Dat is zo waar.
Hoe ouder ik word, hoe vaker ik echt diep ontroerd word door belevenissen van iemand anders.
Maar ook, hoe ik diep ontroerd kan terugblikken op momenten in mijn leven of dat van mijn geliefden.
Ik herinner me zowaar wat mijn moeder me zei ,zo'n 17 jaar geleden, rond de maand mei , terwijl ik aan het zingen en dansen was op het nummer van Axelle Red " sensualité" .
Ze zei " j'espère que ton bonheur continuera éternellement".
En twee maand later was ze er niet meer en een maand later was Philippe er ook niet meer.
Hoe je van het ene op het andere moment van een hoge berg naar het diepste dal kan verschoven worden , van alles naar niets, en dat in een fractie van een seconde.
Want je kan maanden afzien onder een slepende ziekte en dan zie je "het einde" zowaar aankomen, maar toch, op het moment dat je niet meer kan vechten en dat alles voorbij is, op dat moment wankelt je leven ook onherstelbaar om.
In mijn vereniging hier in het zuiden spreken we geregeld over emoties en wat ze met ons doen.
Maar hier trachten mijn vrienden juist die emotie onder controle te houden.
De passie te beheersen.
Ze doen er alles aan om bijvoorbeeld in heel moeilijke woorden en zinnen uit te drukken wat liefde is om toch maar dat woord liefde niet te moeten uitspreken...
Dat is zo vreemd voor mij.
Zo vreemd.
Maar ja, ik ben niet van hier hé.
