Nicole's huis in België staat te koop.
Ze stuurde me enkele foto's van haar prachtwoonst, heel gezellig, met aparte stulpjes her en der , een heel mooie tuin en nu dus een koper vinden.
Toen ik de foto's bekeek van het huis dat ik nog nooit in het echt gezien had vroeg ik me af waarom ze dat allemaal zou willen opzeggen om hier in een (ander) verloren gat te komen wonen, lees oud worden.
Na wat heen en weer ge-sms, schreef ze gewoon : "het weer".
Toen moest ik zo lachen, want het was deze week al vrij koud geweest 's morgens, met rijm op de autoruiten en je kon best de twee kachels verdragen.
Dus antwoordde ik haar :"het kan hier best koud zijn hoor, denk er maar eens goed over na".
Nicole begon waarschijnlijk al te twijfelen aan haar plan, ware het niet dat het de dag nadien weer zomer was in Castelnau , 24 graden en een gevoel van in de dertig...Eén kachel hebben we ondertussen weer laten uitdoven, niet uit te houden van de warmte.
Willy , Nicole's man stuurde me prompt een mail met een foto van zijn stoof " hier is het ook 25 graden : binnen !".
De achterdeur staat inderdaad wijd open ,de warmte van de kachel maakt het onuithoudbaar binnen.
Dus, tja, misschien is het hier inderdaad toch gewoon een stuk warmer dan noordwaarts en ben ik het ondertussen al goed gewoon geworden.
Deze morgen ben ik naar de kapper in Cahors geweest, gewoon in m'n fleece jas. Niks koud inderdaad.
En toch is het de 15e november. Dag van de Dynastie, waarop ons koningspaar gehuld in bonten jassen naar het Te Deum gaat.
Of 1 november , waarop ik een keer of drie naar het kerkhof in Aalst moest, met mijn bloemstuk, meme's bloempot en Tante Louise's bloemstukje.
Daarna verslag gaan doen van wie er allemaal al geweest was en wat voor bloemen ze gekocht hadden.
Jean-Paul en Jozef hingen carrément hun adreskaartje op de pot, zodanig dat er geen misverstand zou kunnen ontstaan over wie wat meegebracht had . Dit ter info voor de suikertante.
En koud dat dat was. Ik akn me niet herinneren dat het ooit warm was, laat staan 'zacht' op een 1e november .
Bevroren kwam je terug van die kerkhof-gang. Dikwijls in de sneeuw. Meestal 0 graden of eronder en dikwijls serieuze vorst met chrysanten die zwart bevroren waren en dus onbetaalbaar als je nog enkele frisse exemplaren wou.
De koffie en de patekes van Tante Louise of van meme maakten veel goed en je was er weer voor een jaar vanaf.
Maar toch, ik zag er tegen op.
Dus, voor de mensen die rondom mij gestorven zijn, geen graf, maar crematie. Weeral een zorg minder.
Mijn zus Anne wil een graf. Ik schaterlach terwijl ik dit neerpen. Uiteraard is dat niet grappig, maar het feite dat ik dat zo duidelijk weet maakt het voor mij hilarisch.
Ze wil een plek waar men naartoe kan gaan, omdat ze zo graag een plek gehad had voor mama waar ze dan naartoe had kunnen gaan. En ik kan daar inkomen.
Maar voor mij hoeft het niet. Ik denk dat die plek gewoon in mijn hart zit .
Dus het weer, tja, dat zal het zijn dat ons Belgen en andere wereldburgers hiernaartoe drijft, het weer...en niks meer niks minder dan het weer, toch ?
