Euh, ja, de oude waren in hout en dat hout was toch niet meer van je dat. Dus waarom niet, ja.
In steen?, vroeg de man.
Ah, ja, in steen, dat zou mooi zijn.
Natuursteen?
Tof, natuursteen, zelfde kleur als de raamkozijnen.
Je vous envoie le devis, aucun soucis.
In het zuidwesten is niks een zorg.
Alhoewel...
Een paar dagen later, jawel , bestek.
Ons hoor je niet klagen .
Voegwerk en venstertabletten werden netjes apart vermeld.
Maar , houd U vast, voor de 4 ( vier) tabletten, die samengevoegd 4,5 m lengte betekenen, vroeg de brave man maar liefst 1596 EUR en een chique, plus taks.
Slik.
Slik.
Slik.
Amai dat is veel Jan !
Ge moogt gerust zijn, antwoordde die, we zullen eens bij de steenkapper op de Route Nationale gaan kijken.
We reden naar de firma Rodriguez, welbekend voor de restauratie van monumenten, kathedralen enzovoort. Een grote firma waar zo'n 70 man werkt. Allemaal kunstenaars , want iemand die dergelijke juweeltjes uit een steen kan houwen mag je gerust een artiest noemen vind ik.
De oude meneer Rodriguez komt ons tegemoet. We leggen hem uit wat de opzet van ons bezoek is.
Hij knikt begrijpend.
Natuursteen? Twee centimeter dik? Ja, dat moeten we hier liggen hebben...
Terwijl we langsheen replica's van middeleeuwse kerkramen slenteren en hem feliciteren met zijn vakmanschap, glimlacht hij vriendelijk en neemt al zijn tijd om ons verschillende details in het werk te verduidelijken.
En vermits alles wat met stenen en bouwen te maken heeft ons bijzonder interesseert, hangen we als het ware aan zijn lippen.
Hij doet teken naar een werkman die op een kraanwagen zit, vraagt hem iets onduidelijks- athans wat ons betreft- en wat later komt dezelfde man op de kraanwagen voor onze voeten een grote bak met tabletten neerzetten.
De oude baas bekijkt één en ander en wijst een viertal stenen aan.
Wat denken jullie van deze ? We moeten ze even oppoetsen, maar bon, ik denk dat ze dat zijn hé ?
Onwaarschijnlijk dat ze uit die honderden stenen zomaar een paar tabletten kunnen toveren die de onze zouden kunnen worden.
We volgen hem naar zijn bureau.
En moeten die venstertabletten ook geplaatst worden? , vraagt hij.
Ah ja, als dat zou kunnen.
Nu begon ik me toch ongerust te maken over de prijs.
Want niet alleen hebben we hier met stielmannen te maken, met de juiste steen, met de tijd die mijnheer Rodriguez voor ons genomen heeft voor 4 tabletten, jawel.
Straks zijn ze van goud en gewoonweg onbetaalbaar, dacht ik bij mezelf.
Tja, zei hij, wat dat moet kosten?
Ik zag dat Jan al even verkrampt naar me keek dan ikzelf naar de man in kwestie...
Ja, euh, je moet toch zo'n ...100 EURO rekenen hé voor de stenen ...
Al de stress viel van ons weg.
Zaak geklonken zie.
Hij mocht ze leveren.
Binnen een maand , zei hij en hij heeft woord gehouden.
Dinsdag waren ze er en ze zijn heel, heel mooi.
4 uur hebben ze er met twee man aan gewerkt.
De oude meneer kwam 's ochtends met hen mee en legde hen goed uit waar ze vooral moesten op letten: de stenen voorzichtig uitladen, ze één voor één op de vensterbank plaatsen om te zien of ze de juiste lengte hebben, ze zeker niet meer dan 2 cm over de bank laten uitlopen, witte cement mengen met het één of het ander dat ik al vergeten ben om dezelfde kleur als de stenen muren te verkrijgen en neem jullie tijd.
Ik hoorde ze stilletjes tegen elkaar praten eens ze bezig waren, het langzame doffe en zachte geklop op een oude vod die ze tussen tablet en hamer gelegd hadden.
Het voelde aan als een verademing , dat er mensen bezig zijn met zo'n eenvoudige - maar heel bijzondere- materie.
En nu, nu is het "af" en het is mooi.
De ene steen is inderdaad de andere niet.
De ene stielman is ook de andere niet.
