met mijn caravan ben ik superman

Op dinsdag is er sinds kort op Nederland één een onwaarschijnlijk onnozel programma waar ik dus graag naar kijk. Het is onnozel want banaal: een groep Nederlanders mét sleurkar en één met een tent reizen in groep naar Sicilië en worden gevolgd door een cameraploeg. Het is een georganiseerde reis en dus pik je ook her en der toch interessante dingen op die ze onderweg tegenkomen." We zijn er bijna!", dat is de titel van de serie.

Maar ik kijk natuurlijk niet alleen omdat het banaal of onnozel is, ik kijk ook omdat ik dat geheim van (vooral) Nederlanders die met een caravan of een tent op stap gaan definititief, eens en voor altijd wil doorgronden.
Ik beweer altijd bij hoog en bij laag dat een caravan, een campingcar of een tent niets voor mij is. Dat ik liever niet op reis ga dan met zo'n sleurkar achter mijn auto. Ik mag er niet aan denken. Tussen het groen! Wakker worden in het groen en gaan slapen in het groen...Allergie bijvoorbeeld, dat zou nogal wat geven!
Spinnen, slangen, duizendpoten, muizen, ratten, vossen...
Grr! Vreselijk.
En dan het feit dat je zo dicht op elkaar zit, ligt, hangt,slaapt.
Dat je 's morgens opstaat en je buurman in zijn gestreepte pyama naar de gezamelijke douchekabines ziet trekken, met zijn badhanddoek over zijn schouder.

Maar nu leef ik helemaal in het groen en wil ik weten of het toch niets voor mij zou zijn. Of ik me destijds toch niet in mijn overmoed gewoonweg vergist heb?

En terwijl ik daar gisteren zo zat naar te kijken met gefronst voorhoofd -om het beter te begrijpen weliswaar- moest ik toegeven dat ik het nog altijd even erg vind als 40 jaar geleden: " leuk toch zo helemaal vrij in de natuur leven" zei die ene Hollandse meneer.
En ondertussen zat hij in een ongemakkelijke klapstoel terwijl hij met zijn rechterhand in een steelpan spek aan het proberen bakken was." Ja er is hier maar 3 ampère beschikbaar en dus duurt het een tijdje eer het spek gebakken is. Maar met wat geduld en op een laag pitje gaat het me lukken hoor! Gezellig zeg !"

Een andere dame profiteerde van het schommelen van de caravan om er er haar was in emmers met water en wasproduct te laten klutsen, zeg maar. "Ingenieus hé ?" riep ze naar de camera,"net een wasmachine!".

Of het verplaatsen van zo'n sleurding, niks moeilijks aan , behalve als je band plat staat of de afstandsbediening van het ophangsysteem niet werkt en iedereen moet komen helpen om je een meter achteruit of vooruit te zetten zodat je niet onder een tak van een boom terecht komt "want niets is zo ergerlijk als het wrijven van zo'n gebaderte op het dak van je caravan!"

Als je dat maar weet, zou ik zo zeggen.

En helemaal uit het niets moest ik zo hard lachen en riep ik een beetje te luid naar mijn zin " man, man,man, dat is toch echt niks voor mij hoor !"

En ik dacht aan Ludo, die in zijn caravan sliep als Anneke bij hem en zijn ouders op weekend kwam en dan zongen we allemaal uit volle borst het liedje van Will Tura : "in mijn caravan ben ik superman"!