Van niets te doen te hebben op deze berg, denken jullie.
Mis, van te veel te doen te hebben een eindje van deze berg weg en op een zekere hoogte.
Maar nu ben ik serieus aan het afkicken en langzaamaan aan het dalen.
Van mijn voorzitterschap, van mijn af -en aan gerij naar Cahors en omstreken.
En dat het goed is zo, vind ik.
Maar inderdaad, het is een aanpassing.
En eens je de scepter doorgeeft moet je ook alles in het werk stellen om je opvolgster op de hoogte te brengen van waarmee je de laatste drie jaar zo mee bent bezig geweest , want heus hoor, het houdt niets in, het heeft niets om het lijf, och een paar uurtjes per week en je kan je boekentas aan de kant zetten, bah neen gij, zo erg is dat niet, dat valt zeker mee, dat zal je zien, allez komaan, neem die scepter aan...
En het heeft wat aarde aan de dijk gehad om die zwarte raaf te vinden, of de witte zwaan, het is zoals je het wil zien.
Maar één heeft de stok aanvaard en zie, ik ben warempel bevrijdt van de last, die er zeker geen was, waarvan ik -een echte propagandiste zoals het in verkiezingsperiode betaamt - iedereen probeerde te overtuigen...
En nu zit zij ermee.
En ik niet meer.
En kan ik een nieuwe weg bewandelen.
Die netjes voor mij -ongevraagd zelfs- werd aangelegd op een vrijdag morgen...
Als dat niet straf is.
