Cadeautjes

Gisteren waren we bij een typisch zuidfranse familie en het was echt een leuk kerstfeest.
Het was "simpel" zoals ze voorspeld had, Martine.
Véél, véél en véél te véél .
We moesten er tegen 8 uur zijn en we zijn om 10 u beginnen eten...we waren dus om 3 uur 's nachts thuis.
En dat is laat voor kerstmis hé.

Er was ook een klein beeldmooi ventje, Matthias genaamd van een jaar of 4 en die heeft zich gans de tijd heel goed gehouden, zonder zagen, zonder ambetant te worden, zonder lastig te zijn omdat het al zo laat was want : "le Père Noël, il va venir" herhaalde hij steeds .

En dus, het moet zo'n uur of één geweest zijn, begonnen de grootouders en de ouders te fluisteren van "hoe zullen we nu tewerk gaan?".
Want ze moesten de cadeau's binnenbrengen en de kleine kerel moest dus ergens anders heen zodat hij niets zou vermoeden van "het mirakel".

Het was beslist, papy zou hem meenemen naar de kelder waar zijn "bricolagemateriaal" staat en ondertussen zou de papa de auto uitladen, oma en Jan zouden cadeau's uit het schildersatelier halen enzovoort enzovoort.

Zo gezegd zo gedaan.
Jan en Martine droegen eerst een reuzachtig grote kartonnen doos naar de kerstboom en wat later ontdekten we dat het een houtel schommelpaard was , die opa eigenhandig had gemaakt. En zwaar dat die was.
Enige nadeel , de jonge ouders wisten niet hoe ze dat paard zouden moeten vervoeren naar Clermont-Ferrand.
Maar dat waren problemen voor later.
Matthias was helemaal in vervoering, hij kreeg autootjes, een lego doos om een boeredrijtje mee te maken, een trui én.."une batterie", een drumstel. Maanden had hij erover gezaagd en dan nu was het zo ver.

De papa heeft het drumstelletje helemaal in elkaar gestoken en dan begon matthias er verwoed op te kloppen...en één trommel begaf het al na een paar minuten.
Je had de ontgoocheling moeten zien in zijn ogen. Maar hij hield zich sterk en heeft niet geweend.
Erg hé, je droomt dan maanden van zoiets speciaals en als je het dan eindelijk gekregen hebt, dan blijkt het toch niet te zijn wat je er van verwacht had.

Zo herinner ik me heel goed -ik was zo'n jaar of 5 " dat ik een kinderkoets gevraagd had om mijn pop in te leggen.
En de ontgoocheling was zo groot , want ik had een draagmand, een lichtgele draagmand gekregen om de pop in te leggen. En toen we 's morgens over de markt liepen, nonkel Paul en ik met de draagmand, liepen we voorbij een ander kind die een heuse poppenwagen had.
En ik dus natuurlijk "Kijk Nonkel Paul, zo'n kinderwagen wou ik".
Toen we bij mijn grootmoeder aankwamen, weet ik nog echt heel goed dat ze allemaal tranen gelachen hebben toen hij dat vertelde, en dat ik toen reeds begreep dat Sint Maarten ( in Aalst is dat de wonderman) nonkel Paul zelf geweest was.

En ik moest opeens terugdenken aan een zin die ik ooit gelezen had van Laurent Gounelle ( L'homme qui voulait être heureux" ):
"Le plus grand mensonge des parents à leurs enfants ne portent pas sur l'existence du Père Noël, mais sur la promesse tacite que ses cadeaux les rendront heureux "
Veel waarheid in dat zinnetje vind ik...