Hartelijk dank aan alle trouwe fans van Gene's Blog. Volgend jaar ga ik er weer tegenaan. Ik hoop ook weer op jullie te kunnen rekenen , op jullie leuke reacties en commentaren, ideeën en verhalen.
Mijn allerbeste wensen vanuit de Lot
woensdag 31 december 2014
Beste wensen
Hartelijk dank aan alle trouwe fans van Gene's Blog. Volgend jaar ga ik er weer tegenaan. Ik hoop ook weer op jullie te kunnen rekenen , op jullie leuke reacties en commentaren, ideeën en verhalen.
Mijn allerbeste wensen vanuit de Lot
Onbereikbaar ...?
Gisteren, kwart voor twee 's middags, telefoon.
Het uur waarop de meesten die niet meer hoeven te werken aan het siësten zijn.
Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om de telefoon te gaan opnemen beneden.
De telefoon stopt.
De GSM gaat.
Grr! Ik neem op.
"Madame Meunier?"
Ik aarzel.
Als de telefoon rinkelt op het middaguur en er wordt naar je gevraagd , dan gaat het 9 op de 10 keer om publiciteit.
"We worden gevraagd door de mairie om contact met U op te nemen omtrent saneringswerken", "we voorzien in ecologische energie", " we hebben een bijzonder verwarmingssysteem ", etc etc etc...
Verschrikkelijk.
Je kan er moeilijk van af geraken.
Er zijn verschillende sites waarop je kan intekenen opdat je geen ongewenste telefoontjes krijgt , maar je kan niet verhinderen dat de partners van energie of watervoorzienigsbedrijven je bellen met de meest ongelofelijke voorstellen en /of ideeën.
Ten ware dat je X EURO per maand aan Orange ( onze Belgacom, nu Proximus) betaalt en dat vind ik erover ,eerlijk gezegd, betalen aan een telefoonmaatschappij opdat je niet zou gebeld worden, waar gaan we naartoe ?
"Madame Meunier? C'est la factrice!"
Dat is gans andere koek.
De postbode.
Ja....?
"Mevrouw ik geraak niet tot bij U met de post. Er liggen te veel bladeren op de weg die naar uw huis leidt en aangezien het gevroren heeft geraak ik bijna niet meer boven. Kan u een plastic doos bij uw bovenbuur zetten bijvoorbeeld, dan steek ik daar de brieven in?"
Ik stond even met mijn mond vol tanden.
Ok, het draait stevig naar ons huis toe, maar beweren dat je daar niet op- of afgeraakt , ik kan er niet bij.
Rita vindt onze weg maar niks, Rick vindt het niet gemakkelijk , zelfs met zijn jeep. Inderdaad de weg draait.
Ik rijd daar op met één hand aan het stuur.
Maar ik reed dan ook naar Zwitserland met één hand aan het stuur en de andere die een papfles aanreikte aan Aude op de achterbank, nietwaar, daar weet Jan me op tijd en stond al lachend aan te herinneren....
Maar bon.
Wat doe ik nu met die post?
De factrice geeft me een telefoonnummer door en met de postmeester moet ik maar verder overeenkomen, meent ze.
Vanmorgen ben ik naar het postkantoor gereden, de situatie uitgelegd, gezegd dat het om "ronde 121"gaat en er werd me gevraagd even te wachten.
De brave man komt terug.
"Mevrouw U moet uw post krijgen ,zover is duidelijk.
Bel naar dit nummer, de baas van de distributie in Cahors en leg het hem uit"
Terug thuis, langs de vreselijke weg, maar zonder enig probleem, bel ik naar de postmeester.
"Ah ja, de factrice had er mij over gesproken. Nu is het wel zo mevrouw dat het gisteren gevroren heeft, er liggen veel bladeren, het had tevoren geregend en dus zijn er drie wagens met de achterwielen in de berm blijven steken."
Ok, maar wat spreken we dan af?
"We hebben ook naar de mairie gebeld, maar men heeft ons gezegd dat alle ruimdiensten die eventueel de bladeren zouden kunnen wegblazen gesloten zijn wegens de eindejaarsperiode."
Ik wist het, want de verantwoordelijke voor de wegen is Maurice en die jaagt samen met Jan.
Die had ondertussen ook al weet van hoe onberijdbaar onze weg wel is !
Na wat over en weer gepalaber waarbij en hij en ik onze goede wil toonden, zal ze morgen nog maar eens proberen en als het niet lukt belt hij mij weer op.
Dat is dan afgesproken.
Vervelend, maar anderzijds zal onze weg eindelijk misschien onderhanden genomen worden.
Momenteel zijn we dus niet bereikbaar wegens niet berijdbaar.
Het uur waarop de meesten die niet meer hoeven te werken aan het siësten zijn.
Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om de telefoon te gaan opnemen beneden.
De telefoon stopt.
De GSM gaat.
Grr! Ik neem op.
"Madame Meunier?"
Ik aarzel.
Als de telefoon rinkelt op het middaguur en er wordt naar je gevraagd , dan gaat het 9 op de 10 keer om publiciteit.
"We worden gevraagd door de mairie om contact met U op te nemen omtrent saneringswerken", "we voorzien in ecologische energie", " we hebben een bijzonder verwarmingssysteem ", etc etc etc...
Verschrikkelijk.
Je kan er moeilijk van af geraken.
Er zijn verschillende sites waarop je kan intekenen opdat je geen ongewenste telefoontjes krijgt , maar je kan niet verhinderen dat de partners van energie of watervoorzienigsbedrijven je bellen met de meest ongelofelijke voorstellen en /of ideeën.
Ten ware dat je X EURO per maand aan Orange ( onze Belgacom, nu Proximus) betaalt en dat vind ik erover ,eerlijk gezegd, betalen aan een telefoonmaatschappij opdat je niet zou gebeld worden, waar gaan we naartoe ?
"Madame Meunier? C'est la factrice!"
Dat is gans andere koek.
De postbode.
Ja....?
"Mevrouw ik geraak niet tot bij U met de post. Er liggen te veel bladeren op de weg die naar uw huis leidt en aangezien het gevroren heeft geraak ik bijna niet meer boven. Kan u een plastic doos bij uw bovenbuur zetten bijvoorbeeld, dan steek ik daar de brieven in?"
Ik stond even met mijn mond vol tanden.
Ok, het draait stevig naar ons huis toe, maar beweren dat je daar niet op- of afgeraakt , ik kan er niet bij.
Rita vindt onze weg maar niks, Rick vindt het niet gemakkelijk , zelfs met zijn jeep. Inderdaad de weg draait.
Ik rijd daar op met één hand aan het stuur.
Maar ik reed dan ook naar Zwitserland met één hand aan het stuur en de andere die een papfles aanreikte aan Aude op de achterbank, nietwaar, daar weet Jan me op tijd en stond al lachend aan te herinneren....
Maar bon.
Wat doe ik nu met die post?
De factrice geeft me een telefoonnummer door en met de postmeester moet ik maar verder overeenkomen, meent ze.
Vanmorgen ben ik naar het postkantoor gereden, de situatie uitgelegd, gezegd dat het om "ronde 121"gaat en er werd me gevraagd even te wachten.
De brave man komt terug.
"Mevrouw U moet uw post krijgen ,zover is duidelijk.
Bel naar dit nummer, de baas van de distributie in Cahors en leg het hem uit"
Terug thuis, langs de vreselijke weg, maar zonder enig probleem, bel ik naar de postmeester.
"Ah ja, de factrice had er mij over gesproken. Nu is het wel zo mevrouw dat het gisteren gevroren heeft, er liggen veel bladeren, het had tevoren geregend en dus zijn er drie wagens met de achterwielen in de berm blijven steken."
Ok, maar wat spreken we dan af?
"We hebben ook naar de mairie gebeld, maar men heeft ons gezegd dat alle ruimdiensten die eventueel de bladeren zouden kunnen wegblazen gesloten zijn wegens de eindejaarsperiode."
Ik wist het, want de verantwoordelijke voor de wegen is Maurice en die jaagt samen met Jan.
Die had ondertussen ook al weet van hoe onberijdbaar onze weg wel is !
Na wat over en weer gepalaber waarbij en hij en ik onze goede wil toonden, zal ze morgen nog maar eens proberen en als het niet lukt belt hij mij weer op.
Dat is dan afgesproken.
Vervelend, maar anderzijds zal onze weg eindelijk misschien onderhanden genomen worden.
Momenteel zijn we dus niet bereikbaar wegens niet berijdbaar.
maandag 29 december 2014
Was dat een drukke week !
Het begon allemaal de dag voor kerstmis.
Ik noem dat kerstavond, Jan zegt dat ik dat altijd verwar met kerstdag , steevast dezelfde vergissing maak met oudejaar, nieuwjaar en oudejaarsavond, nieuwjaarsavond, allez, dat ik in feite niet weet waarover ik spreek en dat dat waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat ik uit de "Vlaanders" kom, zoals hij dat noemt.
Niets dat me vlugger uit mijn vel kan doen springen dan zo een dom vooroordeel.
Want ik kom niet uit de "Vlaanders".
Voor een Oostvlaming is "De Vlaanders" synoniem voor West-Vlaanderen en dat is hetzelfde niet ...
Leg het maar uit, zegt Jan dan.
Ja, probeer ik opnieuw - ik ben immers gekend voor mijn terriërkarakter, als ik een been vastheb laat ik het moeilijk los- jij denkt immers dat je beter af bent omdat je denkt dat je uit Antwerpen komt - en gaat er iets boven Antwerpen?- maar je komt maar uit Lier hoor.
Het woordje "maar" is het belangrijkste woord uit de ontploffingszin, uiteraard.
We lachen dan allebei, want we beseffen maar al te goed dat we kinderachtig bezig zijn.
We hadden afgesproken met onze Nederlandse vrienden om een everzwijnsbout waarvan we op de langen duur niet meer wisten van wie ze nou in feite was- van Gilbert gekregen, wie? Jan de Graaf en Rick? Jan Hellemans? Jan H en Rick? Rick alleen? kortom, iemand van ons - klaar te maken op kerstdag zelf ( als Oost-Vlaming kan ik echt niet specifieker zijn) .
Dat houdt in dat Zwany het beest uit de diepvriezer haalt en de ruimte, de plaats, de unieke locatie en AL het materiaal klaar heeft staan opdat de meester beenhouwer van dienst, mijn Jan, het geslepen mes in de heel grote bout zet .
Om het vervolgens netjes in stukken gesneden aan mij door te geven .
Opdat ik het volgens mijn allerbeste wildrecept zou klaarmaken.
Jan en Rick zouden het voorgerecht bereiden , dat zouden dan coquilles worden met gemengde vis.
Dat houdt in dat Rick de champignons snijdt en Jan de rest doet. Maar ze doen het wel degelijk echt samen. En dat is uniek.
Let op de ernst die je van hun gezichten kan aflezen , het recept is immers geslaagd.
Ondertussen dekt Zwany de tafel met prachtige versieringen, zonder het menu te vergeten, de crackers , zet ze het buffet klaar en overziet de kamer met voldoening.
Daarna hebben we wel een aperootje verdiend en serveert ze ons de enige echte Hollandse erwtensoep, met Hema rookworst wel te verstaan , die indien ze niet zou gelukt zijn zou omgeruild worden voor een ei. Maar ze was gelukt en meer moest dat niet zijn.
We namen afscheid en keken reeds uit naar de volgende dag waar Caroline en Constant en Emilio ons zouden vervoegen met nog meer lekkers!!!!
Het was meer dan geslaagd, iedereen lustte bijna alles, want je moet voor rode kool zijn, of voor knolselderpuree, en graag Hollandse kaas lusten , of van oesters houden, of liever zalm hebben, tenzij je foie gras verkiest....noem het op, we hadden het !
En als kers op de taart: Pavlova, voor onze neus bereidt door Carolina Povlikova , Nels'dochter om het eenvoudig te houden !
Alleen Duke zat er wat sip bij, die kreeg bijna niets, behalve als zijn bazinnetje niet echt zijn richting uitkeek.
Het was dus een geslaagde kerst.
En we gaan dat zeker overdoen, zover is duidelijk.
Op naar oudejaaravond, of wordt het nieuwjaarsdag? Het zal me een zorg wezen.
De volgende dag kregen we bezoek van een vriendin die met veel moed uit de ondergesneeuwde Aubrac kwam aangereden en door het koude weer langer gebleven is dan voorzien - je weet immers nooit hoe je terug moet door dat maanlandschap op 1250 m hoogte in deze barre tijden.
En we kregen nog meer bezoek de dag erna.
Kortom, we hebben vooral en weeral veel te veel gegeten, matig gedronken om het allemaal een beetje redelijk te houden en het zal niet voor 2014 zijn dat we zullen afvallen.
Het is en blijft een goed voornemen voor 2015, de dag na nieuwjaar dan, of is dat Oudejaarsavond , of nieuwjaarsdag?
Vanaf 2 januari allez, soyons clairs au moins pour une fois ( à la Belge !)
Ik noem dat kerstavond, Jan zegt dat ik dat altijd verwar met kerstdag , steevast dezelfde vergissing maak met oudejaar, nieuwjaar en oudejaarsavond, nieuwjaarsavond, allez, dat ik in feite niet weet waarover ik spreek en dat dat waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat ik uit de "Vlaanders" kom, zoals hij dat noemt.
Niets dat me vlugger uit mijn vel kan doen springen dan zo een dom vooroordeel.
Want ik kom niet uit de "Vlaanders".
Voor een Oostvlaming is "De Vlaanders" synoniem voor West-Vlaanderen en dat is hetzelfde niet ...
Leg het maar uit, zegt Jan dan.
Ja, probeer ik opnieuw - ik ben immers gekend voor mijn terriërkarakter, als ik een been vastheb laat ik het moeilijk los- jij denkt immers dat je beter af bent omdat je denkt dat je uit Antwerpen komt - en gaat er iets boven Antwerpen?- maar je komt maar uit Lier hoor.
Het woordje "maar" is het belangrijkste woord uit de ontploffingszin, uiteraard.
We lachen dan allebei, want we beseffen maar al te goed dat we kinderachtig bezig zijn.
We hadden afgesproken met onze Nederlandse vrienden om een everzwijnsbout waarvan we op de langen duur niet meer wisten van wie ze nou in feite was- van Gilbert gekregen, wie? Jan de Graaf en Rick? Jan Hellemans? Jan H en Rick? Rick alleen? kortom, iemand van ons - klaar te maken op kerstdag zelf ( als Oost-Vlaming kan ik echt niet specifieker zijn) .
Dat houdt in dat Zwany het beest uit de diepvriezer haalt en de ruimte, de plaats, de unieke locatie en AL het materiaal klaar heeft staan opdat de meester beenhouwer van dienst, mijn Jan, het geslepen mes in de heel grote bout zet .
Jan en Rick zouden het voorgerecht bereiden , dat zouden dan coquilles worden met gemengde vis.
Dat houdt in dat Rick de champignons snijdt en Jan de rest doet. Maar ze doen het wel degelijk echt samen. En dat is uniek.
Ondertussen dekt Zwany de tafel met prachtige versieringen, zonder het menu te vergeten, de crackers , zet ze het buffet klaar en overziet de kamer met voldoening.
Daarna hebben we wel een aperootje verdiend en serveert ze ons de enige echte Hollandse erwtensoep, met Hema rookworst wel te verstaan , die indien ze niet zou gelukt zijn zou omgeruild worden voor een ei. Maar ze was gelukt en meer moest dat niet zijn.
We namen afscheid en keken reeds uit naar de volgende dag waar Caroline en Constant en Emilio ons zouden vervoegen met nog meer lekkers!!!!
Het was meer dan geslaagd, iedereen lustte bijna alles, want je moet voor rode kool zijn, of voor knolselderpuree, en graag Hollandse kaas lusten , of van oesters houden, of liever zalm hebben, tenzij je foie gras verkiest....noem het op, we hadden het !
En als kers op de taart: Pavlova, voor onze neus bereidt door Carolina Povlikova , Nels'dochter om het eenvoudig te houden !
Alleen Duke zat er wat sip bij, die kreeg bijna niets, behalve als zijn bazinnetje niet echt zijn richting uitkeek.
Het was dus een geslaagde kerst.
En we gaan dat zeker overdoen, zover is duidelijk.
Op naar oudejaaravond, of wordt het nieuwjaarsdag? Het zal me een zorg wezen.
De volgende dag kregen we bezoek van een vriendin die met veel moed uit de ondergesneeuwde Aubrac kwam aangereden en door het koude weer langer gebleven is dan voorzien - je weet immers nooit hoe je terug moet door dat maanlandschap op 1250 m hoogte in deze barre tijden.
En we kregen nog meer bezoek de dag erna.
Kortom, we hebben vooral en weeral veel te veel gegeten, matig gedronken om het allemaal een beetje redelijk te houden en het zal niet voor 2014 zijn dat we zullen afvallen.
Het is en blijft een goed voornemen voor 2015, de dag na nieuwjaar dan, of is dat Oudejaarsavond , of nieuwjaarsdag?
Vanaf 2 januari allez, soyons clairs au moins pour une fois ( à la Belge !)
maandag 22 december 2014
le gel blanc
Het had gerijmd deze morgen en dat mag ook wel op een 22 december, vind ik.
De boeren noemen het 'le gel blanc'.Alles ziet wit.
Dus ging ik met de jongens wandelen, mét muts en sjaal en handschoenen aan en een dikke fleece, kwestie van geen kou te lijden aan het meer beneden. Ik had immers beweging gezien bij de Franse buren en dacht dat ze misschien afgezakt waren naar de midi voor de kerstvakantie. En dan draai ik mijn ochtenwandeling om, ik ga niet naar boven, ik ga naar beneden en kom daarna terug naar boven, 't is maar hoe je het bekijkt. Die Franse seizoens-buren hebben immers een heel klein hondje , genre terriertje, stofvodachtig beestje en Catherine ,zijn bazin, is als de dood dat de jongens het diertje voor een eetbaar iets zouden aanzien. Ze neemt het hondje steevast in haar armen terwijl Spot en Cartouche heel geïnteresseerd het pipootje besnuffelen.
Ik wou het haar besparen en keerde om.
Naar beneden dus.
Was het de inspanning of het weer, ik had het halfweg al veel te warm.
Muts uit.
Een weinig verder handschoenen uit.
Dan fleece los.
Dan sjaal uit.
22 december, dacht ik ,dat kan toch niet.
Maar het is wel zo en ondanks de rijm werd het buitengewoon warm vandaag.
De opwarming van de aarde, nooit zo'n hoge temperaturen opgetekend , lazen we in de pers.
't Is waar, ik geef het toe, ik beken.
Gisteren op de kerstmarkt van Castelnau hadden Martine en Manoëlle een standje met prachtige ceramiek. We hadden deze week samen gegeten en ze waren een beetje bang van het weer, en ook of hun kunstwerkjes wel zouden aanslaan bij het zuiderse publiek.
Alles viel mee : het was terrasjesweer en ze verkochten heel goed. Dat zal zeker te maken hebben met de democratische prijzen , maar ook met hun talent en hun lieve uitnodigende glimlach...
Houden zo !
zondag 21 december 2014
Den onzen staat ook
Als je tegenwoordig naar de Vlaamse TV kijkt dan hoor je meer een soort streek-of gewesttaal, maar minder ABN.
Dat is inderdaad zo, zei mijn zus.
En bovendien hoor je weer veel meer Nederlandstalige liedjes of artiesten die het gewoon in het Nederlands proberen.
Precies of we her-centreren ons op onze eigenheid.
Het is een trend.
Toen ik met Gustje naar een tekenfilm aan het kijken was , viel het me op dat ook de dubbing geen ABN was, maar een soort raar Vlaams .
In de zin van :
"Sneeuwwitje hebde gij al eens naar buiten gekeken? Schoon hé?"
Ik stond ervan te kijken.
Maar dat is inderdaad zo ,zei Aude.
En bovendien kan je kiezen welke taal je kiest "Nederlands of Vlaams".
Nederlands of Vlaams ?
En ik hier maar aan al onze zuiderburen en Engelse vrienden uitleggen dat we dezelfde taal gebruiken, dezelfde woordenboeken hanteren, dezelfde grammaticaregels hebben ....
Zou Van Dale dan binnenkort een Vlaams-Nederlands woordenboek uitgeven?
Ik vraag het me af.
Nu, ik spreek heel graag mijn dialect.
En dat is Aalsters.
Dat is zeker gaan mooi dialect.
Maar ik vind dat als een West Vlaming of een Antwerpenaar geen moeite doet om ABN te praten, dan zal ik er zeker geen moeite voor doen om geen dialect te spreken.
Toch vind ik het iets gans anders als er op de VRT of op VTM of op om het even welke Vlaamse zender geen ABN wordt gepraat.
Want vele kinderen leren zo de taal ,toch?
Of vergis ik me daar nu in ?
En waarom zou dat zo zijn tegenwoordig? Vanwaar die ommekeer?
Ik denk erover na.
Beloofd.
Ondertussen "staat den onzen dus ook", onze kerstboom. Met stalletje en al.
Zalig, het Zuid Westen en vooral de Lot.
zaterdag 20 december 2014
Sleutels
Tegenwoordig moet je je sleutel niet meer in het stopcontact van je wagen steken, het is voldoende dat je hem bij je hebt.
In je zak bijvoorbeeld of , wat mij dan betreft, in mijn handtas.
Maar als ik naar België terugkeer met het vliegtuig, dan laat ik Jan's autosleutel thuis. Wat ben ik ermee, 1000 km ver van de Nissan. Niets toch?
We kwamen terug van Toulouse en ik was chauffeur. We zouden tanken in Caussade.
't Is te zeggen, Jan zou tanken en ik zou hem zien tanken.
Ik tokkelde maar wat op mijn smartphone, kwestie van een hippe indruk te maken op de andere chauffeurs rond mij.
Mijn raampje was naar beneden, zodat ik goed de orders en instructies van degene die de goedheid had te tanken kon verstaan.
Maar hij klopte op de ruit van de passagier en maakte me duidelijk dat hij even zou gaan plassen in de U ( winkel, de U winkel zoals ik die altijd noem, daar waar het gewoon U is. ).
Ik glimlachte terwijl hij naar de ingang van de supermarkt rende, legde mijn GSM naast me en draaide de knop van de auto om.
Niets.
Nogmaals.
Niets.
En dan kan ik zo hard op mezelf beginnen vloeken dat het niet mooi is .
Zoiets in de zin van " Maar kan jij nu helemaal niks? Moet je niet eerst de knop indrukken en dan draaien? Of eerst draaien en hem dan indrukken ? Of de koppeling induwen? Of juist niet? Of enkel de rem ? Arggggggggggggggg! Proficiat Gene ! Zo moet je dat doen!."
Tot mijn frank viel : ik had de sleutel sinds mijn terugkeer nog niet in mijn handtas gelegd en dus kon ik niet weg.
Wel ik kan jullie verzekeren dat het paniek alom is. En schaamte.
Geen sleutel en je kan niks.
De venster kan niet dicht en ondertussen was het beginnen slagregenen.
Achter mij boze wachtenden die niet begrepen wat er scheelde en uiteraard dachten " wat een oen toch die vrouw!".
Ik belde naar Jan maar hoorde zijn nieuwe GSM op de achterbank vrolijk rinkelen...ook handig .
Ik kon de auto ook niet verlaten want die zat vol boodschappen.
Jan kwam terug, nog immer glimlachend.
"Ik dacht dat je tot aan de ingang gereden zou zijn"...
"Ja Jan, dat was ook de bedoeling, maar ik kon niet weg."
"Hoe je kon niet weg?"
"Neen, de auto start niet"
Ik zag de paniek in z'n ogen en zijn verbaasd gezicht toen ik dan ineens de knop omdraaide en de wagen startte.
"Nu kan ik weg zie, want je hebt de sleutel bij je!
Arggggggggggg , de moderne techniek.
In je zak bijvoorbeeld of , wat mij dan betreft, in mijn handtas.
Maar als ik naar België terugkeer met het vliegtuig, dan laat ik Jan's autosleutel thuis. Wat ben ik ermee, 1000 km ver van de Nissan. Niets toch?
We kwamen terug van Toulouse en ik was chauffeur. We zouden tanken in Caussade.
't Is te zeggen, Jan zou tanken en ik zou hem zien tanken.
Ik tokkelde maar wat op mijn smartphone, kwestie van een hippe indruk te maken op de andere chauffeurs rond mij.
Mijn raampje was naar beneden, zodat ik goed de orders en instructies van degene die de goedheid had te tanken kon verstaan.
Maar hij klopte op de ruit van de passagier en maakte me duidelijk dat hij even zou gaan plassen in de U ( winkel, de U winkel zoals ik die altijd noem, daar waar het gewoon U is. ).
Ik glimlachte terwijl hij naar de ingang van de supermarkt rende, legde mijn GSM naast me en draaide de knop van de auto om.
Niets.
Nogmaals.
Niets.
En dan kan ik zo hard op mezelf beginnen vloeken dat het niet mooi is .
Zoiets in de zin van " Maar kan jij nu helemaal niks? Moet je niet eerst de knop indrukken en dan draaien? Of eerst draaien en hem dan indrukken ? Of de koppeling induwen? Of juist niet? Of enkel de rem ? Arggggggggggggggg! Proficiat Gene ! Zo moet je dat doen!."
Tot mijn frank viel : ik had de sleutel sinds mijn terugkeer nog niet in mijn handtas gelegd en dus kon ik niet weg.
Wel ik kan jullie verzekeren dat het paniek alom is. En schaamte.
Geen sleutel en je kan niks.
De venster kan niet dicht en ondertussen was het beginnen slagregenen.
Achter mij boze wachtenden die niet begrepen wat er scheelde en uiteraard dachten " wat een oen toch die vrouw!".
Ik belde naar Jan maar hoorde zijn nieuwe GSM op de achterbank vrolijk rinkelen...ook handig .
Ik kon de auto ook niet verlaten want die zat vol boodschappen.
Jan kwam terug, nog immer glimlachend.
"Ik dacht dat je tot aan de ingang gereden zou zijn"...
"Ja Jan, dat was ook de bedoeling, maar ik kon niet weg."
"Hoe je kon niet weg?"
"Neen, de auto start niet"
Ik zag de paniek in z'n ogen en zijn verbaasd gezicht toen ik dan ineens de knop omdraaide en de wagen startte.
"Nu kan ik weg zie, want je hebt de sleutel bij je!
Arggggggggggg , de moderne techniek.
vrijdag 19 december 2014
Kerstshopping in Toulouse
Toulouse is toch wel een gans andere stad dan Bordeaux en eerlijk gezegd, het moet gezegd, ik verkies Toulouse.
Het is er chaotischer, minder clean-proper-schoon-, warmer en hartelijker, prachtige winkels, boutiques, eten en drinken en het is er een pak warmer ook.
Men zeggen en schrijve 19 december en ondanks de miezerige plakkerige regen kozen we tussen de buien door een terrasje om even een koffietje te drinken op de Place Capitole, het hart van de grote stad , waaronder je trouwens gemakkelijk kan parkeren . Je kan niet centraler zijn om met de shopping te beginnen en je bevindt je midden in een heel oud stadscentrum waar de straatnamen zowel in het Frans als in het Occitaans aangeduid worden.
Ook hier is er een kerstmarkt, maar ik ben zowat uitgekeken op die kerstmarkten waar je om het even waar ook het lijdend voorwerp bent van de globalisering : of je nu in Antwerpen, Brussel, Parijs of Toulouse tussen die kraampjes kuiert, je ziet alom dezelfde onnozele mutsen, churros, smoutebollen, frieten, hamburgers, nepjuwelen , bontgekleurde sjaals , onbetaalbare kasjmieren foulards , babyspeelgoed , kortom je kan er een kwisvraag voor ' de slimste mens' van maken van wat je zoal ziet op een doorsnee kerstmarkt...
Voor mij hoeft het niet meer.
Bovendien vind ik de prijzen zo uit de pan swingen, dat geen normaal kind zijn spaarpot er tegenaan kan gooien en ik denk dat dat initieel toch de bedoeling moet geweest zijn.
We lieten het niet aan ons hart komen en gingen recht naar de Diptyque boetiek in de Rue des Arts, nummer 15...terwijl Jan in de regen zijn stratenplan in alle richtingen aan het draaien was om die kleine straat te vinden ,had ik- wat elke normale vrouw in nood doet natuurlijk - twee oudere dames aangesproken die me heel precies konden vertellen waar we moesten zijn.
"Ik denk hier rechtdoor en de eerste links", zei Jan.
Jaja, hierlangs zei ik. EN voor we het wisten stonden we voor mijn kerstcadeau-zaak ...
Daar was het, daar moest ik zijn.
Of ze "l'eau du 34" hadden ? , jazeker en jawel,
dat zal wel zijn dat ze dat hebben in Toulouse !!!
In Antwerpen hadden ze die net niet. Alleen voor de Fransen ! Zo chauvinistisch zijn ze hier wel.
Maar de buit is binnen en ik ruik ondertussen heerlijk.
Ik had aan Corinne, een geboren en getogen Toulosaine , gevraagd waar we goed konden eten 's middags zonder geruïneerd buiten te komen en ze raadde twee restaurants aan: de Victor Hugo en de
"Louchebem".(www.le-louchebem.fr)
In de hallen, sms-te ze erbij. (Le louchébem ou loucherbem, dans son nom complet largonji des louchébems (« jargon des bouchers »), désigne l'argot des bouchers parisiens et lyonnais de la première moitié du xixe siècle. Le louchébem reste de nos jours connu et usité dans cet univers professionnel.)
En dus zochten we de hallen en die zijn gelegen op de place Victor Hugo, vandaar de naam van het restaurant.
We stapten de hallen binnen en waren overrompeld door de fantastische verse producten, tarbot, wilde en gekweekte, coquilles, garnalen, tongen die zo groot zijn dat je er met 4 man kan van eten, onwaarschijnlijk, baccalau ( de Spaanse gezouten vis) , net of je in Spanje , in Algeciras in de hallen bent....
En dan zagen we zowaar in het midden van die hallen een trap die naar boven leidde , met een plaatje " restaurants à l'étage".
Wij daarbinnen.
Waarschijnlijk een stuk of 10 restaurants, met vis en vlees en groeten van de hallen beneden.
Kraakvers.
En we vonden de Louchebem en hebben niet getwijfeld.
Ik koos voor niertjes, een gerecht dat ik nooit klaarmaak, want Jan is gek op eten maar niet op "abats" of ingewanden dus.
Jan koos voor entrecôtes, ook lekker, recht van uit het slachthuis.
Verser kan niet.
En het was heerlijk.
Volledig voldaan kuierden we nog wat langs "la maison du père Noel", want Sinterklaas wordt hier niet gevierd, en we bewonderden de mooie kerstbomen die volhangen met allemaal handgeschreven wensen ...
En ik wenste voor Mia en voor Sonja een goede afloop.
Dat ze nog vele mooie kerstdagen mogen beleven.
Het is er chaotischer, minder clean-proper-schoon-, warmer en hartelijker, prachtige winkels, boutiques, eten en drinken en het is er een pak warmer ook.
Men zeggen en schrijve 19 december en ondanks de miezerige plakkerige regen kozen we tussen de buien door een terrasje om even een koffietje te drinken op de Place Capitole, het hart van de grote stad , waaronder je trouwens gemakkelijk kan parkeren . Je kan niet centraler zijn om met de shopping te beginnen en je bevindt je midden in een heel oud stadscentrum waar de straatnamen zowel in het Frans als in het Occitaans aangeduid worden.
Voor mij hoeft het niet meer.
Bovendien vind ik de prijzen zo uit de pan swingen, dat geen normaal kind zijn spaarpot er tegenaan kan gooien en ik denk dat dat initieel toch de bedoeling moet geweest zijn.
We lieten het niet aan ons hart komen en gingen recht naar de Diptyque boetiek in de Rue des Arts, nummer 15...terwijl Jan in de regen zijn stratenplan in alle richtingen aan het draaien was om die kleine straat te vinden ,had ik- wat elke normale vrouw in nood doet natuurlijk - twee oudere dames aangesproken die me heel precies konden vertellen waar we moesten zijn.
"Ik denk hier rechtdoor en de eerste links", zei Jan.
Jaja, hierlangs zei ik. EN voor we het wisten stonden we voor mijn kerstcadeau-zaak ...
Daar was het, daar moest ik zijn.
Of ze "l'eau du 34" hadden ? , jazeker en jawel,
dat zal wel zijn dat ze dat hebben in Toulouse !!!
In Antwerpen hadden ze die net niet. Alleen voor de Fransen ! Zo chauvinistisch zijn ze hier wel.
Maar de buit is binnen en ik ruik ondertussen heerlijk.
"Louchebem".(www.le-louchebem.fr)
In de hallen, sms-te ze erbij. (Le louchébem ou loucherbem, dans son nom complet largonji des louchébems (« jargon des bouchers »), désigne l'argot des bouchers parisiens et lyonnais de la première moitié du xixe siècle. Le louchébem reste de nos jours connu et usité dans cet univers professionnel.)
En dus zochten we de hallen en die zijn gelegen op de place Victor Hugo, vandaar de naam van het restaurant.
We stapten de hallen binnen en waren overrompeld door de fantastische verse producten, tarbot, wilde en gekweekte, coquilles, garnalen, tongen die zo groot zijn dat je er met 4 man kan van eten, onwaarschijnlijk, baccalau ( de Spaanse gezouten vis) , net of je in Spanje , in Algeciras in de hallen bent....
En dan zagen we zowaar in het midden van die hallen een trap die naar boven leidde , met een plaatje " restaurants à l'étage".
Wij daarbinnen.
Waarschijnlijk een stuk of 10 restaurants, met vis en vlees en groeten van de hallen beneden.
Kraakvers.
En we vonden de Louchebem en hebben niet getwijfeld.
Ik koos voor niertjes, een gerecht dat ik nooit klaarmaak, want Jan is gek op eten maar niet op "abats" of ingewanden dus.
Jan koos voor entrecôtes, ook lekker, recht van uit het slachthuis.
Verser kan niet.
En het was heerlijk.
Volledig voldaan kuierden we nog wat langs "la maison du père Noel", want Sinterklaas wordt hier niet gevierd, en we bewonderden de mooie kerstbomen die volhangen met allemaal handgeschreven wensen ...
En ik wenste voor Mia en voor Sonja een goede afloop.
Dat ze nog vele mooie kerstdagen mogen beleven.
zondag 14 december 2014
Terug thuis
Ik was op tijd thuis , ondanks de wilde staking bij de nmbs, de eventuele staking bij de bagage op Zaventem, de mogelijke staking van de verkeersleiders op dezelfde Nationale Luchthaven, bij de staking in het algemeen allez , want het is één en al staking OVERAL op de wereld heb ik zo de indruk. Niet alleen in België.
Ik weet niet of dat helpt stakingen. Ik bedoel dan stakingen die niet over een ethisch item gaan zoals abortus, homohuwelijk, draagmoederschap, vrijheid van mening...maar over economische problemen, daar waar we konden stemmen en dat volgens ons democratisch systeem zekere partijen gewonnen hebben waar sommigen zich niet kunnen bij neerleggen. Ik heb het daar moeilijk mee.
Niet met het me neerleggen bij, maar bij het zich niet neerleggen bij.
Soit.
Hier in Frankrijk is het niet veel beter.
Niemand content.
Maar als ik al de luxe bekijk die ik in Antwerpen heb gezien, op zondag bvb, in de Kloosterstraat, met popup winkels , de laatste nieuwe hype, waarbij jonge ontwerpers hun creaties kunnen uitstallen en verkopen in hippe "conceptstores" die ze met een man (of vrouw uiteraard) of 10 huren en zo de prijs aankunnen...om ze te verkopen aan waanzinnig hoge prijzen, 500 euro voor een kleedje, 250 euro voor een jasje...je bent niet gekleed ( kleed, kousen ,ondergoed, schoenen,jasje en mantel,muts, sjaal,handschoenen ) onder de 3000 EURO (dan heb je nog geen vleugje parfum op, geen mascara en oogschaduw, geen gezichtscrème met UV filter,nog niet naar de kapper geweest, je benen nog niet geëpileerd,zucht ) ...en dan denk ik maar, je zal verkoopster zijn en 1500 EURO net ( wat zeker niet slecht is ) verdienen, hoe doe je dat dan, hoe depressief word je daar niet van van al die rijke mensen een jasje, een mutsje, een paar schoenen van Jimmy Choo van 750 EURO te zien kopen, terwijl ze al verschillende " goeie koopjes" op de kop hebben kunnen tikken ,aan al hun kartonnen zakjes met roze strikjes te zien...
Maar we gaan staken hoor, want we hebben het slecht, we hebben te kort, we want more, much more...
En eenmaal thuis overviel me als het ware de rust en de stilte van het absolute niets. Van de eenvoud, van de bomen en het hout om ons te verwarmen, van de dagelijkse kost, de honden en de reigers die weer neergestreken zijn rond het meer, de ganzen die overvliegen , de jachthonden die achter één of andere haas aanrennen...
en de pracht van de natuur, de zon die opkomt of juist anders ondergaat vanavond en de stellige zekerheid dat ze morgen ook weer opkomt om weer een ander licht te werpen op de vallei en op mijn eigen horizon.
Ik ben blij om terug te zijn.
En ik ben ook blij om af en toe terug te gaan.
Maar om een gans andere reden dan.
zaterdag 13 december 2014
Het chocolademonster
Het zit hem in de genen, denk ik.
Gustje is gek op chocolade.
Alles moet wijken voor chocolade.
Het was Sinterklaas en dus extra chocoladetijd.
Gustje had zijn sloefje gezet met wortel, suikerklontje en pintje bier. Een gebruik dat ik tot nu toe niet kende, zal wel heel Vlaams zijn, denk ik dan.
En zie, beloofd is beloofd, de Sint was geweest en Piet had alles opgedronken, het pintje was leeg, het paard had het klontje gekregen en de wortel opgegeten.
Maar in de plaats was er ...chocolade en chocolade en chocolade.
Overal chocolade, op zijn kaken, zijn neus, zijn bavette, zijn pyjama...het zal hem een zorg wezen.
En neen hij is niet ziek geweest. Ik ben ook nog nooit ziek geweest van chocolade, zelfs niet van te veel chocolade.
Mijn papa zei onlangs " je moet Gust aan een chocoladeinfuus leggen, echt het helpt" . Zelfs mijn vader is nog nooit ziek geweest van chocolade. En hij eet veel chocola.
Het zit echt in de genen ...van gene...? What's in a name ?
vrijdag 12 december 2014
Het Belgische medische nirwana
Net terug uit Belgenland .
Ik had voor het eerst geopteerd voor een huurwagen , want als ik de stakingsgolf van de voorbije weken bekeek zag ik me niet uren zitten wachten op treinen en trams en bussen die toch niet voorbij zouden komen gereden.
Ik nam de goedkoopste , dat was een Smart, maar was er tegelijk niet gerust in.
Dat is toch wreed klein hé een Smart.
Maar de goden waren met me die dag in Zaventem " we hebben geen smart meer mevrouw en daarom krijgt u een grotere wagen voor dezelfde prijs"
Waarop ik huichelachtig antwoordde "oh maar dat geeft niet hoor mijnheer!"
Ik sprong zowaar een gat in de lucht van opluchting en het werd een Hyundai in een hele rare kleur blauw .
Zover waren we dus.
Serieus, die bakjes rijden goed.
Enige nadeel, er was geen ijskrabber in de auto en 's morgens was dat wel nodig...geen paniek, de siskaart die ondertussen voor niets meer dient werd mijn zeer efficiënte ruitenkrabber.
Donderdagmorgen 8.30 u, nuchter bij mijn geliefde huisarts in Edegem.
Ik sprak hem over mijn plotselinge astma-aanval zo'n maand geleden en wat mijn veel minder geliefde Franse huisarts me had voorgeschreven.
Ze had gezegd van rendez-vous te nemen bij een specialist, wachttijd 3 maanden...
"Wil je vandaag naar de longarts hier in België?" vroeg Patrick.
"Jaja, zal wel zijn. En al die onderzoeken die ik zal moeten ondergaan, en ik ben volgende week donderdag al weg..."
"Helemaal niet", zei Patrick, "doen?"
"Ok dan"
"Hallo Edwin, ik heb hier een vriendin uit Frankrijk en die had een plotse astma aanval enz enz"...Vandaag, ( hierbij knikt hij naar mij met vragende blik, waaruit ik begreep dat de vraag eruit bestond of ik vandaag nog naar hem toe wou gaan, waarop ik bevestigend knik), nu? ( waarbij hij dus weer veelbetekenend knikt in mijn richting, waarop ik weer -ditmaal met wijdopengesperde ogen weliswaar- bevestigend ja knik). Ok dan, ze komt eraan"
Donderdagmorgen 9.10 u stond ik aan de balie van het ST Jozefziekenhuis in Mortsel en ja, mijn rendez-vous was al in de computer ingebracht. Ook geen enkel probleem meer dat je in Frankrijk woont, je geeft je postcode 46170 en de vriendelijke dame achter de balie vraagt doodleuk "Castelnau-Montratier of Flaugnac, of St Paul de Loubressac?"
Bij de longarts.
De verpleegster komt me onmiddellijk verwittigen dat zij de testen gaat afnemen en om 9.20u zit ik in een soort cabine in en uit te ademen....
9.30u , longarts die me geruststelt, alles ziet er normaal uit. Nog even een plaatje nemen. Vandaag vraag ik? Nu , zegt hij.
RX genomen.
9.45 u terug bij longarts.
Voilà, ik zal je dit en dat voorschrijven, want wat je arts in Frankrijk heeft voorgeschreven verhelpt de gevolgen maar pakt de oorzaak niet aan.
Tja, zegt de man, het zuidwesten is Parijs niet hé mevrouw....
We zien elkaar binnen een paar maand terug.
Om 10 uur donderdagmorgen waren alle onderzoeken achter de rug, was ook mijn bloed genomen door de huisarts ( hier de verpleegster op dinsdagmorgen ) en de dag nadien telefoneert die om me te zeggen dat alles picco bello is....
Het verslag wordt tegelijkertijd naar de endocrinoloog gestuurd , want die zie ik disndagnamiddag.
Begrijpen jullie waarom België op medisch vlak een nirwana is ?
In mijn ogen dan toch.
Maar het leven bestaat niet alleen uit medische noden, en dat is dan weer een gans andere historie.
Ik had voor het eerst geopteerd voor een huurwagen , want als ik de stakingsgolf van de voorbije weken bekeek zag ik me niet uren zitten wachten op treinen en trams en bussen die toch niet voorbij zouden komen gereden.
Ik nam de goedkoopste , dat was een Smart, maar was er tegelijk niet gerust in.
Dat is toch wreed klein hé een Smart.
Maar de goden waren met me die dag in Zaventem " we hebben geen smart meer mevrouw en daarom krijgt u een grotere wagen voor dezelfde prijs"
Waarop ik huichelachtig antwoordde "oh maar dat geeft niet hoor mijnheer!"
Ik sprong zowaar een gat in de lucht van opluchting en het werd een Hyundai in een hele rare kleur blauw .
Zover waren we dus.
Serieus, die bakjes rijden goed.
Enige nadeel, er was geen ijskrabber in de auto en 's morgens was dat wel nodig...geen paniek, de siskaart die ondertussen voor niets meer dient werd mijn zeer efficiënte ruitenkrabber.
Donderdagmorgen 8.30 u, nuchter bij mijn geliefde huisarts in Edegem.
Ik sprak hem over mijn plotselinge astma-aanval zo'n maand geleden en wat mijn veel minder geliefde Franse huisarts me had voorgeschreven.
Ze had gezegd van rendez-vous te nemen bij een specialist, wachttijd 3 maanden...
"Wil je vandaag naar de longarts hier in België?" vroeg Patrick.
"Jaja, zal wel zijn. En al die onderzoeken die ik zal moeten ondergaan, en ik ben volgende week donderdag al weg..."
"Helemaal niet", zei Patrick, "doen?"
"Ok dan"
"Hallo Edwin, ik heb hier een vriendin uit Frankrijk en die had een plotse astma aanval enz enz"...Vandaag, ( hierbij knikt hij naar mij met vragende blik, waaruit ik begreep dat de vraag eruit bestond of ik vandaag nog naar hem toe wou gaan, waarop ik bevestigend knik), nu? ( waarbij hij dus weer veelbetekenend knikt in mijn richting, waarop ik weer -ditmaal met wijdopengesperde ogen weliswaar- bevestigend ja knik). Ok dan, ze komt eraan"Donderdagmorgen 9.10 u stond ik aan de balie van het ST Jozefziekenhuis in Mortsel en ja, mijn rendez-vous was al in de computer ingebracht. Ook geen enkel probleem meer dat je in Frankrijk woont, je geeft je postcode 46170 en de vriendelijke dame achter de balie vraagt doodleuk "Castelnau-Montratier of Flaugnac, of St Paul de Loubressac?"
Bij de longarts.
9.30u , longarts die me geruststelt, alles ziet er normaal uit. Nog even een plaatje nemen. Vandaag vraag ik? Nu , zegt hij.
RX genomen.
9.45 u terug bij longarts.
Voilà, ik zal je dit en dat voorschrijven, want wat je arts in Frankrijk heeft voorgeschreven verhelpt de gevolgen maar pakt de oorzaak niet aan.
Tja, zegt de man, het zuidwesten is Parijs niet hé mevrouw....
We zien elkaar binnen een paar maand terug.
Om 10 uur donderdagmorgen waren alle onderzoeken achter de rug, was ook mijn bloed genomen door de huisarts ( hier de verpleegster op dinsdagmorgen ) en de dag nadien telefoneert die om me te zeggen dat alles picco bello is....
Het verslag wordt tegelijkertijd naar de endocrinoloog gestuurd , want die zie ik disndagnamiddag.
Begrijpen jullie waarom België op medisch vlak een nirwana is ?
In mijn ogen dan toch.
Maar het leven bestaat niet alleen uit medische noden, en dat is dan weer een gans andere historie.
Abonneren op:
Posts (Atom)