doe de alcoholtest !

                                                         






Het was weer een gans seizoen geleden dat ik naar Sarlat geweest was, op bezoek bij een vriendin die me nauw aan het hart ligt. We zouden wat vergaderen over het één en het ander, en later op de avond waren we uitgenodigd bij een ganse hoop kennissen , die evenveel Belgen op bezoek hadden voor het weekend.
Stel dat het laat zou worden, zei ik tegen Jan, dan blijf ik wel bij Elyane slapen.
Ton lit est prêt, had ze me 's ochtends nog laten weten.
Ik was zo rond 13.45 u in Sarlat en vermits ik goed op tijd was werd mijn "gastoptreden" in dank aan genomen, ik mocht al onmiddellijk meedoen in het toneelstukje.
't Zal me leren altijd en overal op tijd te zijn en te vergeten dat Fransen het woord "op" nooit gebruiken in combinatie met het andere woord "tijd".
Maar het is allemaal goed meegevallen, daarvan niet.

Achteraf was er "goûter gourmand", wat dan betekent dat er minicroissantjes zijn met roquefort, spekjes of ander lekkers, quiche niet vergeten-nooit trouwens op zulken aangelegenheden- , lepels gevuld met filet américain, krabsla en kip curry - om goed te laten zien dat er Belgen in de groep zitten- radijzen en kersttomaatjes voor de magere mensen onder ons die ook mager willen en zullen blijven-terwijl Maryse en ik ons reeds aan de zoetigheden tegoed deden, en de overheerlijke flan taart verorberden- wij twee zullen nooit mager worden , zoveel werd ons nogmaals duidelijk.

En dan vertrokken we van Sarlat naar Doissat.
"Il te faut environ une demie heure" zei Claudine.
"Compte seulement 40 minutes" zei een Belg die de rit de dag ervoor al had geprobeerd.

Tja, zei Elyane, dan zal dat niet veel uitmaken dat je bij mij komt slapen, want dan ben je dichter bij huis dan als je terug naar bij mij moet en morgen naar huis rijdt.
Ik zag de kilometers en de slingerende wegen op de Michelinkaart voor mijn ogen dansen.
Ik wist niet waar ik was en waar ik naartoe moest. Maar het was in elk geval ver van huis !

Soit, we reden achter elkaar naar Doissat.

Vijf huizen en een mairie, en in dat gemeentehuis een zaaltje waar de stemhokjes die vandaag zouden gebruikt worden voor de "départementales" -verkiezingen aan de kant waren geschoven en tafels mooi versierd in een U op ons stonden te wachten.
Een heerlijk buffet, mengeling Italiaans( Claudine's man is Italiaan, Pino genaamd) en Belgisch ( ook chocotofs beschikbaar) en Frans ( foie gras, of wat hadden jullie anders gedacht ) .
En wijn, veel wijn.
En toch was ik er voorzichtig mee, want als je langs die meanders bergop en bergaf raast met de auto ben je best helder van geest.

Rond 10 uur nam ik een beslissing : Doissat was tenslotte maar 76 km van huis en als ik eerst nog langs Mauzens et Miremont moest rijden zou ik een uur voor niets in een auto zitten en morgen 145 km van huis zijn. Voor niks goeds.
De beslissing lag voor de hand, ze zou ecologisch zijn en niet vriendschappelijk - Elyane bekeek me met een beteuterd gezichtje en ik had ook wel spijt , maar bon.
De ratio kreeg de bovenhand.

Belletje naar Jan, ik kom eraan.

GPS ingesteld, 76 km ,anderhalf  uur rijden.
Amai , dat kan tellen.
Maar wat een weg, wat een bochten, wat een bergen en dito dalen. Indien ik een passagier had meegenomen zou die kotsmisselijk geworden zijn, vrees ik.
En mijn ogen deden pijn van de GPS en van de fluo verkeersborden die de lichten van mijn wagen weerkaatsten.
Er is hier geen straatverlichting, maar de wegwijzers of de verkeersborden zijn geweldig oplichtend , vreselijk verblindend.

In Prayssac aangekomen, - een beetje de bewoonde wereld na al die bospaden afgereden te hebben- werd ik aan het enigste kruispunt tegen gehouden door twee gendarmes met fluo vest.
"Contrôle d'alcool,madame".
OK dus, ik zag me al achter tralies zitten in Prayssac , aan honderd dingen tegelijk denken om me er onderuit te maken; blazen ! ,dat moest ik doen.
Ik ademde diep in, maar werd al onmiddellijk aangemaand om het rustig aan te doen.
Oeps, daar had ik al geen goede indruk gegeven, vreesde ik.
Piep ( zei de muis ...) "et bien sur vous n'avez pas consommé de boissons alcoolisés madame?"
"Euh, si monsieur !..." ( want dat heb ik uit Amerikaanse films geleerd , nooit liegen of het is nog erger...)
"Et bien en tous cas, pas beaucoup madame, car vous avez 0 ! Bonne route madame et bon weekend"
                                                 
Ongelofelijk !

En blij dat ik was, terug de slingerbanen op en rond 23.35 was ik thuis.
Doodop, maar al blij dat ik er was.
Vlug een "texto" (SMS) naar Elyane "je suis bien arrivée" en de beddenbak in.
Vandaag was ik nog moe, versleten zeg maar , maar ik zou niet weten van wat...

20 km

10 mi

© Michelin 2007 © TomTom - Mentions légales - Légende

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

• Plein écran

Assertiviteit

"Ah zo, vroeger was je wél assertief!"
Ik wist niet wat ik hoorde.
Even keek ik in het ongewisse en daarna weer naar de man die me dit zinnetje toebedeelde.
Hij vond me dus niet assertief.
Hij had me dus zelfs nooit assertief geweten.
En hij verwonderde er zich zelfs over dat ik dat ooit geweest was.

En ik werd er verschrikkelijk weemoedig van.
Want ik vind mezelf assertief genoeg.

Maar misschien had dit woord  een andere betekenis voor hem dan voor mij.

En als ik opzoekingen doe, dan lees ik in Mijn Woordenboek dat assertief betekent :
1) Aanmatigend 2) Heel zelfverzekerd 3) Voor zichzelf opkomend 4) Weerbaar 5) Zelfbewust 6) Zelfverzekerd 
Gevonden op http://www.mijnwoordenboek.nl/

In het juridisch woordenboek - ik geef toe dat het voor mij in die betekenis klaar en duidelijk is, maar daar zal niemand van schrikken:
criminologie) `mondig; kordaat.` 
Gevonden op http://jw.juridischwoordenboek.com/contentDefinition.asp?termRechtsgebiedId


Onlangs deed ik zo'n onnozele facebook test en daar werd mijn leven samengevat in één woord "radikaal".

Radikaal en kordaat, het gaat wel samen denk ik.

Waarom denkt die man toch dat ik niet assertief ben en heeft hij de indruk- uit wat ik hem vertel -dat ik dat vroeger best wel was?

En ik besef tot tranen toe bewogen dat ik misschien inderdaad assertief was vòòr het noodlot toesloeg.
Dat het soms één enkele gebeurtenis in je leven is die van je maakt wie je uiteindelijk wordt en hoe de mensen je zich zullen herinneren.
De tijd vòòr en de tijd na dat één enkele feit dat van mij een ander mens heeft gemaakt.

Want voor die tijd kon ik niet assertief genoeg zijn.
Ik kwam op voor mijn ideeën, durfde zelfs speeches houden uit naam van een ganse groep hoge kaderleden tegenover de CEO van een groot bedrijf en was niet bang, of althans ik wou zeker die indruk niet geven.'t Gedacht doet soms veel denk ik.

Maar na die tijd, betwijfelde ik of het wel goed was om zo assertief te zijn.
Kwetste ik er geen mensen mee? Was ik niet té hard? Kon ik zo kordaat blijven na wat er gebeurd was? Was mijn radikaal zijn geen zwarte plek geworden die ik nodig moest herbekijken.
Want als je te zeker bent twijfel je niet meer. En toch is dat wat ik steeds betracht : heb ik wel gelijk? En waarom ? Of waarom heb ik misschien ongelijk. ?
Ik ben niet volledig veranderd- al een geluk vind ik- maar wat er ooit gebeurde heeft me -in tegenstelling tot wat sommigen zouden kunnen denken- niet sterker gemaakt, maar juist zwakker.

Mijn zus Anne zou het zo verwoorden in haar laatste toneelstuk : "Triestig hé ?"

En toch laat ik het niet te zeer aan mijn hart komen, want dat ben ik na al die miserie toch gebleven : optimistisch en trouw aan mijn levensmotto : ' 't is nu zo, je kan er toch niks meer aan veranderen!'

                                                   

einde van de snoeiwerken

                                                             

Dagenlang is hij bezig geweest, l'homme de la situation .
Snoeien, snoeien en nog eens snoeien.
Hij was bang dat zijn twee snoeikompanen het dit jaar zouden laten afweten. Ze hadden wel herhaaldelijk beloofd om op het appel te verschijnen, ergens in de loop van de maand maart, maar het is hier een ongeschreven regel dat je er hen niet moogt aan herinneren.
In de zin van "beloofd is beloofd, dus wees nu niet onbeleefd en platvloers om er ons op aan te spreken...".
Dus deed Jan zijn best om de klus alleen te klaren dit jaar.
Maar zie, afspraak is inderdaad afspraak.
Jean-Claude belde en vroeg of Jan aan het snoeien was.
"Oui, Oui ,Jean-Claude , il avance bien"
"Ah bon, j'espère qu'il m'en a laissé quelques uns?" vroeg hij al lachend, want de dag erop zou hij komen helpen.
Ik had nog net de tijd om het heugelijke nieuws aan Jan te gaan vertellen in de pruimgaard dat er opnieuw telefoon was.
Denis dit maal.
"Bonjour Geneviève, ici Denis Foussat . Jan est dans les environs ?"
"Oui,oui, Denis, il est dans les pruniers"
"Qu'il y reste, je viens l'aider mardi! Et mercredi et jeudi, on verra bien où on y sera à ce moment là!"
       

Voilà, meer moest dat niet zijn.
Jan in zijn nopjes.
En de beide heren zien het als een leuke ontspanning en een jeugdherinnering ook, want ze vertellen dan honderduit over wat ze allemaal meemaakten tijdens de snoei van de fruitbomen.
Over de teloorgang van de fruitteelt ook, hoe iedereen wel een boomgaard had tot een jaar of 10 geleden, maar dat het nu anders gesteld is door de mondialisering, allemaal des te grotere multinationals die de gronden opkopen en bewerken en laten bewerken door wat eens zelfstandige boeren waren...

En na het snoeien, zo tegen een uur of 12 komen ze al lachend naar boven gewandeld en is het tijd voor de apéro.
Saucisson, toastjes met pâté, olijfjes, rosé of porto of whisky.
Ze lusten het en ze zien het zitten.
Neen ze blijven niet eten, "madame m'attend" of "Simonne n'apprécierait pas..."
En na de siësta , tegen 14.15 h komen ze weer welgezind naar le Cigalou en nemen ze de zware snoeitaak weer op.
Rond 17.30h hebben ze er weer genoeg van en wordt de late apéritief genuttigd.
Er wordt afgesproken voor de volgende dag.

En zo gaat dat een paar dagen door.

Jan valt voor TV in slaap rond een uur of 10 , volledig afgepeigerd van de zware karwei.
Moe maar voldaan.

We kunnen er weer tegen, de vallei is proper langs onze kant.
Nu gaan de boeren beginnen labeuren.
En het zal weer mooi zijn deze zomer.
                                           

Sport

Tessa denkt dat ik in goede conditie ben omdat ik lange wandelingen maak.
Ze vergist zich echter , maar in slechte conditie ben ik nu ook weer niet.
Doe er iets aan, zou je me kunnen aanmoedigen, ware het niet dat ik Sport haat.
Elke sport.
Alles.
Ik vind er niks aan.
Ik doe dat niet graag.
Ik heb dat nooit graag gedaan.
                                                        
Ik kijk ook niet graag naar sport.
Ik sta te kijken naar mensen die gek zijn van sportmagazine, sportweekend, de bladzijden gewijd aan sport, voetbal op TV, wielerkoers, tennis, basketbal, ijsschaatsen, kunstschaatsen ( alhoewel, dat zou me al iets meer liggen. Vroeger kon je op TV naar Ballroomdansen kijken en dat vond ik dan weer wel leuk) .
't Is allemaal waarschijnlijk heel interessant, maar het doet me niks , zet me niet in beweging, en stoort me meer dan me lief is.

Alles wat ermee te maken heeft ook: verkoop van tickets, dubbel verkoop op de zwarte markt, de sjaaltjes, de klakken en mutsen, de fluitjes, het gejoel in het stadium, de gegrimeerde gezichten met "iedereen zijn wimpel en iedereen zijn vlag" , dat "plotse samenhorigheidsgevoel" van Vlamingen en Walen of Basken en Spanjaarden, of Schotten en Engelsen voor iets kompleet onbelangrijk dat de wereld zeker niet zal veranderen of ten goede komen, de Olympische spelen en gans de heisa en implementatie errond,ganse buurten die worden opgedoekt om een tennisplein neer te zetten waar een enkeling miljoenen verdient in anderhalf uur en de man of vrouw die zijn miezerige woning ondertussen "voor de liefde van de sport , kan je nagaan dat die daar op dat ogenblik geen boodschap aan heeft ! - " kwijt is door gans de brood -en spelenzwendel die voor een peulschil is moeten verhuizen uit zijn vertrouwde plek.
TV stations die met exclusieve contracten gaan lopen en daar o zo blij om zijn om menig man of vrouw aan de buis te kluisteren.
Alle sportschandalen die we horen ,zonde voor de zendtijd ,  want lezen doe ik dat niet, zonde voor de krant , weerhouden er ons niet van te blijven kijken.

Sommige vrienden van mij en van Jan, doen niets liever dan lopen of fietsen , zijn mager als een graat ( inderdaad kan u hier een vleug jaloezie mijnentwege zien doorschemeren) , mankeren altijd iets, ofwel hebben ze een tenniselleboog, of hun schouder doet pijn, of hun enkel is verstuikt, of ze hebben een waterknie, de ligamenten zijn gescheurd, de voet is gebroken, ze hebben het aan hun hart, beklagen zich dat ze verstopte aders hebben "en hoe kan dat nu want ik eet gezond en doe veel sport?", ze hebben cholesterol en " dat zou niet mogen kunnen want ik eet geen gram vet" , ze hebben pijn in hun rug, zijn uitgehongerd of laten zich half verhongeren ( inderdaad een toestand die mij ook volledig onbekend is, ik geef dat toe) , hebben geen tijd voor niets, want ze moeten nog een uur gaan lopen en daarna krijgen ze een beloning, zoals daar zijn een ijsje of een pak frieten ( dat zal dus veel geholpen hebben dat lopen) ....kortom ze hebben altijd wel ergens pijn of last van , maar zij hebben het bij het rechte eind , want ze doen aan sport....
                                                                
Ik niet hoor, ik heb ook altijd wel ergens pijn en ik doe niet aan sport.
Hoe kan dat nu?

Een verrassingswandeling

Ik was het beu om langs dezelfde weg bergop te gaan en besloot-nu het toch droog gebleven was de laatste dagen- om langs het meer te wandelen met onze twee hartedieven.
En als ik dan toch naar het meer ging, en eens ik er was, besloot ik om verder door te wandelen via de terreinen die Thierry , de vader van Fabien ( "Fabjièng" uitgesproken) de geitenboer, bewerkt .
Het meer mondt uit in een kabbelend beekje van de Lupte en vergezelt me kilometers ver.
Op sommige plaatsen is de berm langs de beek sempig nat, her en der ontspringen er immers bronnen of zijn er zijtakken van de Lupte die langs de hellende velden naar beneden lopen.

Het is onwaarschijnlijk hoe vlug een landschap verandert. En hoe een dichtbegroeid bos er totaal anders uitziet eens het wandelpad er doorheen weer proper uitgedund is.

Het was met groeiende vreugde in mijn hart dat ik verder doorwandelde om te ontdekken dat deze wandeling toch bijzonder prettig uitkwam, daar waar ik aan de tocht begon zonder al te veel enthousiasme.

 

Spotje was door het dolle heen en sprong af en toe in de beek met het koude luid kabbelende water, dabte erin met zijn pootjes, sprong weer langs de oever op het droge om een weinig verder terug in de beek te wippen, hij was weer jeugdig en dartelend gezond.
Cartouche was in geen meters te bekennen, veel te blij dat hij op zijn eentje ook die kant van de vallei mocht verkennen. Wie weet kwam hij een mooie frisse teef tegen, wie weet...

Ik hou van die dichte bomenrijen en de zon die er doorheen schijnt. Waarschijnlijk dat dat beeld zo op mijn netvlies gebrand is, dat ik even gek ben van de schilderijen van David Hockney. Kan die man schilderen. Niet te doen, en met zo'n gemak ! Ik heb een video -documentaire van zijn schilderen gekocht toen ik een aantal jaren geleden met mijn zus Anne en mijn nichtje Ella naar Aken ben gereisd om er zijn tentoonstelling te gaan beijken. Machtig indrukwekkend;

 

En maandag was weer zo'n mooie dag. Jan had de ganse morgen de pruimelaars gesnoeid en ik vond dat het welletjes geweest was . Ik wou hem 's middags mijn nieuwe ontdekking laten zien , hem tonen hoe die eigenaar van dat bos, daar wat verder weg ,een waar gangpad had gemaakt langs de beek.
'Dat is al lang zo', zei Jan.
Die ondanks het feit dat hij dus weeral zoveel meer weet dan ik , toch zijn laarzen aantrok en de pruimenbomen en hun te lange takken liet staan voor wat ze waard waren, om me te volgen.

Ja het was mooi, hij gaf het toe . We puften van de warmte, waren blij dat we onze zonnenbril op onze neus hadden, en besloten om het pad te verlaten en door het dunner geworden bos omhoog te klimmen.
We hoorden een tractor en dachten dat we boven op het plateau waren terechtgekomen, waar Philippe Compan heer en meester is.
Maar het was een wildvreemde man die zijn groententuin aan het klaarmaken was met een frees. Een reuzachtig grote hond kwam ons tegemoet en Spot beet nijdig van zich af. De vrouw van de man kwam ook gedag zeggen...het was de factrice ! Oeps , dan waren we verder dan we dachten.
Of ze soms Colette kenden, die moest hier toch ook wonen ?.
Neen, Colette kenden ze niet.
Ai, dan waren we misschien nog verder dan we dachten.

We liepen de weg omhoog en kwamen een ander huis tegen en een dame die ons toeriep " Geneviève!!!quel plaisir de te voir ici!"
Ik ben hier bijna gekend als slecht geld !
Het was Colette.
Amai, dacht ik, de buren kennen elkaar niet goed in deze landweg...
"Mais rentrez, je vais vous montrer la maison de ma fille et la grange que nous sommes en train d'aménager...;"
Niks te tegenstribbelen, we zouden en moesten het -heel mooie trouwens- huis zien en iets drinken.

Onze honden kregen liters water en we praatten wat bij, over de wandelclub 'Trotte Cailloux' en Catherine en Alain, en Rita en André en Pierre en Lucie en Michèle die in Marokko was en en Geneviève en Fernand die op reis zijn, kortom we waren "bij".
We namen afscheid en Colette fluisterde in mijn oor " C'est Claude" ...pff niet te verwonderen dat de buren haar niet kenden !.

We verlieten het stukje paradijs , Jan deed zijn broeksriem uit en ik maakte er een leiband van voor Spotje, aangezien we langs een weg terug naar huis moesten. Daar waren we niet op voorzien.

Drie uur later waren we thuis.

Hoe leuk was dat weer geweest ?!