Mijn zus gaf me dit boek zo'n zes maanden geleden cadeau, dat doet ze dikwijls als ik naar België ga en dan bespreken we de laatste boekenvracht die we verorberd hebben, net zozeer als dat we over culinaire hoogtepunten in ons dagdagelijks bestaan leuteren.Het ene is als het ware verweven met het andere.
We springen van de hak op de tak en er zijn er weinigen die ons kunnen volgen op dat gebied.
Voor ons is dat doodnormaal, een ander vindt ons waarschijnlijk redelijk gestoord.
Soit.
Ze vond het een prachtboek, spannend , zal zeker een film van gemaakt worden.
En dus nam ik hem mee. 735 bladzijden dik.
Ik durfde haar niet te zeggen dat ik dikke boeken haat.
Niet omdat er zoveel pagina's leesplezier op me zit te wachten, maar omdat ik voornamelijk 's avonds in bed lees en ik het niet kan verdragen dat er zo'n blok papier op mijn buik rust.
Bovendien betekent het ook dat ik - ik heb hem gewogen- anderhalve kilo minder boeken kan meenemen vanuit homeland ( als je fan bent van de reeks "Homeland" dan zal dit boek een voltreffer zijn voor jou) , ik spreek nog van vòòr mijn Tolino-verslaving.
En toch nam ik hem mee.
Maar ik heb hem op de allerlaatste minuut uit mijn koffer gehaald en vroeg aan Aude om hem op te bergen tot ik in februari zou weerkomen.
In februari vond ik het boek op mijn nachtkastje terug.
Zucht. Zo zwaar, zo dik.
Ik besloot hem ook toen te laten liggen.
Aude kwam met Gustje in april en had het boek niet mee. Haar kilobeperking liet het haar niet toe.
Niet getreurd, als ze in juli met de wagen naar Frankrijk zou komen zou ze hem zeker meebrengen.
Dat gebeurde.
En Jan begon erin te lezen.
Hij leest dikwijls dikke boeken.
Daar niet van.
Maar ik zou het boek maar wat graag lezen, maar ja, te zwaar, te dik, te....
Dus wat deed ik stiekem?
Ik kocht het boek op de tolino.
En ik las het tegelijkertijd met Jan.
Maar dat wist hij niet.
Prachtig boek, zei hij, lang geleden dat ik nog zo'n spannend boek gelezen heb.
Dat vond ik ook, maar dat zei ik niet.
Tot hij uit was . Dan heb ik het gezegd.
En Jan was verbouwereerd.
Dat ik niets gezegd had.
En hij toonde me zijn gezwollen wijsvinger.
Hoe kom je daaraan ? ,vroeg ik lachend.
Van "Ik, pelgrim" , zei hij, van het omdraaien van de pagina's met mijn vinger.
Ik lach inderdaad altijd om de verkeerde dingen!
En toen voelde ik me zo belabberd, dat ik hem alsnog voorstelde of hij de laatste pagina's op MIJN Tolino wou lezen....
Ik maakte dat ik weg was, ik denk dat hij mijn gezicht niet meer kon verdragen op dat moment.
Vanmorgen toonde Jan me weer zijn gezwollen vinger.
Het lachen stond me nader dan de compassie die hij verwachtte.
Maar ik berispte mezelf: lach niet met de verkeerde dingen, dit is echt ongepast Gene !
Dus wil ik het goedmaken met dit stukje blog.
Ik zal het nooit meer doen, Jan!
Maar hij lachte en zint op wraak, zover is duidelijk: "Ik zal je ook eens een peer stoven, wacht maar!"
Dat ziet er niet zo goed uit voor mij, vrees ik.
