Waarschijnlijk zullen er menig onder jullie onmiddellijk bevestigend ja knikken als ik er één in het bijzonder vernoem.
Ik heb zo die gewoonte dat van zodra iemand met mij in gesprek gaat, om halverwege zijn of haar uiteenzetting af te haken, in die zin dat ik al ergens ver weg ben , op een eiland met een deel van de zin die aan mij gericht was, maar waar ik tegelijkertijd mijn bedenkingen bij maak, in gedachten al vooruit loop met mijn commentaar, lees kritiek, of dat herinneringen- vervelende of leuke - mijn mijmeringen, mijn aha-erlebnissen, mijn inzichten,mijn déjà-vu's, mijn "zie je, dat had ik nu gisteren ook gedacht", of "oh neen, dat wordt regelrecht een catastrofe" voor mijn ogen opduiken...
Dat betekent geenszins dat het verhaal me niet interesseert, integendeel, je kan ervan uitgaan dat juist jouw verhaal me helpt om verder en dieper in te gaan op mijn eigen gedachtegoed.
Maar het is vervelend voor degene die je zijn of haar verhaal vertelt.
Want ik heb het gezien, ik merk het op, in het midden van ons gesprek keert mijn gesprekspartner zich om en kijkt hij of zij naar een punt achter mij of naast mij. Waar niemand is.
Maar waar mijn ogen naartoe dwalen.
Vandaar.
En soms gebeurt dat meermaals in één gesprek.
En ik kan me heel goed inbeelden dat mijn maat die tegenover mij zijn of haar best aan het doen is helemaal niet opgezet is met het feit dat er zich helemaal niets interessants, of interessanter dan zijn of haar onderwerp achter of naast mij bevindt.
En daarom , en vandaar, dat ik plechtig beloof om te trachten bij het onderwerp te blijven.
Dat ik alles in het werk zal stellen om naar jouw gezicht te kijken terwijl je tegen mij spreekt.
Want ik zou het heel vervelend vinden indien jij je blik laat afdwalen naar een punt x terwijl ik je iets probeer diets te maken.
Weg daarmee.
Yes we can !
