Dag Spotje....

Het is stil in huis.
Maandagmorgen werd Spot , onze Jack Russel van net geen 14 jaar, wakker en begon hij hard te kermen. Hij kon niet meer op zijn achterpoot steunen.

Geen millimeter naar voor of naar achter.

We dachten dat het na een tijdje zou overgaan, natuurlijk dachten we dat.

Hij had immers zondag samen met Cartouche nog een fikse wandeling gemaakt in een warme najaarszon waar we allemaal blij van werden.

Maar nu, nu was het anders. Neen, het ging niet meer.
De veearts onderzocht hem uitgebreid. Het kon zijn heup zijn, zijn poot, er werden RX genomen. Drie zelfs. Niets speciaals te zien.
Eén ding is zeker, zei ze, il souffre. Il a fort mal.

Ze gaf een ontstekingsremmer injectie en morfine om de pijn te doen afnemen, ze gaf pilletjes mee en we dachten dat het snel zou beter worden met onze dikke vriend.

De ganse dag kreunde en steunde hij. Niks hielp. Ondanks de forse dosis morfine, 's morgens en 's avonds. Precies of hij had zelfs geen aspirientje gekregen tegen de pijn !Hij kon zich niet verleggen, niet verzetten,niet naar buiten. We moesten hem dragen. Drinken brengen.
Eten wou hij niet.

Heel de nacht bleef hij kermen en wenen. 

Opnieuw naar de veearts. 

Il souffre, le pauvre.

Een andere medicatie, cortisone misschien ?

Waarschijnlijk een hernia , maar dan zou ik een scan moeten laten maken en een operatie is op die leeftijd zeker niet aan te raden....

Maar hij ziet erg af, zoveel is zeker.

Laat ons nog een dag afwachten. Misschien "pakt" de cortisone en is hij er binnenkort weer bovenop.

Ondertussen eet onze vriend nog steeds niet. Hij geeft aan te willen drinken door zijn lippen met zijn tong nat te maken en dan helpen we hem.

Hij kreunt nog harder als hij misschien naar buiten zou willen....en dan zetten we hem buiten, maar na een paar seconden valt hij om, of houdt hij zich kranig als er een dun straaltje het gras raakt. Wat een proper hondje toch.

Maar na zo'n drie dagen en nachten afzien vond ik dat het welletjes geweest was. Zo afzien is voor niks nodig en wat heeft dat hondje nu nog voor een leven. Dat kan toch niet langer.

De veearts begreep het helemaal . Jan minder . Maar al gauw begreep hij dat het niet anders kon. 

Hij was er het hart van in. Hij ziet er vreselijk van af.

En vanmorgen rond half twaalf was ik bij bij de veearts om definitief afscheid te nemen van onze oude vriend.

U moet er niet bijblijven hoor mevrouw.

Ja maar, ik wil dat wel, mag ik er bij blijven?

Uiteraard mevrouw. Dan doet U het voor hem !

Dat zinnetje was voor mij de trigger , het was eventjes te veel voor mij.
Maar ik herpakte me , legde zijn dekentje onder hem terwijl de veearts alles in gereedheid bracht .

Zo voelde de aarde toch wat warmer aan , dacht ik.
Hoe onnozel kan je zijn. Hart en rede, weet je wel?

En dan, na enige seconden was een lang gelukkig leven in drie verschillende landen voorbij....

Ik herinner me dat ik hem kocht van een Nederlandse collega bij ING, Onno Tettelaer. Echt waar, die heette zo. En zijn vrouw heette Alfonsine. Heel jonge ,sympathieke mensen ,met een heel oude naam. We gingen hem ophalen net over de grens, aan zee, in een kei-gezellig huisje. ik had er onmiddellijk kunnen blijven wonen. Het was een groot nestje en we konden nog kiezen. De kinderen hadden de hondjes allemaal een naam gegeven. Ik herinner me nog "Pomponnetje" . Hoe kom je erop hé? Omdat het zo'n dikkerdje was.

En Spotje, nou omdat hij zoveel vlekjes had. Veel spotjes, zei de kleinste! 

Spotje was een Nederlander en door bij ons te komen wonen werd hij Belg. En toen we drie jaar later naar Frankrijk verhuisden werd hij Fransman.
Straf hé. Drie nationaliteiten.

Hij paste zich onmiddellijk aan aan zijn nieuwe omgeving.

45 Hectares landbouwgrond en meer, pruimelaars, vijgenbomen en heel veel wild .

En Falco, de -voor hem dan- vreselijk hond van de overbuurvrouw Jeanette, die hem bijna eens verorberd had waardoor hij een week in z'n nest moest blijven liggen, genaaid van achter naar voor, non mais !

Een paar maanden na de verhuis kwam er groot geweld in ons huis, cartouche, de Epagneul Breton. Maar zijn beste vriend, behalve als er iets heel lekkers te verdelen viel, dan gromden ze naar elkaar dat het niet schoon was.

Spotje, die blafte en tekeer ging als we aanstalten maakten om te gaan wandelen, die altijd HEEL VEEL HONGER had en alles verorberde, behalve deze week.

Spotje mijn held, die me een doodgebeten slang als cadeau offreerde toen ik door sciatique geveld op de zetel lag en niet naar buiten kon.

Maar Spot ook die de laatste maanden 's morgens  niet meer mee de berg op wou, die potdoof geworden was en helemaal niet graag alleen gelaten werd.

Die steevast naar buiten wou als onze avondfilm begon , waar we ons dood aan ergerden trouwens !

Maar Spotje die voor altijd in ons hart is .

Als je geen huisdier hebt weet je niet wat zo'n aanwezigheid betekent.
En zelfs dan, zei Vera, als je nog nooit afscheid moeten nemen hebt van een huisdier weet je ook niet wat dat verlies betekent.
Ik wens het niemand toe, maar het is des levens , gémissons, gémissons,gémissons, mais espérons .
Dag Spotje, dag Poddie, dag Poddiewot, dag Spottiewoddie....