Gilbert kwam op een avond , zomaar, om met Jan samen in de vallei te leren schieten met een karabijn waarop een telescoop gemonteerd staat.
Kan het zotter ?
Ze kwamen er me het fijne niet over vertellen.
Ik was aan het strijken en wat kan mij het schelen als ze zich willen amuseren met een nieuw speeltje?
Ik zie Jan vlug voorbijlopen met een plastic stoel in zijn handen.
Bizar.
Dan zie ik Gilbert met een stuk karton voorbijkomen.
Raar.
En dan niets meer.
Ik zet de radio wat luider, want Jan kan niet zo goed tegen muziek die luid staat.
Ik wel, vandaar.
En dan, out of the blue
PANG !
Cartouche die nooit bang is van bliksem, donder of een schot, sprong zowaar recht in mijn armen.
Spot kroop onder tafel en bibberde als een rietje.
Ikzelf was er niet goed van.
Zo een luide knal. Kinderen lief !
En hoe dat komt? Door de echo die je hoort in de vallei waar we wonen.
Als Jeanette , de overbuurvrouw die op zo'n 500 m van mij vandaan woont, wel als die buurvrouw tegen haar kippen roept dat ze moeten binnenkomen, recht hun hok in, dan begrijp ik wat ze zegt of roept natuurlijk.
Laat staan als ze ruzie maakt met één van haar kinderen. Ik kan dat bijna woordelijk verstaan.
Zo'n echo !
Een paar seconden later : PANG !
PANG!PANG!
Niet meer normaal. Ik loop woest naar buiten , de mannen keren zich om : Y'a un problème ? roept Gilbert.
't Zal wel niet zijn zeker? De honden zijn vreselijk geschrokken. Stop daarmee!
Ik hoor ze grinniken. Net twee betrapte kinderen die kattenkwaad uitgestoken hebben.
Ik ga dichterbij kijken wat ze nu juist aan het doen zijn.
En dan zie ik - ik kan het niet geloven- een schietschijf met een heus reekalf erop.....tegen een stuk karton en dat allemaal op een plastic stoel gemonteerd...
En dat vinden die mannen grappig.
Echt !
