We zouden met een paar vriendinnen naar een uiteenzetting gaan luisteren in Rodez.
En vermits ze geen van beiden die met mij mee zouden rijden het Soulages museum gezien hadden, besloten we er een echt uitstapje van te maken.
Renée is Aveyronaise. Een echte. Rondborstig. Goedgezind. Blozend. Blond.
Ze zou ons haar geboortedorp Rieupeyroux leren kennen .
Rieupeyroux
Naarmate we dichter bij onze bestemming kwamen, begon Renée heel levendig te vertellen dat de bomen in de Aveyron toch veel groter waren dan in de Lot, vooral de eikenbomen dan. En de essen ook. Veel groter. En de noyers, de notelaars, geen gewone ,maar noyers de plein vent, en dan moet je dat accent van ginder erbij nemen, het wordt uitgesproken als " des noyers de pleing vang ".
Plat van het lachen lagen we, Frederieke en ik. Dat is dan weer een Duitse dame die hier ondertussen al 30 jaar woont. Haar accent is houterig. Het mijne zangerig.
En die drie accenten samen, ik kan het jullie verzekeren, dat is de moeite.
En zoals Renée zo lovend sprak over haar streek, dacht ik terug aan José en Jacqueline, twee medestudenten Rechten. Ik nam ze mee naar huis op een vrijdagavond, want ik had een wagen, zij niet. Jacqueline zou de eerste keer José's ouders ontmoeten. Hij was zo blij. En we naderden zijn geboortedorp, Opwijk. Nu écht, daar valt niets te beleven. Enkel het station was interessant, om naar "ergens" te geraken....
Naargelang we dichter bij Opwijk kwamen, legde José zijn arm rond Jacqueline , en met zijn rechterhand wees hij naar de horizon " zie ne keer Jacqske, overal waar je kijkt, dat is overal Opwijk".....
Ik denk dat ik er daaaaaaaagen om gelachen heb.
En telkens iemand romantisch of verhalend, of fier, of blijmoedig naar de horizon wijst, denk ik daaraan terug.
Wat een "geboortestreek" met iemand doet hé.
De wegen in de Aveyron zijn ook rechter.
De aarde is zwart, nogal een verschil, merkte ze smalend op, met de witte stenen die de velden bedekken in de Quercy Blanc...
Maar, het is er zeker 6 graden kouder dan in de Lot.
We bezochten de kathedraal en de stad, heel mooie winkels, in niks te vergelijken met Cahors, waar het modeaanbod gewoonweg onbestaande is.
 |
| Rodez |
En ja , we bezochten het Soulages museum.
Ik hou ervan. Van zijn glanzend zwart. Net of het zwart lichtgevend is.
Maar niet iedereen is erdoor gecharmeerd, inderdaad.
Soulages ontwierp en maakte ook de glasramen van de Abbatiale van Conques, een werelderfgoed. Betoverend mooi.
En in het museum van Soulages is ook een bijzonder goed restaurant: Café Bras.
Bras is een drie-sterrenkok, die in Laguiole ( bekend om de mooie messen) zijn restaurant-hotel uitbaat. Maar in Rodez heb je een lichtere versie, brasserie-stijl.
Bras is een drie-sterrenkok, die in Laguiole ( bekend om de mooie messen) zijn restaurant-hotel uitbaat. Maar in Rodez heb je een lichtere versie, brasserie-stijl.
Een aanrader :
Het was een mooie dag.
Een heel mooie dag.
Voor mij en voor haar en voor Frederieke.
Een heel mooie dag.
Voor mij en voor haar en voor Frederieke.
Alleen wat ver hé, twee uur rijden, 115 km van bij mij....
