22 maart 2016

Ik was dus het eten voor Jan's vereniging aan het voorbereiden .
Heftig in de weer met uien versnipperen, wortelen in julienne aan het snijden, aardappelen schillen en koken, puree maken, enzovoort enzovoort en ondertussen dacht ik met een glimlach aan Mauriceke die vandaag welgeteld 6 maanden oud geworden is.
6 maanden reeds en het ventje zit recht in zijn stoeltje.
Flink bazeke.

Jan was samen met Denis en Jean-Claude de laatste pruimelaars aan het snoeien. De twee rijen reine-claudes.
Laat alsjeblief  een paar bomen voor mij over , hé Jan ,had Jean-Claude de week tevoren gevraagd, want hij was druk bezig het huis van zijn moeder aan het verbouwen opdat hij er samen met Simone in kon gaan wonen.

Het is ondertussen 9 uur.
Jan belt.
Dat is vreemd.
Gene, kijk naar het nieuws op TV, er is een aanslag gebeurd op Zaventem.

Ik laat de aardappelen voor wat ze zijn en ren naar TV.
En daar sta ik dan.
In feite identiek als op 9 november zoveel jaren geleden.
Rechtstaand voor het scherm.
Vol ongeloof van wat nu weer tientallen mensen te beurt valt.
Een maand tevoren stond ik op net dezelfde plek in de aankomsthal van Zaventem.
Blij van weer eens thuis te zijn.
Blij van de kinderen en de kleinkinderen terug te zien.
Voor velen zal dat niet meer zo zijn.
Of degenen die op hen wachten zullen ze nooit meer zien aankomen.

Wat doe je aan zoveel geweld?
Wat kan je tegen zoveel fanatisme?
Hoe machteloos voelen we ons niet als we de beelden opnieuw en opnieuw zien voorbijrollen terwijl het ene slechte bericht na het andere droeve overlijden rond onze oren vliegt zoals de spijkers in de bommen van de zelfmoordterroristen.
Van de moordenaars, laat ons maar zeggen wat het zijn, moordenaars die voor niets of niemand mededogen hebben.

Van ons wordt wel begrip verwacht.
Is het immers niet onze schuld dat het zover gekomen is?
Zijn de moslims niet het nieuwe proletariaat? Slachtoffers van ons kapitalisme?

Ik weiger deze gedachtegang te volgen.
Ik ben fier op de waarden van Europa waar honderden jaren van evolutie aan vooraf zijn gegaan.
Ik ben er trots op een vrouw te zijn die onafhankelijk is, die haar eigen boontjes kunnen doppen heeft, die vrij is in denken en voelen, die kan kiezen of ze gelovig is of niet, de niet bang is van haar mening te zeggen.

Nooit, nooit, nooit zal ik toelaten dat daaraan geraakt wordt.

Lucas Vander Taelen,  een Aalstenaar , journalist en kritisch denker verwoordt het zo mooi, naar mijn gevoel althans :

“De islam, de complottheorieën, het misplaatste eergevoel, het steeds weer excuses verzinnen én van ons ook krijgen over hun eigen falen, het begint zo langzamerhand een omvattend wereldbeeld te worden. Je kan al geen vragen meer stellen bij een hoofddoek, of bij het falen van moslimjongens zonder dat je direct een koloniale en onderdrukkende vrijzinnige bent.”

“Europa is wat het is door zijn geschiedenis, en door zijn waarden. Daarover onderhandel ik niet. Ik ben dat beu. De meerderheid van de mensen hier denkt volgens de verlichtingswaarden. Wel, wij zijn in de meerderheid, dus moeten fundamentalistische moslims zich daar maar bij neerleggen.”
Religie verbannen? “Dat gaat niet, en dat zou voor nog meer extremisme zorgen. Maar je kan de godsdienst wel controleren. En, dus: nooit onderhandelen over onze basiswaarden. Nooit, nooit, nooit.”

Mauriceke is vandaag zes maanden oud geworden.
In welke wereld komt dat ventje terecht?
Ik had zo graag over hem geschreven, over de tweede lentedag, de tulpen die de kop opsteken, de bloesems die verrukkelijk ruiken, 'Love is in the air' gezongen, uit volle borst....
en nu veeg ik een traan weg , en bedenk ik dat wij mensen niets meer zijn dan wat stof dat even vlug wegwaait en nooit meer terugkomt.

Arme wereld.