maandag 31 december 2012
31 december 2012
woensdag 26 december 2012
een "zinvolle kerst"
De Kerstboom Nel had ons gevraagd om dit kerstfeest zin te geven.... Ze is er wel niet en dat vinden we heeeeeeeel spijtig , maar toch zinderde de gedachte door en vandaar een klein stukje over 'de kerstboom' . Midden december zetten we jaarlijks onze kerstboom op, we versieren hem met slingers en veelkleurige bollen. Het is een feestboom, een vreugdeboom. Van waar komt de kerstboom? Wat betekent hij? Wat blijft er over van de traditie? Wat brengt hij ons tegenwoordig? Waarom blijven we die traditie in ere houden? Dat zijn de vragen die ik me heb gesteld en waar ik jullie wil over onderhouden deze middag. Kerstmis terugvoeren naar naar 25 december alleen is niet mogelijk. De boom wordt meestal tevoren opgezet en hij blijft ook meestal staan tot even na Nieuwjaar. De heidense periode van de kerst begint bij Allerheiligen begin november , wordt gevolgd door het winterzonnewendefeest om te eindigen in de kerstnacht. Het feest gaat verder op 1 januari onder de maretak en eindigt op 6 januari, datum waarop het betaamt alle herinneringen van die dagen te verwijderen, de dennennaalden die aan de voet van de boom gevallen zijn op te vegen en te wachten op de zomerzonnewende. De christelijke kerst begint bij de Advent ,die overeenkomt met de vier weken voorafgaand 25 december . In Duitsland wordt op 11 november ST Maarten gevierd en de feestperiode eindigt de tweede zondag in januari , op Driekoningendag. Vele rituelen vieren de overgang van de duisternis naar het licht. Laten we de oorsprong van die rituelen eens van naderbij bekijken. In Rome leidde het feest van Saturnalia naar de winterzonnewende. Deze festiviteiten werden gevierd ter ere van de God Saturnus , de God van de groei , van het zaad en van de wijn, equivalent van de Griekse God Chronos en van zijn vrouw, de Godin van de Aarde Opis. Het waren echte festijnen en de huizen waren versierd met groene planten . De slaven kregen dezelfde rechten als de vrije mensen . De Saturnaliën doelden op de ommekeer van macht : Saturnus gooide zijn vader Uranus van de troon om later op zijn beurt van de troon gestoten te worden door zijn eigen zoon Jupiter. Bij de Kelten , de Germanen, de Slaven vinden we die Saturnaliën ook terug. Na het feest van de doden begin november stelt de mens vast dat de dagen verontrustend lang beginnen worden. Eind december wordt de zonnewende gevierd , feest van het Licht met de hoop op een vernieuwde natuur. In Egypte herdacht men op 6 januari de geboorte van Horus, ook de nieuwe zon genoemd. Nadat Isis vele tranen had vergoten bij de dood van haar man, de zonnegod Osiris , viert ze daarna de geboorte van haar zoon. Het was een moment waarop de zon gevierd werd gedurende 12 dagen. De Katholieke kerk begreep het belang van deze periode en nam gewoonweg al deze heidense feestdagen over . Op 25 december vieren de Christenen de geboorte van Jezus. Deze datum werd heel laat gekozen door Rome. Het was Paus Julius de Ie die in 376 na Christus deze datum uitkoos. Tevoren werd de geboorte van Jezus gevierd op de 6e januari, dag van Driekoningen. 25 December werd ook gevierd door de cultus van Mithra , in die tijd een grote concurrent van de katholieke kerk , die op die dag de Zonnegod vierden, Sol Invictus. Het ging zelfs zo ver dat Rome gewoonweg Jezus uitriep als Sol Invictus, de onoverwinnelijke zon. Het gaat hem dus meer om de viering van het Licht, van de dagen die weer langer worden, van de groei en bloei van alles in de natuur. In de Noorderse landen viert men Yul, en destijds ging men een groot blok hout halen die de meester des huizes tijdens kerstavond in de open haard gooide, er olie , zout en wijn op uitgoot en er werd gebeden. In sommige gezinnen waren het jonge meisjes die de houtblok aanstaken met weefsels van het afgelopen jaar . Eenmaal dat de grote open haarden verdwenen, verdwenen ook die gewoontes. De grote houtblok van weleer maakte plaats voor een veel kleiner exemplaar, waar soms kaarsen op werden gezet en groen en die dan in het midden van de tafel preek, om later de ons alom bekende kerststronk als dessert te worden? Patisserie met groene marsepeinen bladeren en suikerrozen. Dat is één van de oorsprongsverhalen van de kerstboom. Een boom die versierd werd en nadien in brand gestoken werd door de mensen, om zich te doen vergeven door de Goden van wie ze het vuur hadden gestolen. Maar zoals bij elk symbool zijn er meerdere lezingen nodig. Want men vindt de kerstboom ook terug in alle Indo Europese volksstammen. De Grieken en later de heidense ritualen van de zonnewende versierden ook een boom , symbool van het leven , met fruit , bloemen en graan. De eik was bij de Druïden een bij uitstek symbolische boom in oud Gallië . De Kelten vereerden hem en versierden hem met rode gouden appels die het heilige vuur symboliseerden , het leven en de vruchtbaarheid. In de XIe eeuw beelden de Christenen scènes uit van de Mysteriën, waaronder het mysterie van het paradijs . Ze deden dat in het voorhof van de kerk en dikwijls was de boom van het aards paradijs een dennenboom versierd met rode appels. Maar een boom moet het bos niet verstoppen, het kerstbomenbos. Het is in de Elzas dat we dus de oorsprong van onze traditie moeten gaan zoeken. Van in de XVII e eeuw werden de huizen versierd met dennenbomen met kerstdag. De boom werd versierd met snoepgoed, rode appelen en roze papieren rozen, een boom die uit de Vogezen kwam . De boom verzinnebeelde de rijkdom en de geschenken die de natuur ons geeft. Maar vanaf de Xe eeuw versierde men reeds huizen met groene bladeren in de kerstperiode. De katholieke kerk nam de traditie weeral over en introduceerde de kerstboom, immer groene boom, getuige van het eeuwige leven. In de kerk en op kerstavond werd hij boom van kennis, een grote kaars brandde in zijn kruin. Zo werden twee symbolen verenigd : die van het leven en die van het licht. Maar die traditie veroorzaakte dikwijls brand en de kerstboom werd uit de kerk verbannen. Na de oorlog van 1870 werd zijn gebruik veralgemeend, alhoewel de kerk de boom beschouwde als een heidens rituaal . De boom werd dus lange tijd niet meer gebruikt, in Italië, Spanje, landen die heel katholiek zijn. De Angelsaksische landen en de Scandinavische landen hebben daar geen probleem mee en dus werd de kerstboom een essentieel element van het kerstgebeuren. In het zuidelijke halfrond wordt de dennenboom vervangen door de pohutukawa waarvan de rode bloemen ontluiken rond de kerstperiode. In Rusland was de kerstboom verboden want daar voerde men een antireligieuze politiek tot in 1934. Daarna mocht hij enkel staan als symbool van het nieuwe jaar. Hoe het ook zei, als we aan de kerstboom denken, denken we aan pakjes, met versieringen die variëren zoals mode .Er wordt een ster in de kruin geplaatst, voor de Christenen een herinnering aan de ster van Bethlehem die de drie koningen de weg getoond heeft, maar die vijfpuntige ster is ook symbool van de volmaakte mens. ( Da Vinci) Dus is het bijna niet mogelijk van kerstmis te spreken zonder te spreken over cadeautjes, eerst opgehangen aan de boom zelf, om later bont gekleurde pakjes te worden die onder de kerstboom worden geplaatst. Op het einde van de Saturnalia feesten hadden de Romeinen ook de gewoonte van pakjes uit te delen, vooral aan de kinderen. Tegelijkertijd offerde men aan de godin Stenia in Rome in hout uitgesneden voorwerpen, strenae genaamd. ( étrennes) . Deze voorwerpen werden begin januari geofferd , maand ter ere van Janus, de god met de twee gezichten ,één naar achter gekeerd en één naar voren, het verleden en het heden. God van de overgang, hij ziet het licht terugkeren. Onze kerstboom , onze lichtboom, is genereus en nodigt ons uit feest te vieren. Om ons in familie en vriendenkring terug te trekken, om broederlijk samen te komen en het kerstmaal te delen. Het is een moment van het elkaar terugvinden, soms een moment van verbroedering, van uitwisseling, van attenties, van lief zijn voor elkaar, een moment om zijn hart open te stellen, de andere te ontvangen, de eenzame uit te nodigen, degene die vergeten wordt erbij te hebben, om over de afwezige te spreken. Het komt ons individueel en collectief toe de mythe van de lichtboom aan te wakkeren en de natuur en de kennis in harmonie te herleiden. Laat ons dus de kerstboom verlichten, of het nu een boom van vuur is, een boom van leven, van kennis, dat hij schijnt en ons hart verlicht in het diepste van de nacht, laten we de zonnewende vieren, het begin van de overwinning van het licht op de duisternis, laat ons het ST Jan vieren, St Jan de Evangelist, degene die ons een boodschap van hoop en liefde gebracht heeft. Zo zullen we daadwerkelijk kinderen van het Licht worden om een betere wereld te maken en dat onze boom tussen hemel en aarde de boodschapper moge zijn van al onze wensen en onze betrachtingen. Laten we dus het glas heffen op al degenen die ons dierbaar zijn en al degenen die ons dierbaar waren en er niet meer zijn ! Buvons ! Ik heb gezegd . Geneviève 25/12/2012, bij Zwany en Rick, met Jan, Caroline, Constant, Gio en Emilio
kerstinkopen
zondag 23 december 2012
Demaciado !
Té veel ! Soms heb ik de indruk dat ik onderhevig ben aan té veel indrukken. Zoveel indrukken dat ik niet weet welke indruk ik zou uitkiezen om erover te schrijven. Indrukken die aan elkaar verbonden zijn of los staan van elkaar. Springend van de hak op de tak, van gevoel naar gevoel ,van mens naar mens, van gebeurtenis naar omstandigheid , van zwart naar wit gaand over grijs uiteraard, want de voegen van de mozaieke vloer zijn het allerbelangrijkst...
Zo ben ik een weekje in Belgïe geweest en voor het eerst in lang heb ik dat stil gehouden. Nu Gust er is weet ik immers niet wat er exact van mij verwacht wordt in mijn nieuwe status van 'mamie France'.
Is het de bedoeling dat ik Gustje dagelijks naar de oppas breng en hem ook terughaal? Of niet? Of is het een week waarin Gust helemaal niet naar de oppas zal gaan? Zal zijn moemoe hem ook in die week een dagje bijhouden, of neem ik dat over? Zal Aude 's avonds met Stienus eens uitgaan en houd ik Gust ondertussen bij? Kortom, ik wist het niet.
Ik wist niet hoe Aude mijn korte week gepland had en wanneer ik vrij zou zijn.
Vandaar.
Schuldgevoel denk ik achteraf, schuldgevoel dat ik er niet ben om op hem te letten, maar wel beseffend dat indien ik in Belgïe zou gebleven zijn, ik nog zou werken overdag en er toch niet zou zijn voor de kleine man.
Vandaar.
Stilletjes, heel stiekem naar Belgïe zoals jaarlijks in december, om Dr Becq weer te zien en te hopen dat alles onder controle is op geneeskundig vlak.
Maar zie, het verliep vlotter dan verwacht. Gust ging 's morgens naar de oppas met of zonder mij. Hij werd of door mij of niet opgehaald, de moemoe was er , en samen hebben we ook een leuke dag in de stad gehad.
Dus heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om dingen te doen die ik anders niet doe : eens met een andere vriendin afgesproken, naar Keulen geweest met mijn zus en een prachttentoonstelling bezocht van David Hockney, de moeite en aangezien we in de creatieve les op dinsdag volledig in de ban zijn van die kunstenaar was dat een unieke gebeurtenis.
's Avonds lekker bij Aude vertoeven , samen in de zetel , met of zonder Gust.
Maar dus is er een tijd vòòr Gust en een tijd nà Gust.
En die tijd nà Gust is heel intensief. Het ventje kan bijzonder goed zijn keel openzetten. En dan weet je helemaal niet meer wat doen of beter gezegd dan weet ik helemaal niet meer wat doen. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe ik het vroeger deed? Of Aude ook zoveel weende? Ik weet het niet meer. Waarschijnlijk niet, want Ingrid, de andere moemoe herinnert zich wel nog heel goed hoe hard Stienus weende, zo hard dat ze hem op zolder gelegd had tot de buren kwamen bellen om er haar attent op te maken dat haar kind weende...wat ze natuurlijk wel wist...
neen, ik weet het niet meer.
Wat ik wel nog weet is dat ik heel kleine babys niet zo leuk vind. Leuk is wel als ze je doen smelten met hun lach en Gust kan ook heel goed lachen, schateren zelfs, leuk is ook als ze heel warm en dicht tegen je aan liggen om hun melk op te drinken of gewoon om gewiegd te worden, maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik veel liever grotere kinderen heb. Kinderen die er iets uitflappen, of die je boos maken of die je hard doen lachen, iets groter dus en het wordt nog beter.
Volgende week komen ze alle drie naar hier en Jan is druk doende met het isoleren van de gastenbadkamer opdat Gustje het warm zou hebben.
Zo levert hij ook zijn bijdrage aan het kleine ventje. ZIjn pakje ( zeg maar pak) staat al gereed onder de kerstboom . benieuwd wat hij daarvan zal vinden...
maandag 3 december 2012
koning winter
zondag 2 december 2012
" De jongens"
zaterdag 24 november 2012
Programma
vrijdag 23 november 2012
La grande famille 100 %
Een paar weken geleden stond ik te strijken terwijl ik naar de radio luisterde. Meestal beluisteren we radio 100% , een lokale zender van de Tarn. Castelnau-Montratier is een grensstadje op de Lot en de Tarn, vandaar dat we beter een zender uit De Tarn ontvangen dan uit de Lot.
De omroeper kondigde een kwis aan. Een acteur beschreef een historisch personnage en je moet raden wie bedoeld wordt. Vrij vlug had ik door dat het om Daudet ging, de schrijver van Tartarin de Tarascon.
Waarom zou ik niet bellen, dacht ik?
Ik had nog nooit meegedaan met een radiokwis,maar er moet voor alles een begin zijn.
Dus, ik bel.
Geef mijn antwoord telefonisch door .
En een vijftal minuten nadien word ik opgebeld door de omroeper, een man met éen van de mooiste,warmste stemmen die ik ooit heb gehoord. Een stem om op slag verliefd op te worden, echt waar.
Ik was van slag, niet door het feit dat ik werd gebeld omdat ik het antwoord juist had, maar door die zwoele stem.
Soit, de man begint buitengewoon vriendelijk met me te praten. Waar woon ik, hoe oud ben ik, van waar kom ik. Hij moet lachen als ik zeg dat ik het gevoel heb meer te werken nu ik op pensioen ben dan tevoren ...hij maakt er een grapje over en vraagt me of ik kan herhalen wat ik net zei als ik rechtstreeks op antenne kom, want ik heb gewonnen en maak kans op 1000 Euro . Waaow ! Zeker!
En daar sta ik dan, helemaal alleen beroemd te zijn voor een paar minuten. Jan is hout aan het hakken beneden, ik bel hem, hij hoort zijn Gsm niet rinkelen. Niemand anders in de buurt die mijn ' moment de gloire' gaat meemaken. Ik voel me belachelijk, helemaal alleen en verlaten op mijn berg.
Het moment is aangebroken, het is aan mij, je suis sur antenne .
Nu wachten tot het einde van de week ,als ik eventueel zal uitgeloot worden als winnaar met de prijzenpot.
Vergeet het echter, ik had niet alle geluk en beleefde geen tweede gloriedag op de radio, ik heb de 1000 Euro spijtig genoeg niet gewonnen.
Maar Daudet en Tartarin de Tarascon, neen, nooit gedacht dat die nog eens van pas gingen komen. Wat hield ik toch van de lessen Frans op school, mijn lievelingsvak eigenlijk en mijn eerste beroepskeuze was Romaanse, vlug weggewuifd door mijn ouders omdat 'ik toch niét van plan was les te geven zeker?'
Neen, dat was niét mijn bedoeling, ik wou gewoon Frans leren voor het Frans. Deze week las ik nog in een boek over een jong meisje die gek was op wiskunde maar er niet durfde voor uitkomen dat ze gewoon wiskunde wou leren voor de wiskunde, niet om les te geven. Bij mij was het net zo.
En waarschijnlijk was ik gek op Frans omdat mijn moeder franstalig was maar ik niet van die tweetalige opvoeding genoot, vermits ik bij mijn grootmoeder opgroeide. En dus deed ik mijn uiterste best in Frans opdat ik geen achterstand zou hebben als ik naar huis ging of als mijn moeder op bezoek kwam.
En zo geschiedde, na zes jaar de beste te zijn geweest op school, kreeg ik de prijs van de Lycée Français, een mooie ingebonden reeks boeken van klassieke Franse auteurs. Ik heb ze nooit kunnen wegdoen, te veel herinneringen.
Maar ik heb mijn droom vlug opgeborgen en studeerde rechten, zoals mijn moeder vòòr mij, dus er was toch die link. En hoe meer ik graaf in de herinneringen, hoe vaker ik er me op betrap toch een gemis te hebben gehad , het gemis van een onbereikbare moeder. Raar dat je dat nooit op het moment zelf ontdekt of vaststelt, dat er soms jaren moeten overgaan voor je beseft hoe je in elkaar zit.
Alphonse Daudet ja en Tartarin de Tarascon. 't Zijn de mannen !
donderdag 22 november 2012
Parijs
donderdag 15 november 2012
Zou het dan toch het weer zijn?
zondag 11 november 2012
Oude vrienden,nieuwe vrienden,zomervrienden,wintervrienden
In België had ik ook winter- en zomervrienden, mensen die je meer ziet in de zomer of die je juist knus en gezellig bij de kachel ontvangt in de winter.
Jan T. is zo'n wintervriend, want tijdens de zomermaanden was hij veel op reis, ver op reis, te ver op reis soms.
Hij schrijft me regelmatig en uit ervaring weet ik dat dat zeldzaam is, een vriend die schrijft. Ik heb redelijk wat vriendinnen die schrijven, maar slechts één vriend die dit pleegt te doen en die op die manier de vriendschap in stand houdt.
Jan T. was ook die vriend die ooit , en dan spreek ik van 33 ( jawel, hoogst symbolisch realiseer ik me nu ) jaar geleden , de hoorn van de telefoon neerlegde en zei: " ik wil je zien, nu, ik heb er genoeg van om enkel je stem aan de telefoon te horen, dagelijks, en niet te weten hoe je eruit ziet".
Ik wist niet waar ik het had. Hij was advokaat en dagelijks bespraken we de lopende dossiers en nieuwe zaken beroepsaansprakelijkheid, en die man kon er niet meer tegen geen gezicht op een stem te kunnen plakken. En zie, het verliep vlotjes. Stilletjes aan hadden we meer contact, we gingen bijna maandelijks samen eten, ook toen ik na 17 jaar vertrok naar een andere maatschappij waar hij niet op de lijsten van advokaten voorkwam. We bleven in contact. Ook met zijn vrouw had ik contact, maar toch respecteerde ze die vriendschap en vervoegde ze ons maar af en toe.
Hij vergat ook geen enkele keer mijn verjaardag, bracht bloemen aan huis, jawel, zelfs eenmaal bracht hij de bloemen op het vliegveld toen ik terug kwam uit Denemarken en hij dacht te laat te zijn met zijn wensen.
Kortom, een ongelooflijk preofessioneel contact dat uitgroeide tot vrienschap. Het gebeurt niet vaak.
En nu schrijven we dus. Jan schrijft onzin, surrealistisch gekribbel waar je niet veel wijzer van wordt, grappen, hij heeft precies al mijn brieven en kaarten en foto's bijgehouden, want regelmatig stuurt hij mij mijn eigen geschrijf terug, soms daterend van twintig jaar geleden ...
Zo heb ik verschillende kaartjes van hem, ondertekend met 'de wintervrienden'.
Hier hebben we ook wintervrienden, dat zijn zij die 's zomers te druk bezig zijn met hun chambres d'hôtes, met hun gîtes, of die hier enkel zijn in de winter.
Als we elkaar dan terug zien heb ik soms de indruk dat die heel lang op reis zijn geweest, want sommige verhalen ken je niet, en omgekeerd.
En natuurlijk zijn er zomervrienden, zij die hier enkel in juli en augustus zijn en de winter laten voor wat het is in het zuiden, meestal omdat hun huis hier niet voorzien is van de nodige verwarming.
Wij hebben ook geen centrale verwarming, we denken na over de meest ecologische manier van verwarmen, maar we zijn er nog niet uit.
Dus momenteel hebben we een hout-en kolenkachel en een Cantou, grote open haard met système Behrmann, brandt op hout en doet het heel goed.
Enigste vereiste: je moet verdomd gezond zijn om dat hout te verzagen, met de tractor naar boven te brengen en elke morgen binnen te brengen. Bovendien kan je zomaar niet een ganse dag weg van huis, je moet nadenken wanneer en ( vooral) tot wanneer je wegblijft, anders moet je het vuur weer aanmaken en aangezien de muren hier superdik zijn kan het serieus afkoelen binnen.
Maar Jan ( de andere Jan) kan dat allemaal, ik niet, vandaar dat we nadenken om er nog een ander systeem op na te houden, problemen voor later.
We hebben ook winter én zomervrienden, zij die er het ganse jaar door zijn, die steeds beschikbaar zijn en die bijna als het ware deel beginnen uit te maken van je gezin. Als er iets te vieren valt denk je onmiddellijk aan hen en zij aan jou, en dat maakt die vriendschap dan weer boeiend. Vrienden van vroeger in België, die je niet vergeten zijn en die regelmatig bellen of mailen. Of klasgenoten die hier ook wonen, jaja, zelfs dat gebeurt. Of zij die nog verder wonen dan ik . Vrienden die hier vrienden geworden zijn en die we vroeger niet kenden. Vrienden van vrienden die onze vrienden geworden zijn. Vrienden die eerst geen vrienden waren en het nadien werden. Franse vrienden, Vlaamse vrienden, Nederlandse vrienden, Engelse vrienden, jachtvrienden, tekenklasvrienden, verenigingsvrienden, buren-vrienden, zelfs vliegtuigpassagiersvrienden, die je een kaartje sturen na een ganse dag tijdens een luchthavenstaking in Blagnac samen doorgebracht te hebben. En allemaal zijn ze anders . En allemaal maken ze deel uit van onze biotoop hier in het zuiden. Maar het doet altijd plezier als iemand die je vroeger gekend hebt op facebook plots de vraag stelt " vrienden worden?" . Beter zou zijn " terug vrienden worden?" Daarom vind ik facebook zo leuk, Jan zegt het niks. Ik vind het leuk omdat ver weg ook dichtbij is soms. Om elkaar weer te vinden , terug te vinden, op te sporen , samen te lachen , of te wenen, om op de hoogte te blijven van iemand zijn leven. Maar evengoed zegt het je dus niks en stuur je kaartjes , zoals Jan T., de enige onvervalste wintervriend, sinds 33 jaar.
Jan T. is zo'n wintervriend, want tijdens de zomermaanden was hij veel op reis, ver op reis, te ver op reis soms.
Hij schrijft me regelmatig en uit ervaring weet ik dat dat zeldzaam is, een vriend die schrijft. Ik heb redelijk wat vriendinnen die schrijven, maar slechts één vriend die dit pleegt te doen en die op die manier de vriendschap in stand houdt.
Jan T. was ook die vriend die ooit , en dan spreek ik van 33 ( jawel, hoogst symbolisch realiseer ik me nu ) jaar geleden , de hoorn van de telefoon neerlegde en zei: " ik wil je zien, nu, ik heb er genoeg van om enkel je stem aan de telefoon te horen, dagelijks, en niet te weten hoe je eruit ziet".
Ik wist niet waar ik het had. Hij was advokaat en dagelijks bespraken we de lopende dossiers en nieuwe zaken beroepsaansprakelijkheid, en die man kon er niet meer tegen geen gezicht op een stem te kunnen plakken. En zie, het verliep vlotjes. Stilletjes aan hadden we meer contact, we gingen bijna maandelijks samen eten, ook toen ik na 17 jaar vertrok naar een andere maatschappij waar hij niet op de lijsten van advokaten voorkwam. We bleven in contact. Ook met zijn vrouw had ik contact, maar toch respecteerde ze die vriendschap en vervoegde ze ons maar af en toe.
Hij vergat ook geen enkele keer mijn verjaardag, bracht bloemen aan huis, jawel, zelfs eenmaal bracht hij de bloemen op het vliegveld toen ik terug kwam uit Denemarken en hij dacht te laat te zijn met zijn wensen.
Kortom, een ongelooflijk preofessioneel contact dat uitgroeide tot vrienschap. Het gebeurt niet vaak.
En nu schrijven we dus. Jan schrijft onzin, surrealistisch gekribbel waar je niet veel wijzer van wordt, grappen, hij heeft precies al mijn brieven en kaarten en foto's bijgehouden, want regelmatig stuurt hij mij mijn eigen geschrijf terug, soms daterend van twintig jaar geleden ...
Zo heb ik verschillende kaartjes van hem, ondertekend met 'de wintervrienden'.
Hier hebben we ook wintervrienden, dat zijn zij die 's zomers te druk bezig zijn met hun chambres d'hôtes, met hun gîtes, of die hier enkel zijn in de winter.
Als we elkaar dan terug zien heb ik soms de indruk dat die heel lang op reis zijn geweest, want sommige verhalen ken je niet, en omgekeerd.
En natuurlijk zijn er zomervrienden, zij die hier enkel in juli en augustus zijn en de winter laten voor wat het is in het zuiden, meestal omdat hun huis hier niet voorzien is van de nodige verwarming.
Wij hebben ook geen centrale verwarming, we denken na over de meest ecologische manier van verwarmen, maar we zijn er nog niet uit.
Dus momenteel hebben we een hout-en kolenkachel en een Cantou, grote open haard met système Behrmann, brandt op hout en doet het heel goed.
Enigste vereiste: je moet verdomd gezond zijn om dat hout te verzagen, met de tractor naar boven te brengen en elke morgen binnen te brengen. Bovendien kan je zomaar niet een ganse dag weg van huis, je moet nadenken wanneer en ( vooral) tot wanneer je wegblijft, anders moet je het vuur weer aanmaken en aangezien de muren hier superdik zijn kan het serieus afkoelen binnen.
Maar Jan ( de andere Jan) kan dat allemaal, ik niet, vandaar dat we nadenken om er nog een ander systeem op na te houden, problemen voor later.
We hebben ook winter én zomervrienden, zij die er het ganse jaar door zijn, die steeds beschikbaar zijn en die bijna als het ware deel beginnen uit te maken van je gezin. Als er iets te vieren valt denk je onmiddellijk aan hen en zij aan jou, en dat maakt die vriendschap dan weer boeiend. Vrienden van vroeger in België, die je niet vergeten zijn en die regelmatig bellen of mailen. Of klasgenoten die hier ook wonen, jaja, zelfs dat gebeurt. Of zij die nog verder wonen dan ik . Vrienden die hier vrienden geworden zijn en die we vroeger niet kenden. Vrienden van vrienden die onze vrienden geworden zijn. Vrienden die eerst geen vrienden waren en het nadien werden. Franse vrienden, Vlaamse vrienden, Nederlandse vrienden, Engelse vrienden, jachtvrienden, tekenklasvrienden, verenigingsvrienden, buren-vrienden, zelfs vliegtuigpassagiersvrienden, die je een kaartje sturen na een ganse dag tijdens een luchthavenstaking in Blagnac samen doorgebracht te hebben. En allemaal zijn ze anders . En allemaal maken ze deel uit van onze biotoop hier in het zuiden. Maar het doet altijd plezier als iemand die je vroeger gekend hebt op facebook plots de vraag stelt " vrienden worden?" . Beter zou zijn " terug vrienden worden?" Daarom vind ik facebook zo leuk, Jan zegt het niks. Ik vind het leuk omdat ver weg ook dichtbij is soms. Om elkaar weer te vinden , terug te vinden, op te sporen , samen te lachen , of te wenen, om op de hoogte te blijven van iemand zijn leven. Maar evengoed zegt het je dus niks en stuur je kaartjes , zoals Jan T., de enige onvervalste wintervriend, sinds 33 jaar.
vrijdag 9 november 2012
Vol au vent
Gisteren sprak ik af met een vriendin in Cazes-Mondenart, een onooglijk dorpje hier tien kilometer vandaan, om dat er 'foire' was, zei ze.
'Foire' is niet hetzelfde als marché. Marché is de wekelijkse markt waar je groenten en fruit, bloemen en manden, vlees allerhande koopt en foire is dan eerder de maandelijkse markt waarop er ook schoenen en kleren en naaigerief en granen en zaden aangeboden worden in de kleine dorpjes. Want in grotere steden is er wekelijks een grote marché waar je uiteraard veel meer vindt. Er is een mooie markt, twee maal per week in Cahors. Vooral 's zomers leuk en belangrijk, want veel toeristischer dan gedurende de rest van het jaar. In Montauban is er ook wekelijks markt, ook op zaterdag zoals in Cahors en die markt is dan wel meer zuiders getint dan Cahors, veel meer Marokkaanse en Algerijnse kramen, veel meer kruiden, veel volkser.
Wij gaan graag op maandagmorgen naar Caussade. Foire en markt tegelijk en ook 'marché au gras'. Dat zijn dan ganzen en eenden die uitgestald staan mét of zonder lever , grote beesten die echter overheerlijk zijn als confit of rillettes of ook nog fritons. Tja, jullie zullen het moeten komen proeven om te weten waar ik het over heb.
Dat allemaal om uit te leggen waar die foire of de markt op slaat en wat jullie aich daar moeten bij voorstellen.
Ik had dus gehoopt op zo'n kraam of 20 in Cazes-Mondenart. Viel dat even tegen, vijf verkleumde marktkramers, met geitenkaas, groenten, vlees ,vis en dan een kippenkraam.
Aangezien Jan morgen jarig is en ik hem al lang beloofd heb om 'vol au vent' te maken, vroeg ik om een soepkip. Ik had geen idee dat dat gewoon 'une poule' is, en een kip om te braden is 'un poulet'. Dit terloops opdat jullie het ook zouden weten indien jullie echt beslissen om langs hier te komen...
'oh chouette, une poule pour faire du poule au pot' , zegt Pierette, de vriendin in kwestie.
Ah neen zeg ik, ik ga vol au vent maken.
' Qu'est- ce que c'est?', vraagt Pierette.
En voor ik kan antwoorden , begint de marktkraamster een ganse uitleg te geven over wat vol au vent is. Haar schoonvader is immers Vlaming, zegt ze terloops, en ze heeft wel aan mijn accent gehoord dat ik uit het noorden kom.
We lachen samen omdat ik er haar op wijs dat ik aan haar accent hoor dat zij uit het zuiden komt, maar ze is oprecht blij haar kennis van de kippengerechten te kunnen delen en te kunnen rekenen op mijn heftig ja- geknik als blijkt dat ze het allemaal kan uitleggen.
Zo, dat was leuk.
We zouden het daar niet bij laten en een koffie drinken samen . We lopen de straat af, geen café. We vragen aan een voorbijgangster of zij soms weet waar we een koffie kunnen nuttigen?
' Ja hoor, bij de bakker, want het café is in verbouwing'.
We gaan binnen bij de bakker , vragen of we er koffie kunnen krijgen, jazeker!
En de bakkerin sleurt twee stoeltjes naar voor en schuift een piepklein tafeltje tussen ons in. Melk heeft ze niet, maar koffie wel. Twee euro, allez belachelijk goedkoop. Ondertussen komen er klanten om brood, slaan een praatje, spreken ons ook aan, als zijn we meubilair van de zaak.
We nemen afscheid en op weg naar huis herinner ik me de vol au vent van mijn eerste communie, mijn peetoom had het gemaakt met 'sepieten' zei hij. Ik dek dat het cèpes zijn, de grote dure paddenstoelen die je hier vindt.
Of de vol au vent van meme , op feestdagen en de heerlijke rijstsoep die ze maakte van de bouillon.
Of die van mijn zus Anne, ook vermaard tot buiten de contreien.
Ondertussen zijn we een dag verder: de bouillon is rijstsoep geworden, de kip is gepeld, de balletjes in de bouillon gekookt, morgen maak ik de saus met de opgespaarde bouillon en de honden krijgen het vel en de ingewanden, want daar houdt Jan niet van.
Het wordt een reuzeleuke verjaardag, met kippensoep en koninginnehapjes. Echte, van vroeger, we gaan smullen, daar ben ik zeker van.
'Foire' is niet hetzelfde als marché. Marché is de wekelijkse markt waar je groenten en fruit, bloemen en manden, vlees allerhande koopt en foire is dan eerder de maandelijkse markt waarop er ook schoenen en kleren en naaigerief en granen en zaden aangeboden worden in de kleine dorpjes. Want in grotere steden is er wekelijks een grote marché waar je uiteraard veel meer vindt. Er is een mooie markt, twee maal per week in Cahors. Vooral 's zomers leuk en belangrijk, want veel toeristischer dan gedurende de rest van het jaar. In Montauban is er ook wekelijks markt, ook op zaterdag zoals in Cahors en die markt is dan wel meer zuiders getint dan Cahors, veel meer Marokkaanse en Algerijnse kramen, veel meer kruiden, veel volkser.
Wij gaan graag op maandagmorgen naar Caussade. Foire en markt tegelijk en ook 'marché au gras'. Dat zijn dan ganzen en eenden die uitgestald staan mét of zonder lever , grote beesten die echter overheerlijk zijn als confit of rillettes of ook nog fritons. Tja, jullie zullen het moeten komen proeven om te weten waar ik het over heb.
Dat allemaal om uit te leggen waar die foire of de markt op slaat en wat jullie aich daar moeten bij voorstellen.
Ik had dus gehoopt op zo'n kraam of 20 in Cazes-Mondenart. Viel dat even tegen, vijf verkleumde marktkramers, met geitenkaas, groenten, vlees ,vis en dan een kippenkraam.
Aangezien Jan morgen jarig is en ik hem al lang beloofd heb om 'vol au vent' te maken, vroeg ik om een soepkip. Ik had geen idee dat dat gewoon 'une poule' is, en een kip om te braden is 'un poulet'. Dit terloops opdat jullie het ook zouden weten indien jullie echt beslissen om langs hier te komen...
'oh chouette, une poule pour faire du poule au pot' , zegt Pierette, de vriendin in kwestie.
Ah neen zeg ik, ik ga vol au vent maken.
' Qu'est- ce que c'est?', vraagt Pierette.
En voor ik kan antwoorden , begint de marktkraamster een ganse uitleg te geven over wat vol au vent is. Haar schoonvader is immers Vlaming, zegt ze terloops, en ze heeft wel aan mijn accent gehoord dat ik uit het noorden kom.
We lachen samen omdat ik er haar op wijs dat ik aan haar accent hoor dat zij uit het zuiden komt, maar ze is oprecht blij haar kennis van de kippengerechten te kunnen delen en te kunnen rekenen op mijn heftig ja- geknik als blijkt dat ze het allemaal kan uitleggen.
Zo, dat was leuk.
We zouden het daar niet bij laten en een koffie drinken samen . We lopen de straat af, geen café. We vragen aan een voorbijgangster of zij soms weet waar we een koffie kunnen nuttigen?
' Ja hoor, bij de bakker, want het café is in verbouwing'.
We gaan binnen bij de bakker , vragen of we er koffie kunnen krijgen, jazeker!
En de bakkerin sleurt twee stoeltjes naar voor en schuift een piepklein tafeltje tussen ons in. Melk heeft ze niet, maar koffie wel. Twee euro, allez belachelijk goedkoop. Ondertussen komen er klanten om brood, slaan een praatje, spreken ons ook aan, als zijn we meubilair van de zaak.
We nemen afscheid en op weg naar huis herinner ik me de vol au vent van mijn eerste communie, mijn peetoom had het gemaakt met 'sepieten' zei hij. Ik dek dat het cèpes zijn, de grote dure paddenstoelen die je hier vindt.
Of de vol au vent van meme , op feestdagen en de heerlijke rijstsoep die ze maakte van de bouillon.
Of die van mijn zus Anne, ook vermaard tot buiten de contreien.
Ondertussen zijn we een dag verder: de bouillon is rijstsoep geworden, de kip is gepeld, de balletjes in de bouillon gekookt, morgen maak ik de saus met de opgespaarde bouillon en de honden krijgen het vel en de ingewanden, want daar houdt Jan niet van.
Het wordt een reuzeleuke verjaardag, met kippensoep en koninginnehapjes. Echte, van vroeger, we gaan smullen, daar ben ik zeker van.
zaterdag 3 november 2012
Administratiesoap : de stationschef
Het is een echte soap de Franse administratie. De bank, de post, de verzekeringen, de mairie, de thesaurie , de belastingen, de prefecture, de kliniek, de dokter , nu ook : de stationschef .
We trekken een paar daagjes naar Parijs, één van mijn lievelingssteden.
Twee maanden geleden (al) heb ik treintickets besteld via internet, een heel goeie deal, 70 euro per persoon, heen en terug, eerste klas. We vertrekken op vrijdagmorgen en komen terug maandagavond.
Verleden week krijg ik een email : spijtig maar er zijn werken op de lijn en dus stopt de avondtrein niet in Cahors. Kan gebeuren. De rest van de mail is redelijk onbegrijpelijk, zelfs voor de juriste in mij die administratieve contractentaal gewend is ( geweest ) .
Ik besluit naar het station in Cahors te gaan om uitleg en omruil te vragen. Liever dan hopeloos en eindeloos zitten surfen op internet, want dat is ook een brug te ver voor Fransmannen en vrouwen die het liever ingewikkeld uitleggen dan vrij duidelijk in een klare en eenvoudige taal.
Ik verzeker jullie, Walen zijn geen Fransen en leggen veel eenvoudiger en klaarder uit waar ze het over hebben. Fransen niet, die maken er een nationale sport van een eenvoudige brief lees-onklaar te maken voor iedere landsbewoner.
Dus, hop naar het station.
Een heel vriendelijke baliebdiende leest de mail die ik ontvangen heb, bekijkt de tickets die ik besteld heb en vertrekt van haar werkplek naar de stationschef.
Oep, dat betekent niet veel goeds...
De man komt mee en bevestigt me de werken en het feit dat die geboekte trein die avond niet rijdt.
En als ik nu in Montauban op en afstap, vraag ik?
"Ah , vous voulez partir depuis Montauban?"
Neen dus, maar misschien stopt de bewuste trein wel in Montauban?
" ja, als u vanaf Montauban wil reizen, dan neemt u beter de TGV naar Bordeaux en dan naar Parijs"
Neen, neen, het was maar een vraag.
" Neen mevrouw, de treinen stoppen in Brive"
Dat is 110 km van Cahors en dus 140 km van mijn voordeur. Niet dus.
En een ander uur ?
" Enkel de volgende dag om 13.15u"
Ok dan, het kost me wel een nacht hotel meer, maar bon.
" nu luister mevrouw, ik kan u het geboekte ticket niet terugbetalen"
Op dat ogenblik buigt mijn kop zich automatisch naar rechts, mijn gezichtsuitdrukking wordt één groot vraagteken.
Dus, zeg ik, als ik een frigo koop en betaal en bij de levering blijkt dat het door mij gekozen type niet meer beschikbaar is, dan ben ik mijn geld kwijt?
Ik schiet daarbij in een lach en ik betrap er mij op dat ik ook zo eens gelachen heb op mijn Werk toen een administratieve bediende al zuchtend voor een klasseerkast stond. Ik had de manier van klasseren gewijzigd. In plaats van op nummer zouden ze per beheerder klasseren. En dat was voor deze dame kwasi onbegonnen werk. En ik lachte. Ze was zo verontwaardigd dat ze bij mijn baas gaan klagen is dat dat die man me vanaf dan catalogeerde als iemand die geen respect had voor mensen. Ik ben dus voorzichtig geworden, je zou voor minder.
Toch moet mijn houding de chef de gare doen nadenken hebben.
"Mais je vais vous rembourser ,madame, ne vous inquiétez pas!"
Allez vooruit.
Het ticket voor de volgende dag kost wel het dubbel, zegt hij terloops....
Dus 154 euro ipv 70...
En in tweede klas? Vraag ik op de valreep.
Dan is het maar 114 euro.
"De betaalde 70 euro kan ik wel niet in mindering brengen van het door u te betalen bedrag"
Dus eerst stort hij 70 euro op mijn rekening en dan moet ik met mijn bankkaart 114 euro betalen. Eenvoudig toch?
Ik kan me daar zo in ergeren, zo verschrikkelijk in ergeren.
Maar vandaag las ik op facebook dat het regent in Lier en dat het koud is.
En hier schijnt de zon en voorspellen ze 22 graden.
Tja, denk ik dan, je kan niet alles hebben hé?
We trekken een paar daagjes naar Parijs, één van mijn lievelingssteden.
Twee maanden geleden (al) heb ik treintickets besteld via internet, een heel goeie deal, 70 euro per persoon, heen en terug, eerste klas. We vertrekken op vrijdagmorgen en komen terug maandagavond.
Verleden week krijg ik een email : spijtig maar er zijn werken op de lijn en dus stopt de avondtrein niet in Cahors. Kan gebeuren. De rest van de mail is redelijk onbegrijpelijk, zelfs voor de juriste in mij die administratieve contractentaal gewend is ( geweest ) .
Ik besluit naar het station in Cahors te gaan om uitleg en omruil te vragen. Liever dan hopeloos en eindeloos zitten surfen op internet, want dat is ook een brug te ver voor Fransmannen en vrouwen die het liever ingewikkeld uitleggen dan vrij duidelijk in een klare en eenvoudige taal.
Ik verzeker jullie, Walen zijn geen Fransen en leggen veel eenvoudiger en klaarder uit waar ze het over hebben. Fransen niet, die maken er een nationale sport van een eenvoudige brief lees-onklaar te maken voor iedere landsbewoner.
Dus, hop naar het station.
Een heel vriendelijke baliebdiende leest de mail die ik ontvangen heb, bekijkt de tickets die ik besteld heb en vertrekt van haar werkplek naar de stationschef.
Oep, dat betekent niet veel goeds...
De man komt mee en bevestigt me de werken en het feit dat die geboekte trein die avond niet rijdt.
En als ik nu in Montauban op en afstap, vraag ik?
"Ah , vous voulez partir depuis Montauban?"
Neen dus, maar misschien stopt de bewuste trein wel in Montauban?
" ja, als u vanaf Montauban wil reizen, dan neemt u beter de TGV naar Bordeaux en dan naar Parijs"
Neen, neen, het was maar een vraag.
" Neen mevrouw, de treinen stoppen in Brive"
Dat is 110 km van Cahors en dus 140 km van mijn voordeur. Niet dus.
En een ander uur ?
" Enkel de volgende dag om 13.15u"
Ok dan, het kost me wel een nacht hotel meer, maar bon.
" nu luister mevrouw, ik kan u het geboekte ticket niet terugbetalen"
Op dat ogenblik buigt mijn kop zich automatisch naar rechts, mijn gezichtsuitdrukking wordt één groot vraagteken.
Dus, zeg ik, als ik een frigo koop en betaal en bij de levering blijkt dat het door mij gekozen type niet meer beschikbaar is, dan ben ik mijn geld kwijt?
Ik schiet daarbij in een lach en ik betrap er mij op dat ik ook zo eens gelachen heb op mijn Werk toen een administratieve bediende al zuchtend voor een klasseerkast stond. Ik had de manier van klasseren gewijzigd. In plaats van op nummer zouden ze per beheerder klasseren. En dat was voor deze dame kwasi onbegonnen werk. En ik lachte. Ze was zo verontwaardigd dat ze bij mijn baas gaan klagen is dat dat die man me vanaf dan catalogeerde als iemand die geen respect had voor mensen. Ik ben dus voorzichtig geworden, je zou voor minder.
Toch moet mijn houding de chef de gare doen nadenken hebben.
"Mais je vais vous rembourser ,madame, ne vous inquiétez pas!"
Allez vooruit.
Het ticket voor de volgende dag kost wel het dubbel, zegt hij terloops....
Dus 154 euro ipv 70...
En in tweede klas? Vraag ik op de valreep.
Dan is het maar 114 euro.
"De betaalde 70 euro kan ik wel niet in mindering brengen van het door u te betalen bedrag"
Dus eerst stort hij 70 euro op mijn rekening en dan moet ik met mijn bankkaart 114 euro betalen. Eenvoudig toch?
Ik kan me daar zo in ergeren, zo verschrikkelijk in ergeren.
Maar vandaag las ik op facebook dat het regent in Lier en dat het koud is.
En hier schijnt de zon en voorspellen ze 22 graden.
Tja, denk ik dan, je kan niet alles hebben hé?
vrijdag 2 november 2012
Will Tura: 't Is vandaag de eerste schooldag.....
Een echt moederke. Ja, een echt moederke is ze.
Mijn Audeke, wie had dat ooit gedacht?
Vandaag ging ze voor de eerste keer na 4 maanden opnieuw aan het werk bij Le Chapeau in Antwerpen.
Ze werkt er graag. Zoveel is duidelijk. Ze werkt er hard, zoveel is ons ondertussen ook duidelijk geworden.
Maar zie, nu was ze vier maanden thuis en dat was 9 jaar geleden, want Aude werkt al van haar 19e.
En nu heeft ze dus Gustje om voor te zorgen.
En dat doet ze goed.
Bij elke kik, elke kuch, elke zucht, elke aanstoot tot wenen, elke aandrang tot schreeuwen, elke beweging, hoe klein ook, ze heeft het gezien, ze staat recht en begeeft zich naar wieg ,park, buggy, koets, relaxzeteltje, en ze geeft die tut nog maar eens, ze vraagt zich af of hij dorst heeft, of slaap nodig heeft, of een natte pamper, of hij wel goed ligt, of niet, of hij het vooral naar zijn zin heeft of niet en ze doet dat met een engelengeduld . Zowaar.
Gisteren stond het wenen haar nader dan het lachen, want vandaag zou ze Gust de ganse dag moeten missen. En morgen ook en volgende week ook. En dat vond ze heel erg.
Verdwaasd keek ik naar de hoorn van de telefoon. Ik kon me moeilijk inbeelden waar ze het over had. Was ik ook zo geweest? Had ik het vroeger, 28 jaar gelden ook erg gevonden toen Aude voor het eerst naar de pleegmoeder ging? Dat was Martine, een nicht van Philippe die in Opwijk woonde. Ze is er twee en een half jaar geweest en dat was een engel op zich!
Neen, ik betrap me erop dat ik anders was. Ik was zo blij dat ik weer aan de slag kon. Mijn wereld met Aude was niet vol genoeg, ik had meer afwisseling nodig. Zowaar.
Mijn zus Anne die later thuisgebleven is omwille van de kinderen, die begrijpt dat gevoel heel goed. Onmiddellijk gaf ze me aan dat ze begreep hoe moeilijk het was het kind achter te laten bij de pleegmoeder en niet elke stap te kunnen volgen van de kleine man.
Ik herinner me plots een beeld dat in mijn geheugen gegrift staat : het was in Boechout, Ella moet zo'n jaar geweest zijn, in de Heuvelstraat, ik ga naar boven, en daar zit Anne op de leuning van de zetel in vieux rose, te kijken naar Ella die rondpeddelt en over aankomt waar ze beter af zou blijven. En Anne die telkens weer zegt : " Neen, Ella, afblijven!".
Ik heb een ganse tijd staan kijken door de deuropening naar dat tafereeltje, ik vond dat zo mooi.
Heel lang heb ik me niet kunnen inleven in het feit dat mijn zus, of iemand anders, thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Nu, zoveel jaren later zie ik de vruchten die mijn zus plukt door juist thuis te blijven. Natuurlijk heeft zij dan weer andere dingen gemist, maar omgekeerd is niet minder waar.
.JPG)
Maar iedereen heeft zijn eigen drive. Bij mij was dat het werk. Zelfstandig zijn, op mijn eigen benen staan, want het leven zou eens kunnen tegenvallen.
Het is tegengevallen soms en dan was ik dankbaar dat ik werk had en gedreven bezig was.
Maar nu kan ik wel begrijpen waarom iemand ook graag thuis is en blijft , bij de kinderen , om ze te zien opgroeien.
Aude houdt van haar werk, maar ze houdt meer van Gust. Zover is duidelijk.
De ganse dag liep ik rond met dat refreintje van het liedje van Will Tura in mijn hoofd : 't Is vandaag de eerste schooldag , lalallala....!
De huisvrouw hier in het zuiden zal haar schorseneren eens opzetten zie en dan eens bellen met dochterlief om te horen of ze het overleefd heeft, en Gust ook !
Mijn Audeke, wie had dat ooit gedacht?
Vandaag ging ze voor de eerste keer na 4 maanden opnieuw aan het werk bij Le Chapeau in Antwerpen.
Ze werkt er graag. Zoveel is duidelijk. Ze werkt er hard, zoveel is ons ondertussen ook duidelijk geworden.
Maar zie, nu was ze vier maanden thuis en dat was 9 jaar geleden, want Aude werkt al van haar 19e.
En nu heeft ze dus Gustje om voor te zorgen.
En dat doet ze goed.
Bij elke kik, elke kuch, elke zucht, elke aanstoot tot wenen, elke aandrang tot schreeuwen, elke beweging, hoe klein ook, ze heeft het gezien, ze staat recht en begeeft zich naar wieg ,park, buggy, koets, relaxzeteltje, en ze geeft die tut nog maar eens, ze vraagt zich af of hij dorst heeft, of slaap nodig heeft, of een natte pamper, of hij wel goed ligt, of niet, of hij het vooral naar zijn zin heeft of niet en ze doet dat met een engelengeduld . Zowaar.
Gisteren stond het wenen haar nader dan het lachen, want vandaag zou ze Gust de ganse dag moeten missen. En morgen ook en volgende week ook. En dat vond ze heel erg.
Verdwaasd keek ik naar de hoorn van de telefoon. Ik kon me moeilijk inbeelden waar ze het over had. Was ik ook zo geweest? Had ik het vroeger, 28 jaar gelden ook erg gevonden toen Aude voor het eerst naar de pleegmoeder ging? Dat was Martine, een nicht van Philippe die in Opwijk woonde. Ze is er twee en een half jaar geweest en dat was een engel op zich!
Neen, ik betrap me erop dat ik anders was. Ik was zo blij dat ik weer aan de slag kon. Mijn wereld met Aude was niet vol genoeg, ik had meer afwisseling nodig. Zowaar.
Mijn zus Anne die later thuisgebleven is omwille van de kinderen, die begrijpt dat gevoel heel goed. Onmiddellijk gaf ze me aan dat ze begreep hoe moeilijk het was het kind achter te laten bij de pleegmoeder en niet elke stap te kunnen volgen van de kleine man.
Ik herinner me plots een beeld dat in mijn geheugen gegrift staat : het was in Boechout, Ella moet zo'n jaar geweest zijn, in de Heuvelstraat, ik ga naar boven, en daar zit Anne op de leuning van de zetel in vieux rose, te kijken naar Ella die rondpeddelt en over aankomt waar ze beter af zou blijven. En Anne die telkens weer zegt : " Neen, Ella, afblijven!".
Ik heb een ganse tijd staan kijken door de deuropening naar dat tafereeltje, ik vond dat zo mooi.
Heel lang heb ik me niet kunnen inleven in het feit dat mijn zus, of iemand anders, thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Nu, zoveel jaren later zie ik de vruchten die mijn zus plukt door juist thuis te blijven. Natuurlijk heeft zij dan weer andere dingen gemist, maar omgekeerd is niet minder waar.
Maar iedereen heeft zijn eigen drive. Bij mij was dat het werk. Zelfstandig zijn, op mijn eigen benen staan, want het leven zou eens kunnen tegenvallen.
Het is tegengevallen soms en dan was ik dankbaar dat ik werk had en gedreven bezig was.
Maar nu kan ik wel begrijpen waarom iemand ook graag thuis is en blijft , bij de kinderen , om ze te zien opgroeien.
Aude houdt van haar werk, maar ze houdt meer van Gust. Zover is duidelijk.
De ganse dag liep ik rond met dat refreintje van het liedje van Will Tura in mijn hoofd : 't Is vandaag de eerste schooldag , lalallala....!
zondag 28 oktober 2012
Vergeven en vergeten
Een poosje geleden kwam Michèle Martin voorwaardelijk vrij. Na 16 jaar gevangenis.
Ze was de vrouw van het monster Dutroux , de verschrikkelijkste kindermoordenaar ooit in Belgenland.
Er werden weer witte marsen georganiseerd, de ouders van de destijds vermoorde kinderen kwamen opnieuw op TV, getuigend over het feit dat zoiets toch niet kon, dat er toch echt geen rechtvaardigheid bestond en dat het gewoon onaanvaardbaar was.
Het klooster van de Clarissen waar Martin werd opgevangen werd gekatapulteerd met stenen, er kwamen tientallen politieagenten en ordediensten aan te pas en je hoorde luid en wild roepen ' A mort!' , ' ter dood !'.
Nochtans was Martin, net zoals Dutroux en enkele andere kompanen door een assisenjury veroordeeld. Zo'n jury bestaat uit 12 gezworenen , geloot uit de bevolkingsregisters. Die mensen hebben toen in eer en geweten Dutroux veroordeeld tot levenslang en ter beschikking gesteld van de regering.
Martin kreeg een mildere straf: 30 jaar gevangenisstraf.
Eens de schuldvraag vastligt, trekken de voorzitter van het Hof van Assisen en de juryleden zich terug om de straf te bepalen.
De voorzitter legt uit welke straf wat betekent. Hij of zij doen dat met handen en voeten, zodat de juryleden met kennis van zaken kunnen beslissen.
Zo betekent 30 jaar, dat als je je goed gedraagt in de gevangenis , je na de helft van de tijd vrijkomt, dank zij de wet Lejeune die in 1888 van kracht geworden is.
Zo geschiedde. Martin heeft 16 jaar in de gevangenis gezeten , zich goed gedragen en nu komt ze op voorwaarden vrij. Ze zondert zich af van de wereld en van zodra ze weer een scheve stap zou zetten, vliegt ze voor de resterende tijd opnieuw in de gevangenis.
Ik ben altijd geschokt als ik zulken taferelen zie.
Geschokt omdat het de indruk geeft dat de straf niet rechtvaardig was, dat alles opnieuw moet worden overgedaan.
Uiteraard kunnen de ouders van de slachtoffers nooit vergeten wat er gebeurd is. De onmenselijke omstandigheden waarin alles gebeurde maken hun lijden zeker onvoorstelbaar.
Maar rechtvaardigheid is geschied, de rechtbank deed haar werk en de straf werd uitgezeten.
16 jaar later wordt de volksschare opgehitst door de media, radio, TV die te pas en ten onpas gedurende minutenlange beelden alles nog eens overlopen, profijt en sensatie trekkend uit het onvoorstelbare, dat de feeks vrijkomt !
Politici nemen het woord en scharen zich achter de volksmassa. Ja, de wetten moeten veranderen, we moeten strenger zijn, de straffen moeten zwaarder wegen, etc enz etc....
Op geen enkel moment wordt aan de bevolking gewoon in mensentaal uitgelegd dat alles geschied is zoals het hoort.
Neen, dat zou te eenvoudig zijn.
Ik kan daar niet bij.
En ik vraag me af of we wel nog in staat zijn om onze naaste te vergeven? Of we soms de bladzijde kunnen omdraaien, of we schoon schip kunnen maken, zand erover , van nul af aan herbeginnen, of dat we in tegendeel evolueren naar een wereld zonder pardon, een onverbiddellijke wereld, zonder meelij, zonder compassie, waar er geen plaats meer is voor empathie.
Willen we dan terug naar de toepassing van de doodstraf?
Zullen we pas tevreden zijn als we met onze eigen ogen op TV getuige zijn van de uitroeïing en vernietiging van elke boosdoener?
Waartoe dienen gevangenissen , rechtbanken en straffen als we daarna opnieuw het proces maken van degene die veroordeeld is.
Er zijn geen woorden voor de begane misdaden, maar zou het echt niet kunnen dat die vrouw spijt heeft van haar daden?
Kan een mens dan niet veranderen?
Bestaat berouw dan niet ?
Is er dan geen hoop meer ?
In Belgïe wordt de hele oude wet Lejeune van 1888 aangepast : de voorwaardelijke invrijheidsstelling wordt verstrengd.
Waren de mensen in 1888 dan milder dan nu in 2012 ?
Ik vraag het me soms echt af.
Ze was de vrouw van het monster Dutroux , de verschrikkelijkste kindermoordenaar ooit in Belgenland.
Er werden weer witte marsen georganiseerd, de ouders van de destijds vermoorde kinderen kwamen opnieuw op TV, getuigend over het feit dat zoiets toch niet kon, dat er toch echt geen rechtvaardigheid bestond en dat het gewoon onaanvaardbaar was.
Het klooster van de Clarissen waar Martin werd opgevangen werd gekatapulteerd met stenen, er kwamen tientallen politieagenten en ordediensten aan te pas en je hoorde luid en wild roepen ' A mort!' , ' ter dood !'.
Nochtans was Martin, net zoals Dutroux en enkele andere kompanen door een assisenjury veroordeeld. Zo'n jury bestaat uit 12 gezworenen , geloot uit de bevolkingsregisters. Die mensen hebben toen in eer en geweten Dutroux veroordeeld tot levenslang en ter beschikking gesteld van de regering.
Martin kreeg een mildere straf: 30 jaar gevangenisstraf.
Eens de schuldvraag vastligt, trekken de voorzitter van het Hof van Assisen en de juryleden zich terug om de straf te bepalen.
De voorzitter legt uit welke straf wat betekent. Hij of zij doen dat met handen en voeten, zodat de juryleden met kennis van zaken kunnen beslissen.
Zo betekent 30 jaar, dat als je je goed gedraagt in de gevangenis , je na de helft van de tijd vrijkomt, dank zij de wet Lejeune die in 1888 van kracht geworden is.
Zo geschiedde. Martin heeft 16 jaar in de gevangenis gezeten , zich goed gedragen en nu komt ze op voorwaarden vrij. Ze zondert zich af van de wereld en van zodra ze weer een scheve stap zou zetten, vliegt ze voor de resterende tijd opnieuw in de gevangenis.
Ik ben altijd geschokt als ik zulken taferelen zie.
Geschokt omdat het de indruk geeft dat de straf niet rechtvaardig was, dat alles opnieuw moet worden overgedaan.
Uiteraard kunnen de ouders van de slachtoffers nooit vergeten wat er gebeurd is. De onmenselijke omstandigheden waarin alles gebeurde maken hun lijden zeker onvoorstelbaar.
Maar rechtvaardigheid is geschied, de rechtbank deed haar werk en de straf werd uitgezeten.
16 jaar later wordt de volksschare opgehitst door de media, radio, TV die te pas en ten onpas gedurende minutenlange beelden alles nog eens overlopen, profijt en sensatie trekkend uit het onvoorstelbare, dat de feeks vrijkomt !
Politici nemen het woord en scharen zich achter de volksmassa. Ja, de wetten moeten veranderen, we moeten strenger zijn, de straffen moeten zwaarder wegen, etc enz etc....
Op geen enkel moment wordt aan de bevolking gewoon in mensentaal uitgelegd dat alles geschied is zoals het hoort.
Neen, dat zou te eenvoudig zijn.
Ik kan daar niet bij.
En ik vraag me af of we wel nog in staat zijn om onze naaste te vergeven? Of we soms de bladzijde kunnen omdraaien, of we schoon schip kunnen maken, zand erover , van nul af aan herbeginnen, of dat we in tegendeel evolueren naar een wereld zonder pardon, een onverbiddellijke wereld, zonder meelij, zonder compassie, waar er geen plaats meer is voor empathie.
Willen we dan terug naar de toepassing van de doodstraf?
Zullen we pas tevreden zijn als we met onze eigen ogen op TV getuige zijn van de uitroeïing en vernietiging van elke boosdoener?
Waartoe dienen gevangenissen , rechtbanken en straffen als we daarna opnieuw het proces maken van degene die veroordeeld is.
Er zijn geen woorden voor de begane misdaden, maar zou het echt niet kunnen dat die vrouw spijt heeft van haar daden?
Kan een mens dan niet veranderen?
Bestaat berouw dan niet ?
Is er dan geen hoop meer ?
In Belgïe wordt de hele oude wet Lejeune van 1888 aangepast : de voorwaardelijke invrijheidsstelling wordt verstrengd.
Waren de mensen in 1888 dan milder dan nu in 2012 ?
Ik vraag het me soms echt af.
donderdag 25 oktober 2012
Guess who's coming for dinner ...?
Ik heb te vroeg hoera geroepen. Gisteren was het weer zover : electriciteitspanne rond 17 uur, uur waarop Jan naar Cahors vertrok om eerst boodschappen te doen en dan een vergadering bij te wonen.
"Zou hij thuisblijven?", vroeg hij lief.
"Zou hij de generator gereedzetten met de kabels in en rond het huis?", verduidelijkte hij.
Neen, niet nodig, het zal wel niet zo erg zijn.
Ik zag mijn leuke vrije avond in rook opgaan. Ik wou wat doorlopers oplossen ( Monique vroeg me ooit welk model schoenen ik bedoelde ????) , daarna een boterham met kaas verorberen en een glas rode wijn, op een plateau op mijn schoot , terwijl ik naar " de slimste mens" zou kijken, en dan naar een leuke detectiveserie "Scott & Baily" en de avond kon niet meer stuk.
Ik belde naar Fernand, een dichte buur ( in Belgïe een verre buur, want gauw een half uurtje stappen door de velden, maar hier 'dicht', want ik zie zijn huis staan zonder huizen ertussen, ik zie 's avonds zijn licht branden en zijn auto die er al dan niet in de garage staat, een buur waarvan ik dus in se meer weet dan dat ik ooit van een Belgische buur in Boechout wist) .
" Mais oui Geneviève, personne n'a du courant dans la vallée ! Il y a un de mes arbres qui est tombé sur un poteau et l'EDF est en train de le fixer. Tu ne vois pas l'énorme engin près de chez toi? Bref, ils ont coupé l'électricité dans la cabine et il y a bon espoir que nous aurons bientôt à nouveau de la lumière!"
Tof. Het kon dus een poosje duren, maar er was hoop.
Aangezien de temperatuur meer dan 25 °C bedroeg ging ik onder de auvent zitten met mijn doorlopers.
Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.
"Hello, anybody home?"
Lap, miljaar, Paul de bovenbuur , die uiteraard kwam checken of ik electriciteit had en of hij de enige kluns was van het westelijk halfrond zonder, vermits hij druk doende is de laatste tijd met bosmaaiers, cementmolens, boormachines....
Neen hoor, ik zat in hetzelfde schuitje. Hij gaat zitten en de hoop op een aanlokkelijke vrije avond daalt weer onder nul.
Twee en een half uur later , het is bijna donker , is er nog steeds geen licht. Ik zeg tegen Paul, vriendelijk maar kordaat , of hij nu niet beter naar huis gaat, want straks is het donker en vindt hij de weg niet terug ( ik mag er niet aan denken hem terug te zien later op de avond) , noch zijn kaarsen in huis.
Hij vertrekt.
Ik spring recht, haal de honden binnen, trek mijn nachtjapon aan .
Lux fiat en heel blij ga ik voor TV zitten met mijn dienblad.
Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.
"Tik, tik tik"
Hoorde ik nu getik aan de voordeur?
Ik dacht aan de man van de electriciteit die een boormachine zou komen brengen, misschien was hij het?
Ik loop langs achter om te gaan kijken.
Er staat een wagen, ik zie een lange magere man met een fles in zijn hand, die roept " Gene, ik ben het!"
Maar wie is dat, vraag ik me af?
Nogmaals: " Gene, ik ben het, Pascal, je broer"
Ik stond daar als aan de grond genageld.
Ik had Pascal zo'n 7 jaar niet meer gezien en sinds een ruzie in onze zuster/broederkring ( "fratrie" zeggen ze in Farnkrijk) had ik al twee jaar niet meer met hem gesproken.
"Kom dan toch binnen", roep ik.
Hij reikt me de fles aan, in ruil voor de ontvangst , gaat in de zetel zitten , is duidelijk kortademig, wat ik wijt aan zijn rookgedrag.
"Neen hoor, ik rook al zo'n 5 jaar niet meer" , zegt hij.
Het zijn de zenuwen, hij weet niet goed waar te beginnen.
We geraken ontspannen na een whiskytje en we wisselen foto's uit van onze kinderen en van mijn kleinzoon.
We zijn blij en er is geen spanning meer te bespeuren.
"Heb je onze zus al gebeld en je geëxcuseerd voor je gedrag"? , vraag ik.
"Ik durf niet goed, ik heb nu al moed gehad om tot hier te komen", zegt hij.
Hij werkt in Parijs en woont in Marbella namelijk, een gans eind en zeker een reusachtige omweg om Castelnau aan te doen.
Zijn GPS vond mijn weggetje niet. In het hotelletje waar hij logeerde kenden ze het ook niet. Maar Aurélia van Le Bardouquet die wist het wel.
"Kennen jullie een Belgisch koppel, adres Vers?"
"Ja, dat zijn Geneviève en Jan" zei Aurélia.
"Ik ben haar broer", zei Pascal.
"Oh dan woon jij in Spanje"
"Oh, heeft Gene echt over mij verteld?", vroeg hij. Precies of hij blij was dat ik hem toch al die tijd niet doodgezwegen had.
"Ik zal je naar haar toe brengen" en Aurélia stapte in haar wagen en reed hem tot aan het weggetje boven op het plateau.
Rond 23.30u is hij vertrokken, alweer naar het zuiden .
Hij was blij en ik was het ook. Familie zie je toch altijd terug.
Scott and Baily was al lang voorbij.
Maar deze serie was nog spannender.
De sterren stonden waar ze moesten staan gisterenavond.
Laat ze maar schijnen in de nacht. Misschien brengen ze ons zielerust.
"Zou hij thuisblijven?", vroeg hij lief.
"Zou hij de generator gereedzetten met de kabels in en rond het huis?", verduidelijkte hij.
Neen, niet nodig, het zal wel niet zo erg zijn.
Ik zag mijn leuke vrije avond in rook opgaan. Ik wou wat doorlopers oplossen ( Monique vroeg me ooit welk model schoenen ik bedoelde ????) , daarna een boterham met kaas verorberen en een glas rode wijn, op een plateau op mijn schoot , terwijl ik naar " de slimste mens" zou kijken, en dan naar een leuke detectiveserie "Scott & Baily" en de avond kon niet meer stuk.
Ik belde naar Fernand, een dichte buur ( in Belgïe een verre buur, want gauw een half uurtje stappen door de velden, maar hier 'dicht', want ik zie zijn huis staan zonder huizen ertussen, ik zie 's avonds zijn licht branden en zijn auto die er al dan niet in de garage staat, een buur waarvan ik dus in se meer weet dan dat ik ooit van een Belgische buur in Boechout wist) .
" Mais oui Geneviève, personne n'a du courant dans la vallée ! Il y a un de mes arbres qui est tombé sur un poteau et l'EDF est en train de le fixer. Tu ne vois pas l'énorme engin près de chez toi? Bref, ils ont coupé l'électricité dans la cabine et il y a bon espoir que nous aurons bientôt à nouveau de la lumière!"
Tof. Het kon dus een poosje duren, maar er was hoop.
Aangezien de temperatuur meer dan 25 °C bedroeg ging ik onder de auvent zitten met mijn doorlopers.
Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.
"Hello, anybody home?"
Lap, miljaar, Paul de bovenbuur , die uiteraard kwam checken of ik electriciteit had en of hij de enige kluns was van het westelijk halfrond zonder, vermits hij druk doende is de laatste tijd met bosmaaiers, cementmolens, boormachines....
Neen hoor, ik zat in hetzelfde schuitje. Hij gaat zitten en de hoop op een aanlokkelijke vrije avond daalt weer onder nul.
Twee en een half uur later , het is bijna donker , is er nog steeds geen licht. Ik zeg tegen Paul, vriendelijk maar kordaat , of hij nu niet beter naar huis gaat, want straks is het donker en vindt hij de weg niet terug ( ik mag er niet aan denken hem terug te zien later op de avond) , noch zijn kaarsen in huis.
Hij vertrekt.
Ik spring recht, haal de honden binnen, trek mijn nachtjapon aan .
Lux fiat en heel blij ga ik voor TV zitten met mijn dienblad.
Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.
"Tik, tik tik"
Hoorde ik nu getik aan de voordeur?
Ik dacht aan de man van de electriciteit die een boormachine zou komen brengen, misschien was hij het?
Ik loop langs achter om te gaan kijken.
Er staat een wagen, ik zie een lange magere man met een fles in zijn hand, die roept " Gene, ik ben het!"
Maar wie is dat, vraag ik me af?
Nogmaals: " Gene, ik ben het, Pascal, je broer"
Ik stond daar als aan de grond genageld.
Ik had Pascal zo'n 7 jaar niet meer gezien en sinds een ruzie in onze zuster/broederkring ( "fratrie" zeggen ze in Farnkrijk) had ik al twee jaar niet meer met hem gesproken.
"Kom dan toch binnen", roep ik.
Hij reikt me de fles aan, in ruil voor de ontvangst , gaat in de zetel zitten , is duidelijk kortademig, wat ik wijt aan zijn rookgedrag.
"Neen hoor, ik rook al zo'n 5 jaar niet meer" , zegt hij.
Het zijn de zenuwen, hij weet niet goed waar te beginnen.
We geraken ontspannen na een whiskytje en we wisselen foto's uit van onze kinderen en van mijn kleinzoon.
We zijn blij en er is geen spanning meer te bespeuren.
"Heb je onze zus al gebeld en je geëxcuseerd voor je gedrag"? , vraag ik.
"Ik durf niet goed, ik heb nu al moed gehad om tot hier te komen", zegt hij.
Hij werkt in Parijs en woont in Marbella namelijk, een gans eind en zeker een reusachtige omweg om Castelnau aan te doen.
Zijn GPS vond mijn weggetje niet. In het hotelletje waar hij logeerde kenden ze het ook niet. Maar Aurélia van Le Bardouquet die wist het wel.
"Kennen jullie een Belgisch koppel, adres Vers?"
"Ja, dat zijn Geneviève en Jan" zei Aurélia.
"Ik ben haar broer", zei Pascal.
"Oh dan woon jij in Spanje"
"Oh, heeft Gene echt over mij verteld?", vroeg hij. Precies of hij blij was dat ik hem toch al die tijd niet doodgezwegen had.
"Ik zal je naar haar toe brengen" en Aurélia stapte in haar wagen en reed hem tot aan het weggetje boven op het plateau.
Rond 23.30u is hij vertrokken, alweer naar het zuiden .
Hij was blij en ik was het ook. Familie zie je toch altijd terug.
Scott and Baily was al lang voorbij.
Maar deze serie was nog spannender.
De sterren stonden waar ze moesten staan gisterenavond.
Laat ze maar schijnen in de nacht. Misschien brengen ze ons zielerust.
vrijdag 19 oktober 2012
Herfststorm bij 27°C
Het was lang geleden dat we zonder electriciteit hebben gezeten, ik bedoel dan echt urenlang geen stroom hebben en niet zoals Hilde Sabbe gisteren op facebook schreef : ´ help, ik heb al anderhalf uur geen electriciteit meer...´.
Nadat we zo'n twee jaar gelden eens 48 uur zonder stroom zaten hebben we ons een generator aangeschaft. Natuurlijk gebeurde er na die aankoop niets meer wat van verre of van dichte nog op een stroompanne geleek, maar kom, we voelden ons 'veilig' en vooral 'voorbereid' op pannes allerhande.
Deze week voorspelde Paul-Frédéric Casé, mijn geliefde monsieur météo van radio 100 % , dat het zwaar zou stormen.
Dat is ook gebeurd. Pieken tot 120 km/uur.
Ik herinner me de tijd toen ik nog bij De Vaderlandsche werkte en waar elke aangekondigde storm zorgde voor paniekaanvallen, draaiboeken storm van Annick Barratt, tijden waar ik samen met de brandcollega's paraat stond om de schade na de storm op te vangen.
Want storm betekende schade en schade betekende werk, veel werk, té veel werk soms.
Deze storm is weer iets anders : zware wind maar wat er zo bijzonder aan is, is het feit dat die wind zo warm is, bijna woestijnwind. Aurélia van het dorpscafé sprak gisteren van 'le sirocco'. Inderdaad, het is speciaal.
Vanmorgen heb ik dus mijn 'toilette' gemaakt bij het zwakke schijnsel van mijn kleine zaklamp.
En ik werd beneden romantsich verwelkomd door Jan die overal kaarsen had neergezet, het campinglichtje van Stienus midden op tafel gezet had en koffie aan het opgieten was met een ouderwetse waterketel.
Daarne legde hij overal kabels, sloot er lampen op aan en bracht de generator aan de praat en zie, 'lux fiat' !
Gezellig is het wel.
Maar je kan uiteraard niet veel doen op die momenten, een boek lezen en genieten van alles wat niet electronisch is.
De electriciteit is sindsdien zo.n twintig keer aan en uit gesprongen, nu maar hopen dat het zo standvastig blijft. Een geluk dat het warm is. Heel warm in feite. Het heeft iets onwezenlijks, de bladeren die van de bomen vallen bij 27 ° C...nog nooit gezien. Er moet echter voor
alles een eerste keer zijn .
Nadat we zo'n twee jaar gelden eens 48 uur zonder stroom zaten hebben we ons een generator aangeschaft. Natuurlijk gebeurde er na die aankoop niets meer wat van verre of van dichte nog op een stroompanne geleek, maar kom, we voelden ons 'veilig' en vooral 'voorbereid' op pannes allerhande.
Deze week voorspelde Paul-Frédéric Casé, mijn geliefde monsieur météo van radio 100 % , dat het zwaar zou stormen.
Dat is ook gebeurd. Pieken tot 120 km/uur.
Ik herinner me de tijd toen ik nog bij De Vaderlandsche werkte en waar elke aangekondigde storm zorgde voor paniekaanvallen, draaiboeken storm van Annick Barratt, tijden waar ik samen met de brandcollega's paraat stond om de schade na de storm op te vangen.
Want storm betekende schade en schade betekende werk, veel werk, té veel werk soms.
Deze storm is weer iets anders : zware wind maar wat er zo bijzonder aan is, is het feit dat die wind zo warm is, bijna woestijnwind. Aurélia van het dorpscafé sprak gisteren van 'le sirocco'. Inderdaad, het is speciaal.
Vanmorgen heb ik dus mijn 'toilette' gemaakt bij het zwakke schijnsel van mijn kleine zaklamp.
En ik werd beneden romantsich verwelkomd door Jan die overal kaarsen had neergezet, het campinglichtje van Stienus midden op tafel gezet had en koffie aan het opgieten was met een ouderwetse waterketel.
Daarne legde hij overal kabels, sloot er lampen op aan en bracht de generator aan de praat en zie, 'lux fiat' !
Gezellig is het wel.
Maar je kan uiteraard niet veel doen op die momenten, een boek lezen en genieten van alles wat niet electronisch is.
De electriciteit is sindsdien zo.n twintig keer aan en uit gesprongen, nu maar hopen dat het zo standvastig blijft. Een geluk dat het warm is. Heel warm in feite. Het heeft iets onwezenlijks, de bladeren die van de bomen vallen bij 27 ° C...nog nooit gezien. Er moet echter voor
alles een eerste keer zijn .
maandag 24 september 2012
communicatieproblemen
"Ben je stilgevallen?", vraagt een vriendin.
"Je blog blijft zo stil!".
Enerzijds doet het me plezier dat er af en toe iemand kijkt naar wat ik schrijf/ervaar.
Anderzijds wil zwijgen niet zeggen dat er hier niets gebeurt , laat staan dat ik 'stil zit ' ;
Integendeel.
Maar kijk, een (ander) groot verschil tussen Vlaanderen ( of ten noorden daarvan) en het zuidwesten is de internetverbinding. Die is hier zeker niet "stabiel". De livebox knippert gestaag , van groen naar oranje en dan naar schreeuwerig rood ,sommige bolletjes vallen ineens uit, andere beginnen heel onerwachts verwoed druk aan en uit te gaan. Kortom je kan er niet op vertrouwen.
Mijn zus was hier twee weken in augustus en ondervond nogal wat connectieproblemen onder de 'auvent'.
De auvent zou je letterlijk kunnen vertalen als ' in de wind' , daar waar het in feite om een beschutte plaats gaat , die juist helemaal 'uit de wind' staat. Raar maar waar.
We moesten dus met zenders en ontvangers werken, dan eens niet , dan eens wel, dan eens alleen op die bepaalde plaats, maar dan kon je de krant niet lezen op de ipad binnen. Of dan op een andere plaats, maar dan kon je buiten niet op internet. Of Jan liep te jammeren dat het toch godgeklaagd was dat we niet allen samen op internet konden, of erger nog : of het echt NODIG was dat we op internet wilden. Konden we niet eens kaarten met elkaar voor de verandering?
Goed.
Daarna hebben we de hulp ingeroepen van de hier te velde heel gerenommeerde heer Filippi. Die zou dat allemaal kunnen oplossen. En als hij er dan toch is zouden we ook eens vragen of we een bijkomende schotelantenne zouden kunnen installeren opdat we ook de Franse zenders zouden kunnen ontvangen.
Zo gezegd zo gedaan.
De Tv, dat is helemaal in orde. We zijn dus meer en meer geïntegreerd hé. Kijken nu Franse TV , soms met ondertitels , dat helpt.
"Het zal de livebox zijn" ,zegt mijnheer Filippi.
Dus wachten tot de maandag daarop om een nieuwe livebox in de orangewinkel in Cahors te gaan halen. Ik kreeg onmiddellijk een nieuwe...die we maar niet aangesloten kregen.
Gebeld, opnieuw gebeld, hulp gekregen, het werkt, het werkt niet meer, het werkt plots vanzelf. We zijn gelukkig. Tot de dag erop, geen internet, geen groene lichtjes, weer de helpdesk. Iemand die me na 45 minuten fitness oefeningen te laten doen ( in de zin van : "staan de lichtjes nu op groen, welk lichtje niet, welk lichtje wel, zet de livebox eens af, eens aan, nu je computer uitzetten, de stekker uittrekken, de stekker van telefoon uitzetten, weer aanzetten, "...je passe les détails) zelfs feliciteert omdat ik zo goed heb meegewerkt (!?).
Ik leg de hoorn neer, een uur nadien, niks meer. Argggggg !
Teruggebeld, weer de ganse uitleg gedaan, weer alle fitnessoefeningen gedaan, "er zal iemand langs komen en volgende week zullen ze me bellen om een commercïele geste te doen voor de inactiviteit van het internetcircuit".
De man zou langskomen op zaterdag tussen twee en drie.
Geen sïesta dus, je weet maar nooit. Om 17 uur telefoon, hij komt ten vroegste donderdag ! "Maar", zegt hij" als ik langs ben geweest zijn al je problemen meteen opgelost!" .
Volgende donderdag komt God dus langs ! Ondertussen is het echter behelpen.
Afzien! Je beseft dan plots dat je ver weg bent en dat verhuizen naar het buitenland vroeger totaal anders moet geweest zijn dan nu.
Maar je beseft ook dat het veel moeilijker zou zijn zonder dat medium.
Onze bovenbuur Paul woont hier ondertussen een maand of drie ( met reeds anderhalve week Wales er tussen in ) , heeft internet met satelliet(onbetaalbaar) en is dus maar een paar uur per maand bereikbaar. Hij gaat er zienderogen op achteruit.
Hij heeft het moeilijk, kan zich niet integreren , want spreekt de taal niet, maar doet ook geen enkele moeite om daar iets aan te veranderen.
Dus rekent hij op mij om telefoons te plegen, hem mensen voor te stellen, de techniekers te woord te staan, brieven te schrijven, internet aan te bieden onder de 'auvent' , hem te helpen...
Maar ik heb niet gevraagd dat hij hier zou komen wonen uiteraard.
Zijn nieuwe keuze impliceert ook een inspanning van mij en dat maakt mij ongerust.
Meer nog, ik heb het daar moeilijk mee.
"Je blog blijft zo stil!".
Enerzijds doet het me plezier dat er af en toe iemand kijkt naar wat ik schrijf/ervaar.
Anderzijds wil zwijgen niet zeggen dat er hier niets gebeurt , laat staan dat ik 'stil zit ' ;
Integendeel.
Maar kijk, een (ander) groot verschil tussen Vlaanderen ( of ten noorden daarvan) en het zuidwesten is de internetverbinding. Die is hier zeker niet "stabiel". De livebox knippert gestaag , van groen naar oranje en dan naar schreeuwerig rood ,sommige bolletjes vallen ineens uit, andere beginnen heel onerwachts verwoed druk aan en uit te gaan. Kortom je kan er niet op vertrouwen.
Mijn zus was hier twee weken in augustus en ondervond nogal wat connectieproblemen onder de 'auvent'.
De auvent zou je letterlijk kunnen vertalen als ' in de wind' , daar waar het in feite om een beschutte plaats gaat , die juist helemaal 'uit de wind' staat. Raar maar waar.
We moesten dus met zenders en ontvangers werken, dan eens niet , dan eens wel, dan eens alleen op die bepaalde plaats, maar dan kon je de krant niet lezen op de ipad binnen. Of dan op een andere plaats, maar dan kon je buiten niet op internet. Of Jan liep te jammeren dat het toch godgeklaagd was dat we niet allen samen op internet konden, of erger nog : of het echt NODIG was dat we op internet wilden. Konden we niet eens kaarten met elkaar voor de verandering?
Goed.
Daarna hebben we de hulp ingeroepen van de hier te velde heel gerenommeerde heer Filippi. Die zou dat allemaal kunnen oplossen. En als hij er dan toch is zouden we ook eens vragen of we een bijkomende schotelantenne zouden kunnen installeren opdat we ook de Franse zenders zouden kunnen ontvangen.
Zo gezegd zo gedaan.
De Tv, dat is helemaal in orde. We zijn dus meer en meer geïntegreerd hé. Kijken nu Franse TV , soms met ondertitels , dat helpt.
"Het zal de livebox zijn" ,zegt mijnheer Filippi.
Dus wachten tot de maandag daarop om een nieuwe livebox in de orangewinkel in Cahors te gaan halen. Ik kreeg onmiddellijk een nieuwe...die we maar niet aangesloten kregen.
Gebeld, opnieuw gebeld, hulp gekregen, het werkt, het werkt niet meer, het werkt plots vanzelf. We zijn gelukkig. Tot de dag erop, geen internet, geen groene lichtjes, weer de helpdesk. Iemand die me na 45 minuten fitness oefeningen te laten doen ( in de zin van : "staan de lichtjes nu op groen, welk lichtje niet, welk lichtje wel, zet de livebox eens af, eens aan, nu je computer uitzetten, de stekker uittrekken, de stekker van telefoon uitzetten, weer aanzetten, "...je passe les détails) zelfs feliciteert omdat ik zo goed heb meegewerkt (!?).
Ik leg de hoorn neer, een uur nadien, niks meer. Argggggg !
Teruggebeld, weer de ganse uitleg gedaan, weer alle fitnessoefeningen gedaan, "er zal iemand langs komen en volgende week zullen ze me bellen om een commercïele geste te doen voor de inactiviteit van het internetcircuit".
De man zou langskomen op zaterdag tussen twee en drie.
Geen sïesta dus, je weet maar nooit. Om 17 uur telefoon, hij komt ten vroegste donderdag ! "Maar", zegt hij" als ik langs ben geweest zijn al je problemen meteen opgelost!" .
Volgende donderdag komt God dus langs ! Ondertussen is het echter behelpen.
Afzien! Je beseft dan plots dat je ver weg bent en dat verhuizen naar het buitenland vroeger totaal anders moet geweest zijn dan nu.
Maar je beseft ook dat het veel moeilijker zou zijn zonder dat medium.
Onze bovenbuur Paul woont hier ondertussen een maand of drie ( met reeds anderhalve week Wales er tussen in ) , heeft internet met satelliet(onbetaalbaar) en is dus maar een paar uur per maand bereikbaar. Hij gaat er zienderogen op achteruit.
Hij heeft het moeilijk, kan zich niet integreren , want spreekt de taal niet, maar doet ook geen enkele moeite om daar iets aan te veranderen.
Dus rekent hij op mij om telefoons te plegen, hem mensen voor te stellen, de techniekers te woord te staan, brieven te schrijven, internet aan te bieden onder de 'auvent' , hem te helpen...
Maar ik heb niet gevraagd dat hij hier zou komen wonen uiteraard.
Zijn nieuwe keuze impliceert ook een inspanning van mij en dat maakt mij ongerust.
Meer nog, ik heb het daar moeilijk mee.
zondag 16 september 2012
alcohol en drugs
Telefoon van een vriendin uit een redelijk ver land : een andere vriendin is weer opgenomen in een afkickcentrum . Ze vroeg om me te verwittigen.
Je laat onmiddellijk je armen zakken, een beetje hopeloos, zo met een gevoel van ' wat doe je eraan?', want je weet tegelijkertijd dat je er niets aan kan doen.
De eerste keer dat ik te maken had met vriendschap en alcoholverslaving dateert van jaren geleden. Iedereen in mijn vriendenkring was het ermee eens : X was verslaafd.Ze zou nooit kunnen afkicken. Dat was een uitgemaakte zaak.
Ik vond dat zo verschrikkelijk.. Mede door het feit dat ik in het leven ook al mijn deel gehad had en ook al eens te diep in het glas had gekeken op die momenten, ging ik ervan uit dat zoiets een reden had, dat eenmaal je over die reden heen bent, of gedeeltelijk toch, dat het vanzelf zou overgaan, net zoals het gekomen was.
Grote vergissing.
Maar X was blij met het vertrouwen dat ik haar gaf, met het feit dat er toch iemand in haar geloofde.Ik vond de houding van mijn vrienden zo onrechtvaardig, dat ik me als een leeuwin gedroeg, X zou wel beter worden.
Maar zie.
Toen ik ze uitnodigde om te komen eten, vergat ze keer op keer de dag, het uur, de uitnodiging.
Toen ik haar voorstelde naar de AA te gaan, stond ik op het rendez-vous, zij niet. De heren ( het waren alleen mannen) ontvingen me liefdevol en begrijpend toen ik hen zei dat ik er was voor mijn vriendin die nog niet aangekomen was. 'Jaja !' , dachten ze begripvol , en ze begonnen met hun verhaal. Ze dachten dat ik de moed niet had te zeggen dat ik voor mezelf kwam! Ik zakte door de grond.
Maar X kwam eraan , een uurtje later. 'Zie je nu' , riep ik blij ! Oef, ze geloofden me.
Ik was beschaamd in haar plaats, maar schaamte kende ze niet.En wat zo ongelofelijk was voor mij : ze ontkende haar situatie, ze herkende zich in geen enkel verhaal van de heren, daar waar het voor mij zo klaar was als helder water . Maar ja, water was nu eenmaal niet haar geliefkoosde drank.
En de heren vroegen haar wat ze nu deed als werk, nu ze haar baan van lerares was kwijtgeraakt door de drank ? Ze deed demonstraties in supermarkten ...Voor wat? Voor Martini, haar kofferbak zat vol flessen.
Ze is niet meer terug gegaan naar de AA, ze had dat trouwens niet nodig, ze had geen probleem.
Ik heb X niet meer gezien. Ze zocht nog contact, maar ik ging er niet meer op in.
Ditmaal is het Y , zwaar triest verleden, een moeilijk karma.
Maar goed, ook veel dingen om blij te zijn. Een mooi huis, een lieve vriend, een zoon waar ze van houdt, een boeiende baan, een vriendenkring , gedeelde waarden, het mag niet baten.
Y gaat regelmatig door het lint.
Dan wordt ze opgenomen en dan gaat mijn zus haar bezoeken en ik schrif haar.
Maar wat kunnen we nog zeggen of wat kunnen we nog schrijven?
Alleen op haar komt het aan.
Ik voel me machteloos .
En ik begin meer en meer te denken dat alleen de waarheid zeggen deugd kan doen. Als ze dronken is , er haar meteen mee confronteren. 'Je hebt (weer) gedronken Y!'
Haar nooit of te nimmer nog een glas presenteren.
Nooit meer denken, 'och ééntje kan geen kwaad', want dat kan het juist wel.
Het kan allemaal kwaad.
En dan is er nog Z , ook dicht bij mij hier in Frankrijk.
Ze is voorzitter van een vereniging waar ik lid van ben.
Haar gewauwel tijdens de vergaderingen maken dat ik bijna geen respect meer kan opbrengen voor Z.
Het erge is ook hier weer dat er volgens haar 'geen enkel probleem is' en dat de anderen compassie hebben met haar: ocharme, Z heeft het moeilijk!
We willen haar voorzitter af. Maar zie, dat vergt moed, zowel van haar om te beseffen dat ze meer kwaad dan goed doet en voor de leden van de vereniging om haar vlakaf te zeggen dat ze de taak onwaardig is.
Ze dreigt met zelfmoord als ze geen voorzitter meer mag zijn.
Oh maar, die chantage slaat ons lam.
Dus zullen we het nog maar een jaartje aanzien.
Neen we hebben geen moed om iemand te laten vallen.
Siert ons dat?
Neen.
Maar meer en meer begint bij mij die bewustwording dat verslaafden niet gered kunnen worden.
Ze moeten het zelf doen en daar is buitengewone wilskracht voor nodig.
Het is en blijft moeilijk .
Je laat onmiddellijk je armen zakken, een beetje hopeloos, zo met een gevoel van ' wat doe je eraan?', want je weet tegelijkertijd dat je er niets aan kan doen.
De eerste keer dat ik te maken had met vriendschap en alcoholverslaving dateert van jaren geleden. Iedereen in mijn vriendenkring was het ermee eens : X was verslaafd.Ze zou nooit kunnen afkicken. Dat was een uitgemaakte zaak.
Ik vond dat zo verschrikkelijk.. Mede door het feit dat ik in het leven ook al mijn deel gehad had en ook al eens te diep in het glas had gekeken op die momenten, ging ik ervan uit dat zoiets een reden had, dat eenmaal je over die reden heen bent, of gedeeltelijk toch, dat het vanzelf zou overgaan, net zoals het gekomen was.
Grote vergissing.
Maar X was blij met het vertrouwen dat ik haar gaf, met het feit dat er toch iemand in haar geloofde.Ik vond de houding van mijn vrienden zo onrechtvaardig, dat ik me als een leeuwin gedroeg, X zou wel beter worden.
Maar zie.
Toen ik ze uitnodigde om te komen eten, vergat ze keer op keer de dag, het uur, de uitnodiging.
Toen ik haar voorstelde naar de AA te gaan, stond ik op het rendez-vous, zij niet. De heren ( het waren alleen mannen) ontvingen me liefdevol en begrijpend toen ik hen zei dat ik er was voor mijn vriendin die nog niet aangekomen was. 'Jaja !' , dachten ze begripvol , en ze begonnen met hun verhaal. Ze dachten dat ik de moed niet had te zeggen dat ik voor mezelf kwam! Ik zakte door de grond.
Maar X kwam eraan , een uurtje later. 'Zie je nu' , riep ik blij ! Oef, ze geloofden me.
Ik was beschaamd in haar plaats, maar schaamte kende ze niet.En wat zo ongelofelijk was voor mij : ze ontkende haar situatie, ze herkende zich in geen enkel verhaal van de heren, daar waar het voor mij zo klaar was als helder water . Maar ja, water was nu eenmaal niet haar geliefkoosde drank.
En de heren vroegen haar wat ze nu deed als werk, nu ze haar baan van lerares was kwijtgeraakt door de drank ? Ze deed demonstraties in supermarkten ...Voor wat? Voor Martini, haar kofferbak zat vol flessen.
Ze is niet meer terug gegaan naar de AA, ze had dat trouwens niet nodig, ze had geen probleem.
Ik heb X niet meer gezien. Ze zocht nog contact, maar ik ging er niet meer op in.
Ditmaal is het Y , zwaar triest verleden, een moeilijk karma.
Maar goed, ook veel dingen om blij te zijn. Een mooi huis, een lieve vriend, een zoon waar ze van houdt, een boeiende baan, een vriendenkring , gedeelde waarden, het mag niet baten.
Y gaat regelmatig door het lint.
Dan wordt ze opgenomen en dan gaat mijn zus haar bezoeken en ik schrif haar.
Maar wat kunnen we nog zeggen of wat kunnen we nog schrijven?
Alleen op haar komt het aan.
Ik voel me machteloos .
En ik begin meer en meer te denken dat alleen de waarheid zeggen deugd kan doen. Als ze dronken is , er haar meteen mee confronteren. 'Je hebt (weer) gedronken Y!'
Haar nooit of te nimmer nog een glas presenteren.
Nooit meer denken, 'och ééntje kan geen kwaad', want dat kan het juist wel.
Het kan allemaal kwaad.
En dan is er nog Z , ook dicht bij mij hier in Frankrijk.
Ze is voorzitter van een vereniging waar ik lid van ben.
Haar gewauwel tijdens de vergaderingen maken dat ik bijna geen respect meer kan opbrengen voor Z.
Het erge is ook hier weer dat er volgens haar 'geen enkel probleem is' en dat de anderen compassie hebben met haar: ocharme, Z heeft het moeilijk!
We willen haar voorzitter af. Maar zie, dat vergt moed, zowel van haar om te beseffen dat ze meer kwaad dan goed doet en voor de leden van de vereniging om haar vlakaf te zeggen dat ze de taak onwaardig is.
Ze dreigt met zelfmoord als ze geen voorzitter meer mag zijn.
Oh maar, die chantage slaat ons lam.
Dus zullen we het nog maar een jaartje aanzien.
Neen we hebben geen moed om iemand te laten vallen.
Siert ons dat?
Neen.
Maar meer en meer begint bij mij die bewustwording dat verslaafden niet gered kunnen worden.
Ze moeten het zelf doen en daar is buitengewone wilskracht voor nodig.
Het is en blijft moeilijk .
donderdag 13 september 2012
Stress en hoe je er mee omgaat
Op 23 jaar ben ik beginnen werken als juriste Beroepsaansprakelijkheid en Zware schade Familiale verzekeringen bij Royale Belge, een toen prestigieuse verzekeringsmaatschappij. In de tijd dat verzekeringsmaatschappijen nog verzekeringen deden en banken bankzaken. In de tijd dat het vijf jaar duurde voor je als 'vol' werd aanzien en carrière kon beginnen maken. Nu vraagt men na zes maanden ervaring om opslag. Want je hebt toch al wat ervaring hé?
Ik serkte er zo'n drie maanden toen mijn eerste baas, mijnheer du Pré me vroeg om definitief te blijven. Hij vergeleek me met een cirkusartieste die tientallen bordjes tegelijk draaiende kon houden zei hij. En heel dikwijls tijdens mijn loopbaan heb ik aan dat beeld gedacht, het was zo typisch voor mij.
Ik kon veel dingen tegelijk doen. Heel geconcentreerd werken. Mijn medewerkers vroegen me dan ' of er soms iets scheelde? Of ik boos was?' . Helemaal niet, ik keek zo serieus omdat ik me inspande om me temidden van alle drukte gefocussed te houden.
Ik kon goed met stress om. 's Avonds had ik dan wel nek-of rugpijn, maar ik had de voldoening dat ik de controle had over een dienst, een sector, een administratie...
Thuis probeerde ik hetzelfde. Ik regelde meestal de dingen, zoals school, opvang,vakantie, eten, bezoek...
In mijn vereniging was niets te zwaar of te veel aan mij gevraagd.ik was een geboren leider zei men me.
En nu, sinds een jaar of vijf zit ik op een heuvel tussen de pruimen, de mais, de zonnenbloemen en het koren en graan, regel ik het huishouden, blijf ik een leider in de vereniging hier ,maar er mag niet te veel tegelijk gebeuren of ik betrap ik me erop dat ik rugpijn heb of dat mijn maag in een knoop schiet. Stress dus. En ik kan daar niet goed meer tegen.
Dus je kan echt ontwennen van stress.
En daardoor word je rustiger en kan je meer nadenken vooraleer te handelen.
Kortom je hebt meer TIJD.
Tijd om rustiger te zijn en misschien wijzer...of dat hoop ik tenminste.
Ik ben zo dankbaar voor de tijd die me gegund is hier in het zuidwesten , ik zou het niet meer willen ruilen voor de permanente stress die mijn deel was. Het is een luxe, ik ben er me wel van bewust. En je kan er enkel over meespreken als het je ten deel valt.
Ik zou zeggen : doen, als je het kan!
Ik serkte er zo'n drie maanden toen mijn eerste baas, mijnheer du Pré me vroeg om definitief te blijven. Hij vergeleek me met een cirkusartieste die tientallen bordjes tegelijk draaiende kon houden zei hij. En heel dikwijls tijdens mijn loopbaan heb ik aan dat beeld gedacht, het was zo typisch voor mij.
Ik kon veel dingen tegelijk doen. Heel geconcentreerd werken. Mijn medewerkers vroegen me dan ' of er soms iets scheelde? Of ik boos was?' . Helemaal niet, ik keek zo serieus omdat ik me inspande om me temidden van alle drukte gefocussed te houden.
Ik kon goed met stress om. 's Avonds had ik dan wel nek-of rugpijn, maar ik had de voldoening dat ik de controle had over een dienst, een sector, een administratie...
Thuis probeerde ik hetzelfde. Ik regelde meestal de dingen, zoals school, opvang,vakantie, eten, bezoek...
In mijn vereniging was niets te zwaar of te veel aan mij gevraagd.ik was een geboren leider zei men me.
En nu, sinds een jaar of vijf zit ik op een heuvel tussen de pruimen, de mais, de zonnenbloemen en het koren en graan, regel ik het huishouden, blijf ik een leider in de vereniging hier ,maar er mag niet te veel tegelijk gebeuren of ik betrap ik me erop dat ik rugpijn heb of dat mijn maag in een knoop schiet. Stress dus. En ik kan daar niet goed meer tegen.
Dus je kan echt ontwennen van stress.
En daardoor word je rustiger en kan je meer nadenken vooraleer te handelen.
Kortom je hebt meer TIJD.
Tijd om rustiger te zijn en misschien wijzer...of dat hoop ik tenminste.
Ik ben zo dankbaar voor de tijd die me gegund is hier in het zuidwesten , ik zou het niet meer willen ruilen voor de permanente stress die mijn deel was. Het is een luxe, ik ben er me wel van bewust. En je kan er enkel over meespreken als het je ten deel valt.
Ik zou zeggen : doen, als je het kan!
woensdag 12 september 2012
mijn moeder en mijn vader
Vanmiddag hebben we lekker gelunched bij Nel .
Van 'Petronella'.
We dachten van' Cornelia', niet dus !
Wat een prachtig zicht vanuit haar huis in Vazerac, zo'n 8 km bij ons vandaan.
En zoals altijd in de Quercy zaten de vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen.
Hoe we bij het onderwerp kwamen weet ik niet juist meer, de rijkelijk vloeiende kirr en rosé zullen er zeker iets mee te maken hebben.
Bref, soit, tot daar aan toe : we hadden het over onze moeders.
Jan verbaast er zich steeds over dat geen enkele van mijn zusters en broer spreekt over ' ons vader en ons moeder' maar over 'mijn vader en mijn moeder'.Net of mijn moeder niet de moeder van mijn zussen en broer was en hun moeder niet de mijne. Precies of mijn pa is niet hun pa en hun pa zeker niet de mijne.
Hij zegt dat vaak, Jan. Dat doet me dan nadenken over het waarom daarvan.
Mijn moeder is zeker anders in mijn herinnering dan de moeder van mijn zussen en broer. Ik woonde 17 jaar niet dag in dag uit met haar samen. En waarschijnlijk heb ik daardoor sommige dingen in mijn herinnering uitvergroot. Want soms herinner ik me zelfs iets beter dan mijn zussen en broer.
Maar ik heb natuurlijk maar gedeeltelijke herinneringen. Zij hebben gewoonweg alle herinneringen.
Het rare vanmiddag bij de lunch was, dat noch Zwany, noch Nel hun moeder misten. Zwany's moeder leeft nog, Nel's moeder niet meer, maar.Mijn moeder ( de mijne dus, maar wees gerust 'de onze ' in dit geval!)
is reeds 16 jaar dood. En ik mis ze heel dikwijls in mijn leven. Zij niet. Ik mis ze als ik iets leuks doe, als ik mooie dingen zie, als ik gelukkig ben, als ik verdrietig ben. Ik zou het zo leuk gevonden hebben als ze getuige was geweest van mijn leven hier in Frankrijk. Ik ben er zeker van dat ze het reuze zou gevonden hebben.
Dat ze hier heel vaak zou gelogeerd hebben. Dat we samen de krant zouden gelezen hebben en onze commentaar zouden gehad hebben op Hollande, Sarkozy en de rest. Over solidariteit in deze dagen van ten top gedreven individualisme. Over 'laïcité' , 'les lumières', de Franse revolutie, vrijheid , gelijkheid, broederlijkheid, over de zon, het mooie landschap, le Figaro en Le Monde, over de evolutie van het mensdom, over de kerk en het geloof, over mijn overtuiging en de werkjes die ik erover maak...
Ja, ik mis ze dikwijls in mijn leven.
Het onvoorwaardelijke ook. Iets dat Nel niet begreep, hoe een vrouw van 56 ( ik dus) nog een 'onvoorwaardelijk iemand' nodig heeft...
Nodig heb ik dat niet, inderdaad, maar soms doet het zo'n deugd van eens een onvoorwaardelijk iemand tegenover zich te hebben.
Dat is zo lang geleden.
Zestien jaar dus.
En dat is lang.
En onvoorwaardelijk betekent niet dat ze me altijd gelijk gaf ! Oh neen hoor !
Ze was het vaak oneens met mij.
Onvoorwaardelijk betekent dat, ongeacht of je gelijk of ongelijk hebt, of je juist of niet juist gehandeld hebt, dat er iemand op deze wereld is die je alle krediet geeft.
Dat is zeldzaam.
Mijn vader leeft nog.
Hem mis ik niet zo hard. Dat is gewoon zo. Te veel dingen zijn gebeurd opdat het anders zou zijn. En toch.
Het doet zo'n deugd als hij me troost op momenten dat ik het het minste verwacht.
Zelfs al zijn zijn argumenten niet juist. Zelfs al meent hij het niet.
Iemand die je herverwarmend zegt ' kop op jong, laat ze maar zeggen, komaan vooruit'.
Nel vindt van niet, Zwany ook niet.
Het zou onvolwassen zijn om zo te denken.
Want nu sta ik bovenaan de trap,nu ben ik degene die onvoorwaardelijk voor een ander partij trek.
Maar soms, eventjes maar, zou ik zo graag mijn oma of mijn moeder horen die me zegt ' Kom Geneke, trek het je niet aan! Morgen gaat de zon weer op'.
Eventjes maar.
Helaas.
Van 'Petronella'.
We dachten van' Cornelia', niet dus !
Wat een prachtig zicht vanuit haar huis in Vazerac, zo'n 8 km bij ons vandaan.
En zoals altijd in de Quercy zaten de vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen.
Hoe we bij het onderwerp kwamen weet ik niet juist meer, de rijkelijk vloeiende kirr en rosé zullen er zeker iets mee te maken hebben.
Bref, soit, tot daar aan toe : we hadden het over onze moeders.
Jan verbaast er zich steeds over dat geen enkele van mijn zusters en broer spreekt over ' ons vader en ons moeder' maar over 'mijn vader en mijn moeder'.Net of mijn moeder niet de moeder van mijn zussen en broer was en hun moeder niet de mijne. Precies of mijn pa is niet hun pa en hun pa zeker niet de mijne.
Hij zegt dat vaak, Jan. Dat doet me dan nadenken over het waarom daarvan.
Mijn moeder is zeker anders in mijn herinnering dan de moeder van mijn zussen en broer. Ik woonde 17 jaar niet dag in dag uit met haar samen. En waarschijnlijk heb ik daardoor sommige dingen in mijn herinnering uitvergroot. Want soms herinner ik me zelfs iets beter dan mijn zussen en broer.
Maar ik heb natuurlijk maar gedeeltelijke herinneringen. Zij hebben gewoonweg alle herinneringen.
Het rare vanmiddag bij de lunch was, dat noch Zwany, noch Nel hun moeder misten. Zwany's moeder leeft nog, Nel's moeder niet meer, maar.Mijn moeder ( de mijne dus, maar wees gerust 'de onze ' in dit geval!)
is reeds 16 jaar dood. En ik mis ze heel dikwijls in mijn leven. Zij niet. Ik mis ze als ik iets leuks doe, als ik mooie dingen zie, als ik gelukkig ben, als ik verdrietig ben. Ik zou het zo leuk gevonden hebben als ze getuige was geweest van mijn leven hier in Frankrijk. Ik ben er zeker van dat ze het reuze zou gevonden hebben.
Dat ze hier heel vaak zou gelogeerd hebben. Dat we samen de krant zouden gelezen hebben en onze commentaar zouden gehad hebben op Hollande, Sarkozy en de rest. Over solidariteit in deze dagen van ten top gedreven individualisme. Over 'laïcité' , 'les lumières', de Franse revolutie, vrijheid , gelijkheid, broederlijkheid, over de zon, het mooie landschap, le Figaro en Le Monde, over de evolutie van het mensdom, over de kerk en het geloof, over mijn overtuiging en de werkjes die ik erover maak...
Ja, ik mis ze dikwijls in mijn leven.
Het onvoorwaardelijke ook. Iets dat Nel niet begreep, hoe een vrouw van 56 ( ik dus) nog een 'onvoorwaardelijk iemand' nodig heeft...
Nodig heb ik dat niet, inderdaad, maar soms doet het zo'n deugd van eens een onvoorwaardelijk iemand tegenover zich te hebben.
Dat is zo lang geleden.
Zestien jaar dus.
En dat is lang.
En onvoorwaardelijk betekent niet dat ze me altijd gelijk gaf ! Oh neen hoor !
Ze was het vaak oneens met mij.
Onvoorwaardelijk betekent dat, ongeacht of je gelijk of ongelijk hebt, of je juist of niet juist gehandeld hebt, dat er iemand op deze wereld is die je alle krediet geeft.
Dat is zeldzaam.
Mijn vader leeft nog.
Hem mis ik niet zo hard. Dat is gewoon zo. Te veel dingen zijn gebeurd opdat het anders zou zijn. En toch.
Het doet zo'n deugd als hij me troost op momenten dat ik het het minste verwacht.
Zelfs al zijn zijn argumenten niet juist. Zelfs al meent hij het niet.
Iemand die je herverwarmend zegt ' kop op jong, laat ze maar zeggen, komaan vooruit'.
Nel vindt van niet, Zwany ook niet.
Het zou onvolwassen zijn om zo te denken.
Want nu sta ik bovenaan de trap,nu ben ik degene die onvoorwaardelijk voor een ander partij trek.
Maar soms, eventjes maar, zou ik zo graag mijn oma of mijn moeder horen die me zegt ' Kom Geneke, trek het je niet aan! Morgen gaat de zon weer op'.
Eventjes maar.
Helaas.
vrijdag 24 augustus 2012
Weermannen en weervrouwen
Vanochtend begon de weerman, Paul-Frédérick Casé van radio 100 %, zijn weerpraatje met een verontschuldiging: hij had ons onweer voorspeld, hevig onweer en we moesten er maar best op voorbereid zijn !
We zijn altijd voorbereid op onweer. We zien het bij wijze van spreken aankomen : Spotje, onze Jack-Russel begint dan ongeduldig heen en weer te lopen, zoekt angstig een onderkomen onder Jans'bureau, begint te bibberen en te hijgen, kortom, net zoals de haan op de kerktoren de komst van de messias voorspelt, zo voorspelt onze bloedeigenste Spotje het onweer. Overal, hij maakt geen onderscheid, zowel in Belgïe als on zijn nieuw thuisland Frankrijk.
Nu niet dus, hij heeft de ganse dag rustig liggen slapen op zijn kussen, in de tuinstoel.
Geen onweer, dus geen akoeling.
Al een week of drie genieten we hier van 'la canicule' , dat betekent dagelijks temperaturen die oplopen tot boven de 35 graden. Met pieken van 42 graden .
In de Belgische krant las ik boven de weerkaart : ' tropische temperaturen, 32 graden!!!:.
Ik dacht bij mezelf , hoe zouden ze dan 42 graden en meer omschrijven?.
Maar goed, de weerman verontschuldigde zich en eindigde zijn babbeltje met de idee dat het toch beter uitgevallen is dan hij voorspeld had.
En dan denk ik telkens aan een idee dat ik heb indien er toch zoiets als 'wedergeboorte' bestaat: dan word ik steevast weervrouw.
Ik heb daar mijn eigen idee over namelijk. Ik zou aan al mijn vrienden en kenissen medewerking vragen, mits een kleine vergoeding. Elk van ons gaat om 5 uur buiten naar de weersgesteldheid kijken en belt mij dan op. Dat zal dus gaan over : ' betrokken en koud, zo'n 8 graden in Oostende; overtrokken en fris , zo'n 10 graden in Gent ; en hetzelfde in Boechout ; sneeuw in Bertrix en 0 graden op de grond; 15 graden in Castelnau en zonnig; 23 graden en warm in Marbella '.
Mijn weerbericht zou bovendien internationaal zijn, Canada, New York, Mexico, Scandinavïe, Italïe, noem het op, je zal weten hoe het op je reisbestemming zit. Ook iets dat volledig verdwenen is uit de Vlaamse weersvoorspellingen : je weet niets meer over het buitenland, met moeite weet je iets over het zuidelijk landsgedeelte. Als ik dan aan Armand Pien denk die er een punt van maakte alle hoofdsteden en hun weer op te noemen, dan is dat gewoon een grote achteruitgang.
Precies of we hebben daar niks mee te maken met de 'weersproblemen' van Wallonïe, in een land dat een speldeprik groot is , verkleinen ze hun voorspellingsgebied nog eens , zodat ze er bijna ALTIJD naast zitten.
Een gemakkelijke en leuke job vind ik dat.
Er zijn er nog een paar die in dezelfde lijn liggen en die me ook wel zouden liggen.
Zo denk ik aan de helpdesk van een computerfirma : ' zet uw PC eens af en aan en start opnieuw op!' . Wel, in 85 % van de gevallen werkt dat.
Of een helpdesk van de electriciteitsmaatschappij ( ook echt gebeurd bij mijn zus Anne ) : ' doe alle zekeringen uit en aan ' . Spijtig genoeg was het een algemene panne op het net, dat had die mevrouw ( ondanks het feit dat we haar meegegeven hadden dat alle straatlampen het evenmin deden ! ) niet gezien. Integendeel, mijn zus kreeg nog de boodschap mee dat indien er iemand moest komen kijken , haar dat 125 euro zou kosten indien de panne haar eigen schuld was....ook niet dus.
Kortom , medewerkers die met een heel eenvoudige opleiding toch veel mensen kunnen helpen. En waarschijnlijk een premie bovenop krijgen omdat ze 's nachts werken. Vermoeiend.
Maar heel voldoeninggevend. Je helpt . Toch?
We zijn altijd voorbereid op onweer. We zien het bij wijze van spreken aankomen : Spotje, onze Jack-Russel begint dan ongeduldig heen en weer te lopen, zoekt angstig een onderkomen onder Jans'bureau, begint te bibberen en te hijgen, kortom, net zoals de haan op de kerktoren de komst van de messias voorspelt, zo voorspelt onze bloedeigenste Spotje het onweer. Overal, hij maakt geen onderscheid, zowel in Belgïe als on zijn nieuw thuisland Frankrijk.
Nu niet dus, hij heeft de ganse dag rustig liggen slapen op zijn kussen, in de tuinstoel.
Geen onweer, dus geen akoeling.
Al een week of drie genieten we hier van 'la canicule' , dat betekent dagelijks temperaturen die oplopen tot boven de 35 graden. Met pieken van 42 graden .
In de Belgische krant las ik boven de weerkaart : ' tropische temperaturen, 32 graden!!!:.
Ik dacht bij mezelf , hoe zouden ze dan 42 graden en meer omschrijven?.
Maar goed, de weerman verontschuldigde zich en eindigde zijn babbeltje met de idee dat het toch beter uitgevallen is dan hij voorspeld had.
En dan denk ik telkens aan een idee dat ik heb indien er toch zoiets als 'wedergeboorte' bestaat: dan word ik steevast weervrouw.
Ik heb daar mijn eigen idee over namelijk. Ik zou aan al mijn vrienden en kenissen medewerking vragen, mits een kleine vergoeding. Elk van ons gaat om 5 uur buiten naar de weersgesteldheid kijken en belt mij dan op. Dat zal dus gaan over : ' betrokken en koud, zo'n 8 graden in Oostende; overtrokken en fris , zo'n 10 graden in Gent ; en hetzelfde in Boechout ; sneeuw in Bertrix en 0 graden op de grond; 15 graden in Castelnau en zonnig; 23 graden en warm in Marbella '.
Mijn weerbericht zou bovendien internationaal zijn, Canada, New York, Mexico, Scandinavïe, Italïe, noem het op, je zal weten hoe het op je reisbestemming zit. Ook iets dat volledig verdwenen is uit de Vlaamse weersvoorspellingen : je weet niets meer over het buitenland, met moeite weet je iets over het zuidelijk landsgedeelte. Als ik dan aan Armand Pien denk die er een punt van maakte alle hoofdsteden en hun weer op te noemen, dan is dat gewoon een grote achteruitgang.
Precies of we hebben daar niks mee te maken met de 'weersproblemen' van Wallonïe, in een land dat een speldeprik groot is , verkleinen ze hun voorspellingsgebied nog eens , zodat ze er bijna ALTIJD naast zitten.
Een gemakkelijke en leuke job vind ik dat.
Er zijn er nog een paar die in dezelfde lijn liggen en die me ook wel zouden liggen.
Zo denk ik aan de helpdesk van een computerfirma : ' zet uw PC eens af en aan en start opnieuw op!' . Wel, in 85 % van de gevallen werkt dat.
Of een helpdesk van de electriciteitsmaatschappij ( ook echt gebeurd bij mijn zus Anne ) : ' doe alle zekeringen uit en aan ' . Spijtig genoeg was het een algemene panne op het net, dat had die mevrouw ( ondanks het feit dat we haar meegegeven hadden dat alle straatlampen het evenmin deden ! ) niet gezien. Integendeel, mijn zus kreeg nog de boodschap mee dat indien er iemand moest komen kijken , haar dat 125 euro zou kosten indien de panne haar eigen schuld was....ook niet dus.
Kortom , medewerkers die met een heel eenvoudige opleiding toch veel mensen kunnen helpen. En waarschijnlijk een premie bovenop krijgen omdat ze 's nachts werken. Vermoeiend.
Maar heel voldoeninggevend. Je helpt . Toch?
donderdag 23 augustus 2012
Duracell mannen en feeën
Nicole schrijft af en toe 'impressiekes' zoals ze dat noemt. Het heerlijke aan haar stukjes is dat ze professionele belevenissen ook steeds toepast op haar eigen zijn, wat een houding, een uitspraak, een gedachte van een patïent(e) met haar doet en welke conclusie ze er vooralsnog uit trekt.
Dat is misschien wat ons bindt, iets wat maakt dat we elkaar met weinig woorden begrijpen.
Zo schreef ze deze week een stukje over een Marokkaanse man die haar telkens hij op consultatie komt dezelfde vraag stelt : 'mag ik U eens iets vragen? ' , 'jazeker ' antwoordt zij steevast.
' Kan U mij hieruit helpen ?' . ' Ik kan U zeker helpen om uzelf te helpen ', antwoordt zij telkens weer, waarop de man bijna ontploft, heen en weer begint te lopen, of op zijn stoel zit te wippen van links naar rechts en op en neer, vandaar : Duracell man .
Ik heb ondertussen een Marokkaanse huishoudhulp. Sanaé . Té onderdanig naar mijn zin. Wel een prima hulp, daar niet van.
Maar telkens weer stelt ze mij dezelfde vraag : ' Mevrouw ( onmogelijk om dat uit haar hoofd te praten en gewoon Geneviève te zeggen, het blijft Madame ) , kunnen wij niet samen een contract van onbepaalde duur afsluiten, want anders verliest mijn man een deel van zijn arbeidsongevallenuitkering ...?' .
En telkens weer antwoord ik haar ' dat ze onder contract staat van Quercy Contact en dat ik met deze tussenpersoon ook een contract heb afgesloten; dat ik er niet aan denk om dat te veranderen, want dat dit niks verandert aan het feit dat haar man meer of minder trekt van de verzekering. Het is als ze 'zonder contract' zou werken dat geen enkele instantie er iets zou van weten, maar wil ze dat wel echt? . Want als ze daar toch zouden achterkomen verliest hij niet alleen een deel , maar alles wegens fraude ?' .
Tja, Sanaé heeft het ongeluk bij een ex-fraudebeheerder terechtgekomen te zijn. Wat wil je dan.
Maar ze stelt me telkens weer dezelfde vraag.
Ik heb haar reeds gezegd dat ze toch beter af is, zijzelf, om in het wit te werken , dan heeft ze later pensioen , of zelfs recht op werkloosheidsuitkering , enz enz...kortom dan zal ze later kunnen genieten van alle sociale voordelen die er zijn...niks gekort zeggen ze in Boechout, ze antwoordt me altijd met : 'Madame, moi pas comprendre, moi pas d'ici..'
Ik denk dan van wel, en het bezorgt me ergernis dat geef ik toe, want ik vind het vervelend me telkens te moeten verrechtvaardigen , dat ze wel heel goed weet wat het betekent want dat ze het anders niet zou vragen.
Maar door dat stukje impressie van Nicole te lezen, besefte ik plots dat het telkens weer dezelfde vraag stellen waarschijnlijk cultuurgebonden is . Dat dit een soort strategie is om op de lange duur toch voldoening te krijgen, alleen al om van het gezaag vanaf te zijn.
In elk geval, ik hou voet bij stuk. Indien ze ooit haar man zou verlaten, dan zal ze vet zijn met haar zwartwerk . Ik mag er niet aan denken.
En Nicole die zal ook altijd hetzelfde blijven antwoorden. Ze kan moeilijk de gevangenisdeur voor de duracell man open laten staan als ze vertrekt na consultatie...
Maar zie, soms zijn er ook positieve dingen . Zo noemde een patiënte-slachtoffertje Nicole een fee. Een echte, met alles erop en eraan. Iemand die haar helpt in donkere tijden . Niks zwart, alles wit, of tenminste al een beetje grijs om wit te worden. Houden zo Nicole , je bent altijd iemands'fee. En dat maakt het zo waard om (soms) te blijven vasthouden aan bepaalde principes.
Dat is misschien wat ons bindt, iets wat maakt dat we elkaar met weinig woorden begrijpen.
Zo schreef ze deze week een stukje over een Marokkaanse man die haar telkens hij op consultatie komt dezelfde vraag stelt : 'mag ik U eens iets vragen? ' , 'jazeker ' antwoordt zij steevast.
' Kan U mij hieruit helpen ?' . ' Ik kan U zeker helpen om uzelf te helpen ', antwoordt zij telkens weer, waarop de man bijna ontploft, heen en weer begint te lopen, of op zijn stoel zit te wippen van links naar rechts en op en neer, vandaar : Duracell man .
Ik heb ondertussen een Marokkaanse huishoudhulp. Sanaé . Té onderdanig naar mijn zin. Wel een prima hulp, daar niet van.
Maar telkens weer stelt ze mij dezelfde vraag : ' Mevrouw ( onmogelijk om dat uit haar hoofd te praten en gewoon Geneviève te zeggen, het blijft Madame ) , kunnen wij niet samen een contract van onbepaalde duur afsluiten, want anders verliest mijn man een deel van zijn arbeidsongevallenuitkering ...?' .
En telkens weer antwoord ik haar ' dat ze onder contract staat van Quercy Contact en dat ik met deze tussenpersoon ook een contract heb afgesloten; dat ik er niet aan denk om dat te veranderen, want dat dit niks verandert aan het feit dat haar man meer of minder trekt van de verzekering. Het is als ze 'zonder contract' zou werken dat geen enkele instantie er iets zou van weten, maar wil ze dat wel echt? . Want als ze daar toch zouden achterkomen verliest hij niet alleen een deel , maar alles wegens fraude ?' .
Tja, Sanaé heeft het ongeluk bij een ex-fraudebeheerder terechtgekomen te zijn. Wat wil je dan.
Maar ze stelt me telkens weer dezelfde vraag.
Ik heb haar reeds gezegd dat ze toch beter af is, zijzelf, om in het wit te werken , dan heeft ze later pensioen , of zelfs recht op werkloosheidsuitkering , enz enz...kortom dan zal ze later kunnen genieten van alle sociale voordelen die er zijn...niks gekort zeggen ze in Boechout, ze antwoordt me altijd met : 'Madame, moi pas comprendre, moi pas d'ici..'
Ik denk dan van wel, en het bezorgt me ergernis dat geef ik toe, want ik vind het vervelend me telkens te moeten verrechtvaardigen , dat ze wel heel goed weet wat het betekent want dat ze het anders niet zou vragen.
Maar door dat stukje impressie van Nicole te lezen, besefte ik plots dat het telkens weer dezelfde vraag stellen waarschijnlijk cultuurgebonden is . Dat dit een soort strategie is om op de lange duur toch voldoening te krijgen, alleen al om van het gezaag vanaf te zijn.
In elk geval, ik hou voet bij stuk. Indien ze ooit haar man zou verlaten, dan zal ze vet zijn met haar zwartwerk . Ik mag er niet aan denken.
En Nicole die zal ook altijd hetzelfde blijven antwoorden. Ze kan moeilijk de gevangenisdeur voor de duracell man open laten staan als ze vertrekt na consultatie...
Maar zie, soms zijn er ook positieve dingen . Zo noemde een patiënte-slachtoffertje Nicole een fee. Een echte, met alles erop en eraan. Iemand die haar helpt in donkere tijden . Niks zwart, alles wit, of tenminste al een beetje grijs om wit te worden. Houden zo Nicole , je bent altijd iemands'fee. En dat maakt het zo waard om (soms) te blijven vasthouden aan bepaalde principes.
zaterdag 11 augustus 2012
Reageren? ----) geen opmerkingen
Soms vraagt men mij : 'hoe kunnen we nu reageren op je blog, het lukt me niet!'. Ik heb zelfs een Franse vriendin ( een kranige oranjeharige dame van 84 jaar , die zich nauw met mij verbonden voelt, omdat ze uit het noorden van Frankrijk komt , een ch'ti dus, Françoise heet ze) die wèl vond hoe ze mijn blog in het Frans kon lezen, maar niet hoe ze erop kon reageren...
Dus heb ik het zelf geprobeerd en bij mij lukt het indien ik klik onderaan het stukje tekst op ' geen opmerkingen' en dan , nadat ik een opmerking schrijf, klikken op 'publiceren'.
Zo werkt het denk ik.
En ik zou heel graag reacties krijgen, in alle talen, om te weten wat jullie voelen, vinden, beleven, om mijn gevoelens te toetsen aan die van anderen, om van gedacht te kunnen veranderen, om het eens van een andere kant te zien, te willen zien. Zoals je een diamant in je handen kan draaien en duizenden facetten ziet van eenzelfde steen. Zo zit het leven immers in elkaar.
Of om onderwerpen aangereikt te krijgen , of om me te herinneren aan wat ik ooit beleefde, alleen of samen met jullie. Doen dus, zou ik zo zeggen.
Geen reacties ? Wil je reageren? Erop klikken , antwoorden en publiceren.
Jan Vandenheuvel
weet wèl hoe hij het moet doen. Dus, Jan ( mijn leven is doorweven van Jannemannen) , als ik het verkeerd voor heb, kan jij ons licht zijn in de blog-duisternis ?
Dus heb ik het zelf geprobeerd en bij mij lukt het indien ik klik onderaan het stukje tekst op ' geen opmerkingen' en dan , nadat ik een opmerking schrijf, klikken op 'publiceren'.
Zo werkt het denk ik.
En ik zou heel graag reacties krijgen, in alle talen, om te weten wat jullie voelen, vinden, beleven, om mijn gevoelens te toetsen aan die van anderen, om van gedacht te kunnen veranderen, om het eens van een andere kant te zien, te willen zien. Zoals je een diamant in je handen kan draaien en duizenden facetten ziet van eenzelfde steen. Zo zit het leven immers in elkaar.
Of om onderwerpen aangereikt te krijgen , of om me te herinneren aan wat ik ooit beleefde, alleen of samen met jullie. Doen dus, zou ik zo zeggen.
Geen reacties ? Wil je reageren? Erop klikken , antwoorden en publiceren.
Jan Vandenheuvel
weet wèl hoe hij het moet doen. Dus, Jan ( mijn leven is doorweven van Jannemannen) , als ik het verkeerd voor heb, kan jij ons licht zijn in de blog-duisternis ?
donderdag 9 augustus 2012
dieren en nesten
Zwany heeft een nieuwe hond, een golden retriever pup. Hij heet Duke.
We voelden het al een paar maanden aankomen dat ze een nieuwe hond zou nemen.
Rick dacht er anders over , in 2013 zei hij....
Maar kijk, hij is er al.
En het is goed zo , zegt Rick.
Ik kon niet wachten om hem te gaan bekijken en hij is inderdaad wondermooi en berelief.
's Avonds is Jan een bench gaan brengen die wij nog op zolder staan hadden en dus heeft hij Duke ook al gezien.
De volgende dag schreef Zwany ons dat de nacht moeilijk was geweest; ze had haar matras naar beneden gesleurd en naast de pup in zijn bench geslapen...om tegen de ochtend zachtjes weg te glippen en in haar bed nog een uurtje liggen bekomen.
Toen moest ik uiteraard terugdenken aan de dag , 5 jaar geleden nu, dat we Cartouche gaan halen zijn bij een landbouwer in St Paul de Loubressac. Hij was wondermooi. Wij waren er niet op voorzien.
Maar ik moest en zou die pup hebben. Jan zag het ook anders- net als Rick dus.
We konden toch nog wat wachten ? Neen ! Ik wou hem nu.
Jan maakte een afsluiting in de keuken. een tiental minuutjes later zat Cartouche al in de living.
Jan maakte ene hogere afsluiting van de living naar het salon.
Tien minuten later zat Cartouche in het salon..
Jan bracht de bench onder de auvent, Cartouche weende de ganse nacht, bevuilde zijn eigen nest, probeerde zich door de tralies te wringen. EN hij heeft dat bijna twee weken volgehouden. En hij kon het nog langer uithouden, langer dan ik , want ik had er mooi genoeg van , én van Cartouche zijn gehuil de ganse nacht en van de woedende blikken en jammerklagen van Jan.
Dus zette ik hem midden van de nacht in onze slaapkamer op een honden kussen en zie , ik hoorde een geweldige zucht en Cartoucheke die zich neerlegde om pas uren later weer wakker te worden.
Sindsdien slaapt hij dus op onze kamer.
Ik weet het, het wordt afgeraden, zoals er zoveel wordt afgeraden.
Aude heeft nu Gust en als ik hoor wat iedereen daar over te zeggen heeft, wat ze wel of niet zouden doen, hoe zij het anders deden, beter deden, onmiddelijk wisten wat ze deden , dan begrijp ik soms de ontreddering van dochterlief , die dan zegt dat ze me mist. Ik ben één van de weinigen die haar zegt dat ze moet doen wat ze denkt dat het beste is .
Bij haar op de kamer, in een andere kamer, in de wieg, in de relax, in het park, in het bed, bij haar in bed, op de zetel, op de stoel , rond haar borst gedraaid, overdag, 's nachts , tussendoor...het kan allemaal.
Want noch bij baby's , noch bij pupies zit een handleiding bij.
Dat moet je nu eenmaal zelf uitzoeken.
En dat gaat na een tijdje allemaal vanzelf.
We voelden het al een paar maanden aankomen dat ze een nieuwe hond zou nemen.
Rick dacht er anders over , in 2013 zei hij....
Maar kijk, hij is er al.
Ik kon niet wachten om hem te gaan bekijken en hij is inderdaad wondermooi en berelief.
's Avonds is Jan een bench gaan brengen die wij nog op zolder staan hadden en dus heeft hij Duke ook al gezien.
De volgende dag schreef Zwany ons dat de nacht moeilijk was geweest; ze had haar matras naar beneden gesleurd en naast de pup in zijn bench geslapen...om tegen de ochtend zachtjes weg te glippen en in haar bed nog een uurtje liggen bekomen.
Toen moest ik uiteraard terugdenken aan de dag , 5 jaar geleden nu, dat we Cartouche gaan halen zijn bij een landbouwer in St Paul de Loubressac. Hij was wondermooi. Wij waren er niet op voorzien.
Maar ik moest en zou die pup hebben. Jan zag het ook anders- net als Rick dus.
We konden toch nog wat wachten ? Neen ! Ik wou hem nu.
Jan maakte een afsluiting in de keuken. een tiental minuutjes later zat Cartouche al in de living.
Jan maakte ene hogere afsluiting van de living naar het salon.
Tien minuten later zat Cartouche in het salon..
Jan bracht de bench onder de auvent, Cartouche weende de ganse nacht, bevuilde zijn eigen nest, probeerde zich door de tralies te wringen. EN hij heeft dat bijna twee weken volgehouden. En hij kon het nog langer uithouden, langer dan ik , want ik had er mooi genoeg van , én van Cartouche zijn gehuil de ganse nacht en van de woedende blikken en jammerklagen van Jan.
Dus zette ik hem midden van de nacht in onze slaapkamer op een honden kussen en zie , ik hoorde een geweldige zucht en Cartoucheke die zich neerlegde om pas uren later weer wakker te worden.
Sindsdien slaapt hij dus op onze kamer.
Ik weet het, het wordt afgeraden, zoals er zoveel wordt afgeraden.
Aude heeft nu Gust en als ik hoor wat iedereen daar over te zeggen heeft, wat ze wel of niet zouden doen, hoe zij het anders deden, beter deden, onmiddelijk wisten wat ze deden , dan begrijp ik soms de ontreddering van dochterlief , die dan zegt dat ze me mist. Ik ben één van de weinigen die haar zegt dat ze moet doen wat ze denkt dat het beste is .
Bij haar op de kamer, in een andere kamer, in de wieg, in de relax, in het park, in het bed, bij haar in bed, op de zetel, op de stoel , rond haar borst gedraaid, overdag, 's nachts , tussendoor...het kan allemaal.
Want noch bij baby's , noch bij pupies zit een handleiding bij.
Dat moet je nu eenmaal zelf uitzoeken.
En dat gaat na een tijdje allemaal vanzelf.
maandag 6 augustus 2012
Komkommertijd
Sinds kort hebben we een moestuin.
Voor mij is dat iets onwezenlijks, een moestuin. Ik zou immers niet weten hoe je daaraan begint. Nu weet ik het ondertussen wel!
Een landbouwer van de vallei was zo vriendelijk om een stuk van onze pruimenboomgaard om te ploegen, daarna ( je moet geduld hebben in het zuidwesten, daarna impliceert geenszins 'nadien, juist erna, de dag nadien, de week erop, veertien dagen later...het kan zeker een
Aand duren, plus het feit dat je het verschillende keren langs je neus weg moet vragen, waarop er steeds even vriendelijk wordt beloofd, dat van zodra er tijd is en het weer meezit, ze zullen langskomen. Maar ze doen wat ze beloofd hebben, altijd. Dus : daarna ...) werd het fijn gefreesd en dan kon Jan aan de slag. Als daar zijn : boontjes ( hier groeien die tegen de grond en bij ons op staken) , erwtjes, ajuin, sjalot, prei, aardappelen ( zo lekker dat Zwany ook een moestuin wil),courgetten ( daar slaan ze mee om je oren hier, dat groeit zodanig vlug !), aubergine's (die dan weer heel traag groeien), paprika en lange pepers, kersttomaatjes en coeur de boeuf tomaten.dat zal het zowat zijn.
Ik ben daar dus echt een nul in, herken geen ui van prei, ben helemaal verbaasd als Nel me zegt dat mijn groene pepertjes ook wel rood zullen worden als ik ze wat langer laat hangen(?!), stap niet in de voren maar dikwijls op wat geplant is, tot grote ergernis van Jan.
En toch zeg ik heel kordaat dat 'wij' een moestuin hebben en niet dat enkel Jan de eigenaar van de moestuin is.
Want wat hij plant moet ik verwerken.
En dat houdt veel in.
Vandaag waren dat komkommers. Wat doe je daar mee?
We gingen naar Caussade naar de markt deze morgen (een aanrader, hele grote groentenmarkt, de kraampjes staan netjes naast elkaar in de kronkelende straatjes langs de grote kerk) en ik wou persé mosterdzaad, aangezien ik in een recept van Peter Goossens gelezen had dat dit onontbeerlijk was om augurken op te leggen. Dus, naar het kraam van de dame met de kruien en met haar hele lieve zoon die olijven en gedroogde vruchten verkoopt.
We moesten een tijdje geduld hebben(weeral), want er brak een onweer los en het kraam was niet overdekt.
'wat ga je met die mosterdzaadjes doen? ', vroeg ze me. ' ga je komkommers inmaken?'.
Ik was van de kaart. Hoe kan je nu weten wat ik ga doen met die mosterdzaadjes?
Maar bon, ze had gelijk. Dus ik knikte heel schuchter van 'ja!'.
Dan heb je ook korianderzaad nodig, witte en zwarte peperbolletjes.
Korianderzaad had ik niet. Ok, ook een zakje meenemen uiteraard.
'hoe ga je dat gereedmaken?', vraagt de kruidenmevrouw.
Ik leg haar uit dat ik de komkommers in zout ga onderzetten, (ze knikt instemmend), dan afwassen gedurende 10 minuten ,(ze schudt met haar hoofd van links naar rechts) : 'ah neen, mevrouw, dat mag je niet doen! Afdrogen is de boodschap! En dan in je bokaal een halve koffielepel mosterdzaad, een koffielepel korianderzaad, 5 zwarte en 5 witte peperbolletjes en daar kokende azijn over. Bokaal toe en een paar weken wachten '
Ah bon! 'en moet ik die bokalen dan steriliseren? '
'Maar neen mevrouw, de azijn steriliseert de komkommer, dat is een bewaarmiddel. Maar waarschijnlijk bevat jouw recept ( dat van Peter Goossens dus) een mengeling van water en azijn, en tja dan moet je het stereliseren hé!.
Voilà, voor 4 Euro had ik de twee soorten zaadjes en het recept en de goede raadgevingen.
Het was de moeite waard om te wachten tot het kraam was afgeschermd tegen het onweer.
Komkommertijd dus...maar niet voor mij, want ik ben ondertussen de ganse middag bezig geweest met de boontjes , de meloenen, de courgetten, de komkommers....
Ah ja, we hebben immers een moestuin !
Zou ik aan Peter Goossens een briefje schrijven dat ik een ander recept heb?
Voor mij is dat iets onwezenlijks, een moestuin. Ik zou immers niet weten hoe je daaraan begint. Nu weet ik het ondertussen wel!
Een landbouwer van de vallei was zo vriendelijk om een stuk van onze pruimenboomgaard om te ploegen, daarna ( je moet geduld hebben in het zuidwesten, daarna impliceert geenszins 'nadien, juist erna, de dag nadien, de week erop, veertien dagen later...het kan zeker een
Aand duren, plus het feit dat je het verschillende keren langs je neus weg moet vragen, waarop er steeds even vriendelijk wordt beloofd, dat van zodra er tijd is en het weer meezit, ze zullen langskomen. Maar ze doen wat ze beloofd hebben, altijd. Dus : daarna ...) werd het fijn gefreesd en dan kon Jan aan de slag. Als daar zijn : boontjes ( hier groeien die tegen de grond en bij ons op staken) , erwtjes, ajuin, sjalot, prei, aardappelen ( zo lekker dat Zwany ook een moestuin wil),courgetten ( daar slaan ze mee om je oren hier, dat groeit zodanig vlug !), aubergine's (die dan weer heel traag groeien), paprika en lange pepers, kersttomaatjes en coeur de boeuf tomaten.dat zal het zowat zijn.
Ik ben daar dus echt een nul in, herken geen ui van prei, ben helemaal verbaasd als Nel me zegt dat mijn groene pepertjes ook wel rood zullen worden als ik ze wat langer laat hangen(?!), stap niet in de voren maar dikwijls op wat geplant is, tot grote ergernis van Jan.
En toch zeg ik heel kordaat dat 'wij' een moestuin hebben en niet dat enkel Jan de eigenaar van de moestuin is.
Want wat hij plant moet ik verwerken.
En dat houdt veel in.
Vandaag waren dat komkommers. Wat doe je daar mee?
We gingen naar Caussade naar de markt deze morgen (een aanrader, hele grote groentenmarkt, de kraampjes staan netjes naast elkaar in de kronkelende straatjes langs de grote kerk) en ik wou persé mosterdzaad, aangezien ik in een recept van Peter Goossens gelezen had dat dit onontbeerlijk was om augurken op te leggen. Dus, naar het kraam van de dame met de kruien en met haar hele lieve zoon die olijven en gedroogde vruchten verkoopt.
We moesten een tijdje geduld hebben(weeral), want er brak een onweer los en het kraam was niet overdekt.
'wat ga je met die mosterdzaadjes doen? ', vroeg ze me. ' ga je komkommers inmaken?'.
Ik was van de kaart. Hoe kan je nu weten wat ik ga doen met die mosterdzaadjes?
Maar bon, ze had gelijk. Dus ik knikte heel schuchter van 'ja!'.
Dan heb je ook korianderzaad nodig, witte en zwarte peperbolletjes.
Korianderzaad had ik niet. Ok, ook een zakje meenemen uiteraard.
'hoe ga je dat gereedmaken?', vraagt de kruidenmevrouw.
Ik leg haar uit dat ik de komkommers in zout ga onderzetten, (ze knikt instemmend), dan afwassen gedurende 10 minuten ,(ze schudt met haar hoofd van links naar rechts) : 'ah neen, mevrouw, dat mag je niet doen! Afdrogen is de boodschap! En dan in je bokaal een halve koffielepel mosterdzaad, een koffielepel korianderzaad, 5 zwarte en 5 witte peperbolletjes en daar kokende azijn over. Bokaal toe en een paar weken wachten '
Ah bon! 'en moet ik die bokalen dan steriliseren? '
'Maar neen mevrouw, de azijn steriliseert de komkommer, dat is een bewaarmiddel. Maar waarschijnlijk bevat jouw recept ( dat van Peter Goossens dus) een mengeling van water en azijn, en tja dan moet je het stereliseren hé!.
Voilà, voor 4 Euro had ik de twee soorten zaadjes en het recept en de goede raadgevingen.
Het was de moeite waard om te wachten tot het kraam was afgeschermd tegen het onweer.
Komkommertijd dus...maar niet voor mij, want ik ben ondertussen de ganse middag bezig geweest met de boontjes , de meloenen, de courgetten, de komkommers....
Ah ja, we hebben immers een moestuin !
Zou ik aan Peter Goossens een briefje schrijven dat ik een ander recept heb?
zondag 5 augustus 2012
Terug naar huis...waar is dat?
Zo, na 10 dagen Belgïe zijn we terug thuis.
Het is steeds een beetje een discussie tussen Jan en mij : 'terug naar huis!'.
Naar huis betekent voor hem duidelijk, zonder dat hij er ook maar hoeft bij na te denken, 'Castelnau-Montratier'. Voor André ( André van Rita, zoals ik hem altijd pleeg te noemen) ook.
Geen vergissing mogelijk, er is maar één thuis, ons huis in Frankrijk.
Voor mij is dat ook wel zo, maar ik betrap er me op dat ik vaak aan Aude of aan mijn zussen zeg: 'volgende maand ,als ik terug naar huis kom'.en dan bedoel ik daar Belgïe mee.
Zelden denk ik aan Frankrijk als ik 'terug naar huis 'bedoel. En toch ben ik altijd weer heel blij als ik in Frankrijk terug ben.
Voelt men zich toch meer thuis in het thuisland waar men geboren is? Is het gewoon een uitdrukking, een gewoonte, een begrip, een geplogenheid, een automatisme? Of menen we echt dat we enkel in het geboorteland thuis kunnen zijn, dat we alleen daar dat gevoel van verbondenheid kunnen hebben?
Nu is dat met Belgïe eigenaardig gesteld, want als je in het noorden woont en je gaat naar het zuiden , weten ze onmiddellijk dat je Vlaming bent...en omgekeerd. En toch zullen we niet gauw aan een Waal die Vlaams probeert te praten zeggen: 'vous avez un accent!'. Neen, we zijn al blij dat hij zich in het Nederlands wil uitdrukken. Ik heb het echt anders geweten toen ik in Brussel werkte. Frans was er de voertaal en de meeste bazen bij het toenmalige Royale Belge waren franstalig. Geen haar op mijn gekrolde hoofd die er aan dacht om Nederlands te praten tegen de directeur , of de adjunct-directeur generaal, laat staan tegen de directeur - generaal! Neen, dat deed je niet, of je was een flamingant, een landsverrader, dat ging heel ver en dat was soms heel pijnlijk. Dat is allemaal zo zeer veranderd, en in het goede. Maar over 'accenten' spraken we niet. Neen, dat was een brug te ver.
In Frankrijk is dat enigszins anders. Ik kan geen zin zeggen of men zegt me ' vous avez un accent'.
Dat gaat zeer ver, want hier in de midi heeft haast iedereen ' un aksang'. Zij zien dat anders.
Toen ik in de kliniek was in de maand mei, kwam een prachtige zwarte arts (volledig in Afrikaanse klederdracht, met bibi) me onderzoeken. Ze sprak met een heel mooi afrikaans accent, ze sprak traag, zoals dat op de eilanden hoort. En ook zij zei tegen mij ' vous avez un accent!'. Ik moest daar zo om lachen en antwoordde haar : 'vous aussi'!. Zij kon daar absoluut niet mee lachen.
Sommige Franse vrienden troosten ons dan door ons te zeggen dat er duidzenden dialecten zijn in Frankrijk en dat elke streek wel zijn eigen accent heeft, toch geeft het je dikwijls duidelijk het gevoel dat je niet van hier bent en dat nooit zal zijn, want je accent verraad je.
Ik denk dat dat soort 'racisme' eigen is aan de mensen, je wil tot een groep behoren en je voelt je sterker als je deel uitmaakt van die groep.
Het feit dat ik in Belgïe geen accent heb, alleen een Belgisch accent, een Vlaams accent, een tongval van Aalst die nooit is veranderd ondanks het feit dat ik 25 jaar in het Antwerpse heb gewoond, maakt dat ik er me misschien meer 'thuis' voel dan hier in Frankrijk.
Alleen om dat gevoel weer te vinden, ga ik dan ook graag terug naar huis, op tijd en stond. Om deel uit te maken van een geheel.
Het is steeds een beetje een discussie tussen Jan en mij : 'terug naar huis!'.
Naar huis betekent voor hem duidelijk, zonder dat hij er ook maar hoeft bij na te denken, 'Castelnau-Montratier'. Voor André ( André van Rita, zoals ik hem altijd pleeg te noemen) ook.
Geen vergissing mogelijk, er is maar één thuis, ons huis in Frankrijk.
Voor mij is dat ook wel zo, maar ik betrap er me op dat ik vaak aan Aude of aan mijn zussen zeg: 'volgende maand ,als ik terug naar huis kom'.en dan bedoel ik daar Belgïe mee.
Zelden denk ik aan Frankrijk als ik 'terug naar huis 'bedoel. En toch ben ik altijd weer heel blij als ik in Frankrijk terug ben.
Voelt men zich toch meer thuis in het thuisland waar men geboren is? Is het gewoon een uitdrukking, een gewoonte, een begrip, een geplogenheid, een automatisme? Of menen we echt dat we enkel in het geboorteland thuis kunnen zijn, dat we alleen daar dat gevoel van verbondenheid kunnen hebben?
Nu is dat met Belgïe eigenaardig gesteld, want als je in het noorden woont en je gaat naar het zuiden , weten ze onmiddellijk dat je Vlaming bent...en omgekeerd. En toch zullen we niet gauw aan een Waal die Vlaams probeert te praten zeggen: 'vous avez un accent!'. Neen, we zijn al blij dat hij zich in het Nederlands wil uitdrukken. Ik heb het echt anders geweten toen ik in Brussel werkte. Frans was er de voertaal en de meeste bazen bij het toenmalige Royale Belge waren franstalig. Geen haar op mijn gekrolde hoofd die er aan dacht om Nederlands te praten tegen de directeur , of de adjunct-directeur generaal, laat staan tegen de directeur - generaal! Neen, dat deed je niet, of je was een flamingant, een landsverrader, dat ging heel ver en dat was soms heel pijnlijk. Dat is allemaal zo zeer veranderd, en in het goede. Maar over 'accenten' spraken we niet. Neen, dat was een brug te ver.
In Frankrijk is dat enigszins anders. Ik kan geen zin zeggen of men zegt me ' vous avez un accent'.
Dat gaat zeer ver, want hier in de midi heeft haast iedereen ' un aksang'. Zij zien dat anders.
Toen ik in de kliniek was in de maand mei, kwam een prachtige zwarte arts (volledig in Afrikaanse klederdracht, met bibi) me onderzoeken. Ze sprak met een heel mooi afrikaans accent, ze sprak traag, zoals dat op de eilanden hoort. En ook zij zei tegen mij ' vous avez un accent!'. Ik moest daar zo om lachen en antwoordde haar : 'vous aussi'!. Zij kon daar absoluut niet mee lachen.
Sommige Franse vrienden troosten ons dan door ons te zeggen dat er duidzenden dialecten zijn in Frankrijk en dat elke streek wel zijn eigen accent heeft, toch geeft het je dikwijls duidelijk het gevoel dat je niet van hier bent en dat nooit zal zijn, want je accent verraad je.
Ik denk dat dat soort 'racisme' eigen is aan de mensen, je wil tot een groep behoren en je voelt je sterker als je deel uitmaakt van die groep.
Het feit dat ik in Belgïe geen accent heb, alleen een Belgisch accent, een Vlaams accent, een tongval van Aalst die nooit is veranderd ondanks het feit dat ik 25 jaar in het Antwerpse heb gewoond, maakt dat ik er me misschien meer 'thuis' voel dan hier in Frankrijk.
Alleen om dat gevoel weer te vinden, ga ik dan ook graag terug naar huis, op tijd en stond. Om deel uit te maken van een geheel.
Abonneren op:
Posts (Atom)