De "Zwisj"

De paus is afgetreden.
We zagen ongewone beelden op TV van een paus die heel traag sprak en bewoog op weg naar de helicopter die hem naar zijn buitenverblijf van 55 hectare in Castelgandolfo gaat brengen.
Hij was omringd door de Zwitserse Garde.
En ik dacht terug aan Aalst en de St Martinuskerk.
Op zondag ging ik naar de 11uur mis , daarna ging ik bij de bakker de "patekes" halen die Tante Louise besteld had in de loop van de week.
En in die St Martinuskerk was er een "Zwisj".
Jaren heeft het geduurd vooraleer ik het verband maakte tussen de Zwitserse Garde en de Zwisj. De Suisse dus, de Zwitser, het lid van de Zwitserse garde.
Hij had een soort pittelaar aan met gouden bies en een hoed zoals Napoleon,maar hij zette die op een andere manier op zijn hoofd. Van voor naar achter, in plaats van zijdelings.
Een fotootje zal meer duidelijkheid brengen.


Die man zag er nogal angstaanjagend uit. Hij was heel serieus en stond aan de poort van de kerk om de gelovigen binnen te laten. Hij liep ernstig door de gangen en tijdens de communie stond hij voor het altaar en boog hij zijn staf.

En toch, telkens ik aan hem denk, schiet ik in een onbedaarlijke lach.
Dan denk ik terug aan de dag dat mijn zus Bernadette met me mee ging naar de mis. We moeten zo'n 14/15 jaar geweest zijn en Bernadette was zo waar nog vromer dan ik ( in die tijd, laat ons daar voor eens en voor altijd duidelijkheid in scheppen !). Steeds zei ze verkeerd " Maar spreek "slechts één woord" en ik zal gezond worden" , in plaats van "spreek en ik zal gezond worden". Tot mijn grote ergernis. Ik weet dat ik daar verschrikkelijk in ben. Als je het tenslotte één of twee keer juist hebt gehoord, waarom volhard je dan in de boosheid.
Soit.
Tot daar onze Christelijke achtergrond.
Maar op die bewuste dag dus zaten we aan "Het Heilig Hart". Ik zie ons nog zitten. De kerk afgeladen vol. We kunnen ons dat niet meer voorstellen. Niemand die ons zou geloven.
Ik had mooie lederen handschoenen, gevoerd met konijnenvel.
En heel stilletjes had ik die handschoenen omgedraaid. Bernadette was veel te ingetogen om daar iets van te merken.
Heel langzaam bracht ik mijn handen tot onder mijn kin, precies zoals een haas soms staat afgebeeld op foto's.
Het was zover : " Maar spreek slechts één woord", ze draait haar hoofd als ware om me te zeggen "Lap weeral mis, sorry" als ze mij ziet als konijn. Ze schatert het uit, ik ook uiteraard en zie daar kwam de Zwisj kijken wat er gebeurde en om ons aan te manen tot stilte. Ik bezweek bijna en Dette met mij. Ik weet zelfs niet meer of we de mis hebben uitegzeten.
Maar het is nog altijd een dierbare herinnering.

Ik vraag mij af of er nog altijd een Suisse is in de St MArtinuskerk. Ik zal het eens vragen eind maart aan mijn ex klasgenoten op onze jubilee. Wie weet zijn er nog onder hen die naar de mis gaan, alhoewel ik het betwijfel eerlijk gezegd.

Wat een mens allemaal niet moet horen op een dag !

Ik ben een verwoed facebookgebruiker, tot grote ergernis van Jan en Aude.
Dank zij FB heb ik de indruk dat iedereen die ik ooit van verre of van dichte gekend heb heel dicht bij mij vertoeft.
Dat is een illusie uiteraard, maar bon. Het is MIJN gevoel.
Zo lees ik dat één van mijn nichtjes in New York zit voor de deal van de eeuw, dat haar zus droef is dat ze er niet bij is, dat ze gaat ontbijten met Hanna, een conservatoriumvriendin van diegene die droef is dat ze er niet bij is, dat het af is met het lief van nog een andere nicht, dat de jongste eens goed de bloemetjes heeft buitengezet en dat ze denkt dat niemand dat weet...
Zo hoor ik mooie muziek waar sommige kennissen me deelgenoot willen van maken, lees ik dat Stephane Hessel overleden is en kan ik daarop reageren door zijn foto te delen en er mijn eigen commentaar op te schrijven, wat me dan weer de indruk geeft dat ik hem precies persoonlijk heb gekend, quod non.
Zo zie ik dat mijn tekenlerares Karine een vernissage geeft van haar allernieuwste werken en kan ik me meteen verontschuldigen dat ik er niet bij zal zijn maar haar toch succes wens.
Zo kan ik online haar nieuwe werken onmiddellijk zien en ook de drukkerij waar de lithografieën zijn gedrukt.
Zo lees ik welke standpunten Tessa, Hilde en Ariane hebben op het allerlaatste heet van de naald bericht op TV, Twitter, in de krant of in één of ander tijdschrift en...dat ik het heel dikwijls niet eens ben met hun standpunt. Dat ik hen dat dan ook onmiddellijk kan zeggen en dat me dat een goed gevoel geeft en een gerust hart dat ik het heb kunnen schrijven aan de betrokkene.
Zo reageerde ik nogal geschokt op een bericht van Tessa over Alice. Alice is "veroordeeld" tot 2 jaar gedwongen collocatie in het Brugmanziekenhuis. Ik kon dat moeilijk geloven. Tessa schreef me apart en spoorde me aan gans het artikel te lezen. Een geluk dat ze me kent en dat ze me daartoe aanzet. Ik ben immers "veel te vlug" in het trekken van gevolgen en roep en tier heel vaak zonder alles over iets te weten. Jaren oefening hebben me al iets verder gebracht dan tevoren, maar toch betrap ik me er soms op dat ik een artikel niet gans heb gelezen vooraleer ik een standpunt inneem.
Alice dus. Ik las het ganse verhaal.
En toch blijf ik erbij dat het relaas niet helemaal de werkelijkheid weergeeft.
Zover zou het gerecht toch niet gaan?
Als weduwe van een parketmagistraat en zelf ex juriste kan ik enkel vertrouwen hebben in ons rechtssysteem . Toch?
Gisteren hoorde ik op TV dat Procureur Dams zelf tussenbeide was gekomen in de zaak van de doodgeslagen drugsverslaafde in Mortsel.
Hij mag dat uiteraard doen. In De Standaard van vandaag stond er al een artikel van een advokaat die spreekt over "onheuse tussenkomst" van Dams. Dat is niet onheus, dat is zijn volste recht. Maar hij mag er natuurlijk niet over liegen en zeker niet het op een substitute schuiven als hijzelf aan zet was.
De Procureur Generaal Liégois is "verbolgen", al waren wij allen het al dikwijls over hem, remember de diamantaffaire en substituur Van Calster.
Vanmorgen was mij zus overstuur. Bij Belgacom kregen de medewerkers van het Callcenter live telefoon van MNM, de frisse kerels van Van de Veire. "Of ze niet geschokt waren te horen dat hun dienst zou afgeschaft worden?".
Hoe onbeschoft kan je zijn als je zit te bulderlachen achter een microfoon op antenne en de stomverbaasde nietsvermoedende telefoniste hoort zuchten.
Bovendien en vooral is er niets van aan. Maar leg dat als leidinggevende maar eens uit aan de betrokken diensten. Hoe motiveer je mensen als alles wat je hoort oppervlakkig geleuter is die niets dan leugens en onwaarheid bevatten?
Hoe hou je er een eigen"gezonde" mening op na?
Elfi gaat naar de supermarkt om lasagne uit de diepvries en alles is eruit weggenomen " er zou paardenvlees kunnen inzitten".
Paardenvlees kan uiteraard geen kwaad, de leugen om paard in plaats van rund te verkopen wel.
Maar Elfi heeft haar eigen mening : " een schande, hoiveel mensen in de wereld lijden honger en wij gooien massa's eten weg omdat de etiket onjuiste dingen bevat?"
Ook waar.
Het is nu 13.10 u op een doordeweekse woensdag en ik vraag me af hoeveel leugens we tegen vanavond zullen opgeslagen hebben in ons hoofd?
Wat een mens allemaal niet moet horen op een dag !

Er zijn geen seizoenen meer....

Zaten we afgelopen week op ons zonnig terrasje 's middags te eten met onze zonnenbril op onze neus, dan heeft het vannacht gesneeuwd en toen ik door mijn slaapkamervenster keek kreeg ik het plots heel koud...
Wat is dat nu voor een seizoen?
Van 35,5 °C in de zon op één dag naar - 3,9¨°C met een gevoelswaarde van -12 °C zegt Paul Frédérique Cassez, onze geliefde weerman van radio 100 %, les hits et l'info.
Alerte Orange in gans Frankrijk, want behalve Biaritz heeft iedereen hier van hetzelfde laken een broek.
Vanaf donderdag zou het weer beter worden en laat ons hopen dat we dan kunnen zingen van "daar is de lente,daar is de zon..." want het is nu koud genoeg geweest en het heeft lang genoeg geduurd.



Ik vraag me af hoe het landschap eruit ziet bij Danielle in Schotland, op haar eilandje langs de westkust...?Nog meer sneeuw, nog kouder?
Bij Aude ziet het er uit als hier : WIT.

We hebben uiteraard binnen gegeten of wat dachten jullie?
We zijn gaan wandelen met de honden, zonder frakje aan dit keer en zonder ongelukken of verloren dieren weer thuisgekomen.



Aangezien alles platligt in de Sud Ouest als het zo'n weer is, ben ik maar onmiddellijk beginnen brood bakken. Wij zetten geen voet meer buiten in zo'n weer. En terwijl ik een moeilijke doorlooppuzzel aan het oplossen ben ( niveau 7)hoor ik plotseling toch precies een auto komen aangereden.
Zou de postbode toch de bochten en de sneeuw getrotseerd hebben?
Ik rep me naar buiten met drie enveloppes in de hand . Hier neemt de postbode immers je post mee als je die zichtbaar op je brievenbus legt. En als je een rood lint aan je brievenbus hangt, komt de brave man of vrouw ook binnen.
Dat is wat anders dan in België hé? Dat is service van een openbare dienst.
En ja, waarachtig, dat is ze, de postbode. Ik wuif en duim dat ik het op prijs stel dat ze het heeft aangedurfd naar beneden te rijden en maan haar aan voorzichtig te zijn.
"Voulez-vous ma clé pour ouvrir la boîte?" ,vraagt ze heel lief en met een rode neus van de kou.
Ja hoor.
Elke postbode heeft hier een loper om elke brievenbus en postcolli's in een uniforme brievenbus te steken. Gemakkelijk.
Het was een brief van de Belgische Federale Overheid: met mijn inkomen in 2012...
We wachten nog steeds op de afrekening van 2011. Maar dat laten we niet aan ons hart komen.
Dus, alerte orange, maar toch een dappere postbode.
Er zijn ook geen vaste waarden meer in het zuidwesten....als zelfs de ambtenaren beginnen werken in die omstandigheden, waar gaan we dan naartoe?

Jeanette, mijn buurvrouw

Ja ik heb buren.
Al wonen die niet zo dicht bij mij als dat in België het geval zou zijn als ik over 'buren' spreek.
Als ik naar Jeanette wil gaan ben ik zeker een kwartiertje onderweg en eenmaal daar aangekomen heb ik evenveel tijd nodig om te bekomen en weer op adem te komen,zo steil is de weg ernaar toe.
Jeanette woont in een klein kasteeltje. Een mooi kasteeltje met een torentje. Ze heeft ook een hond, Falco die aan een ketting hangt, wat wijzelf gewoon verschrikkelijk vinden, maar vele boeren vinden dat hier normaal.

Jeanette is gans haar leven landbouwster geweest en ze heeft gewroet en gewerkt zodanig dat haar handen de kleur van de aarde hebben aangenomen. Een mengsel van zwarte aarde, bruine brokken leem en witte kalk.
Toen we de eerste keer Jeanette zagen , wisten we gewoon niet wat ons overkwam.
We wandelden gezwind naar het kasteeltje en hoorden op een bepaald moment : " Bonjour, entrez, soyez les bienvenus".
We vonden dat zo vriendelijk, we wisten niet waar die stem vandaan kwam, tot we plots , voor ons , een persoon aantroffen die zo uit een roman van Pagnol had kunnen stappen.
Zo vuil, zo goor, zo vies, zo...ik heb er geen woorden voor.
Lang grijs haar, een vals gebit met tanden die daarin ontbraken, een huidskleur die ondefinieerbaar is, zwarte ( ja echt waar) benen, met twee verschillende sokken vol gaten aan haar voeten, oude tennissloffen zonder 'konterfoor' zoals Tante Louise zou zeggen, verschillende voorschoten boven elkaar. Die schorten waren zo uitgerafeld dat ze me deden denken aan oude versleten uitgerafelde gordijnen uit het huis van notaris De Vis in de Molenstraat in Aalst,waar sinds mensenheugnis nooit nog iemand binnengeweest was sinds de oorlog...
Ik heb er geen superlatieven genoeg voor, voor de 'outfit' van Jeanette.
Ik weet zeker dat -indien iemand dit had kunnen filmen- Jan en ik gewoon achteruit gedeinsd zijn van het verschieten.
Eens daarvan bekomen, antwoordden we aan Jeannette "Non, non , madame, mais c'est très gentil de votre part, nous devons rentrer chez nous"...
Een ganse uitleg over haar zoon, de jongste van zes kinderen, die alles geërfd had van zijn vader wat de landbouwgrond betreft en hoe vreselijk ze het vindt dat hij tegen haar niet praat en dat zijn landerijen er zo verwaarloosd uitzagen enz enz enzovoort. We geraakten van Jeanette niet van af.
"Mais entrez, s'il vous plaît".
"Non, non, nos bottes sont dégoutantes "
"Mais cela ne fais rien, entrez"
Ja, dat dat niks uitmaakte dat we modderlaarzen aanhadden....dat konden we ons eventjes voorstellen, alhoewel.
Binnen was het al even erg gesteld met de 'properteit' als met de kledij van Jeanette.
Ik kon me niet voorstellen ooit iets te drinken of te eten bij haar. Ik wist ook niet waar ik moest gaan zitten, het ene was al vuiler dan het andere...
"J'insiste, ramenez des oeufs! "
Een ei, dat kan geen kwaad, toch?
Jeanette is ook een wonder op gebied van aanmaken van vuur. Overal stookt ze vuurtjes. Letterlijk en figuurlijk. Precies of ze zendt rooksignalen uit zoals de Indianen.
Jan heeft soms een uur nodig om hout en takken in brand te steken.
Jeanette neemt een beetje stro , een lucifer en hopsakee, het boeltje brandt.
Waarom ik aan Jeanette dacht vandaag?
Omdat ze vuurtje aan het stoken was vanmiddag en omdat er vanavond op Canvas een documentaire is over ene landbouwersfamilie in de Midi-Pyrénées om 23.40u " The sons of the Land".
Eens kijken of het bij die boer properder is als bij Jeanette...La France profonde hoor !

une semaine printanière

Daar is de lente, daar is de zon.....
Jan is deze morgen gaan jagen op ree. Een van de laatste keren dit jachtseizoen, aangezien eind februari de jacht op zijn einde loopt.
Jeannot belde, hij was Jan kwijtgeraakt op de jacht en had twee mirabellenboompjes mee om te planten. Alsof we nog niet genoeg pruimenbomen hebben staan.
"Om de gaten op te vullen" , zegt Jan. "Daar waar de oude bomen zijn uitgedaan".
Ok dan maar.
Jeannot kwam de bomen dan maar zelf tot hier brengen.
Jan kwam bijna tegelijkertijd met hem aan .
"Apéro Jeannot?"
"Non, pas cette fois-ci, j'ai les bottes pleines de boues"
"Mais nous allons le prendre dehors, tiens!"
"Alors, pas de soucis, je reste !"

Ja het is mooi weer en het blijft zo de ganse week.
35 °C in de zon, om 18u terwijl ik nu schrijf nog 15,5°C en vanmorgen 2,5°C...
Zalig.
Na een ricartje of twee vertrekt Jeannot , die eerst nog goede raad meegeeft hoe je de twee boompjes in kwestie moet snoeien. Hoe je een afgeknipte tak in zand moet bewaren een weekje en hem dan enten met andere pruimentakken. En vooral wanneer je best snoeit : bij een oude maan , "une lune ancienne".Net voor volle maan dus.
Ze weten er alles van, de mannen van de jacht.
Het is zo zacht en verbazend warm in de zon dat we besluiten buiten te eten.
Everzwijn stoofpot, een restantje uit de diepvries die afgeladen vol zit met jonge koe en zwart varken uit de Quercy. Vandaar dat ik opruim.Ik heb dringend een tweede diepvries nodig, bedenk ik.
Dat zal ik me dan ook aanschaffen, eens Jan zijn 'kot' opgeruimd heeft en verhuisd is naar zijn nieuw 'kot', al is kot een te neerbuigend woord voor zijn mooie schuurtje, ook wel en beter "barnette" genoemd.
Dan wordt het oude kot, "mijn kot" en kan ik er mijn confituur, paté en geconfijte eend in kwijt.
Ik kijk ernaar uit, naar de lente, naar de zon.
Morgen weer buiten eten zie !
Puur genieten in februari.

Les amis de la chasse et de la persévérance réunies

Het is vandaag zes jaar geleden dat we hier zijn komen wonen.
We hebben het gevierd met de rest van de vol au vent die ik had ingevroren en frietjes uit de oven. Frieten bakken doe ik niet meer sinds lange tijd, te vet, te veel reuk, je kleren blijven er akelig naar ruiken zoals naar sigaretten...
We hebben er ons een gedacht van gemaakt, het zijn ovenfrieten.
Het eerste wat we doen als we in België zijn is naar de frituur gaan en frieten met allerlei vettige dingen erbij bestellen...HEEEEEEEEEEEEEEL LEKKERRRRRRRRRRR!
Ik een fles Saint Amour. Ben ik gek op. Ik weet het, kenners vinden het maar niks. De geur en de smaak wekken bij mij echter zulken goeie herinneringen op, dat ik dat dikwijls op mijn verlanglijstje zet als we iets speciaals te vieren hebben.
Jan een fles Italiaanse wijn.Die mocht er ook best wezen.
De festiviteiten zijn gisteren al begonnen wegens St Valentijn...vanavond drinken we de rest uit. Als dat niet flink is !

Eergisteren was ik taarten aan het bakken voor een bestuursvergadering van één van mijn hobbyclubs.
Jan was aan het lezen aan tafel.
De 'jongens' kwamen aan de achterdeur staan als wilden ze ons verwittigen dat er bezoek op komst was.
We zagen twee schimmen passeren. Er werd geklopt: "Bonjour Jan, bonjour madame! "
" Ah Denis, bonjour Claude ( ook "la plume " genoemd want de man had ooit een kippenplukkerij)Entrez, vous prenez un café?"
"Non, non, on t'a apporté un cadeau. Venez voir !"
Vlug een oude jas aangetrokken. Tot aan de bestelwagen die op de oprit stond.
"Par contre, laissez les chiens ( "chieng " uitgesproken) à l'intérieur".
Zo gezegd zo gedaan.
Ze halen een houten kist uit de koffer.
Ze willen ze gaan neerzetten tussen de pruimen.
Denis vloekt ( "Putaing de merde, je n'y vois rieng moi avec ces nouvelles lunettes, pardi !" Waarom ik dan altijd aan Asterickx en Obelickx moet denken blijft mij een raadsel). Hij ziet geen steek met zijn moderne bril met dubbel zicht.
"Bon, Jan, tu as pris ton appareil photo au moins?"
Jan terug binnen, om zijn fototoestel deze keer.
"Prêt?"
"Allez, ça marche !"


Ze doen een luikje open van de houten kist en heel angstig komt er een prachtige haas naar buiten die op een wip en een slag de vallei invliegt.
"Il y en a un deuxième" En weer hetzelfde scenario.
"Est-ce qu'il n'y en avait pas un troisième Claude?"
"Je me le demande !" ( uitspreken zoals het er staat met een "a " )
En effet, drie hazen in de vallei.
Die komen dan van de jachtfederatie en die worden uitgezet zodat er volgend jaar hopelijk meer hazen zijn dan onze lonesome cowboy momenteel.
" Est-ce que ce n'est pas beau ça??? Hein Jan ? Est-ce que ce n'est pas beau?"
Waarna ze naar de pruimen gaan kijken en beslissen wanneer ze weer komen helpen om te snoeien deze maand, als het iets beter weer is.
Natuurlijk komen ze binnen.
Ze vergeten het koffieaanbod en werpen zich op de apéro. Un petit porto, want Ricard was te zwaar volgens hen. ALhoewel verschillende porto's na elkaar ook serieus zwaar kunnen zijn.
Vlug wat saucisson afsnijden ; wat chips in een bakje.
En de mannen vertellen. Ze vertellen over van alles en nog wat en de tijd vliegt voorbij.
Rond twaalf uur zegt Denis " Si je ne suis pas à la maison dans 5 minutes je n'aurais plus rieng à manger,pardi !"
Allez, ze vertrekken.
Weer een mooie ochtend gepasseerd in de Lot.
Voor de kenners : "les amis de la chasse et de la persévérance réunies"...
Ook een mooi genootschap als je het mij vraagt.

Chinees nieuwjaar

Ja ik ken twee Chinezen en ja ik wens die een "gelukkig nieuwjaar" vandaag.
Op facebook.
Met een SMS-je.
Twee verschillende vrouwen die ik in mijn hart draag.

De ene heb ik zo'n acht jaar geleden leren kennen, de andere een paar jaar later.
Je kan er veel van leren van die Chinezen.
Zo vertelde de oudste me dat ze nog een broer heeft die getrouwd is en een dochter heeft.
Haar broer heeft twee jobs. Als hij 's avonds thuiskomt , eet hij en daarna maakt hij zich klaar voor zijn volgende dagtaak.
Hij doet dit omdat hij ook instaat voor zijn ouders.
Dus, nu de oudste Chinese die ik ken goed haar boterham verdient in Belgïe , kocht ze een appartement voor haar ouders, zodat haar broer een job kon laten vallen.
Bovendien heeft ze er voor gezorgd dat haar nichtje naar België kon komen en er verder kon studeren.
Op zes maanden tijd sprak ze al een behoorlijk Nederlands.
Haar tante noemt ze nu "mama" en haar oom noemt ze "papa".
Zo is dat als je grootgebracht wordt door een ander familielid.

Soms komen haar ouders naar België op bezoek en een paar jaren terug , toen we nog in België woonden, zijn ze samen bij ons komen eten.
We maakten onmiddellijk grapjes over onze hond,Spot, aan wie we verteld hadden dat hij heel braaf moest zijn , want dat Chinezen honden eten...
Ze hebben daar zo mee gelachen, het was hilarisch.

Mijnheer Wang was gefascineerd door onze kolenkachel. Verschillende keren stond hij recht om het ding te bewonderen. Dat was nog eens iets zie! Een stoof waar je ook kon op koken.

En uiteraard verstonden we niets van wat ze zegden en omgekeerd en mijn vriendin vertaalde er maar op los.

We vertelden dat we gingen verhuizen naar Frankrijk en ze vroeg me of ik mijn dochter zou missen.
Natuurlijk zei ik, maar zo ver weg zijn we nu ook weer niet.
Mevrouw Wang was ontroerd en ik begreep haar verdriet, maar ze zei ook dat ze heel gelukkig was voor haar dochter die de liefde van haar leven gevonden had in ons kleine landje.

Nu komen mijn vriendin en haar nichtje hier ook op bezoek en noemen ze ons waarachtig "familie".

Dus ja , ik ken Chinezen en ja, ik wens hen een gelukkig nieuwjaar.

Deze week was het Dag van de Poëzie

Geneviève zegt " madame".
André zegt "madame Geneviève"
Rita zegt "Geneke"
Zwany en Rick en alle Nederlanders aan wie ze het leerden, zeggen " Gène".
Willy van Nicole zegt " Gené"
Jan zegt "Sjoe" of "Madame Meunier"
Mijn pa zegt " Genepatenedebingbongbene"
Bernadette zegt " Geivernaivie"
Anne zegt " Snolliebol" of Gènetjeu"
Dorien zegt " Tante Gene"
Sophie zegt " Tante Gene" in het Frans
Bernard zegt " Madame Helmans"
Nonkel Paul zei " Geiver"
Nonkel Georges zei " Vièvke"
Pepe zei " Bieke"
De meeste Fransen zeggen " Geneviève" uitgesproken " Genviève"
Gust zegt Mamie ( of zal het ooit zeggen)
Iemand noemde me ooit "Ginette"

En Aude ?
Die zegt "MAMA"

Alles wordt nieuw

Pas als je denkt dat alles kapot gaat, wordt alles vernieuwd.
Een beetje zoals de tarotkaart 'De Dood' die alles op haar weg veroest en ruimte maakt voor nieuwe dingen.

Morgen komt de nieuwe poetshulp.
Haar naam?
Geneviève!
Juist.
Een gans ander kaliber, had haar referentiebrieven bij , keurig in een plastic mapje gestoken, doet haar ganse leven al niets anders, kortom een ervaringsdeskundige.

Voortaan ga ik op zaterdag naar de tekenklas. Een verademing.
Alhoewel de dames op dinsdagmiddag best lief zijn, voel ik me beter in deze groep die meer geconcentreerd werkt en niet constant zit te 'chatten' zoals ze dat hier in het patois zeggen.
Chatter is hetzelfde als wat wij in ons dialect'klappen' noemen, gewoon keuvelen onder elkaar.
Best leuk, maar niet als je in een les zit.

En wat mijn vrienden betreft moet ik beginnen aanvaarden dat niet iedereen mij leuk vindt. Dat is een tegenvaller, maar bon. Het is een realiteit uiteraard.

Micky, Thessa en ik krijgen nu bijna dagelijks aanmeldingen of excuses voor de klasreünie eind maart.
Vandaag een lange mail van Danielle die sinds een tiental jaren in Schotland woont en de indruk schept een heel 'gewoon' leven te leiden, ze maakt zelf brood, paté,conserven , is volledig geïntegreerd in de highlands en denkt dat we ons dat soort leven niet kunnen voorstellen...
Ik denk dat ze bij mij een spiegelbeeld zou zien, eerlijk gezegd.
En een kaartje van Ina met twee jack russels op, precies of ze had intuïtief aangevoeld dat ik zo'n hond heb.
Haar bericht maakte me helemaal emotioneel " er is niets waar ik meer naar uitzie dan om je weer te zien...", als dat niet hartverwarmend is...
Of Diane die me belde , al zeker 30 jaar niet gezien, " Hallo? Gene?, 't Is Diane", precies of het was gisteren...

Dus vrienden komen en gaan of eerder gaan en komen.
Alles wordt nieuw.

Saturnus- effect

Om de 28 jaar duikt saturnus op in je leven en kap je met sommige dingen, of neem je beslissingen die van invloed zullen zijn op de volgende 28 jaar van je leven. Als ik dat nog mag meemaken uiteraard, want dan ben ik al 84 ...alhoewel het zou kunnen natuurlijk. Bovendien moet ik het me dan nog herinneren ook...
Maar goed, Saturnus dus .
Sinds eergisteren heb ik inderdaad beslissingen genomen waar ik zelf naar sta te kijken.

Eerst en vooral heb ik komaf gemaakt met een samenwerkingscontract . De dame in kwestie was razend, riep God als haar getuige dat ze haar best had gedaan, wat ik trouwens nooit in vraag heb gesteld.
Maar als je elke week een andere reden hebt om de dag van je prestatie te wijzigen, of het uur, of de voor- of namiddag,of omdat je banden plat staan, of dat je auto in panne is, of omdat je andere baas van jou te veel op te weinig tijd verwacht en je dus onmogelijk op tijd kan zijn, dan heb ik het gehad.
Resolutie nummer 1 : gedaan met familiaire omgang met mensen die ik betaal voor hun diensten.
Het heeft 56 jaar geduurd voor ik dat begrepen heb en ook ga toepassen. Gedaan daarmee. Vanaf nu , afstand houden.

Vervolgens, heb ik Karine gebeld, de bijzonder vriendelijke en talentvolle lerares van het creatieve atelier waar ik reeds 4 jaar op dinsdag heen ga. Ik vind er mijzelf niet terug de laatste tijd, en ik begin meer en meer te denken dat ik als enigste ( op Monique na) overblijf van onze initiële groep. Rita,Malou,Claudie,Viviane,Roseleine haakten allemaal af. Het is er zo druk geworden, je hebt geen 5 minuten rust, de creativiteit is verdwenen, want de nieuwe dames- die het weze gezegd heel sympathiek zijn- kunnen zich daar niet in vinden...
En dat was nu juist het bijzondere aan dat groepje, met éenzelfde onderwerp maakten we 8 verschillende dingen. Nu maken we van 1 onderwerp 1 ding en allemaal hetzelfde.
Resolutie nummer 2 : als het mij niet meer aanstaat, het zeggen en veranderen.
Morgen ga ik een andere groep vervoegen en als het mij ook niet aanstaat, dan kap ik ermee voor een poosje.

Vrienden die de baas willen zijn over je leven, die weten hoe jij je voelt, die voor het minste op hun tenen getrapt zijn omdat hun ego zo groot is als een huis, omdat je niet doet wat zij vragen, omdat je het anders ziet, die je niet in vertrouwen nemen maar omgekeerd verwachten dat jij alles vertelt ,wel daar ga ik me niet meer voor plooien, het weze bij deze gezegd.
Ik zou er altijd alles aan gedaan hebben om vrienden te blijven, zelfs na momenten waarop ik zelf dacht dat het vertrouwen volledig zoek was. Maar dat brengt niets op.
Dat blijft gesukkel .
Vandaar resolutie nummer 3 : weg daarmee. Vrienden zijn er in goede en slechte tijden en niet alleen in momenten waar het minder goed met je gaat;je hebt echt van die mensen die persé willen dat er iets mis met je is om je te kunnen verzorgen en troosten. Maar er is niets mis met mij ( anderen kunnen er een andere mening op na houden uietraard, dit gaat enkel over mijn eigen visie op mezelf ! ) en dus moet ik niet (momenteel )verzorgd of getroost worden.

Als dat al geen goed begin van 'mijn' nieuwe jaar is?

De zon schijnt, als knipoogt ze om te zeggen dat het goed is zo !
Achter ons trekken ze de koord op, zei meme, en gelijk had ze !
Saturnus dus...