaat dat zijn?
Laat de winter maar komen, we hebben verwarming, net op tijd !

Composteren

In het boekje van onze streek, de Lot, stond een aanbieding om compostbakken te kopen.
En aangezien het deksel van onze compostbak het begeven had, vond ik dat interessant.
Bovendien zoek ik al een paar maanden - in de Foirfouille of de Gifi- naar een duo-vuilbak, waar je langs de ene kant glas kan verzamelen en langs de andere kant plastic en papier kan opbergen. Want die vuilbak is het langzamerhand ook aan het opgeven.
Hier in Frankrijk komt de vuilkar niet langs als je buiten het dorp of de stad woont. Je moet je vuilzak zelf naar containers brengen die langs de kant van de weg staan en die heel regelmatig worden leeggemaakt. Je huisvuil stop je  in gesloten plastic zakken en het papier, plastic of glas kan je los in de groene- of in de glas-afvalcontainers zwieren.
Groot huisvuil , steenafval, huishoudtoestellen, gras, batterijen  enz enz , daarvoor kan je 3 x per week langs in de déchetterie . Gratis ende voor niks.
In Boechout zagen we daar geweldig tegen op. Een file van hier tot ginder op een baan waar je niet kon draaien, aan het hek zo'n 4 "gendarmes" met een boekje en een stylo in hun hand die je autoplaat opschreven om te zien  wat je mee had,  nagels die je ter plekke uit houten balken moest halen, had je geen tang bij dan moest je het terug mee naar huis nemen, hoeveel je mee had, of het de eerste of de tweede keer was dat je die maand langskwam, want de hoeveelheid was beperkt, ik mag er niet aan denken. Echte terror.
Hier is dat volledig gratis. En relax ! 't Steekt allemaal niet zo nauw, ze zijn al blij dat je de moeite doet om het te komen brengen.

Dus, ik bekijk die aanbieding en voor 20 EURO ( stuur een cheque op ! ) kan je een paar weken nadien de bakken komen afhalen in de plaatselijke déchetterie.
Doen ! , dacht ik.

En inderdaad, een aantal weken nadien belde de man van de déchetterie, ze waren aangekomen.

We kregen een grote compostbak die bij Pôle Vert of bij de Gam Vert alleen al 20 EURO kost, twee kleinere bakken met een speciale vergrendeling zodat dieren ze niet kunnen openmaken, één voor papier en plastic en één voor glas, en een kleine huishoudemmer voor groenten-en fruitafval in te verzamelen.

Fantastisch toch ??? Leve de Lot !

Pompoenen

Feitelijk hebben we dit jaar wel heel veel groenten kunnen oogsten,zei Jan tegen Gilbert.
Ja dat is zo, zei ik, alles is goed en vlug gegroeid. Behalve pompoenen, die hebben we niet gehad.
De verkoopster op de markt in Caussade heeft ons courgettes meegegeven in plaats van pompoenen...
Oh maar dan bezorg ik er je wel een paar hoor,antwoordde Gilbert.

Ik had beter moeten weten , dat Gilbert met "een paar", heel veel bedoelde...

Gisteren gingen we buurten bij de Engelse bovenburen  en  na een leuke avond kwamen we de berg afgereden. In de schijnwerpers van de lichten zagen we kisten staan.



Ah neen hé, riep Jan, Gilbert is geweest en heeft die pompoenen in mijn mooi afgespoten kistjes gelegd en die heb ik nu juist nodig om de schotels in te zetten morgen.

Inderdaad, Jan was van kookcorvee in zijn vereniging en dus had ik voor 36 man eten en dessert klaargemaakt.

Maar die bakjes, ach dat vond ik niet erg, de hoeveelheid pompoenen echter, dat was om U tegen te zeggen.

Eén bakje ben ik op de ochtendwandeling met de honden onmiddellijk gaan afleveren bij de Franse buurman. Die was niet thuis, maar ik heb alles gewoon op een plastieken terrastafel gelegd, een sms-je gedaan om hem te verwittigen....waarvoor hij vriendelijk dankte.

Bergopwaarts belde ik naar Renée, en ja hoor , ook zij wil pompoenen.
Morgen komen Lynn en Paul en die zal ik er ook wat meegeven.
En Martine en Manou moeten er ook maar blij mee zijn. Die zie ik morgenavond.

En wat dus in feite voor mij een vakantiedagje moest worden, mijn huis was op kant zowel boven als beneden, de was en de plas gedaan, eten gekookt voor 36 man en niemand die van mij nog iets verwachtte...werd een vermoeiende dag .

Ik heb één kist weggewerkt. 10 Pompoenen.
Je moet die niet schillen,zei mijn zus.
Maar de meeste recepten die ik bekeek raadden het me toch aan.
Ik hield er twee grote blaren op mijn rechterhand aan over. Zo hard heb ik moeten drukken op mijn mes om het pompoenvlees in stukken te snijden.
Maar mijn soep was heerlijk.
Toen ik ze proefde dacht ik aan Pierre die me ooit zei Vous avez le mérite d'être connue ! 
Awel ja, dat is waar, de soep is gewoonweg verrukkelijk.

La canette de Jeanette

Thibault stond om 9 uur op een zondagmorgen aan onze voordeur.
We staan altijd vroeg op.
't Is te zeggen, Jan staat altijd eerst op en ik zo'n half uur later.
Dan ontbijten we en dan ga ik met de "jongens" wandelen, de berg op.
Die wandeling is iets waar ik naar uit kijk, weer of geen weer, warm of koud, droog of nat.
Ik overpeins hoe ik gereageerd heb op dingen en mensen, hoe de respons daarop was, waarom ik dit gedaan heb en niet dat, of ik nog altijd hetzelfde standpunt heb of juist veranderd ben van mening en vooral waarom, of iets de moeite is of net niet ..
En steeds kom ik tevreden en voldaan de berg weer af na een half uurtje , een frisse neus en zoveel energie te over om de dag door te komen.
Dat was allemaal reeds achter de rug toen Thibault, de kleinzoon van Jeanette aanbelde, daar niet van, maar 9 uur is toch een redelijk vroeg uur om bij iemand gewoon langs te gaan, bedacht ik toen ik hem gebaarde langs achter te komen- wat hier in het zuiden meestal het geval is. En vermits hij langs voor kwam, wist hij maar al te goed dat het héél vroeg was voor een zondagmorgen...
Bref.
Daar stond hij dan.
Zeeën van tijd heeft die jongeman.
Hij moet zo'n 22, 23 jaar zijn en komt elk weekend bij zijn mamie Jeanette logeren.
Hij doet haar gras af, de haag, snoeit bomen, verzorgt de dieren, ja, hij is dol op het kasteeltje waar ze woont en van de ganse natuurlijke omgeving.


En hij gelijkt heel hard op zijn mamie.
Qua uiterlijk, niet qua kledingkeuze die voor Jeanette reeds sinds jaar en dag bestaat uit drie, vier versleten schorten over elkaar, zodat je de indruk hebt dat er toch nog stof zit onder de uitgerafelde draden, korte sokken met redelijk wat gaten, aan de tenen en aan de hiel, in tot op de binnenzool versleten galoches , handen, armen en benen zo donker alsof ze net met een grote schop kolen uit een mijn naar boven gehaald heeft.

Mamie demande si vous avez envie d'une canette ?
Of we soms een eendje willen?
Hij laat me het degelijk geplukt diertje zien en tja, waarom niet feitelijk?
15 euros, mais si vous ne la voulez pas, aucun soucis...
We blijven even goede vrienden als ik ze niet moet hebben.
Neen, neen, ik neem ze wel.

Het vervelende met Thibault is dat "je er niet vanaf geraakt".
Je denkt dat hij gewoon dat eendje komt leveren.
Mis.
Hij komt binnen, natuurlijk wil hij wel koffie, of als het tegen de middag is een ricard of drie, of een glas wijn of een glas water, het doet er niet toe, maar zitten zal hij en blijven ook.
En dat vind ik erg.
Ik weet het, ik zou geduldiger moeten zijn en begrijpen dat hij zich ook steendood verveelt bij zijn oma, maar toch, ik kan het niet helpen dat mijn gezicht soms boekdelen spreekt van ergernis...

Mamie vult zo'n eend met veel looktenen en uien. En boter. En aardappelen erbij en klaar is kees...het is buitengewoon lekker.
Ik knik, geloof hem op zijn woord en zou daar straks eens werk van maken zie.

Eens hij vertrokken is bekijk ik het eendje, alhoewel het woord eend eerder gepast zou zijn.
Ze ziet er voortreffelijk uit. Vers. Proper. Ruikt zelfs lekker .
Ik vul ze met look en kruiden, ga tussen het borstvlees en het vlies boter en kruiden steken, begin veel ui te bakken, leg de eend erin en zet ze in de oven.
Zo'n anderhalf uur.
Van zodra de eend begint te braden liggen de 2 honden naast de oven geduldig te wachten tot deze fantastische schotel op tafel zal staan. Ik krijg ze niet uit mijn keuken.
Ondertussen begint het ganse huis zich te vullen met een zalige geur van knapperig gebraad.
En als die uit de oven komt is het feest .

La canette de Jeanette, ze mag er wezen !
Dit is echt voor herhaling vatbaar.
Ik heb nog nooit zo'n lekker beest gegeten....