De laatste weken waren spannend bij mijn dochter thuis.
Er zou een badkamer ingericht worden met een speciale vloer, retro tegeltjes in zwart en okergeel, een trendy design lavabo , vintage meubeltjes, zoals Aude zegt "helemaal ons ding".
Maar het duurde lang, heel lang voor alles klaar was en Aude was al hard,heel hard aan het aftellen tot op de uitgerekende datum van 16 september om de nieuwe mens te verwelkomen.
Maar eerst moest de badkamer af en... eens de badkamer klaar was dan zou de gang en de slaapkamer gevloerd worden.
En daarna zou ze haar oude slaapkamer in de nieuwe slaapkamer willen gezien hebben en de logeerkamer moest dringend veranderd met een groot bed ditmaal en niet meer met een eenpersoons.
En Gustje zou dan op hun oude slaapkamer komen te liggen en de nieuwe baby zou eerst bij hen slapen en daarna naast Gustje in Gustjes'oude kamer slapen.
Dus moest ze Gust voorbereiden op zijn kamerverhuis.
En ook op het feit dat mama dan voor twee kindjes zou zorgen.
En dat bleek niet eenvoudig.
Maar op school beloofde de juffrouw op de website dat de twee volgende weken zouden besteed worden aan "ik krijg een broer of een zusje binnenkort".
Dat helpt.
En Gustje heeft er op slag zin in.
En het park moest weer naar beneden en het bureau naar boven .
En er moest nadien grondig opgeruimd en gepoetst worden.
Want Aude maakt haar nest.
Een paar maanden tevoren gebeurde net hetzelfde bij Sandra, Gilberts'dochter.
Haar man had zijn enkel gebroken bij het valschermspringen, dus hij kon met niets helpen en zij zouden verhuizen van bij haar ouders naar een oud huurpand wat verderop....ze zou verven en behangen en deze kamer wordt baby's kamer en daar die van de ouders, en de keuken hier en alles opgepoetst en wel en dan ...rust, de baby komt.
Sandra maakte haar nest.
En door datzelfde elan gedreven ben ik de valiezen aan het gereed maken, de cadeautjes aan het verzamelen , en een lijstje met al die "niet te vergeten dingen om mee te nemen naar Belgenland of om zeker nog te doen vooraleer we vertrekken".
Madame Diczy, de dame van de kennel nog eens gebeld om te zeggen dat we elke dag zouden kunnen afkomen met onze twee "jongens" en dat kon zei ze, claxonneer maar als je er bent, want sinds de storm hebben we nog steeds geen internet of telefoon.
Dat is ondertussen al meer dan twee weken geleden! Vreselijk .
Eergisteren poetste ik de bovenverdieping, gisteren was het gelijkvloers aan de beurt.
Ik steek nog vlug een wasmachine in, kwestie van alles proper achter te laten indien we "au pied levé" huize Cigalou moeten verlaten.
Ik maak een nest schoon.
En dat doe ik ook in mijn hoofd.
Het Saturnus- effect zit er zeker voor iets tussen. Dat afscheid nemen van mensen en dingen die voorbij gaan.
Ze gaan tenslotte alleen maar voorbij.
Die mensen en die dingen.
En er komen er altijd weer nieuwe bij.
Zo blijkt.
Opgeruimd staat immers netjes en dus mag die nieuwe wereldburger deze nacht komen, vind ik.
En bij Aude staat ook alles klaar om hem of haar te verwelkomen.
"Zou ik mijn valiesje al in de auto zetten?" vroeg ze me gisteren.
"Doen" zei ik, je kan maar niet gereed genoeg zijn.
Het is dus voor elke dag.
Vanaf NU.
