Ik geef toe, ik zag er tegen op.
Dezelfde zaal, hetzelfde ( steeds maar ouder wordend ) gezelschap, hetzelfde -of bijna zo goed als hetzelfde- menu, dezelfde commentaren, dezelfde flauwe moppen, dezelfde mensen die de ziel uit hun lijf lopen om alles op de tafels te krijgen, dezelfden die dan ook afruimen en weer dezelfden die met hun immer luie kont op hun stoel blijven plakken en denken dat alles vanzelf voor hun neus staat.
Maar Jan zit in het bestuur van de jachtvereniging van Castelnau en wat moet je dan anders?
Helpen, natuurlijk.
Hij werd verwacht rond 9 uur. Met voorschoot en aardappelmes in de zak. De apéro ( kirr) moest gemixed worden en verse fruitsla werd voor 86 man versneden .
Dat is niet niks.
Dan de mise en plat van het voorgerecht waar de oude kerels gingen voor zorgen en de rest kwam van bij de traiteur.
Yvôoooooooooone had mij een plaatsje gereserveerd naast haar. Rechtover haar zat een oude rakker van 87 jaar. Van bij de eerste lepel soep had hij al gans zijn pullover gedoopt. Zijn vrouw die rechtover hem zat en Michèle heette riep " Oh non Jean-Marie! Quand même!" , en de man werd razend . Begin niet te zagen hé zeg, wat is dat nu ? .
Ik was de jongste aan tafel en veroorloofde mij jeugdige impertinentie " Ah jij doet de was thuis, dat zie ik zo !". Woedend en ziedend slingerde hij even vriendelijke woorden naar mijn hoofd.
Ik liet het niet aan mijn hart komen en riep Michèle even vrolijk toe : "Jij mag bij mij een boterham komen eten zie !" , waarop alle vrouwen aan tafel goedgezind van hun bouillon slurpten.
Na de soep, salade. en aangezien er hier een echte hetze aan de gang is wat de eenden betreft, hebben alle inwoners van de sudouest alle eenden en ganzen opgekocht die ze konden krijgen.
Stel je voor dat je straks geen foie gras meer kan maken omdat Europa zich verzet tegen de manier van voeden van de dieren tijdens de twee laatste weken van hun leven. "Le gavage" , het door de strot duwen van granen.
Geen foie gras dus. Geen gekonfijte eendenmagen ook niet.
Het werd paté en hij was lekker.
Na dat alles , parelhoen met rösti aardappelen en tomatensaté.
Bah ja. Het was zeker OK.
We spraken over al diegenen die er niet waren en die er niet meer bij zouden zijn, wegens overleden.
Over de jacht.
Over een nieuwe keuken en een nieuw dak.
Over de kinderen en kleinkinderen.
Over gerechten die we zeker aan iedereen konden aanraden.
En dan kwam de fruitsla. Altijd samen geserveerd met een "coque", dat is een zoet brioche gebak zou je kunnen zeggen, met ietwat appelsiensmaak. Recht van bij Christian, de bakker en ook een jager.
Lekker, echt lekker.
En dan ben ik opgestaan en heb ik het gezelschap vaarwel gezegd.
Jan zou pas drie uur later thuis komen.
Hij heeft nog een film vertoond van jacht met staande honden.
En dan heeft hij mee de zaal terug in orde gebracht, mee afgewassen en al.
Kortom hij was rond 18.30 u thuis.
Doodop, het was een lange dag.
Zucht.
Maar 't is weer gepasseerd en we zijn er weeral van af zie voor een jaartje.
Het leven kan leuk zijn.
