Familie

Eén van mijn zussen zei vanmorgen terloops dat onze familie een echte diaspora is.
De ene woont ver, de andere dichtbij, de ene spreekt met de andere, de andere niet met de ene, de ene al 25 jaar niet , de andere drie maanden, de ene is boos, de andere juist heel blij, de ene opgelucht, de andere woedend , de ene begrijpt je, de andere totaal niet.De ene is voor de Palestijnen en de andere voor de Joden.
Ben je tegen de ene dan ben je pro de andere.
En ik vond dat grappig want Oscar Van de Boogaard schreef een aantal stukjes in zijn veertiendaagse colum in De Standaard die ook wezen op het feite dat iedereen - ik haalde onmiddellijk opgelucht adem - uit een rare familie komt. Want normale families bestaan niet volgens hem.
Van de Boogaard gaat daar heel ver in. Spreekt over het Stockholm syndroom versus familiebanden, over een instand gehouden misverstand .
Strikt genomen is iedere familie een drama op zich , zei hij ook eens. Je bent tenslotte gebonden aan mensen die je niet hebt uitgekozen en je werd opgevoed door mensen die nooit een diploma hebben gehaald om op te voeden.
Familiepijn , we hebben er allemaal last van.
En ook mensen, zo schrijft hij elders, die zogezegd uit een 'ideale familie' komen hebben last van de familie, want zij zijn leugenaars en liegen doet extra pijn , want je brengt je echte gevoelens om zeep.

Zou dat zo zijn , denk ik dan.
En overal?
En het valt mij op dat Jan die nog nauwelijks familie heeft, behalve twee kozijns ( neven voor de Nedelandse vrienden en geen raamkozijns) waar hij jaarlijks naar schrijft , wel dat Jan daar allemaal geen last van heeft en ook gewoonweg niet begrijpt dat ik aan familiepijn lijdt.

Voor de ene heb ik mijn familie in de steek gelaten door te verhuizen.
Voor de andere heeft onze vader ons verlaten door te verhuizen .
En ik zie dat niet zo, waarschijnlijk omdat dat verlaten voor mij al gebeurd was toen ik heel klein was.
Ik heb daar geen enkel probleem mee en waarschijklijk had ik er dus ook geen probleem mee toen ik hierheen vertrok.
Aude was volwassen , mijn taak bij wijze van spreken volbracht en dus kon ik "gaan".
Maar voor anderen is dat niet zo.
Die zien dat anders.

Waarom zijn we meer geschokt door woorden en daden van familieleden ?
Waarom leggen we zoiets niet gemakkelijk naast ons neer?

En waarom veralgemeen ik die indruk, daar waar er honderduizenden zijn die daar geen aanstoot aan nemen.

Ik wel, maar waarom toch?