6.20 u , woensdagmorgen...
Wat is er Spot?
Mpie,Mmuu,Mpie,Mmuu...
Ik zal wel opstaan,zegt Jan.
Neen, neen, laat maar, antwoord ik.
Met een slaapkop van hier tot ginder - ik blijf laat op en bekeek zo'n verschrikkelijk guilty pleasure programma op 5 of op Vitaya, het doet er niet toe- laat ik Spot buiten en Cartouche springt over hem heen om als eerste het gras onder zijn poten te voelen.
Het is nog niet helemaal klaarlichte dag, maar toch al licht.
Och,ik zal maar opstaan, denk ik bij mezelf.
Luiken openen, gordijnen opentrekken, koffiemachine aanzetten, toaster gereed zetten, borden, bestek, confituur van pruimen voor Jan, van appelsienen voor mij, sneetjeskaas voor Jan ( heel moeilijk te vinden hier....het is ofwel Gouda ofwel Edammer , voorverpakt , weet je wel?) ,thermos gereed zetten, anders wordt de koffie te vlug koud, ondanks mijn duur koffiezetapparaat waar ik nog altijd mistevreden mee ben.
Nog steeds geen Spot of Cartouche teruggezien.
Jan ook niet trouwens....
Ik laad de krant in op de Ipad en begin te lezen.
Ik erger me blauw aan de ene of de andere politicus. Aan criticasters van het eerste of het laatste uur, aan verkeerde interpretaties van dingen, zaken, mensen, aan binnenlandse en buitenlandse katastroof scenario's. Zucht.
Misschien is Spotje ziek? , denk ik. Gisteren had ik zowel aan Spot als aan Cartouche een half been van een côte à l'os gegeven. Want dat was ons feestmenu op Pasen.
Meestal blijft Spot liggen tot we zelf wakker worden en ja, dat is voor Jan heel vroeg ( half zeven, zeven uur) en voor mij iets later ( half acht, acht uur) . Maar vandaag niet dus.
Misschien lag het been wat op zijn maag? Wie weet?
Ik hoor gekras aan de deur. Even later gevolgd door een flinke pootstoot op de achterdeurvenster , waarbij ik Cartouche op en neer zie springen om me enigszins duidelijk te maken dat " ze terug zijn en binnen willen"!
Met aandrang.
Spot krabt met zijn nagels onderaan de achterdeur, Cartouche bonkt tegen de deur.
Spot, 12 jaar oud, ziet er helemaal niet ziek uit, eerlijk gezegd.
Maar sinds een dag of twee is hij bijzonder onrustig en bang.
Cartouche ook.
Want de boer Valmary ( neen niet de loodgieter, en ook niet de notaris, Valmary is zoveel als Peeters bij ons....een veel voorkomende naam) die links boven in de vallei een aantal hectaren bewerkt heeft er niet beter op gevonden dan een kanonnetje te plaatsen dat om de 5 minuten een knal laat horen van hier tot in Timboektoe.
Luid mannen, niet te doen.
 |
| plaats waar het kanon staat, ver dus |
Als ikzelf buiten ben ,staat mijn hart een seconde stil van het verschieten.
Waarschijnlijk heeft de boer gezaaid en probeert hij op die manier de vogels weg te houden.
En Spot noch Cartouche kunnen deze werkwijze appreciëren.
Jan ook niet trouwens : Als dat geschiet de ganse nacht doorgaat vraag ik aan Philippe het telefoonnummer van die Valmary !!!!
Maar dat was niet nodig , want rond 20.30 u zwijgt het kanon.
Maar sindsdien heeft Spot dus een vreemde krul in zijn staart en is hij bang om naar buiten te gaan.
Als ik 's middags de honden buiten laat moet ik Spotje een leiband om doen en hem af en toe meeslepen, telkens hij een schot hoort.
Zou GAIA daar iets tegen kunnen doen?
In elk geval, toen ik dan rond 8 uur vanmorgen met beide honden naar boven wandelde , de berg op, hoorde ik plots de reden van zijn waakzaamheid deze morgen.
Een vos.
Geblaf van mijnheer de vos , in de vallei.
Beide honden stonden stokstijf en begonnen daarna hard te rennen, richting vos.
Ze waren allebei vergeten dat het kanon zou beginnen knallen....
