Ik heb te vroeg hoera geroepen. Gisteren was het weer zover : electriciteitspanne rond 17 uur, uur waarop Jan naar Cahors vertrok om eerst boodschappen te doen en dan een vergadering bij te wonen.
"Zou hij thuisblijven?", vroeg hij lief.
"Zou hij de generator gereedzetten met de kabels in en rond het huis?", verduidelijkte hij.
Neen, niet nodig, het zal wel niet zo erg zijn.
Ik zag mijn leuke vrije avond in rook opgaan. Ik wou wat doorlopers oplossen ( Monique vroeg me ooit welk model schoenen ik bedoelde ????) , daarna een boterham met kaas verorberen en een glas rode wijn, op een plateau op mijn schoot , terwijl ik naar " de slimste mens" zou kijken, en dan naar een leuke detectiveserie "Scott & Baily" en de avond kon niet meer stuk.
Ik belde naar Fernand, een dichte buur ( in Belgïe een verre buur, want gauw een half uurtje stappen door de velden, maar hier 'dicht', want ik zie zijn huis staan zonder huizen ertussen, ik zie 's avonds zijn licht branden en zijn auto die er al dan niet in de garage staat, een buur waarvan ik dus in se meer weet dan dat ik ooit van een Belgische buur in Boechout wist) .
" Mais oui Geneviève, personne n'a du courant dans la vallée ! Il y a un de mes arbres qui est tombé sur un poteau et l'EDF est en train de le fixer. Tu ne vois pas l'énorme engin près de chez toi? Bref, ils ont coupé l'électricité dans la cabine et il y a bon espoir que nous aurons bientôt à nouveau de la lumière!"
Tof. Het kon dus een poosje duren, maar er was hoop.
Aangezien de temperatuur meer dan 25 °C bedroeg ging ik onder de auvent zitten met mijn doorlopers.
Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.
"Hello, anybody home?"
Lap, miljaar, Paul de bovenbuur , die uiteraard kwam checken of ik electriciteit had en of hij de enige kluns was van het westelijk halfrond zonder, vermits hij druk doende is de laatste tijd met bosmaaiers, cementmolens, boormachines....
Neen hoor, ik zat in hetzelfde schuitje. Hij gaat zitten en de hoop op een aanlokkelijke vrije avond daalt weer onder nul.
Twee en een half uur later , het is bijna donker , is er nog steeds geen licht. Ik zeg tegen Paul, vriendelijk maar kordaat , of hij nu niet beter naar huis gaat, want straks is het donker en vindt hij de weg niet terug ( ik mag er niet aan denken hem terug te zien later op de avond) , noch zijn kaarsen in huis.
Hij vertrekt.
Ik spring recht, haal de honden binnen, trek mijn nachtjapon aan .
Lux fiat en heel blij ga ik voor TV zitten met mijn dienblad.
Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.
"Tik, tik tik"
Hoorde ik nu getik aan de voordeur?
Ik dacht aan de man van de electriciteit die een boormachine zou komen brengen, misschien was hij het?
Ik loop langs achter om te gaan kijken.
Er staat een wagen, ik zie een lange magere man met een fles in zijn hand, die roept " Gene, ik ben het!"
Maar wie is dat, vraag ik me af?
Nogmaals: " Gene, ik ben het, Pascal, je broer"
Ik stond daar als aan de grond genageld.
Ik had Pascal zo'n 7 jaar niet meer gezien en sinds een ruzie in onze zuster/broederkring ( "fratrie" zeggen ze in Farnkrijk) had ik al twee jaar niet meer met hem gesproken.
"Kom dan toch binnen", roep ik.
Hij reikt me de fles aan, in ruil voor de ontvangst , gaat in de zetel zitten , is duidelijk kortademig, wat ik wijt aan zijn rookgedrag.
"Neen hoor, ik rook al zo'n 5 jaar niet meer" , zegt hij.
Het zijn de zenuwen, hij weet niet goed waar te beginnen.
We geraken ontspannen na een whiskytje en we wisselen foto's uit van onze kinderen en van mijn kleinzoon.
We zijn blij en er is geen spanning meer te bespeuren.
"Heb je onze zus al gebeld en je geëxcuseerd voor je gedrag"? , vraag ik.
"Ik durf niet goed, ik heb nu al moed gehad om tot hier te komen", zegt hij.
Hij werkt in Parijs en woont in Marbella namelijk, een gans eind en zeker een reusachtige omweg om Castelnau aan te doen.
Zijn GPS vond mijn weggetje niet. In het hotelletje waar hij logeerde kenden ze het ook niet. Maar Aurélia van Le Bardouquet die wist het wel.
"Kennen jullie een Belgisch koppel, adres Vers?"
"Ja, dat zijn Geneviève en Jan" zei Aurélia.
"Ik ben haar broer", zei Pascal.
"Oh dan woon jij in Spanje"
"Oh, heeft Gene echt over mij verteld?", vroeg hij. Precies of hij blij was dat ik hem toch al die tijd niet doodgezwegen had.
"Ik zal je naar haar toe brengen" en Aurélia stapte in haar wagen en reed hem tot aan het weggetje boven op het plateau.
Rond 23.30u is hij vertrokken, alweer naar het zuiden .
Hij was blij en ik was het ook. Familie zie je toch altijd terug.
Scott and Baily was al lang voorbij.
Maar deze serie was nog spannender.
De sterren stonden waar ze moesten staan gisterenavond.
Laat ze maar schijnen in de nacht. Misschien brengen ze ons zielerust.
