Fish and chips

We hadden afgesproken dat we voor de laatste "soirée gourmande" naar Lauzerte zouden rijden.
Het is er altijd leuk, heel veel volk en toch heb je het gevoel van er alleen met je vrienden en kennissen aan tafel te zitten.
Deze keer zouden we vroeg vertrekken, we waren geleerd ! Neen maar, geen parkeerplaats vinden rond 19 uur, met al die Engelsen in Lauzerte die om 18.30 u al willen eten. Neen, we zouden om 17.45 u vertrekken deze keer. Ons zouden ze niet meer liggen hebben.

En we zouden er eens GEEN tyisch Frans gerecht eten.
Foie Gras poilée, pâtes aux cèpes, couscous, tajine d'agneau, foie gras mi-cuit,aligot, truffade , paella , NEEN we wilden FISH AND CHIPS .

Van het kraam, van het Engelse kraam, van de enigste echte onvervalste Engelsman. Vol tatoes op zijn armen zoals Popeye the sailerman.
En we zouden onmiddellijk aan dat kraam gaan staan, nog voordat we een tafeltje zouden uitzoeken!
Want we waren geleerd hé, ons zouden ze niet meer liggen hebben met wachttijden van anderhalf uur, door die Engelsen die dat kraam onmiddellijk detecteren en er hun bestelling doen ...

"Zouden we geen 3 porties bestellen, want die zijn zo groot dat ik vrees dat ik dat niet helemaal op krijg ?!" vroeg mijn Nederlandse vriendin.
Mijn afkeurende blik sprak boekdelen, want we schoten alle 4 tegelijk in de lach.
"Geen Hollandse toestanden hoor" zei ik gauw!
Kan je je inbeelden dat ik mijn portie zou moeten delen met iemand anders?
Ik had er een ganse week naar uitgekeken en nu zag ik die lekkere, krokante gefrituurde kabeljauw aan mij halvelings voorbijgaan.
Neen, we zouden 4 porties nemen.

We waren er dus veel te vroeg, dat hadden we verwacht.
We vonden vlotjes een goede parkeerplaats, en stapten recht op het - nog gesloten !- kraam af.

Wachten dus.
Tafel zoeken.
Tafel gevonden op ons zelfde plekje , eventjes verder dan het marktplein, kwestie van de niet overdonderd te worden door de steelband die vervaarlijk opgesteld stond midden op het pleintje.

Marc en Vera kwamen er ook bijzitten, met Otto, de mooiste Weimaraner aller tijden.
Zes porties zouden het worden en geen 4 of 5!

Het kraam opende en we waren er als de kippen bij.
En toch waren we de eerste niet.
Nummers 3,4 en 5.
Om 19.15 u mochten we de bestelling ophalen, ware het niet dat de zoon van de Visboer te laat op de afspraak was en we tot halfacht hebben moeten wachten, terwijl het water van onze lippen liep.

Maar dan, maar dan ! OVERHEERLIJK !!!

Marijke en René kwamen er ook bij .
En van het één komt het ander, voor je het weet zeg je tegen Jan en Piet en alleman goededag en je avond kan niet meer stuk.

We waren net kinderen gisterenavond.
Kinderen uit Nederland en België die een frietkraam misten.

Maar nu hebben we er dus één gevonden.
En we zijn weeral blij !

l'heureuse retrouvaille

"Of ze mochten langskomen, zij, haar man en hun dochter? Of het niet te lastig zou zijn met al dat bezoek dat we hier krijgen? Of het mocht? Of het kon? "
En ja, ze mochten, en ja het kon ook en dus kwamen ze.
Alle drie met een heel klein hondje.
Cartouche en Spot kwamen kwispelend op Bo afgelopen, eindelijk een teef. Nou ja, een teefje. Want het was zo'n klein beestje.
"Zet hem op de grond" zei ik, als welkomswoord, want ik wist niet onmiddellijk wat zeggen - ik die daar meestal geen moeite mee heb overigens- tegen een studiegenote die ik 35 jaar ( en meer voor de kenners) geleden voor het laatst goeiedag zei...
Dus deed dochterlief wat ik vroeg. "Ja maar ze bijt" , waarschuwde ze ons nog enigszins, maar waarschijnlijk dacht ze bij zichzelf "Nou ja, ze zien wel wat ik bedoel".
En Bo trok haar bovenlip op, en besprong, ik kan het niet anders noemen, Cartouche en beet her en der in diens voorpoten...
Ongezien.
Cartouche ging achteruit ,met een snuit van "Alsjemenou, wat is dat voor iets?" en toen waagde Spotje zijn kans. Tenslotte is hij kleiner en misschien zou de teef hem wel zien zitten.
Ze benaderde haar , snuffelde en toen mocht ook SPot alle hoop bij elkaar vagen, hij werd overbeten door Bo-lief.
Gedaan met de teef.
Ze heeft een ganse avond op een kussen hoog op een stoel gelegen, af en toe luid snurkend en Spot en Cartouche zijn evenlang op de stenen trap van de auvent gaan liggen...spijtig maar helaas.

Na deze wonderlijke ontmoeting was het aan ons, en zie, we kwamen lachend dichterbij, geconfronteerd als we waren met onze eindigheid en het impact van 35 jaar kommer en kwel, geluk en verdriet,hoogtes en laagtes en we betatstten met onze ogen elke rimpel van elkaars gelaat, de kilos die erbij zijn gekomen, de glimlach en de pretlichtjes in onze ogen die nooit ofte nimmer zullen vergaan- hopen we althans.

Na vele "ha's" en "ho's" bij de ontdekking van onze nederige stulp gingen we aperitieven onder de auvent en begonnen we te kwetteren als van ouds.

"Jullie gelijken inderdaad op elkaar" zei Jan , die weinig of niets kon inbrengen in onze continue conversatie. Hij begon dan maar een geanimeerd gesprek met de partner en ze bespraken jacht,visvangst en vruchtenpluk en vonden elkaar hierin terug.

's Nachts droomde ik van examens op de universiteit, van veranderen van richting in je levensloop, van kinderen en vreemde lieden die mijn weg ooit gekruist zijn.

En de volgende dag zagen we elkaar weer en de dag daarop wilden ze ook wel nog blijven, want we waren natuurlijk nog niet uitgepraat.

Hoe heerlijk is zo'n weerzien, hoe confronterend ook, van wat je met je leven deed of juist niet deed, wat het bestaan je schonk of juist afnam, wat je vreugdes en ontgoochelingen zijn en vooral van te beseffen, dat rimpels en kilo's je harde kern niet aantasten en dat je nog steeds dezelfde smaak van 35 jaar geleden hebt als het op vriendschappen aankomt.

Zalig, in één woord, zalig !

Alles is hersteld !!!!

Allez vooruit, we zijn weer voor een tijdje goed...alhoewel de ijskast het ook nog zou kunnen begeven, dat hebben we nog niet gehad inderdaad...
De computerman of hoe noem je zo'n man heeft een zwaar robbertje werk gehad om de virus uit mijn portable te krijgen en het duurde dus enigszins langer dan gedacht.
Maar nu is hij "comme neuf, madame !" en 120 EURO later kan ik weer bloggen, facebooken ,internetten, gamen en het werk doen dat ik moet doen voor mijn vereniging waarvan de activiteiten starten op 1 september, zoals de eerste schooldag, hoera!
Wat er nu juist aan de hand was zullen we nooit weten zei de computertovenaar die aan huis komt, maar het is gefixt en dat is het belangrijkste nietwaar.

Vrijdagavond rond 19.15 h (jawel er gebeuren hier soms nog mirakels) is dan ook de hersteller voor de Miele wasmachine komen opdagen " Monsieur si vous avez encore l'intention de venir", zette ik op zijn antwoordapparaat van zijn GSM, want het was ondertussen 18 uur en hij had gezegd te komen tussen 16 en 18 uur...," passer par derrière, car nous avons des amis pour dîner et nous ne vous entendrons pas..."
En de man had het gehoord want hij kwam met valies, materiaal en nieuwe rubber langs achter de auvent binnengestapt waar we met vrienden van oudsher gezellig aan het tafelen waren.

En dat is dus ook weer in orde.

La fée du Logis, de werkvrouw dus, heeft er echter de brui aan gegeven. En dus zal ondergetekende zelf moeten kuisen tot nader bericht. Ik heb er eerlijk gezegd wat schrik van gekregen van de poetshulp hier in Frankrijk. Ga je met een sociaal bureau in zee dan krijg je probleemgevallen over de vloer en ga je rechtstreeks op zoek en betaal je met dienstencheques, dan kosten die dubbel zoveel (en zelfs nog meer dan dat ) dan in België. 12 EURO voor de poetshulp en 11,5 EURO voor de URSAFF , zijnde de sociale zekerheid, oftewel 23,5 EURO per uur. Niet mis hé ?
Je kan daar maximaal 50 % van terugtrekken op je belastingsaanslag, met een maximum van X EURO, wat voor ons zo'n 1/4 van het jaarlijks bedrag betekent.
En betaal je in Frankrijk geen belasting, maar wel in het homeland, dan trek je niks terug,want het is een belastingskrediet.

De stapel papieren die ik heb moeten invullen na het ontslag van de poetsdame, dat houd je niet voor mogelijk : reçu pour solde de tout compte, certificat de travail, attestation"simplifié" ( let op dat simpel woord om een document van 3 pagina's in te vullen!) des particuliers employeurs , waarbij ik me ook eerst heb moeten inschrijven op Pôle emploi, de dop met andere woorden om dat "eenvoudig" formuliertje te downloaden...Ik heb alle uren moeten optellen van een jaar ver, de bijdragen die ik betaald heb en die die ik betaald heb aan de dame.
Kortom, ik ben er meer dan een uur zoet mee geweest en nu ga ik maandag ook nog een RAR ( Recommandée avec Accusé de Réception) krijgen van haar.
Je gelooft me niet? Ik kan erin komen.
En dan zal ze kunnen genieten van 7 uur "lestijd" die ze kan opsparen enz enz.
Allez, je moet gestudeerd hebben om dat te kunnen invullen en ik vraag me af hoe oude mensjes zonder computer dat dan doen?

Spijtig maar helaas.

En voor de rest van het een week van feesten ,eten en drinken maar daarover meer in een ander verslag.

Een virus !!!

Dat hadden we nog niet gehad ,neen, een virus. Maar zie, nu hebben we het ook gehad, dat virus. Mijn portable is naar de hersteller en zal pas dinsdag terug in orde zijn, hopelijk. 120 Euro, als het niets ernstigers is dan een virus, uiteraard.
Vandaar een kleine memo zonder fotootjes, vanop de ipad. Want we hebben toch een ipad? É ook nog een vaste computer boven waar ik zelfs montages zou kunnen mee maken, ware het niet dat ik er geen bal verstand van heb en Jan wel. Een geluk voor hem, zo blijf ik er ver van af...
De hersteller van de Miele wasmachine belde keurig zoals beloofd op zaterdagmorgen " quel est le problème madame?" .
Hij had bijna 'madameke' gezegd, maar hij hield zich wijselijk in.
Nogmaals herhaalde ik wat ik twee weken tevoren aan de dame van het call center ook al eens uiteglegd had :' de rubberen band en de metalen veer die die band bij elkaar houdt hebben het begeven...'
"Je viens voir, mais je n'ai pas de pièces de rechange pour cette machine"
Je had erbij moeten zijn om mijn gezicht te zien: " qu'est-ce que vous voulez dire?"
Is dat nu niet hemeltergend? Je legt uit wat er aan de hand is, de dame van de 'service après vente ' begrijpt je 100 %, en dan bellen ze je na 12 dagen dat ze niet weten wat er scheelt, dat ze dat stuk niet in stock hebben, dat ze dus kortom veertien dagen verloren zijn doordat ze het stuk niet besteld hebben........en dat is hier allemaal normaal, grrrrrr!
De man was er om 14 uur, met een uitgestreken gezicht, want hij wist dat ik pissig was.
Hij bekijkt het probleem en zegt" mais madame, ce n'est pas aussi grave que vous m'aviez dit!"
Allez vooruit, dat is pas een meevaller!
Hij kon het repareren met silicone en zou de nieuwe rubber band bestellen, onder garantie.
Hij vertrok en de hersteller van de computer kwam eraan.
Wat een serviçe, neit te geloven gewoonweg.

Ik houd jullie op de hoogte.
Maar ondertussen tokkel ik maar wat op de ipad, zonder foto's dus. Je kan niet alles hebben.

met mijn caravan ben ik superman

Op dinsdag is er sinds kort op Nederland één een onwaarschijnlijk onnozel programma waar ik dus graag naar kijk. Het is onnozel want banaal: een groep Nederlanders mét sleurkar en één met een tent reizen in groep naar Sicilië en worden gevolgd door een cameraploeg. Het is een georganiseerde reis en dus pik je ook her en der toch interessante dingen op die ze onderweg tegenkomen." We zijn er bijna!", dat is de titel van de serie.

Maar ik kijk natuurlijk niet alleen omdat het banaal of onnozel is, ik kijk ook omdat ik dat geheim van (vooral) Nederlanders die met een caravan of een tent op stap gaan definititief, eens en voor altijd wil doorgronden.
Ik beweer altijd bij hoog en bij laag dat een caravan, een campingcar of een tent niets voor mij is. Dat ik liever niet op reis ga dan met zo'n sleurkar achter mijn auto. Ik mag er niet aan denken. Tussen het groen! Wakker worden in het groen en gaan slapen in het groen...Allergie bijvoorbeeld, dat zou nogal wat geven!
Spinnen, slangen, duizendpoten, muizen, ratten, vossen...
Grr! Vreselijk.
En dan het feit dat je zo dicht op elkaar zit, ligt, hangt,slaapt.
Dat je 's morgens opstaat en je buurman in zijn gestreepte pyama naar de gezamelijke douchekabines ziet trekken, met zijn badhanddoek over zijn schouder.

Maar nu leef ik helemaal in het groen en wil ik weten of het toch niets voor mij zou zijn. Of ik me destijds toch niet in mijn overmoed gewoonweg vergist heb?

En terwijl ik daar gisteren zo zat naar te kijken met gefronst voorhoofd -om het beter te begrijpen weliswaar- moest ik toegeven dat ik het nog altijd even erg vind als 40 jaar geleden: " leuk toch zo helemaal vrij in de natuur leven" zei die ene Hollandse meneer.
En ondertussen zat hij in een ongemakkelijke klapstoel terwijl hij met zijn rechterhand in een steelpan spek aan het proberen bakken was." Ja er is hier maar 3 ampère beschikbaar en dus duurt het een tijdje eer het spek gebakken is. Maar met wat geduld en op een laag pitje gaat het me lukken hoor! Gezellig zeg !"

Een andere dame profiteerde van het schommelen van de caravan om er er haar was in emmers met water en wasproduct te laten klutsen, zeg maar. "Ingenieus hé ?" riep ze naar de camera,"net een wasmachine!".

Of het verplaatsen van zo'n sleurding, niks moeilijks aan , behalve als je band plat staat of de afstandsbediening van het ophangsysteem niet werkt en iedereen moet komen helpen om je een meter achteruit of vooruit te zetten zodat je niet onder een tak van een boom terecht komt "want niets is zo ergerlijk als het wrijven van zo'n gebaderte op het dak van je caravan!"

Als je dat maar weet, zou ik zo zeggen.

En helemaal uit het niets moest ik zo hard lachen en riep ik een beetje te luid naar mijn zin " man, man,man, dat is toch echt niks voor mij hoor !"

En ik dacht aan Ludo, die in zijn caravan sliep als Anneke bij hem en zijn ouders op weekend kwam en dan zongen we allemaal uit volle borst het liedje van Will Tura : "in mijn caravan ben ik superman"!

een heel drukke leuke week

Het was precies vakantie voor ons.
We hadden zelf zo goed als geen bezoek ( want we hadden bezoek), kregen weinig of geen telefoons (maar we kregen uiteraard af en toe telefoon) , konden in feite doen en laten wat we wilden ( maar meer doen dan laten als je alles in beschouwing neemt) en er gebeurden -inderdaad Willy het is bijna miraculeus ! - geen rampen deze week ( de electriciteit viel drie uur uit op donderdag en ik kreeg voortdurend flash berichten op mijn computer dat Windows de updates niet kon installeren, zodanig dat ik drie dagen de computer niet kon gebruiken,maar daarmee was de kous af).
Ik heb het zelfs gepresteerd- en dat is dan wel een wonder- om 35 minuten in de zon op de ligzetel te liggen zonnebaden. Is in eeuwen niet gebeurd.
En ik betrapte me erop dat ik dan ook niets deed. Geen boek, geen film, geen telefoon, geen niks. Gewoon liggen, op de zetel , buiten naast het zwembad en de horizon bekijken en dromen wat er achter de heuvels ligt. Is het er groener? Mooier? Anders? Of net zoals hier?
Spot lag aan mijn voeten en dus was ik ook helemaal niet ongerust indien er een veldslang zou langsglijden : mijn held hield de wacht. Links van mij, tussen de berm en de ligzetel in een beetje schaduw, Cartouche . Die gaf de indruk te slapen, maar ook daar wist ik dat het maar een illusie was, want elke vlieg, elke daas, elke bij moet eraan geloven, proteïnen jawel!Hij eet dan ook ALLES.
Ik vulde doorlopers in die geen sloefen zijn hé Monique, ik deed weinig boodschappen, ging naar de kapper , moest niet wassen of strijken, want de wasmachine is stuk en zal pas zaterdag (hopelijk) gemaakt worden. Ik heb moeten poetsen ja, want Geneviève, la fée du logis is ( weeral)ziek...en dat al drie weken op een rij. Ik begin het bijna weer gewoon te worden om zelf te kuisen.
Zoals een vriendin van mij zegt, en zij is ernstig ziek : "Pas op voor je rug hé Geneke!", maar wat doe je eraan?
Jan vraagt altijd of hij moet helpen, maar hij doet al zoveel zwaar werk in de tuin dat ik hem dat niet wil aandoen!
Vrijdag gingen we naar Les chants Grégoriens ( du chant Grégorien à la musique pop) en het was buitenaards, een mystieke belevenis voorspelden ze ons zowaar, maar dat was ook zo.
Een Hongaars octet, die zulken emoties opwekten dat menigeen kippenvel kreeg in een prachtige kerk van Montpezat du Quercy ,bekend om zijn Vlaamse wandtapijten...

François had de tickets genomen zei hij...en ik zag hem op het terras van de Bardouquet toen ik vrijdagmorgen vis ging halen bij de visboer. Ik vroeg hem hoeveel ik hem schuldig was. "Niets", zei hij. "Ha non François, dis moi combien je te dois?"
Geen avance. Ik ben naar l'Office du Tourisme gegaan om te vragen hoeveel het kostte. 18 Euro alstublieft.
Dus ging ik 36 EURO naar Farnçois brengen die plots zo pisnijdig werd en zei dat ik dan maar alleen moest gaan en dat hij niet meer meeging !

Oh lala, ik heb het geld weergenomen en ben thuis een quiche gaan maken en we hebben een bubbelfles klaargezet en gekoeld. Toen we zo rond 19.30 u bij François aankwamen om hem en zijn vrouw op te pikken hadden we toch een kleine verrassing mee. Je kan hier immers niets origineels kopen hé, of je moet het zelf maken...

Dus eerst de Gregorianen en daarna quiche met bubbels en we lagen om 2 uur in bed.

Zaterdag heb ik een ganse dag gekookt want zondag hadden we 6 man op bezoek...en 's avonds naar Le Vigan waar we uitgenodigd waren om te gaan eten bij een stel vrienden waar we nog nooit geweest waren. Zo'n 76 km van hier, maar je bent dus al gauw anderhalf uur onderweg.
Een oud klooster; adembenemend mooi. Een tuin van KLingsor, wild en toch verzorgd, en binnen enorm groot en authentiek en vooral OVERAL moderne kunst. Installaties, Vlaamse hedendaagse meesters zoals Hans Op de Beeck jawel, veel fotografie. Maar de man kon het zo gepassioneerd uitleggen en had bij elk schilderij een visie waar je van achterover viel. Zo'n passie, zo'n honger om iets te ontdekken wat iemand anders nog nooit gezien had in een werk.
En ik dacht terug aan mijn grootooms en groottante , aan hun kunstcollecties en hoe ze wekelijks- net zoals deze man- de salles de ventes bezochten en terug thuiskwamen met hét schilderij of hét beeld, of hét porselein...en hoe gedreven ze waren om uit te zoeken of het een schat op zolder was.
Vertederd keek ik naar de man die ons vol fierheid rondleidde in zijn paradijs...
We aten gevulde vijgen met foie gras, een visentree met in citroen gegaarde rauwe vis van Tahiti waar de man is opgegroeid en geit. En eerlijk gezegd meer moet dat niet zijn hé.


En tenslotte had ik zondag groot bezoek. Vooral veel bezoek . En bij mij was het allemaal van "le terroir", om eens modern te doen.
Groenten uit de tuin die ons zowaar drie verschillende soorten gazpacho opleverden ( meloen, courgette en tomaten), kip op zijn provençaals ( alhoewel het lichtjes aangepast is al zeg ik het zelf) ,kaas van de beste kaasboer in Cahors, een soort méringueachtig dessert met opgelegde wilde pruimen ( als je 1,5 ha gewone pruimen hebt zijn wilde iets exotischer nietwaar?)ende versnaperingen die niet mogen ontbreken. Overgoten door heerlijke landwijn , want er zijn hier exquise landwijnen jawel en huisgebrouwde vieille prune et poire Williams...pff, het kan verkeren.

We hadden bellofd bij Rita en André langs te gaan op het fête de Lard, wat we ook deden, maar waar onze pijp vlug uit was door de (zware) etensweek...

EN vandaag regende het voor de zoveelste keer en toen ik alle "groensel" uit de groententuin in emmers zag staan dacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om die groenten te beginnen inmaken. Je moet er immers ééns mee beginnnen.

Ziehier het resultaat.

Niet dat we hier feitelijk iets interessants te doen hebben hoor in het Zuidwesten,bah neen !

We hebben te vroeg hoera geroepen !

Verleden maand kochten we een nieuwe vaatwasser, opnieuw een Miele, want ja, we hadden de vorige zo'n 20 jaar in gebruik.
En als een huishoudtoestel 20 jaar meegaat, waarom zou je dan van merk veranderen? Je zou wel stom zijn.
Never change a winning horse.
Afgelopen week bekeken we met open mond een documentaire over electrische apparaten en hoe vele toestellen tegenwoordig gewoonweg geprogrammeerd zijn om maar een paar jaar mee te gaan. Er wordt zo'n automatische teller in gemonteerd en als die bijvoorbeeld 500 wasbeurten aantikt , kan je de machine niet meer gebruiken. Zo zagen we TV's , CD spelers, telefoons. Het was zo'n schokkende gedachte te beseffen dat we gewoon als consument gebruikt worden zonder dat we het weten. We waren er allebei niet goed van.
Maar goed.
We bespraken de roetfilter van de Nissan jeep die vervangen werd en die zoveel geld gekost had ...en bekeken elkaar bedenkelijk , waarschijnlijk ook zo'n programmetje ingechipt gekregen ? Enfin, het is nu eenmaal zo, we kunnen er dus duidelijk niks aan veranderen en moeten er leren mee leven.
In dat programma zagen we ook dat slechts één firma de vragen van de reporter niet ontweek, dat was Miele. Want Miele heeft juist als motto dat het toestellen zijn die jarenlang meegaan.
Tenslotte prezen we onszelf gelukkig dat we enkel Miele toestellen in ons bezit hebben.
We waren fier van onze aankopen en beklaagden vrienden en familie die niks meer van Miele moesten weten.
Wij wisten wel beter. Ho maar !

Gisteren avond had ik een witte was laten draaien en toen ik de was uit de machine wou halen zag ik dat er een plas water onder de wasmachine doorliep.
"Dat kan toch niet waar zijn?" dacht ik.
Ik deed de deur open ,haalde de was eruit en tot mijn verbazing zag ik dat de rubber band die rond de trommel zit gescheurd was en dat de ijzeren riem met veer die die rubber band vasthoudt uit de voegen gesprongen was...

"Alsjemenou !!!!!!Hoe kan dat nu?"

Factuur nagekeken, de wasmachine is pas 2 jaar oud !
Maar aangezien Jan zo wijs was om de garantie af te kopen tot 5 jaar na aankoopdatum (wat ik idioot vond, want dat heb je immers niet nodig met een Miele...) kunnen we nog bij de dienst na verkoop terecht.
Ik belde en ja hoor, de dame in het call center wist meteen waar het euvel lag.
Ze kon een hersteller sturen op 25 augustus.
"?" , was zowat het enige dat ik kon uitbrengen. Binnen drie weken of wat?
Allez, ze zou een efforke doen, ze komen de 16 e augustus.

Miele , ook niet meer zo zeker dat je voor 20 jaar goed zit hoor.

Dus er zit niets anders op dan naar het wassalon van Babette's zoon in het dorp te gaan, 7 dagen op 7 open.
Amai, wat een afgang !

Geluk hebben dat je gelukkig bent

Jaren geleden las of zag ik eens een interview met Etienne Vermeersch waarin de journalist hem vroeg of hij gelukkig was?
En hij antwoordde iets in de zin van " Ik heb nog nooit iets verschrikkelijks meegemaakt in mijn leven. Ik heb een goede vrouw, mijn ouders zijn gezond, ikzelf heb een goede gezondheid en heb een werk dat ik graag doe, kortom ik weet niet wat het is om ongelukkig te zijn ,dus kan ik niet antwoorden op de vraag of ik gelukkig ben. "
En een paar weken terug las ik een interview met Steven Laureys, die wereldberoemde Belgische neuroloog ( kandidaat Nobelprijswinnaar 2013 ) die mensen uit coma kan halen en die dus dagelijks geconfronteerd wordt met leven en dood.
Hij zei :" Er zijn mensen die met evenveel enthousiasme werken als ik en het toch niet maken, omdat ze geen geluk hebben. Je kunt hard werken, maar uiteindelijk moet je op het juiste moment op de juiste plek mensen ontmoeten. Succes is echt niet het werk van één genie."

Als ik hier met "de jongens" een ochtenwandeling maak, Aude aan de telefoon heb gehad en weten dat alles goed met haar gaat, Jan de tractor hoor buitenzetten, eraan denk dat we morgen weer lieve vrienden kunnen ontvangen, een goed boek ter hand kan nemen, eens in het zwembad duiken op tijd en stond, de zon zien schijnen en de zonnenbloemen mee zien wiegen op de lichte bries van de vent d'autan, dan denk ik weleens, -dikwijls is een beter gekozen woord die eerder strookt met de werkelijkheid - "wat ben ik toch een geluksvogel!"

En ik kan vergelijken , want ik heb al iets meegemaakt.
Maar ik was ook dikwijls op de juiste plaats met de juiste mensen.

Ja, dat heet dan gelukkig zijn .Denk ik, tenminste.
Maar wat ik ook weet is, dat dat geluk heel broos is en binnen de kortste keren kan omslaan in een allesverwoestende spiraal.

Als Jan dan zegt " ik sta ervan te kijken hoe jij onder al die moeilijkheden zo kalm kan blijven,", dan denk ik bij mezelf : "'t is nu zo, je kan er toch niks meer aan veranderen, veerkracht kan immers bergen verzetten"...
Je leeft immers maar één keer. Ook iets wat ik geleerd heb met de jaren.

De papieren krant

We hebben een Ipad en we kochten die een aantal jaren geleden om er de krant in digitale versie op te kunnen lezen.
Je kan je niet voorstellen hoe leuk het is om bijna dagelijks De Standaard te lezen.
Bijna is echter het juiste woord, want het gebeurt helaas vrij vaak dat we de krant niet kunnen downloaden . Vooral in het weekend gebeurt dat nogal regelmatig. En dat is uiteraard zeer spijtig.
Niets is leuker dan op zaterdag de weekendkrant en vooral de bijlagen te lezen.
Niets is echter frustrerender dan dat niet te kunnen doen omdat de bijlage maar niet downloadt.
Waarom is me een raadsel, maar het is zo.
Verleden week waren er vrienden op bezoek en die hadden het goede initiatief genomen om de kranten van de afgelopen dagen mee te brengen, alsook de weekendbijlagen , enkele Knacks, weekendknacks en trends. Kortom , de "betere" boekskes.
Want er zijn ook "stomme" boekskes, zoals Jan ze noemt, of Stienus. Maar die dan heel ongegeneerd die volgens hen ondermaatse tijdschriften meezeulen naar het WC...
Zo zie je maar.
En het viel me eens te meer op hoe plezant het is om een echte krant te lezen.
Je neemt ze op, bladert ze door, legt ze aan de kant, pakt ze nog eens vast, je herleest iets, je verdiept je een tweede keer in wat er geschreven staat. Echt, het is een ander soort lezen.
Ik ben dol op de literaire artikels. Ik schrijf in mijn kleine agendaatjes wat er zoal verschenen is in het Nederlands. De toppers en de flops. En ik houd die bij , want als ik terugkeer naar België , dan weet ik wat ik wil kopen, hebben, veroveren, lezen, inkijken, toch niet nemen, iets anders kiezen. Ik vind dat zo'n luxe, onwaarschijnlijk.

Ik las dus de literaire bijlage van De Standaard van 18 juli opnieuw en mijn oog viel toevallig op " Meer literaire eetkamers". Een boek van Alice B.Toklas, waarbij ik dacht dat ik die naam wel van ergens kende, ah ja, van Gertrude Stein, ik was verleden jaar toch naar een tentoonstelling geweest in Parijs , waarbij beide dames verbonden waren als mecenassen die in Parijs de avant -garde bij hun thuis ontvingen ...
Inderdaad, zo las ik het ook in de gazet. Ik wist echter niet dat die Alice Toklas een boek had geschreven over koken. Oh wat zou ik dat boek maar wat graag hebben. Dus, netjes noteren in mijn kleine carnetje, en in september kopen zie ( The Alice B. Toklas cook book ( 1954).

Hermand Koch, het diner, echt de moeite, maar heb ik al gelezen en Villa des Roses, van Willem Elsschot jaren geleden.
Ik bekeek het lange artikel, sloeg de titel over en betrapte me erop dat ik soms oppervlakkig ben als ik iets lees. Jan is veel grondiger.
Het artikel bracht ons terug in Noorwegen 1883 waar een Franse kokkin....en ik dacht NEE ! Dat kan niet waar zijn, dat ik dat artikel een week geleden online overgeslagen ben !!!!!
Want, het is ongelooflijk, maar het is een recensie van de -wat mij betreft uiteraard- allermooiste film allertijden.
"Babette's fest". Een pareltje , iets om te koesteren;een film die ik jaarlijks kan herbekijken.
De confrontatie en clash kunnen we wel stellen tussen de protestantse stijve diepgelovige gemeenschap en de luchtige, sensuele delicate aanpak van Stéphane Audran, een Française.
Als je hem nog niet gezien hebt, doen!

In het artikel las ik bovendien dat het dé favoriete film is van paus Franciscus. Awel dat is straf, want het duidt wel op de openminded-heid van de paus. Hmm, daar moet ik dieper op ingaan.

Het is een film gebaseerd op het boek van Isak Dinesen , alias Karen Blixen. En dat is een Deense, en ik bezocht ooit haar huis, ingericht als museum. Ze schreef ook een boek waar de film "out of Africa" op gebaseerd is. en nog zoveel meer natuurlijk.
Toch misschien ook "Anekdoten van het lot" kopen, weliswaar enkel tweedehands te verkrijgen , boek waarop Babette's fest gebaseerd is .

Alles hangt aan elkaar, en haut comme en bas. Alles is met elkaar verbonden.