Jan heeft té veel gewerkt in de boomgaard en dat heeft hij moeten bekopen.
Hij trilde op zijn benen, klappertandde en vroeg om hem met rust te laten. Hij kroop in zijn bed, zei hij en neen, hij had geen dokter nodig!
Een half uur later stond de dokter aan zijn bed.
En zie , nu gaat het beter.
Je hebt te veel gewerkt Jan, en dan is je suikerspiegel te laag.....
En nu, nu is alles weer verleden tijd en de boer? Hij ploegde voort.
Maar langzaam aan. Met mate.
Ik heb me werkelijk moeten boos maken en preken afsteken zoals een moeder tegen een kind :
En ik verwittig je, hé Jan, één uur mag je op die verdomde tractor zitten hé en dan wil ik dat je ermee ophoudt vandaag!
of
Hoelang ben je van plan te werken vandaag? Kan het wat minder ?
Zo moet ik tegen die man van mij tekeer gaan.
Hij weet van geen ophouden, het werk moet af zijn.
En soms is het je lichaam zelf die er een eind aan maakt: genoeg voor vandaag !
Toen ik het verhaal aan Aude vertelde, reageerde ze als het ware nog categorieker dan ik : waarom laat hij die 300 bomen niet omkappen? Waarvoor hebben jullie die bomen nodig in feite? Hé?
Jan kwam niet bij van het lachen.
Maar Aude en ik, we vonden het allerminst grappig, voor één keer ...
