Maar neen, ik heb me vergist.
Er bestaat nòg erger dan de Franse fonctionnaires.
Met name, de Spaanse.
Een voorbeeld.
Mijn vader stierf een maand gelden en vermits hij in Spanje woonde valt zijn nalatenschap daar open. De Spaanse wetgeving ratificeerde de Europese richtlijnen sinds 17 augustus 2015...bijzonder recent dus.
En op slag weet je niets , je weet niet meer waar je moet zijn, bij wie je moet zijn, ginder of in België, om nog maar te zwijgen van mij, hier in Frankrijk.
De diaspora, zo noemt mijn zus onze familie, volledig uitgezaaid naar alle hoeken van Europa. En inderdaad, dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op.
Twee zussen waren in Spanje afgelopen maand en vroegen aan het Consulaat wat ze moesten doen. De Consul wees hen een notaris aan om een volmacht te geven aan onze broer , kwestie van gemakkelijk en vlug te kunnen handelen.
Eerst moesten ze een NIE nummer aanvragen, Numero de Indentidad de Etranjero.
We zijn inderdaad "vreemdelingen" in Spanje.
Zou je denken dat als er dan iets Europees geratificeerd wordt, dat het dan tenminste het begrip "vreemdeling" zou doen vervagen. Een vergissing dus.
Enfin, mijn 2 zussen waren er van af.
Maar ik niet.
De Spaanse notaris had hen gezegd dat mijn andere zus en ik best naar het Spaanse consulaat in het land waar we woonden konden gaan om het NIE nummer aan te vragen en om dan de volmacht , idem dito als degene die zij had opgesteld, te laten opmaken door het Consulaat en daar te ondertekenen.
Zo gezegd zo gedaan.
Opzoeken op internet Consulaat.
Gevonden, in Toulouse.
Mail naar de dienst met mijn dubbele vraag , NIE en "poder" ofte volmacht.
En hier mag ik niet klagen, na een dag of drie krijg ik nieuws van het Consulaat Generaal in Toulouse, met een (slechte) scan van de aanvraag van het NIE nummer maar spijtig genoeg geen antwoord op mijn vraag voor de volmacht.
Niet getreurd, en toch al half content, bel ik naar señora Jimenez .
"Digame?"
Ik leg het probleem uit.
En dan, in een waterval van Franse zinnen maar met een Spaans debiet vertelt ze me dat ze net een mail aan het schrijven is naar een andere medewerker van het consulaat met betrekking tot de "poder" en dat ik die persoon op nummer X mag bellen, vanaf de volgende morgen en dat zij me wel zal kunnen antwoorden.
Amai dat moet een groot Consulaat zijn, dacht ik, dat ze naar elkaar moeten mailen om te weten hoe de vork juist in de steel zit...
De volgende morgen bel ik naar het nummer X : noppes !
Vier , vijf keer geprobeerd, nada !
De ochtend daarop bel ik terug en heb ik meer geluk, alhoewel .
"Digame?"
Ik zeg wie ik ben en dat mevrouw Jimenez me naar haar doorverwezen heeft voor de "poder"....en meer heb ik niet kunnen zeggen, want die dame had nog een hoger debiet dan mevrouw Jimenez.
"Mevrouw, señora Jimenez weet heel goed dat we hier geen volmachten meer opstellen, we hebben daar geen personeel voor en dat weet ze heel goed, maar ze wil het niet begrijpen, want ze blijft mails sturen en dat is al sinds juli zo en toch blijft ze dat doen en ik zeg.....;"
Eindelijk heb ik het woord terwijl zij even adem neemt ...
"Mevrouw, als U het dan gedaan hebt tot in juli, dan weet U toch wel wie dat dan nu voor mij in orde kan brengen?"
" Ah neen mevrouw, dat weet ik niet, echt." en het lachje dat erbij hoort vond ik totaal ongepast.
"Ik kan U niet bedanken voor dit gesprek mevrouw" zei ik en ik haakte letterlijk en figuurlijk af.
Ik bel naar de Franse notaris in mijn dorp.
"Pouvez-vous m'envoyer tout ça par mail, madame ?"
Bah ja.
De volgende dag antwoord van de Franse notaris :
-Ik kan u niet helpen want de volmacht is in het Spaans opgesteld en ik weet niet wat daar in staat en dus kan ik u ook niet aanraden van dat te ondertekenen, maar het Consulaat moet u helpen
Deu-heu !
Ik bel terug naar het Spaanse consulaat, vraag naar mevrouw Jimenez , die afwezig is en ik hoor dat het haar vriendelijke collega is die me reeds de volle laag gegeven had de dag tevoren.
"Señora, we kunnen u niet helpen;ik raad u aan een Spaanse notaris te nemen, hier over de grens..."
"Mevrouw, waarvoor dient een Consulaat eigenlijk?"
"Om Spaanse burgers te beschermen, mevrouw en U bent geen Spaanse burger"
Voilà, ik ben gesteld, voelde me hulpeloos, een klein beetje en een paar seconden lang een mens zonder papieren die niet zal geholpen worden door mijn buurland Spanje.
Ik bel naar de Spaanse notaris die de volmacht opgemaakt heeft. Na drie keer bellen en mijn beste Spaans boven gehaald te hebben , krijg ik eindelijk Señora Marin aan de lijn.
In uitstekend Frans verbaast ze zich eerst en vooral over de houding van het Consulaat in Toulouse en dan legt ze me geduldig uit wat we praktisch kunnen doen : ik stuur haar de volmacht op, ze laat ze vertalen in het Frans, ze stuurt ze mij op , ik laat ze in bijzijn van een Franse notaris valideren, ik stuur ze haar op, ze laat ze opnieuw vertalen in het Spaans en klaar is kees !
Of dat geen goed nieuws is?
Allez, moeilijk gaat ook.
En ik denk aan Kamiel Spiessens en neurie al de ganse dag "het is niet moeilijk, het is gemakkelijk...."
