Soms vraagt men mij : 'hoe kunnen we nu reageren op je blog, het lukt me niet!'. Ik heb zelfs een Franse vriendin ( een kranige oranjeharige dame van 84 jaar , die zich nauw met mij verbonden voelt, omdat ze uit het noorden van Frankrijk komt , een ch'ti dus, Françoise heet ze) die wèl vond hoe ze mijn blog in het Frans kon lezen, maar niet hoe ze erop kon reageren...
Dus heb ik het zelf geprobeerd en bij mij lukt het indien ik klik onderaan het stukje tekst op ' geen opmerkingen' en dan , nadat ik een opmerking schrijf, klikken op 'publiceren'.
Zo werkt het denk ik.
En ik zou heel graag reacties krijgen, in alle talen, om te weten wat jullie voelen, vinden, beleven, om mijn gevoelens te toetsen aan die van anderen, om van gedacht te kunnen veranderen, om het eens van een andere kant te zien, te willen zien. Zoals je een diamant in je handen kan draaien en duizenden facetten ziet van eenzelfde steen. Zo zit het leven immers in elkaar.
Of om onderwerpen aangereikt te krijgen , of om me te herinneren aan wat ik ooit beleefde, alleen of samen met jullie. Doen dus, zou ik zo zeggen.
Geen reacties ? Wil je reageren? Erop klikken , antwoorden en publiceren.
Jan Vandenheuvel
weet wèl hoe hij het moet doen. Dus, Jan ( mijn leven is doorweven van Jannemannen) , als ik het verkeerd voor heb, kan jij ons licht zijn in de blog-duisternis ?
