De Jan Frans Willemsschool waar al zijn nichtjes op school zaten, zijn papa en ooms en tantes ook, en in feite de school die het dichtst bij zijn eigen huisje stond.
Hij was er helemaal klaar voor.
Een nieuwe broek, een propere trui, een mooie anorak met kap, een fluovestje dat zijn papa nog zaterdag op de kop had kunnen tikken na heel wat gezoek hier en daar en een prachtig Frans boekentasje met een geborduurde naam "GUSTJE" erop, zodat het van hem alleen was en van niemand anders, zoals dat graf, zoals sommigen onder ons duidelijk zullen beamen...
Stienus vergezelde hem want Aude was in Parijs , en alhoewel Parijs nu juist haar lievelinsstad is was dat wel de laatste plaats op de wereld waar ze die dag wou zijn...Boechout ware beter geweest, schreidde ze aan de GSM op weg naar de lichtstad. Het zullen de hormonen zijn, dacht ik, die haar zo chagrijnig maakten.
Gustje zag het helemaal zitten.
Wat een avontuur.
En Stienus was zo fier als iets met die flinke puber-kleuter.
Hij zond me meteen 4 fotootjes van de nieuwe leerling van de school.
Twee en een half , zo dapper.
Rond 12 uur ging Stienus hem weer oppikken en daar zat Gustje helemaal alleen te wenen in een hoekje: "ik wil mijn mama en mijn papa"...
Hij heeft twee uur geslapen en dan was het te laat om naar school weer te keren..
De volgende ochtend maakten Aude en Stienus hun zoon opnieuw schoolklaar , maar de moed was verdwenen en de realiteit had plaats gemaakt voor de verwachtingen van het kleine mannetje!
"Ik vind school niet leuk" zei hij .
Hier moesten mama en papa plots dapper zijn en hem uitleggen dat dit nu eenmaal was wat het was, niets meer en ook niets minder en dat dit de weg van het leven is.
Hij vindt het maar niks, die school, dat klasje en Juffrouw Suzy.
De tweede avond was hij heel stilletjes en toonde hij zijn konijnentatoe op zijn handje : "ik heb mijn fruitje helemaal opgegeten" zei hij met een piepklein stemmetje.
"Gij moet hier bij mij in de zetel komen zitten", beval hij zijn mama.
Als wou hij haar duidelijk maken dat ze hem te kort had gedaan door hem naar zo'n vreselijk oord te sturen.
Begint ons schuldbesef daar, als moeder?
Begint verlatingsangst voor een kind op dat moment ?
Zijn we ooit volmaakt gelukkig?
