Aangezien Mozes niet naar de berg wil komen zal de berg naar Mozes toegaan.
We vertrekken morgen , gepakt en gezakt, met cadeautjes en al, ook voor Gustje natuurlijk, want hij verdient ook wel wat . Hij moet tenslotte dat nieuwe gezinslid dag in dag uit verdragen....en als hij of zij even hard huilt als Gustje, dan belooft dat.
Misschien beseft de kleine man dan hoe vreselijk vervelend dat is, zo uren aan een stuk liggen joelen.
Maar ik wens het noch Aude ,noch Stienus toe, een huilbaby.
Misschien is het een engeltje, een braveke, een schattig ding, een geduldig wezentje, de mooiste, de slimste, de liefste.
Misschien is hij of zij dat allemaal wel in één .
Wie weet het?
Morgen zijn we weg, sluiten we ramen en deuren en hopen we dat er niemand op het gedacht komt om ons te komen bezoeken.
Paul en Lynn waken, Colin, hun viervoeter ook.
Die laatste heeft beloofd dagelijks een toertje rond het huis te doen, twee als het moet.
Hij zal zijn poot ook opheffen tegen de rozelaars en de blauwe regen.
Beloofd is beloofd.
Morgen vertrekken we van dit huis naar een andere "thuis", waar we alles kennen, de mensen en de dingen, de oude vrienden, de familie en de nieuwe , jongste telg .
Dat is ook de naam van een brasserie met speeltuin op het einde van de straat waar ik vroeger woonde.
Leuk voor Gustje, maar ik vrees dat het daarvoor al te koud geworden is...wie weet. Want ik heb hem vanalles beloofd.
De speeltuin, snoep, TV , film, cars, superman, spiderman , allemaal dingen die niet zo welkom zijn ten huize Aude. Té commercieel. Het moet liefst alternatiever.
En daarom mag het van zijn mamie.
Allemaal.
Eerst ga ik de jongens ook een andere thuis bezorgen, bij Madame Diczy, van de honden kennel.
Die zullen dan weer blij zijn als we weer terug zijn.
Iedereen zijn geluk.
Ik zal het laten weten als die jongste telg het licht voor het eerst zal zien.
Ondertussen doen we de kaars branden opdat alles goed verloopt.
