le beau Maurice !

                                                     

Eindelijk ,zullen jullie ondertussen wel denken.

Inderdaad, ik was helemaal in de ban van het "mamie-zijn" en vergat de blog voor een tijdje.

Maar hier is hij dan, onze Maurice, onze trots , 4.450 g , 53 cm, gezond en al en meer moet dat dus niet zijn.
Hij is heel braaf, een groot verschil met Gust die vanaf zijn eerste levensdag het kot op stelten zette.

"Toen ik die kreet hoorde, wist ik genoeg!", zei Ingrid , de andere oma.

Ik denk dat ze dezelfde gil hoorde als die van haar zoon 31 jaar eerder.

Soit, Maurice is een braveke en een schoneke en al en al en al.

En aangezien hij een kloek bazeke is, eet hij, slaapt hij, eet hij en slaapt hij weer om pas wakker te worden om te eten natuurlijk.

Alles is goed verlopen en daar ben ik blij om.

Het was een heel toffe 14 daagse.

Ik voelde me bijzonder nuttig , nu ik op Gustje kon passen.

De dag dat Aude naar het ziekenhuis ging zaten we allemaal vol spanning te wachten. Ik haalde hem rond 12 uur van school, aangezien we ervan uitgingen dat de baby er tegen dan wel zou zijn...en Aude en Stienus wilden dat Gust de eerste zou zijn die -buiten hen dan- Maurice zou ontdekken.

Maar noppes, geen Maurice.

Gustje had een kroon op zijn koppetje, met daarop geschreven "Ik ben grote broer!" en een cadeautje van de juffen, want hij heeft er twee! En een reuze tekening met een wiegje en de namen van alle kindjes 

En wachten maar.
Rond een uur of 6 kregen we de verlossende ( what's in a name?) telefoon, het was een jongen ( Denis moet trakteren, want zijn pendel was deze keer toch maar verkeerd) , hij was gezond en zijn naam was Maurice!

Ik vind de naam mooi.
Goed passend met Gust ook.

Een oude naam, zoals die van Gust.

Alles komt terug.

We vertrokken met onze eerste cadeautjes naar de kliniek en Gust was echt in zijn nopjes met zijn broertje. Nu nog trouwens, hij is er bijzonder lief mee, geeft het zijn tutje als hij weent, komt ons dan vlug zeggen dat "hij niet meer weent", het viel reuze mee.

Ik bracht hem bijna dagelijks naar school. Hij op de fiets met helm en al en ik te voet. Jan ging ook vaak mee. We keuvelden na school met de andere mama's en papa's, oma's en opa's , gingen met Gustje naar de speeltuin en lieten ons dat allemaal welgevallen.

We deden boodschappen, kookten, ruimden op en genoten van elkaar, net of we woonden al jaren samen en dat ging prima.

We aten  steack frites, gingen ook om frieten bij de frituur, aten sushi , filet américain préparé en kip curry, allemaal ontberingen tijdens de zwangerschap maar nu moesten we daar allemaal geen rekening meer mee houden.

Er was ook tijd voor "retrouvailles", vrienden die we weer zagen na lange jaren , en dat allemaal tijdens de St Gummarus reuzentrein stoet, die maar om de 25 jaar naar buiten komt.

                                                                                

 En ja, ongelofelijk maar waar, daar rijdt ook Ros Beiaard ....kan je dat nu geloven? Ik dacht dat dat enkel een privilege van Dendermonde was ...Dries Van Noten ontwierp de bekleding van het paard en van de dieren in de reuzentrein. Bij gestaan door Fernande van Arlecchino , mijn vroegere amateur toneelvereniging in Lier.

Op straten en pleinen stonden bekende vrienden volksverhalen voor te dragen of beeldden ze toneeltjes en tafereeltjes uit.
Het was top !

 ( De Conne )

We hadden ook 14 dagen zon! Want wij brengen de zon mee, Vera. Het omgekeerde is minder waar. 

En afgelopen week liet Jan zijn knie ook opereren door zijn beste vriend . 

"Maar ja Gene, 's morgens binnen en tegen de middag mag hij naar huis! ",zei Eric.
"Met krukken dan?"

"Ah neen, zonder, vooral niet met krukken of een stok, rechtopstaand hoor, geen enkel probleem"

Hoorde ik daar de "aucun soucis" van het zuiden ?

Woensdag vertrok hij dapper naar Antwerpen. Rond twaalf uur ging ik hem halen.
Hij hinkte heel traag en ik kon mijn lach niet verbergen,maar ja, ik lach met de verkeerde dingen, niet?

Zo gemakkelijk was het niet.
Gelukkiglijk hadden Aude, Stienus en ik dat voorzien. Hij kon beneden op de zetel slapen ...

"Ja", knikte hij heel nederig,"dat zou goed zijn".

En dat was het ook.

Donderdagnamiddag reed ik met mijn zus naar Woluwe om er onze tante en oom terug te zien. Bernadette zou ons daar vervoegen.
En ook dat was een gelukkig weerzien : "Tu n'as pas changé, je te reconnais tout de suite!" , zij is 82 !, tante Nizon. We dronken koffie en aten taart, bij "Les délices de mon moulin" en voor een meunier moet dat niet meer zijn.

En dus zijn we zaterdag vertrokken.
Ik aan het stuur, de ganse rit.

Bekaf was ik, en ik besefte dat ik geen 20 meer ben.

Geen 40 ook niet.

En deze morgen ben ik de "jongens" gaan halen bij Madame Diczy.
Ze waren door het dolle heen, maar blaakten van gezondheid.

En nu, nu is alles weer zoals voorheen.
Aude heeft net gebeld, zoals steeds 's avonds.

We praten over de dag die voorbijging, een dag zonder gezellig samenzijn.

Ik mis ze, allemaal, Gust die dapper zei " Mamie gaat weer naar Frankrijk, maar daar ga ik niet voor wenen!" , Stienus die van links naar rechts de wereld verandert, Aude die de zorgzaamste moeder is die ik ken, mijn zussen die allemaal hun gedacht zeggen over alles en nog wat, de nichtjes die verhuizen of net aan de unief begonnen zijn, de vrienden uit Lier, de vrienden van Mechelen, de vrienden die ik niet zag maar belde, de familie van Jan, de Limburgse vrienden, de buren, de school.

Maar toen ik deze morgen de vallei zag, de jongens thuis waren, de soep aan het sudderen was, Lynn kwam vragen of ze pruimen mocht plukken "of course, are there still plums????" , Paul de sleutels kwam terugbrengen, ik telefoon kreeg van Kennissen van hier om te vragen of ik nu eindelijk mamie geworden was, toen besefte ik eens te meer  dat ik hier zo op mijn plaats ben.

We blijven hier nog even, denk ik toch !