De jagers vonden het een goed idee om hun 'jachtweduwen' te verwennen op een wildgelag, nu de jacht was afgelopen.
Voor alle duidelijkheid, met 'jachtweduwen' doel ik op die dames die op dinsdagmorgen, zaterdag de ganse dag en dikwijls zondag een halve dag alleen thuis zitten wachten op hun held die met aangeschoten wild en wrede verhalen thuiskomt, zoals in de middeleeuwen.
Soms zelfs zoals in de oertijd-zo stel ik me dat voor, als Jan wat later tegen me zegt "ben je weeral weg?"....Dan stel ik hem voor zijn knots te halen en me aan mijn paardenstaart naar binnen te sleuren...weet je wel die tekeningen in de tijd van oermannen met berenvel aan, een knots op hun ene schouder en hun vrouw achter hen aan slepend , bij hun haar vastgegrepen ...
Non, mais !
SOit, ik wou dat terloops verduidelijken omdat een vriendin van mij dat verkeerd begrepen had, dat van die jachtweduwen.
Toen ik haar gisteren zei dat ik naar het jachtetentje voor de jachtweduwen ging ,antwoordde ze ' oei dat is prettig en triestig tegelijk'. Ze dacht immers dat het een maaltijd was ter nagedachtenis van overleden vrouwen van jagers.
Zucht.
Niet dus.
De realiteit is triester.
"Triestig hé?" zou mijn zus zeggen , zoals ze nu meermaals per week doet in haar toneelstuk van Kamagurka in Lier.
Daar zat ik dan, aan die tafel met allemaal om te oudere mensen .
Fredo zat recht over mij en hij had het maar over ' op onze ouderdom', "à notre âge", 'ce n'est plus de notre âge', tot ik hem op een bepaald moment vroeg," hoe oud ben jij dan wel Fredo?"
Hij bekeek me vertwijfeld.
Ik zei dat ik het hem gemakkelijk zou maken " ik ben 59 " zei ik schalks.
'C'est une question qu'on ne pose pas' zei hij , duidelijk in verlegenheid gebracht.
' Non, c'est une question qu'on ne pose pas à une femme' zei ik.
'53' antwoordde hij prompt.
Amai, ik dacht dat hij veel ouder was.
Hij was dus de jongste aan tafel en ik de tweede jongste.
Recht over mij een man van 80. Aan de andere tafel Octave, 89 .
En ga zo maar 80 mensen door.
Maar naast mij zat Marie-Claude, de vrouw van Jacky die tractors en landbouwmateriaal verkoopt.
Zij is duidelijk jonger dan de gemiddelde jachtweduwe en om niet in een depressie te geraken van al die "ervaren" jagers, zullen we ze maar respectvol noemen ,gooide ik de conversatie over een andere boeg .
Ik vroeg hoe het met haar dochter was.
"Ça y est " zei ze, "mon beau-fils est nommé haut fonctionnaire à Chartres".
Oeps, dan zijn de dochter die met haar samenwerkte op het kantoortje van de winkel en haar twee kleinkinderen plots 550 km ver.
"Ja" zei ze en mijn kleinzoon vroeg me gisteren of hij niet hier mocht blijven.
Maar ik heb hem gezegd : " Non mon amour, il faut partir ..."
De dames aan tafel vulden aan in koor : " pour mieux revenir"
Een doordenkertje hé.
Van oudere mensen kan je nog iets leren.
